Hayata Dair - Sayfa 155

Şimdi Anladim



kusurum neydi diye sordum kendime
gözümden aktı yaşlar sığmaz bendine
hasretine dayanamayıp gelmiştim sana
tek kusurum sevmekmiş şimdi anladım.

Sözüne karşılık sözler etmedim.
Üzülesin,kırılasın hiç istemedim
günler nasıl geçti bende bilmedim
neden sır oldun şimdi anladım.

Ne sevgili oldun ne de arkadaş
Gel seninle olalım ayrılmaz yoldaş
Eğer istemezsen olurum gardaş
Neden istenmiyorum şimdi anladım.

Ne elini tuttum ne de dokundum
Seni gözlerimden bile sakındım
Belki gelir diye hep yola bakındım
Kurtuluşum ölüm şimdi anladım.

Abdulgani Salar

Hayatım Bir Roman



Hayatım bir roman ama dili farklı
Hiç kimse okuyamıyor
Çözülmeyen matematik sorusuyum
Sonucum hiç bulunmuyor
Çok kişiye içimi döktüm ama
Kimse beni tatmin etmiyor

Gözlerimde delice bir okuma aşkı var
Ama durumumuz okumama yetmiyor
Benim düşlerim diğer insanlara göre çok dar
Şu üzgün günlerim bir türlü bitmiyor
Ya kendime diyorum dışarda güzel bir hayat var
Ama ne ellerim ne ayaklarım beni dinlemiyor

Bu inişin bir gün çıkışı vardır mutlaka
Geleceğim için çalışıyorum
Bu yaşadıklarım sanki bir şaka
Şu günlerde biraz da olsa gülüyorum
Doslarım gölgemi bile çalmaya çalışıyorlar
Ama ben hep iylik yapıyorum

Babam derdi ben tavuğu tarda sayarım
Kimseyi takmam ben işime bakarım
Canım sıkılırsa bir sigara yakarım
Ne yazıkki ben herkesi kendim gibi sanarım
Bekliyorum elbet bende mutlu olacağım
Yoksa ben böyle hayatın ******* satarım

Mahmut Sami Tunc

sığındığımız deniz fenerinde
suları çekilmiş bir okyanus zaman
zırhlı bedenlerin saydam ruhlarıyız
infialden inzivaya dönen bir mevsimde
artık kendi med cezirimize hazırlanmalıyız....

görüş mesafesi acılar kadardır
bebeğini düşürmüş gözlerin
ve zamanla sıvanmış duvarlar gibi
aşk en derin çatlağıdır tarihimizin...


kundaklanmış ömrümüzden
arda kalan küller
ve isli ayna kırıkları
etimize hükmünü çoktan yitirmiş fermanlar yazacak
son ampül de kırılmışsa deniz fenerimizdeki
ölüm; aşkın buğusuna yazılan bir vasiyettir ancak!

(alıntı)

Kanatsız Bir Kelebek

Yangınımın sebebi, bakışların, süzdüğüm
Kanatsız bir kelebek yüreğine apışan.
Denizimsi gözlerin çırpınarak yüzdüğüm
Kavuşmadan söner mi, hasret ile tutuşan?

Düşünür aşkı ile kalbim koza yapmayı
Ipeksi gülüşünü gözleriyle öpmeyi
Düşünme, ne olur hiç, hedefimden sapmayı
Iki bülbül olalım.seherlerde ötüşen.

Bugün yoksan, belirsiz, neredesin yarın da.
Belki, batan bir güneş, umut ufuklarında
Kelimeler misâli olsam dudaklarında
Mânâların esrarlı özlemiyle öpüşen.

Kadir KARAMAN

Yerde kıvranan kalbimin üstünde dansediyor acılar
koparıp göğsümden yerlere fırlattığım kalbimin
kimse dönüp bakmıyor
görmüyor ateşler içinde kıvrandığını kalbimin
eğilip almıyor ateşler içinde
yanıyor kalbim!
kalbim ahhh!!!

Yaprakları acılı rüzgarlada ürperen
yorgun bir dağ lalesiyim bir yol başında
yaralı ceylanların gözlerinde inliyor bedenim
ruhum bir cellâtınki kadar soğuk ve tedirgin
kirli bir hayatın karanlık odalarında
mil çekiliyor gözlerime
kör oluyorum!
dost bildiklerim hançerini saplıyor göğsüme
yaralanıyor canevim
kan damlıyor her yerimden
yüreğimden
ellerimden
gözlerimden
dudaklarımdan...
ahhh!!!

