Sahipsiz Mektup'lar - Sayfa 12

Selam...
Realiteden kaçış gibi gelir soyuta yönelmek… Oysa soyutla beslenir somut… Buradaki sohbetlerimiz doğrudan yaşanan gerçekliği yönlendirmede an be an… İnansak veya inanmasak, farkında olsak veya olmasak, odaklanılan düşünce alanı fizik realitede tezahür edecektir, er veya geç… O yüzdendir ki, güzeli, olumluyu düşünmek, konuşmak gerek, eğer ki huzurlu yaşamak istiyorsak…

”İçten tebessümle bakmak, oluyor bir süre… Ardından peşi sıra olaylar… Bir an sendelediniz mi düşmek, bu sefer de düşülen duygular içinde yol almalar başlıyor... Sıkıntılar zirveye vurunca ne yapıyorum...? Ne yapıyorsam kendime, deyip tekrar iç denetim, sil baştan aynı bakışı kazanma uğraşları... Zor ama umutsuz değilim… An içinde yaşanılanlar, buradaki tecrübeler bir sonraki bakışta yardımcı olmada... Geçen her şey güzeldi, diyorum -- nasıl olursa olsun olması gerekenler oldu… Bunu aşmakla “keşke”lerden kurtuldum, geçmişin sıkıntıları azaldı...
HA ÖYLE Mİ..? diyebilmek, gelene tepkisiz kalmak, itiraz etmemek… Kaç kişi böyle davranabilir…?”

İsteyen herkes!… Ama, ah, o kişilik kalıpları yok mu!… O kalıpları korumak adına ölümüne savaşmak varken, kim ister ki…!?
Kişiliğin de bir giysiden öte olmadığını anlamak gerek… Neyi saklıyor veya neyi gösteriyor, ona bakmak gerek…

”Gelenlere ayna olmak da başka bir oluş biçimi... Kişiye hakkını vermek, hak ettiğini vermek, yerli yerince davranmak... ADALET… Böylesi bir yaklaşım da söz konusu… Elbette oluşlar kişinin kapasitesi kadar... Etki-tepki biçiminin geçerli olduğu hayatta böylesi tepki çok üst düzey davranış.”
Peki “hak” ne sence…? “Hak” dağıtmaya kimin “hak”kı ola ki…?

“Çakraların aktivite olması ile neler yaşanmaya başlanır...? Bir çakradan örnekle açar mısınız...? Çakranın kapanması... nasıl…?”
Kundalini yükseldiğinde çakralar boyunca hareketini sürdürür ve birer birer çakraları aktive eder. Eğer bir çakrada tıkanıklık söz konusuyla, Kundalini’nin rahat akamamasından dolayı, o çakraya ilişkin psişik ve fiziksel sistemlerde rahatsızlık başgösterir. Yani bir bakıma kişinin arınmışlık seviyesine bağlı olarak Kundalini’nin hareketiyle belli bir çakraya atfedilen niteliklerin olumlu veya olumsuz yanları tezahür eder. Bu nedenle Kundalini hareketi kişinin ruhsal sürecinde engel oluşturan ana unsurları tespit edebilmesi adına çok önemli bir süreçtir.

Gözlerinden bir yudum nefes alıp alıp sana yazıyorum yine. Yürek mürekkebiyle yazılmış onca karalamaya inat seni yaşıyorum satırlarımda. Sen ve ben. İki ayrı kentin sabahında aynı güneşle uyanan iki sevdalı. İmkansızlığın içinde, yokluğun acı nefesinde " aşkı " soluyan iki yürek. Boşver gülüm. Suyla ateşin, geceyle güneşin birbirlerini sevmesi gibi imkansız olsa da aldırma. Yağmuru dilenen kuru toprak gibi her sabah nefesini soluyorum ben. Güneşi bekleyen kuru yaprak gibi akşam kızıllıgında seni bekliyorum. Biliyorum hicbir zaman kapımı çalmayacak ellerin, hiçbir zaman ellerini tuttugumda avuç içlerin terlemeyecek. Bırak bu dünya bize hasret borcu olsun. Hasretlikler hep demir parmaklıkların ardında kalsın. Kavuşmasın sırtlarımız birbirlerine. Değmesin dudaklarımız dudaklarımıza. Sevgi bu değil mi ? Yokluğunda bile sevmeyi bilmek. Aşkı yücelten bu değil midir ki ?. Bak şehrime yağmur yüklü bulutlar konuk olduğunda ben seni ararım her damlasında. Saçlarımı ıslatan bir yağmur damlası kadar berraktır sevgin.. Musluğu açıp avuç içlerime akan suyu delice içmek. Çünkü içtiğim sendin. Kana kana yüreginin deryalarındaki nefesi içtim her defasında.

