Ölüm - Sayfa 7

Yaşamak için zaman kalmıyor...

Ölüm değil beni korkutan ! Boş bir yaşamın ardından

varacağım yer olması sıkıyor canımı.

Nedir ki? Kırk yıllar , elli yıllar, billahi çok değil !

Hele hele çizilen bu yolda, bize hiç gelir. Ne beklersin yaşamdan ÇORBACI ?!

Ne bekler yaşam senden? İkiniz de tüketirsiniz hoyratça zamanı, işte geride
kalanlar sıkar canımı..

Yedi yaşında başlarsın okula, sayma ondan öncesini.

Sonra, yıllar yılı gider gelirsin, kara tahtalı değirmene,

berrak zamanını öğütmek için.

Yirmi iki civarı alırken diplomanı, tüketivermişsindir üçte birlik
zamanını...

Diploma yetmeez!!, diyor Topal Şarapçı; "İyi bir iş bul gel hele bakalım.!

Askerliğini de yap birde, sonra evlen bakalım.."

İşte bir on yıl daha uçuveriyor ansızın. Yaş oluveriyor otuz beş!

Gerçekten yarısı mıdır yolun?! Belki de yarısından da yakın geriye bakma
sakın küheylan !

Kopuverir zincirleri yaşamın, bir iplik gibi ansızın.

"Hele bir borçlarımızı ödeyelim, sonra daha iyi yaşarız.

Şimdilik biraz sabır" diyor

karım Nazife!


"Hele bir başımızı sokacak yuva olsun da, gerisi kolay

diyor.

Eee..bu da doğru hani.. İşte böyle yitiyor hep on seneler, eriyen buzlar
misali.

Karım, çocuklarım, kooperatif başkanım,

yardımcım, tek tük arkadaşlarım..ve...TV'deki haber sipikeri!

Bu kadar çevremdekiler.

Bunlara bakıyor yıllardır gözlerim. İşte bu yüzdendir ki, Miyopsun! Diyor
doktorum. Tak.....'ne iki numara..

Ellinci yaş günümü, kimse fark etmiyor bile.

Ufaklığın diploma töreni var. Ne biçim alış veriş bu? Anlayamadım gitti.!

Yapmak istediğim bir çok şey, özlem kapısında yitti..

Hırs ile mutfağa., ne varsa atıştırmak için,

sıcacık bir el tutuyor elimi "Perhiz yapmalısın artık !" diyor

Karım Nazife.

Eee..doğru da söylüyor hani. Kalan on yılımın birkaç yılı hastalıkla
geçiyor. Gerisi de torunların peşinde..


Eee, "Ulan hani yaşayacaktık!!! " diye bağırıyorum.

"Sakin ol ! Tansiyonun yükselecek" diyor karım Nazife.

Eee.doğru da söylüyor hani.


Nedir yaşamın kısır döngüsü anlayamadım gitti.


"İyi yaşadık, hoş yaşadık" diyor karım Nazife

"Patronların da pek severlerdi çok da çalışırdın hani.

Bak herşeyimiz var, büyüdü sayılır çocuklar da,

daralacak ne derdin var?

Haydi neşelen artık. "


Eee.. Doğru da söylüyor hani Bir karı, birkaç çocuk, bir ev

ve araba,

işte yaşamın bilançosu..

Hayır hayır ! Korkuyorum ölümden!!

Boşa geçen bir yaşamın ardından nasıl gidilir oraya?!

Özgürce çizmeliydim yaşamımı zorda olsa,

özgürce ulaşmalıydım sona.

Yalnızlıkla yaşansa..kanaviçe gibi dokumalıydım, güzelikleri, gizemleri.

Ter basıyor fırlıyorum yataktan.

"Dönüp durma" diyor, karım Nazife, yarı uykulu

"Sıkıca örtün de uyu"

Tüketmek için bunca acele ettiğimiz takvim yapraklarına..