Zifir karası gecelerin acısı zaptediyor ruhumu
kalbimin en ince sızısından vuruyor hayat
ne güneş ısıtıyor üşüyen anılarımı artık
ne de insanlardan kaçıp sığındığım tenhalar
çıkmaz sokaklarda yitirdim yolumu şaşkınım
şimdi yüreğim çırpınan yaralı bir kuş gibi çaresiz
kış kadar soğuk bedenim şimdi
param parça her yerim
bir ihanet sisinde yitirdim herşeyimi
yıldızlar göz kırpmıyor ay küs
sisli geçen her gecenin ardından yağmuru bekliyorum

Ah!!! Diyorum
keşke bende duygusuz yaşamayı becerebilseydim
yalanlar sıralayabilseydim yalanların ardından
aç çocukların gözlerine bakıp utanmasaydım
yanmasaydım bu kadar dünyanın acısına
gözlerime perde çekip unutabilseydim her olup biteni
ihanetlere incitmeseydim yüreğimi bu kadar

Ey ömrüm ödedim borcunu acıların azad eyle beni
anladımki söz geçmiyor yüreğe tufandan sonra
bağışlamıyor hayat yüreğiyle oynayanı
el yordamıyla yürüyorum şimdi yürüdüğüm yerde
yalanlardan örülmüş bir duvarın kenarından tutunarak
onurlulara mahsus acılı taşlara yürüyorum...
bir sümüklüböceğin kabuğunu sürüklediği çaresizlikle
sürüklüyorum bölük pörçük hayatımı ardımdan.

Ey kalbe saplanan hançer
ey ciğere işlenen kurşun
bu yürek artık ağlamamalı
yanmamalı acılara bu kadar
ağır geliyor onurlu bir ömrün çekilen yükü
bir yanım deniz bir yanım uçurum bir yanım ateş
yalnız bir yolcuyum meçhule giden dümensiz bir gemide
gözlerimde kaç bin yıllık ah!
yüzme bilmediğini bile bile denize atıyorum kalbimi
alıp götürsün diye upuzun yanlızlıklara dalgalar

Yorgun bir dağ lalesinin hazin hikayesi hayatım
yaşama sevincimi yıllar önce
çiçekleri çiğnenen bir bahçede yitirdim
ağrılar içindeyim şimdi ah! mavi kuş
yorgunum bitkinim dargınım!
elini vermiyor hayat!
bir uçurum kenarında
ha düştüm düşeceğim

her gece bir yıldız kayıyor gözlerimden
yüreğimden bir dilek sönüyor her gece
bu yüzden hep yetimdir bir yanım
bir yanım aşka ve acıya ayarlı

enkaz oldum toz oldum duman oldum
"ben bu kahrı çeke çeke yoruldum"
kara bir dumanla boğuluyorum şimdi
şimdi kara gecelerin kör kelebeği gözlerim
karanlıklar içindeyim dipsiz bir kuyuda
dolunay
bulutların arkasından
bakar
bakar
darılır...

ben
dolunaya
bakar
bakar
utanırım...

(alıntı)

Vakit gece yarısı
Hüzün kar beyaz iniyor gökyüzünden kimsesizliğimin üstüne
İç çekişlerimden buğulanmış gözlerimin ardından insanlar geçiyortelaşlı…
Ömrümün en derin uçurumunun kıyısındayım bu gece
Ve ölüm bir “ayrılık” ötemde
Yürüyorum…
Her adımda kentin ayaza durmuş nefesi işliyor içime
Hadi yâr tut gözlerimden…
(d)üşüyorum!
Neredesin?
Gittiğinden beri gelmeyişlerinin kapı eşiklerinde nöbet tutuyor gözlerim
Ve hiç tanımadığım çocukların isimsizliğinde arıyorum seni
Belki hâlâ aynı şehrin sokaklarını tüketmekteyiz
Az önce yanımdan geçip gittin belki de! Kim bilir?
Yahut binlerce kilometre var aramızda
Ve bir yerlerde bana benzemeyen birini beklemektesin
Ama sen bil…!
“Bülbül gülceben sence konuşuyorum nicedir…” Unuttun mu?
Birbirine koşan cümlelerimiz vardı
Dudaklarımızın kelepçe yüklü şehirlerinden kaçan
Ne vakit aşk düşse geceye;
Mısra mısra sevda damlardı parmaklarımızdan
Ve kafiyeler dökülürdü uykusuzluğumuzun üstüne…
Karanlığa sarılırağlardık…
Sonra kelimelerimiz kesişirdi aşkın paran¤¤¤ içlerinde
Biz utanırsusardık….
Söylesene kandırdın mı beni?
Yüreğinin tüm acılarını içime saldın ve benliğimi çalıp gittin mi benden?
Öyleyse sen de yalancı çıktın yâr!
Sen de aşkı “var” zannettirdin bana ve gittin!
Sonrası hiçliksonrası acısonrası bir yokluğun başlangıcı…