Gözlerim bağlı halde karanlıkta merdiven inerken hep senin sevdana yürür gibi emindim adımlarımdan. Başımı kaldırdığımda bulutlar kanap açıp gözlerinin içinde sıcak iklimleri gördüm. Dokunduğum herşey de ellerinin sıcaklığını aradım durdum. Oysa ellerini hiç tutmadım ki !.. Baktığım her noktada gözlerinin derinliğindeki umudu sevdim. İnan gözlerini hiç yakından görmedim ama hep seni yaşadım. Rüzgarın hep senin saçlarına ılık meltem gibi dokunduğunu bildim. Görmeden sevmeyi, dokunmadan hissetmeyi öğrendim.

Sen gülümsediğinde gecekondu pencerelerinde cicekler açar. Her nefes alışında gökyüzüne nice yıldızlar kanatlanır. Yağan yağmur kadar bereketlidir gözyaşların. Engin denizlerin içinde sakladığı berraklık kadar yalındır bakışların. Ve saçların, rüzgar bile kıyamaz saç tellerini savrulmaya. Biliyorum bu hasret mapuslugunda günleri saysam da, bu özlem her gün acılarımı kanatsa da ben seni sevdim. Yüreğinin içinde büyüyen bir cocuk gibi gözlerinde gülümsüyorum hayata. Ben seni gözlerinde biriktirdiğin düşlerle sevdim.

Seni sevdiğimden beri kuşluk vakti kıyamadığım gözyaşlarını kelebeklerin sırtında taşıyan bir yürek oldum ben.Gözbebeklerinden süzülen nemli yaşları baharların koynunda kuruyan ciceklerin köklerine sundum her defasında. Öyle değerli ki ; gözlerinden süzülen yaşlar , imkanım olsa o nemli yaşlarınla ciceklerin yüreklerini yıkardım..Seni sevmek böyle duru böyle yalın bir aşk.. Seninle her gece yıldızların sağnağında sana düşlerimi sundum. Bir an hayat yokusunda yorulsam, kenar köşelerde değil ben senin yüreğinde " nefesini " soludum. Reyhan kokulu gecelere inat ben senin kokunla yetindim. Rüzgarın keman çaldığı ve yıldızların nağmelerle bestelere gebe oldugu vakitlerde hep seni düşledim. Sevgini soframdaki ekmek gibi bereket bildim. Ben senin gülen yüzünü sürdüm arsız yaralarıma. Uykusuz yüreğime ayazlar çivileri reva görseler ben senin sacların daldım rüyalara..Seni düşündüm zamanın ötesinde. İmkansızlıgı sevdim. Gözlerindeki nemin saflığını, gözyaşların duruluğunu ve iki dudağın arasında hayata hediye ettiğin nefesini sevdim.


" Bilir misin
Nefesinde baharların soluduğunu ?
Bilir misin her gece
Yetim kuşların yüregine dolduğunu ?
Bilir misin her gözyaşınla
Topraktan yeni filizler doğduğunu ?
Uzaklar da bir adamın
Senin her gülüşünde
Hayata sımsıkı tutunduğunu
Bilir misin ey yar ?

