Şehitlerimiz Anısına... - Sayfa 2

> 1993. Malatya'dan iki sivil midibüse biniyorlar. Hepsi sivil giysili.
> Üniforma ve postalları çantalarında. Hiçbirinde silah yok, kendilerine

Sponsorlu Bağlantılar

> refakat eden tek bir askeri personel de. Saat 18.00. Bingöl'e 10 kilometre
> var. Dağlık, dar bir yol. Birden silah sesleri yankılanıyor. İlk virajı
> geçtiklerinde, 50 PKK'lının karşı yönden gelen Bingöl Tur'a ait bir
> otobüsü durdurup, çoğunluğu terhis olmuş ya da dağıtıma giden sivil
> erlerden oluşan 50 yolcuyu esir aldığını görüyorlar. Şoföre bağırırlar;
> 'Geri dön!' Şoför oralı olmaz. Zaten 4 saatlik yolda 3 mola vermiş...
> Otobüsün kapısını, 'Orada ben yoktum' diyen Şemdin Sakık, o zamanki adıyla
> 'Parmaksız Zeki' açıyor.
>
> OSMAN PARTAL ANLATIYOR
>
> Trabzonluyum. İki midibüsteki toplam 50 askerden biriydim. Van-Özalp'taki
> birliğime gidiyordum. Yol boyunca gereksiz molalar veren şoför bir ara
> lastik patladığını söyleyip durdu. Lastiğin patlamadığını, krikoya
> dokunmadığını gördüm. Aksın altına girdiğinde birileriyle konuşma
> yaptığını duydum. Galiba telsizle konuşuyordu. Şemdin Sakık, şimdi
> Hürriyet'te yayımlanan açıklamalarında 'Eylem planlanırken buradan
> askerlerin geleceğini bilmiyorduk' diyor. Yalan söylüyor. Çünkü ilk
> otobüsün en ön koltuğunda oturuyordum. Yolumuzu kestiklerinde şoförün
> kapısını bizzat Sakık açtı. Toprak rengi üniforması vardı üzerinde, aynı
> renk kasketi ters takmıştı. Omuzundaki tüfeğin namlusu yere bakıyordu.
> Şoföre, diğer otobüsün nerede olduğunu sordu. 'Arkada, geliyor' cevabını
> aldı. İki dakika sonra diğer otobüs düştü pusuya. Yani bizi bekliyorlardı.
>
> DOĞULU-BATILI DİYE AYIRDILAR
>
> Geceyarısına kadar teröristlerle yürüdük. Mola verildiğinde niçin
> kaçırdıklarını, amaçlarını sorduk. 'TC ateşkes ilan edince, iki gün içinde
> sizi serbest bırakacağız' dediler. Saat 01.00 sularıydı. Sakık'ı n
> talimatıyla tek sıra olduk. Şemdin Sakık nereli olduğumuzu sorup,
> Doğulu-Batılı diye bizi iki gruba ayırdı. Sakık, doğulu olmayan benim de
> içinde olduğum 34 kişinin eğitim kampına götürülmesini söyledi. Dağda
> koşar adım yürümeye başladık. Bize eşlik eden teröristler sürekli
> değişiyordu. Toplam 300 kişiydiler. Bir köye gittik. Kapısını çaldıkları
> evlerden başka teröristler çıkıp gruba katıldı. Kimi terörist evlere gidip
> istirahat etti. Bir ahıra soktular bizi öldürmek için. Sonra vazgeçtiler.
> Tekrar yürümeye başladık. Sabahı göremeyeceğimi düşünüyordum. Yıldızlara
> son kez bakıp annemi, babamı, köyümü düşündüm. Bir ırmaktan geçerken su
> içtik. Dağ yoluna çıktık. Davranışları sertleşti. Durdurdular. Saat 03.00
> sıralarıydı. Yolun kenarına dizilmemizi istediler. Kolkola girip
> sıklaşmamızı istediler. Yanımdaki arkadaşıma 'Devrem bizi vuracaklar'
> dedim.
>
> DEVREMİ ÖLÜ GÖRÜNCE BAYILDIM
>
> Tir tir titriyordum. Kalaşnikof, Bixi ve Kanvasların emniyetlerini
> açtılar. Sonumuzun geldiğini anladım, kelimeyi şahadet getirip kendimi
> yere attım. Taramaya başladılar. Dizime bir mermi isabet etti. Vurulanlar
