Şiir Nehri -2- [Arşiv] - Sayfa 544

Yar Diye Bekledim Seneler boyu

Sevdanı topladım gönül kutumda,
Sır diye sakladım seneler boyu.
Yaralı gönlümü birtek kurşunda.
Vur diye sakladım seneler boyu.

Gözlerin harç oldu, aşk temelimde.
İsmin ezber oldu,gönül dilimde.
Küçücük bir resmin kaldı elimde.
Yar diye sakladım,seneler boyu.

Ne karşılık verdin,bunca sevgiye?
Daha sana güveneyim ne diye?
Yıllar önce gönderdiğin hediye.
Gör diye sakladım,seneler boyu.

Dedin ben bunları bilmiyor idim.
Kamil oldum,bir zamanlat tor idim.
Saçlarını merhem diye korudum.
Sür diye sakladım,seneler boyu.

Yetiş kendi ellerinle sür dedim.
Yoksa bu dert beni öldürür dedim.
Yanan yüreğimi söndürür dedim.
Kar diye sakladım,seneler boyu.

Sevdanı koyacak yer bulamadım.
Onu taşıyacak er bulamadım.
Dünya'da vefalı yar, bulamadım.
Var diye sakladım,seneler boyu.

Gönlümü bastırdım uyut' la her gün.
Hasreti paylastım bulutla her gün.
Karşılık bekledim umutla her gün.
Ver diye bekledim,seneler boyu.

Kime dost dediysem,gözüm tutmadı.
Neylediysem,gönül sözüm tutmadı.
Kimseye demeye yüzüm tutmadı.
Ar, diye sakladım,seneler boyu.

Benim için,güzellikte ser idin.
Hakkın yarattığı,şah eser idin.
Gönül pazarımda,mücevher idin.
Kâr diye bekledim,seneler boyu.

Sevdan filizlendi,güllendi bende.
Gönül depremlerle sallandı bende.
Sevgin budaklandı,dallandı bende.
Bar diye sakladım,seneler boyu.

Binali der,yeter nazın,endamın.
Ömrümü tüketti sitemin,gamın.
Çaresini bulmak, gizli yaramın.
Zor diye sakladım,seneler boyu.

....................................03.12.2007

Gül için dikenine katlanabileceklerini söyleyenlerdir, kır
çiçeklerini göremeyecek kadar güle bağlanmış olanlar 'Gül'
derler, başka bir şey demezler üstüne...

Ömürleri güllere ulaşmak için tükenirken, ehemmiyet vermezler, ayak
altında kalan, gül kadar narin, gül kadar güzel ama güzelliği fark
edilmeyen kır çiçeklerine. Mutlu olma sevdasına düşmüşlerdir kendilerince.

Mutlu olmak için zorluklara katlandıklarını bile söyleyebilirler.
Onlar için güzel bellidir artık. Takvim yaprakları birer birer düşerken,
kimi zaman yol katedemediklerine üzülürler. Oysa güzellikler
yanıbaşlarındadır her zaman, ama onlar her zaman güzellikleri
uzakta aramak sevdasındadırlar. Uzaktaki kıymetlidir;
zorluklarla elde edilen değerlidir; aradığında elinin altında olmayan güzeldir, derler.

Yanıldıkları tek nokta var: Onlar hep uzaklara bakarken, birileri
katlanmıştır, onun güzel bulmadıklarına, birileri kıymet vermiştir kır çiçeklerine...

Mutlu olmak için, gelecek bir yarını beklemezler. Ayaklar altında
ezilenlere ehemmiyet verip, onlardaki güzelliği fark edip, yarını
beklemeden, bugünden mutlu olmaya başlayanlardır onlar. Bir kır
çiçeğinin güzelliği onlar için yeterlidir. Gülde gönülleri varsa bile,
onlara ulaşmak için ömür tüketmekten korkarlar ve kır çiçeğindeki gül
güzelliğini fark ederler.

İnsan her zaman güzeli ister, güzel hastasıdır. Güzele ulaşmak için
ömrünü feda eder. Oysa bir baksa etrafındakilere, mutlak bir güzeli fark
edecektir. Ama tek bir düşüncenin kavanozunda kapalı kalmıştır.
Güzeli ararken, ezerek geçtiği bir başka güzeli fark edemeyecek kadar
kördür artık. Oysa bir çevirse uzakta takılı kalan gözlerini; gönül
rahatlığı ile bir taksa farklı güzellikleri de görme gözlüğünü...

Hayatına renk verse, kır çiçeklerinden demetlenmiş bir demetle...
Hayatını güzellikler yönüne değil de, güzellikleri hayatın yönüne çevirmeye çalışsa...

Bir görebilse kır çiçeğinin gül tarafını... Bir görebilse, hayal
pınarının çeşmesinin değil de suyunun önemli olduğunu... Yetinse
elindeki ile, güzelliğini bulmaya çalışsa elindekinin. Sevdiklerini gül
demetleriyle mutlu edebilme fikrini atsa kafasından. Bir gün de kır çiçeği
toplasa, sunsa sevdiklerine... Hayatını gül arama yolunda feda edeceğine,
görse kır çiçeğinin gül yanını... Bir fark etse ayaklarının altındakileri,
bir ehemmiyet verse kır çiçeklerine. "Sonuçta ikisi de çiçektir. Gül herkesçe
güzeldir, kır çiçeği de bence güzeldir." dese. Uzaklara bakmaktan, güle
ulaşmaktan dermansız kalacağına, bu enerjiyle kır çiçeğini sevmeye ve
sevdirmeye çalışsa; bu güzelliği sevdikleriyle paylaşsa. Güle ulaşma
arzusuyla koşturanlara gösterebilse kır çiçeğinin gül yanını. Anlatabilse
gül için ömür tüketmenin boş olduğunu...