"... Paralel evren yazınızdaki bazı hususları sormak istiyorum. Felsefede daha fazla geçer, paradokslar, bunlardan amaç nedir...? Sonuç vermeyen düşünceler... Bu düşüncelerin bizlere, düşünenlere katkısı neler...?
Boyutu şöyle düşünüyorum... Şu an görme, duyma, hissetme, tatma kapasitemle belli tireşimdeki frekansları algılıyorım. Bu çerçevede bir alem imajı kafamda belirmede, bunlara göre yaşıyorum. Algıladığım frekanslar gibi sınırsız titreşimler var... O halde diğer titreşimler de manalar yüklü... Algı kapasitesi nasıl artar...? Nasıl ki sadece FM dalgaların alan bir radyonun olduğu ortamda orta uzun ve FM dalgalarını alan bir radyonun iletecekleri farklı olacaktır... Ya da televizyonda yayın alma kapasitesi kadar görüntü olacak. Bizdeki bütün imajlar beyinde olduğuna göre işin çözümü de beyinde olsa gerek.
İbadet yoğunlaşması beyni nasıl etkilemede, beynin yayınını nasıl yönlendirmede...? Hissedilmeyenler nasıl yaşanır hale gelmede ibadetlerin, derin tefekkürün ardından...?
Zamanın kısalması bilimsel olarak nasıl ifade edilmede...? "