> üzerime düşüyordu. Kafamı koruyordum. Hepimizin öldüğünden emin olmak için
> yüzlerce mermi yağdırdılar. Gittiklerini, seslerin uzaklaşmasından
> anladım. Altı yedi arkadaşım sağdı henüz. Diğerleri paramparçaydı. Can
> çekişenler, hırıldayanlar, ağlayanlar, inleyenler... Su istiyorlardı.
> 'Anne, anne' diye bağırıyorlardı. Öldüğümü zannediyordum. Kendimi
> çimdikledim, ölmemişim. Devremi beyni parçalanmış görünce bayılmışım.
>
> Bizi yan yana dizip 1570 mermi sıktılar
>
> Ayılınca şehit arkadaşlarımı sırt üstü çevirdim. Dokunduğum her uzuv
> elimde kalıyordu. Beyin, ayak... Yardım aramak için yukarı doğru koşmaya
> çalıştım. Kan kaybediyordum. Asfalta çıktım, bir kamyonla yakındaki Elmalı
> Karakolu'na gittim. Olanları anlattığımda dinleyen jandarmalar ağlamaya
> başladı. Helikopter, tanklar geldi. Şehitleri aldık. Olay yerinde 1570
> mermi kovanı bulundu. Yani silahsız erlerin herbiri için 50 mermi
> kullanmışlardı...
>
> Şoför biliyordu
>
> ERKAN OMAY ANLATIYOR
>
> Adanalı hemşerim Mehmet Tura'yla Manisa-Kırkağaç'ta acemi eğitimimi
> tamamladım. 24 Mayıs sabahı, jandarma komando olarak Siirt'teki
> birliğimize gitmek üzere Malatya'dan iki sivil midibüse bindirildik. 50
> askerin hiçbirinde silah yoktu. Bizi koruyan refakatçı da. Bingöl'e 10
> kilometre kaldığını belirten tabelayı geçtik, ilk dönemeçte silah sesleri
> duyduk. Saat 18.00'di. Karşı yönden gelen Bingöl Tur otobüsünü tarayan 50
> kadar PKK'lı, çoğunluğu bizim gibi asker olan yolcuları indirmişti. Şoföre
> geri dönmesi için bağırdım. Duymazdan geldi. Zaten tuhaf şekilde, 4 saatte
> 3 mola vermişti. Bizi indiren PKK'lılar 'Geleceğinizi biliyor, sizi
> bekliyorduk' dedi. O sırada feryat figan, yaşlı bir adam çıktı
> karanlıklardan. 'Oğluma ne yaptınız' diyordu. Adını söyleyince oğlunun
> otobüslerde olmadığı anlaşıldı. Çok yaşlı olduğu için babaya dokunmadılar.
> Geldiği gibi gitti. O baba sayesinde kurtulduk. Hepimizin öldüğü
> sanılıyordu. Askere gidip sağ kalanlar olduğunu söylemeseydi teröristler
> he pimizi öldürecekti.
>
> YANLIŞLIKLA 9 ŞEHİT DAHA
>
> Sürekli yürüyorduk. Ertesi gün 12.00'de silah seslerinden askerlerin
> yaklaştığını anladım. Asıl harekat 16.00'da başladı. Sikorsky ve F-16'lar
> uçuyordu tepemizde. PKK'lılar kazma kürek çıkarıp siper kazdı, kayalıklara
> saklandı.
>
> Bizi hedef olarak ortada bıraktılar. Askerimiz, yanlışlıkla içimizdeki 9
> eri şehit etti bu yüzden. Müthiş bir yağmur vardı. Bizi kalkan olarak
> kullanan Şemdin Sakık bir ara yanımıza geldi, sağ kaldığımızı görünce
> şaşırdı. Teröristler geri çekiliyordu. 13 kişi kalmıştık. Kurşuna
> dizilenlerin arasından kurtulan Osman Partal da aramızdaydı. Ellerimizi
> çözmeyi başardık. Kaçmaya başladık. Karşılaştığımız birkaç teröriste 'Bizi
> serbest bıraktılar' dedik. İnandılar. Birbirimizden ayrılmış, askerlerin
> bulunduğu yöne koşuyorduk. Bulduğum bir dala beyaz mendil bağladım, bir
> yandan bağırıyordum. Tükendiğim anda korucular ve askerlerden oluşan timle