Gül güzeldir; ama sevgi mevsimi geçtikten sonra, gül için koşmanın
bir anlamı kalmayacaktır. Öyleyse hiç vakit kaybetmeden al eline bir
demet kır çiçeğini, onun sana sunduğu mutluluğu görmeye çalış.
Çünkü hayat, mükemmeli aramaya yetecek kadar uzun değil!
alıntı....

Herşey Bir Oyundu Hayatımda

Hayat akıp gidiyor avuçlarımdan bense tutamıyorum. Sadece gidişini seyredeyebiliyorum. Yapabileceğim en iyi şeyse avuçlarımdan kayıp gidene el sallamak oluyor. Ne acı dimi?

Kalbin acılar içinde parçalansa da yüzün gülmek zorunda oluyor ya hani en acısı da bu olsa gerek... Yalandan etrafa gülücükler dağıtmak, daha açılan yaralarının kabuğu bile düşmeden yaralarına yenilerinin eklenmesi, yüreğin parçalansa da gözlerinin gülmek zorunda olması ve dahası o gülmek zorunda olan gözlerinin gözyaşlarını bile için akıtmak zorunda kalması. Çok acı bunlar çoooooookkkk.... İçimden geldiğince, hıçkıra hıçkıra ve de özgürce ağlayamıyorum bile. Dedim ya gözyaşlarım içime akıyor hayat!


Bir kabus olsa keşke bunlar. Bende uyansam. Geçse ve bitse... Ama olmuyor işte. Ne geçiyor ne de yüreğimdeki yaraların kabuğu düşüyor. Aksine o yaralara her gün yenileri ekleniyor.


Neden artık kalp kırmak bu kadar kolay hayat, söylesene neden? Oysa eskiden böylemiydik biz? Ne değişti söylesene. İnsanlar mı değişti, sen mi? İnsanlığımızı, vicdanımızı, saygımızı ne zaman yitirdik biz? Neden oyunlarına yenildik haa neden? Kayıp gidiyorsun avuçlarımdan bense tutamıyorum. Çırpınıyorum ama boşuna bu çırpınışlar. Attığım her kulaçta biraz daha boğuluyorum , batıyorum, nefes alamıyorum. Çok acı bişey bu.


Anladım ki...
Her şey bir oyundu hayatımda...
Saklayıp sarıldığım o aşk....
O kendini gizleyiş...
O deli kaçış...
O yanış...
O bitiş...
Yalnız kulum hakikat!


Hayat akıp gidiyor avuçlarımdan bense tutamıyorum. Sadece gidişini seyredeyebiliyorum. Yapabileceğim en iyi şeyse avuçlarımdan kayıp gidene el sallamak oluyor. Ne acı dimi?

Fakat bu kez değişen bir şey var. Perdeyi sen açtın belki ama ben kapatıcam. O zevki sana bırakmam hayat. Son kozu ben oynucam, sen değil.

Hadi akıp git avuçlarımdan. El sallıcam şimdi ardından hemde büyük bi zevkle... Ruhum belki çok acıyacak ama bedenim dimdik duracak. Sen söylemen gerekenleri söyledin şimdi sıra bende... Sus ve de konuşma. Artık can yakma hayat. Perdeyi ben kapatıcam. Bak her gün yenisini eklediğin yaralarıma rağmen göğsümü gere gere duruyorum karşında. Hiçbir yerede gitmiyorum ben.Seni uğurluyorum.

Oyun bitti.

Sahne kapandı.


.....ALINTI.....

Sesine Uyku Kaçmış Adam

Bir Adam Vardı Bu Şehrin Bir Yerlerinde
Sesine Uyku Kaçmış Bir Adam
Ağlasa Duyardınız
Yağmur Şırıltısı Gibi Yağardı Düşler Ormanına
Yüzü Silik Bir Adamdı
Gözlerinde
En Çok Da Gözlerinde Saklıydı Hüznü
Bu Yüzden Kısardı Gözlerini

Buz Gibi Sessizdi O
Sesine Uyku Kaçmış Bir Adamdı
Ne Zaman Düş Kursa
Çocukluğunun Soğuk Günleri Gelirdi Aklına
Gençliğinin
Deli Fişek Günlerine Yazgılıydı Yazgısı
Vadesi Dolmamış Toprakların
İnce Tortularında Saklıydı Ruhunun Gizemliliği

Ve Bir Gün
Bir Şeylerin İntikamını Bıraktı Ardında
Bir Türlü Alamadığı

Şapkalı Günlerin Umut Kokan Güvercinleriyle Birlikte
Gitti Bu Şehirden
Sesine Uyku Kaçmış Adam
Gecelerdir Onu Düşünüyorum
Uykularım Kaçıyor.

Kahraman Tazeoğlu