Selam Olsun...
En başta şunu söylemek isterim, burada yazacaklarımın bir kısmı farklı kaynaklardan derlediğim bilgiler. Okuduklarımın, duyduklarımın detayları fazla kalmaz zihnimde, ki ben de böyle olmasını istiyorum zaten. “Bilgi”yi zihnimle değerlendirmek yerine, olabildiğince yansız bir alıcı olmaya çalıştım hep. Ben kapıları açık tutuyorum, bırakıyorum “bilgi” girsin içsel evrenime, yayılsın, dağılsın ve kendi sürecinde yerini bulsun…
Paradokslar da, bir bakıma, koanlar gibi düşünsel süreç içinde sonuç vermeyen önermeler… Kişi yanıt arama telaşında, ola ki, mantığın yetersizliğinin bilincine varır ve mantık bariyerini aşarsa, bilinçte bir sıçramaya hizmet edebilirler – tıpkı koanların “aydınlanma”da tetikleyici görev görmeleri gibi… Ama zihin çerçevesinde kaldıklarında, entellektüel bir oyalanma aracı olmaktan öte bir değer taşımıyorlar bence.
Beyin birbiriyle bağlantılı da olsa farklı işlevleri olan iki kısımdan oluşuyor. İki yarının aktivitesi ayrı ayrı gözlemlendiğinde, herbirinin diğerinden farklı 14 frekansta beyin dalgaları yaydığı ölçülmüş – adeta aynı anda çalışan iki FARKLI beyin! Beynimizin dual yapısı nedeniyle gerçeği algılayışımız da bütünsel değil, parçalı oluyor.
Sağ lop bilinçliliğin dişil öğesi – sentezci/bütünleyici, sezgisel, sanatsal ve duygusal etkileşimlerde etken…
Sol lop ise eril prensibin egemenliğinde – analitik/ayrıştırıcı, rasyonel, plancı ve detaylara odaklı…
Mistik bir ifadeyle, sağ lop yüreğin/vicdanın, sol lop ise zihnin/egonun aracı…
Eğer herhangi bir anda, sağ veya sol lop belirgin bir biçimde dominant ise, beyin dalgalarının beta seviyesinde (14 - 30 hertz) olduğu ölçümlenmiş. Gündelik/dışa dönük aktivite sürecinde beyin genellikle bu modda ve hızla bir düşünceden diğerine atlayan bir hareketlilik içinde… Beta frekanslarının üst sınırında düalite en yoğun biçimde hissediliyor… Kişi keskinleşen ayrılık illüzyonuna parallel olarak nörotik, uyumsuz davranışlar sergilemeye başlıyor.
Beyin, iki yarısı senkronize olmaya başladığında ise alfa moduna (7-14 hertz) geçiyor. Beyin dalgaları yavaşlamakla kalmıyor, aynı zamanda dalganın niteliği de değişiyor. Bu durum uyku öncesi hale benzeşse de, eğer kişi farkındalığını korursa sezgisel duyarlılığı artıyor.
Teta dalgaları (4-7 hertz) derin uyku eşiğinde saptanmış. Kontrollü olarak ise derin medital hallerde, beyinde teta dalgalarının “hücum”u ile farklı gerçeklik alanlarına geçildiği belirlenmiş.
Delta modu (0-3 hertz) ise normal olarak derin, rüyasız bir uyku hali. Ama bu mod farkındalık içinde yaşanırsa, düalitenin tamamiyle aşıldığı, BİRliğin idrak edildiği bir HALe giriyor kişi… Bu hal içinde beynin iki lobundan yayılan dalgaların aynı fazda, uyumlu, tek bir dalga haline dönüştüğü gözlemlenmiş; başka bir ifadeyle, beynin iki yarısını bilinçli bir birliktelik ve tam bir uyum içinde çalışmaya başlıyor. Ayrıca beynin bu aşamada haz duygusu yaratan endorfin denilen kimyasal maddeyi yoğun ölçüde salgıladığı bulunmuş. Muhteşem bir huzur ve HERŞEYle BİR olma hali…
Ancak delta dalgalarının huzurlu alemine doğru yolculuk zorlu aşamalardan geçer. Kişi alfa ve teta modlarına doğru ilerledikçe bilinçaltının gizil alanına düşer yolu… Burada kişisel deneyimini kodlayan yapının projeksiyonu ile karşılaşır. Bu “yüzleşme” oldukça sarsıcı olabilir! Aslında uyku halinde de olan budur -- REM aşamasında kişi alfa ve teta boyutunda bilinçaltı verilerini taramakta ve değerlendirmektedir. Ama uyandığında, hatırlasa bile, “rüya” deyip geçtiği için dünya deneyimine fazlaca katkısı olmaz bu aktivitenin…
Delta aşamasında kişi “insan” olmanın anlamına dair asal “şifre program”ların deposu diyebileceğimiz “bütünsel bilinçaltı”na açılır. Bu HALde neden uzun sure kalınamadığının bilgisi de ancak bu HALde anlaşılır!…
Kadim zamanlardan beri sayısız yol ve yöntem sunulmuş insana… Hepsi kişinin ÖZsel koduna uygunluğu derecesinde ruhsal açılıma hizmet etmiş. Belli tekniklerle bu süreci yapay olarak hızlandırmak mümkün şüphesiz -- bilhassa nefese odaklı rutinlerin faydası yadsınamaz. Ama kişi tekamülünde gerekli olgunluğa ulaşmadan farklı gerçeklik alanlarına açılırsa, pek çok olumsuz tezahürün de beraberinde yaşanabileceği unutulmamalı.