> karşılaştım. Mavi berelileri görünce ağlamaya başladım. Komutan 'PKK'lı
> var mı içinizde?' diye sordu. Sonra sarılıp hepimizi tek tek öptü. Bingöl
> Cezaevi'ndeki bir koğuşa götürdüler bizi. Elbiselerimizi değiştirdik.
> Evlerimize telefon edebileceğimizi söylediler. Kafam durmuştu
> yaşadıklarımdan sonra. Evin telefon numarası bir türlü aklıma gelm ediği
> için arayamadım.
>
> ERKAN UMAY ANLATIYOR
>
> 10 kişilik yakın korumaları arasındaki, 'hemşire' diye hitap ettikleri
> kadın bizimle alay etti. Sakık, 'Sorunumuz rütbelilerle, size bir şey
> yapmayacağız' dedi. Her birimize nereli olduğumuzu sordu. Aramızda Denizli
> ve Konya'dan olanlar çoğunluktaydı. Hemşerilerden oluşan timler daha
> başarılı olur, tehlikelidir diye bir kenara ayırdılar. Şehit olan 33
> arkadaşımızın çoğunun bu iki ilden olmasının nedeni bu. Bu arada bir er
> 'Ben Kürt'üm' deyince PKK'lı 'Kürt-Türk fark etmez. Asker askerdir. Biz
> askere düşmanız' dedi. Tek sıra olmamızı istediler. En başta ben vardım.
> Mehmet Tura 6'ncıydı. Yan yana olalım diye gittim, 7'nci oldum. 'Baştan 6
> kişi gelsin' dediler. Diğer sıralardan aldıkları 6'şar kişiyle bir grup
> oluşturdular. 'Kolkola girin' deyip götürdüler. Arkadaşlarımız kolkola
> ölüme gittiler.
>
> SİLAHLAR 10 DAKİKA HİÇ SUSMADI
>
> Derken yer gök Kalaşnikof cayırtısına boğuldu. Kalaşnikoflar 10 dakika
> boyunca hiç susmadı. Mehmet'in bana son bakışını unutamıyorum. Sırada yer
> değiştirmesem, onun önünde dursam beni götüreceklerdi, Mehmet ölmeyecekti.
> Adana'da ticaret lisesinde sevdiği bir kız vardı. Terhis olur olmaz
> evleneceklerdi.
>
> Askerin üniformasını çıkartıp kendisi giydi
>
> ERKAN OMAY ANLATIYOR
>
> Sayıları 150'yi bulan PKK'lıların silah tehditi altında yürümeye başladık.
> Bir köyün alt tarafında durduk. 15 yaşındaki terörist '200 metreden
> sigarayı bile vururum' diyerek böbürleniyordu. İçimizde komando olup
> olmadığını sordu. Tişörtümde 'Kırkağaç-Komando' yazıyordu. Beyaz gömleğimi
> çıkarmamı istediler.Devrem Konyalı Adnan Gebeş'in verdiği parkayı giyip,
> bunu sakladım. Bu sırada teröristler el koydukları çantalarımızda bulunan
> üniforma ve postallarımızı giydi. Türk askeri kılığına büründüler.
> Ellerimizi sicimle bağladılar. Mehmet Tura'yla kaçmaya karar vermiştik.
> Tuvalet bahanesiyle elimi çözdürdüm. O sırada korkunç suratlı bir terörist
> gelip Kalaşnikofu ağzıma soktu. 'Bir daha kaçmayı aklından geçirirsen
> beynini dağıtırım' dedi. Sabahın 02'sine kadar yürüdük. Elebaşı Şemdin
> Sakık, Türk askeri üniforması giymiş, elindeki telsizle emir yağdırıyordu.
>
> Üstün başarılı işsiz
>
> Erkan Omay, Diyarbakır Askeri Hastanesi'nde bir hafta psikolojik tedavi
> gördü. Hava değişiminden sonra havancı jandarma komando olarak Eruh'taki
> birliğine katıldı. Sevkiyatın yine korumasız otobüslerle yapıldığını
> görünce tepki gösterdi, birliğine uçakla gönderildi. Katıldığı
> operasyonlarda çok sayıda üstün başarı belgesi aldı. Şu anda işsiz olan
> Omay, 'En ufak bir şey olsun, askere gönüllü giderim' diyor.