Onca hızla çevirdiğimiz akreplere yelkovanlara..

İçine gönüllü daldığınız o insafsız rutin çarkına..

Söyle bir uzaktan baktığınızda, ne hissediyorsunuz ?

"Ne kadarı benim hayatım diye " soruyor musunuz?


Ne kadarını başkaları yaşamış benim yerime..Ya da

Ben başkalarının ?

"Aynadakinin ne kadarı benim, ne kadarı oynadıklarım?.."

Sevgiyi koydum, kum saatının dolu dizgin akıp giden kumlarının her bir
zerresine.

Çünkü bir tek sevgi var elimizde; bunca yıldan damıtılıp gelen..

Yine bir tek o kalacak, yaşanacak yıllarından

geriye...

Ötesi yalan...

Ölüme yalnızca tıbbi değil, hukuksal, ekonomik, antropolojik, dini, sosyal ve diğer açılardan yaklaşmak mümkündür. Doktorların, ölümün yalnızca tıbbi yönüyle ilgilenmeleri onları eksik ve yetersiz kılar. Çünkü, hasta-doktor ilişkisi bir teknisyen-makine ilişkisine indirgenemez; doktorlar, hastalarının bir insan olarak gereksinmelerini dikkate almak zorundadırlar. Daha ileri giderek, bunu dikkate almadan doktorluk yapılamayacağı bile söylenebilir. Doktor-hasta ilişkisinin son yarım asırdır gittikçe artan biçimde mekanikleşmesinde; doktorların eğitilmelerindeki yanlışlar kadar, toplumların yaşama bakışlarında maddeciliğin egemen olması da önemli bir etkendir. Karşılıksız veya karşılığı maddi olmayan bir iyi eylem, düş ürünü olmak zorunda değildir. Doktorluk; ne kadar gelişmiş teknolojiler kullanılırsa kullanılsın, özde, iki insan arasındaki özel ve çok yakın bir ilişki olma konumunu sürdürmelidir.

Ölüm Meleği


Uçurumun kenarından sesleniyorum sana
Her şeye inat yürümeye devam ediyorum.
Tutmaya geliyorlar bırakın diyorum, bırakın.
Beni çoktan attılar şimdi atlasam ne olacak!
Biliyorum söylemiştin gülleri sevmiyormuşsun.
Ama güllerde senin kadar güzel olsaydı açmazdı
Nazar değer diye…
Uçurumun kenarından atladığımda ,
Biriyle tanıştım.
Fazla sürmedi tanışmamız zaten tanıttı kendini bana
Hadi gidelim dedi,
Nereye dedim.
Gidelim dedi,
Sonra fark ettim o sandığım melek değilmiş
Ölüm Meleğiymiş.

Son putumu da sen kır
Ey yar bildiğim
Yıllarca özenle büyüttüğüm
Yüreğimin ta dibine
Kök salan son putumu

Her dağ gördüğümde
Birlikte siper alacağımız
Uhud’u şahlandıran
Her yol gördüğümde
Birlikte yürüyeceğimiz
Sonu Mekke’ye varan
Her şafağın kızıllığında
Birlikte yanacağımız
Arkası aydınlık olan
Kevserlerle yunan
Son putumu

Ne Süleyman’ın hükmü geçer buna
Ne Eyyüb’ün sabrı dayanır
Hayber’lerde bileği bükülmeyen Ali
Neden sırtından vurulur
Gayrı dayanamam belki bir yol bulunur
Son putumu da sen kır ey yar bildiğim

Bilirim
Elindeki ne İbrahim keseridir
Bilirim
Gönlümdeki ne put resmidir
Çare yok kader yazmış
Hüküm kesindir
Daha ne beklersin haydi vur
Son putumu da sen kır

Ey yar sandığım
Bak açtım göğsümü hazırım
İsmail gibi vurulmaya razıyım
Kaldır hançerini sıkı tut
Son sözüm;
La habibe illa Vedud