Hayata Dair - Sayfa 78

Naz dedi ki: Belki bu geceden sonra ne gözlerimiz buluşur ne ellerimiz.
Gerçeğin rengine vurgunum ben,
senin yalancı ateşine pervane değilim…
Kavuşmanın da ayrılığında aşkı hatırlattığına inanırım;
O yüzden ne ayrılıktan ne de vuslattan bahsetme.
Karanlık sabahı özletir,özlem bir değirmendir,AŞK öğütür…

Niyaz dedi ki: Ne olur bir damla vuslattan bahsedelim,ayrılığı aşkın
lugatinden silelim.
Sen benim gerçeğimsin beni kendinle vurdun,
ben sana hem ateş hem pervaneyim.
Ayrılığı vuslatta buluşturalım,bişeyciği kalmaz..
Karanlığı sabaha alıştıralım,yüzü aydınlansın.

Naz dedi ki: Hep benim çemberimde dolanıp durma,
git biraz gönlümden öteye,beni bekleyip durma.
Bu sevda yangınını yakınlardan seyredip durma.
Bilesin,söndüren ben olacağım ümitlerini,ümitlere aldanıp durma.

Niyaz dedi ki: Başım döndü,ne olur bu çemberi döndürüp durma.İki gönül bir
oldu,gayrı öteye gidemem ki…
Hasret öyle çabuk büyüdü ki,engel olamadım.
Sevda yangını beni yakmaz,ısıtır.Ümitleri söndürme,gemileri yakma.
Yaksan da bu denizlerden elbet bir geçen bulunur.

Naz dedi ki: Ateşi savdım kül istyiorum.
Aşina değil,el istiyorum.Vuslat değil,terk istiyorum.

Niyaz dedi ki: Sen sende oldukça,sen bende oldukça,
ne ateş kül olur,ne aşina el olur.Ne vuslat terke döner,ne terk vuslatı
bırakır.

Naz dedi ki: Elveda Niyaz!
Vedalar bile “El” bugün.Gönlüme uyan yar bulamadım,
bulmak da istemedim,istek de istemedim.

Niyaz dedi ki: Ne olur veda edip gitme,
gönle uyar yar bulunur,yeter ki sen iste,istemeyi iste.
Ne olur naz etme!..

Naz: nazlanıp hiçbir şey söylemedi…

ÇOCUKLARIN SESSİZ ve masum tebessümlerinin özlemindeyim.
Masumiyete, gerçek sevgiye öylesine hasretim.
Yaşlandıkça eskiyor mu, yaşlanıyor mu duygular?
Yaşlılar ve çocuklar; aynı gibi görünseler de, ayrı diyarlardalar sanki.
Ufaklıklarda heyecan ve neş’e, yaşı ilerleyenlerde nedense bir hüzün ve bir telâşe..
Yıllar bu kadar güçlü olabiliyor demek...
Heyecanı burukluğa, neşeyi garipliğe dönüştürebilecek kadar güçlü...
Çocukların dilinde ‘bir zamanlar’ ibaresi yok, onlar heyecanla bir ‘büyüyünce’ kelimesi iliştiriveriyorlar sözlerine.
Ve büyüyorlar..
Keşke büyüdükçe küçülmese hayal ve ümit kaplı dünyaları.

İnsanı yaşlandıran, geçmişe özendiren, ândan uzaklaştıran, hayali yanlış yorumlayışıdır belki...
Hayalin ardında gerçeği bulamayışın verdiği hayal kırıklığı mı demeli yoksa?
Şu yaşlarda, yani yirmilere yeni adım atmışken, hayat hiç çekilmez ve hiç yaşanmaz görünmüyor. Hayalin hayal ve gerçeğin gerçek olduğunu bilmek gayreti yaşama isteğimi pekiştiriyor.
Belki yaşı ilerlemiş kimselerin ifadesiyle ‘hayat henüz ciddi tecrübelerle gelmedi karşıma, belki bu yüzden hayatı seviyorum.’
Ancak düşünüyorum ki, büyüklerin hep 'tecrübeleriyle' anlattıkları hayat ve benim zihnimdeki hayat çok farklı.
O onların yaşamıydı ve sıra benimkinde. Onların hayatını tekrarlamak için gelmediğimi düşünüyorum.
Belki onların başarılı olamadığı imtihanlar ve kendilerini yaşamdan soğutan tecrübeler bir başkası için hayata daha çok sarılma vesilesi olurdu.
Belki matlaşan cümleler bir ışıltıya bürünürdü bir gün.
Gün gelirdi, bulutların üstünde dolaşanlar yeryüzünde ve yanıbaşlarında uçuşan mutluluklardan haberdar olurlardı.
Hem bize lâzım olan muhabbet değil midir? Ve içimizdedir muhabbet.
Bence neş’e ve paylaşımdır hayatı yaşanmaya değer kılan...
Bir dostumun benimle paylaştığı hadis-i şerifte, Peygamberimiz aleyhissalâtu vesselam “Hiçbir şeyleri yoksa, insanlar neş’elerini paylaşsınlar” buyuruyordu.
Neş’e ve paylaşım.
İlâhî sevk, şevk ve tecellilerin paylaşımı...
Böyle olduktan sonra, bulutların üstünde uçmak ve küçük bir odada kalmak arasında pek fark kalmıyor.
Hayal kırıklığı da kayboluyor.
Sevmek kalıyor geriye.
Hem de her yaşta, yakaladığımız her an ve her mekânda, herşeyi sevmek.
‘Keşke’lerden uzakta, pişmanlıklardan ve yaşlanmışlıklardan kurtulmuş bir yaşamak seriliyor önümüze.
Çocukların bakışlarındaki ışık kadar gerçek ve sade...
Öylesine bir masumiyetle yaşamak...
RABİA NAZİK KAYA

Ben acılar denizinde boğulmuum
İşitmem vapur düdüklerini, martı çığlıklarını
Dalgalar her gün bir başka kıyıya atar beni
Duyarım yosunların benim için ağladıklarını

Ölüyüm çoktan, bir baksana gözlerime
Gör, içindeki o kanlı cam kırıklarını
bu ne karanlık, bu ne zindan gece böyle
Bütün gemiller söndürmüş ışıklarını

Ben acılar denizi olmuşum, yaklaşma
Sularım tuzlu, sularım zehir zemberek
Baksana; herkes içime dökmüş artıklarını

bu karanlık bitse artık, bir ay doğsa
Bir deli rüzgar çıksa; alıp götürse
Yılların içimde bıraktıklarını...
Ümit Yaşar Oğuzcan

Estikce.. Hayata Dair..

29.5.2007 - Hasretinden Prangalar Eskittim