BİR ÇANAKKALE ŞEHİDİNİN SON MEKTUBU
Valideciğim,
Dört asker doğurmakla müftehir şanlı Türk annesi!

Nasihat-amiz mektubunu, Divrin Ovası gibi güzel, yeşillik bir ovacığın ortasından geçen derenin kenarındaki armut ağacının sayesinde otururken aldım. Tabiatın yeşillikleri içinde mest olmuş ruhumu bir kat daha takviye etti. Okudum, okudukça büyük dersler aldım. Tekrar okudum. Şöyle güzel ve mukaddes bir vazifenin içinde bulunduğumdan sevindim. Gözlerimi açtım, uzaklara doğru baktım. Yeşil yeşil ekinlerin rüzgara mukavemet edemeyerek eğilmesi, bana, annemden gelen mektubu selamlıyor gibi geldi. Hepsi benden tarafa doğru eğilip kalkıyordu ve beni, annemden mektup geldi diyerek tebrik ediyorlardı.

Gözlerimi biraz sağa çevirdim güzel bir yamacın eteklerindeki muhteşem çam ağaçları kendilerine mahsus bir seda ile beni tebşir ediyorlardı. Nazarlarımı sola çevirdim cığıl cığıl akan dere, bana validemden gelen mektuptan dolayı gülüyor, oynuyor, köpürüyordu... Başımı kaldırdım, gölgesinde istirahat ettiğim ağacın yapraklarına baktım. Hepsi benim sevincime iştirak ettiğini, yaptıkları rakslarla anlatmak istiyordu. Diğer bir dalına baktım, güzel bir bülbül, tatlı sedasile beni teşhir ediyor ve hissiyatıma iştirak ettiğini ince gagalarını açarak göstermek istiyordu.

İşte bu geçen dakikalar anında, hizmet eri:

Efendim, çayınız, buyurunuz, içiniz, dedi.

Pekala, dedim. Aldım baktım, sütlü çay...

Mustafa bu sütü nereden aldın? dedim.

Efendim, şu derenin kenarında yayıla yayıla giden sürü yok mu?

Evet, dedim. Evet ne kadar güzel.

İşte onun çobanından 10 paraya aldım.

Valideciğim, on paraya yüz dirhem süt, hem de su katılmamış. Koyundan şimdi sağılmış, aldım ve içtim.

Fakat bu sırada düşünüyorum. Ben validemin sayesinde onun gönderdiği para ile böyle süt içeyim de, annem içmesin, olur mu? Şevket neden içmiyor?

Fakat yukarıdaki bülbül bağırıyordu: "Validen kaderine küssün, ne yapalım. O da erkek olsaydı, bu çiçeklerden koklayacak, bu sütten içecek, bu ekinlerin secdelerini görecek ve derenin aheste akışını tetkik edecek ve çıkardığı sesleri duyacak idi."

Şevket merak etmesin, o görür, belki de daha güzellerini görür.

Fakat valideciğim, sen yine müteessir olma. Ben seni, evet seni mutlaka buralara getireceğim. Ve şu tabii manzarayı göstereceğim. Şevket, Hilmi de senin sayende görecektir.

O güzel çayırın koyu yeşil bir tarafında, çamaşır yıkayan askerlerim saf saf dizilmişler. Gayet güzel sesli biri ezan okuyordu.

Ey Allah'ım, bu ovada onun sesi be kadar güzeldi. Bülbül bile sustu, ekinler bile hareketten kesildi, dere bile sesini çıkarmıyordu.

Herkes, her şey, bütün mevcudat onu, o mukaddes sesi dinliyordu. Ezan bitti. O dereden ben de bir abdest aldım. Cemaat ile namazı kıldık. O güzel yeşil çayırların üzerine diz çöktüm.

Bütün dünyanın dağdağa ve debdebelerini unuttum.

Ellerimi kaldırdım, gözlerimi yukarı diktim, ağzımı açtım ve dedim :

-Ey Türklerin Ulu Tanrısı! Ey şu öten kuşun, şu gezen ve meleyen koyunun, şu secde eden yeşil ekin ve otların, şu heybetli dağların Halkı! Sen bütün bunları Türklere verdin. Yine Türklerde bırak. Çünkü böyle güzel yerler, seni takdis eden ve seni ulu tanıyan Türklere mahsustur.

"Ey benim Yarabbim! Şu kahraman askerlerin bütün dilekleri; ism-i celalini İngilizlere ve Fransızlara tanıtmaktır. Sen bu şerefli dileği ihsan eyle, ve huzurunda titreyerek, böyle güzel ve sakin bir yerde sana dua eden biz askerlerin süngülerini keskin, düşmanlarını zaten kahrettin ya, bütün bütün mahveyle!"

Diyerek bir dua ettim ve kalktım. Artık benim kadar mes'ut, benim kadar mesrur bir kimse tasavvur edilemezdi.

Dünyanın en güzel yerleri burası imiş. Yalnız bu memleketlerde düğün olmuyor. İnşallah düşman asker çıkarır da, bizi de götürürler, bir düğün yaparız, olmaz mı?

Kadir'e mektup yazdım.

Valideciğim, evdeki senet vesaireyi kimselere kat'iyyen vermeyin ve sorarlarsa biz bilmiyoruz deyin.

Çantayı al, sandığa koy. Ben sana vaktiyle anlatmış idim., bu dünya böyledir.

Fakat sen merak etme. O parayı vermese, adliyedeki adam vermezdi. Hani nasıl aldık. Yalnız zaman ister.

Valideciğim, çamaşır falan istemem, paralarım duruyor, Allah razı olsun.

Oğlun

Hasan Etem

4 Nisan 1331

(17 Nisan 1915)