Bir tohum hazır olduğunda hiç bir müdahaleye gerek olmadan kabuğunu kırar, özü fışkırır içinden… Muhteşem bir zamanlama ile ve en “doğru” biçimde… Önemli olan “hazırlanma” sürecinin bilincinde olmak ve şüphesiz bir inançla OLANa teslim olmak…
Ve zaman… Zaman, üzerinde konuşulması en zor soyut kavramlardan biri... İlk akla gelen niteliğiyle, yani sosyal yaşamı düzenlemek adına saptanan bir ölçek olarak değerlendirildiğinde fazlaca bir sorun yok. Zaman ölçümü, aslında, doğada herhangi bir şekilde kendini düzgün olarak tekrarlayan bir hareket saptayıp, bu hareketin salınımlarını saymaktan ibaret... Bu ister kum veya suyun bir aralıktan akışı olsun, ister ay veya güneşin hareketi, temelde aynı prensibi içeriyor. Doğadaki düzen, başarılı bir zamanlama için sayısız “araç” sunmakta -- bir bakıma doğa, doğal saatlerle doludur diyebiliriz. Tarih boyunca hemen her toplumda sosyal aktivitelerin senkronize edilmesi adına ortak bir referans belirlendiği ve bir anlamda “zaman”ın sabitlendiği biliniyor.
Zaman kavramı Einstein ile tam bir devrim geçiriyor. Bireysel boyutta algılanan “zamanın göreceliği” Einstein’ın dehası ile artık bilimsellikte de yerini buluyor. Evet, zaman, o döneme kadar varsayıldığı gibi “mutlak” bir değer değil, gözlenen noktaya bağlı olarak değişim gösteren, hatta hareket ve/ya çekim gücüne bağlı olarak eğilip bükülen bükülebilen, “elastik” bir kemiyet...
Zamanın algılanışı bağıl hızlara bağlı... Yani hız arttıkça zaman kısalıyor... Literatür buna dair çeşitlemelerle dolu... Çok bilinen “ikizler etkisi” bunlardan sadece biri... İkizlerden biri dünyada kalırken, diğeri ışık hızına yakın bir hızla uzay yolcuğuna çıkar. Roket geri döndüğünde yeryüzünde kalan ikiz 10, seyahat eden ise 1 yıl yaşlanmıştır. Bunun nedeni uzayda seyahat eden kardeş için zamanın daha yavaş akmasıdır. O hızda kalp atışları da saatin tiktakları gibi yavaşlar, organizma daha geç yaşlanmaktadır. Işık hızında ise zaman durur.
Tüm bunlar bir yana, ZAMAN ne demek...? Bireysel olarak zamanı algılayışımız nasıl?
Salt sezgisel bir ifadeyle “zaman, değişimin algılanışıdır” diyeceğim. “Ben” dediğim bir alan var, sayısız titreşim formunun yarattığı bütünsel bir alan… Tek tek odaklandığımda, beyin, kalp dalgalarımdan hücrelere, atom ve hatta atom-altı boyutlara kadar farklı frekanslarda dalgalar birbirine geçişerek “an” içinde değişen bir alan yaratıyor. Bu alanın, değişmekte olan başka bir alanla, göreceli hız/titreşim farkı sayesinde değişimi algılıyorum. Bu da edinilmiş bir güdüyle “zaman” denen soyutlamaya yol açıyor.
Hız/titreşim farkı yüksek ise “zaman kısaldı” duygusuna kapılıyoruz. Bence tekamülde özlenen hal, bu farkın gitgide azalması. Değişime uyumlu bir titreşim alanı içinde olursak (ki bilinen uç değer ışık hızı!), ZAMAN duracaktır bizim için… Başka bir deyişle, ZAMAN aşılacak, AN yaşanacaktır…
İlginçtir, “AN en kısa zaman birimidir” diye tanımlanır. Oysa AN sonsuz olandır, ZAMAN ise zihnin olayları sıralayabilmek, sınıflayabilmek adına yarattığı sanal bir ölçek. Bir bakıma ZAMAN, ANın parsellenme çabasıdır… Gerçek varoluş hali, ANın sonsuzluğuna dalıştır, DÜNün kalıntılarından, YARINın beklentilerinden uzakta…
Ve sevgiyle…

Sen gittin ya.. Eksik kaldı ömrüm. Sen gittin ya, sensizliğime döndüm. Varlığınla başlayan hayatım son nefesini verdi bir imzanla. Şimdi bana ait olmayan bir yürekte de çarpıyor varlığın. Sen gittin ya, sana ait bir şeyler kaldı bende. Hepsini bir gözyaşına koyup bir mendile sakladım.
Bir hayatın sırlarını bir göz yaşına sığdırıp herkesten ve senden habersizce, bir mendile katladım. Sana diyemediğim "Seni seviyorum"lar, bir geleceği sakladığım hayallerim, beni ben yapan benliğin.. nasıl da girdiler bir mendile. Nasıl?
Aşkımdan haberin yok, ölüyorum. Sen bir başka yüreğin kollarında uyuyorsun. Sana sevgimi haykıracak bir gün için yaşıyor(d)um. Şimdi nefes alan, nefes veren, canlı olan ama normal olmayan bir insan tanımadığın. Gizli bir aşkı gizliyorum senden. Sen bana ait olmayan gözlere bakıyorsun. Benim pişirmediğim yemekleri yiyorsun, benim olmadığım bir sofraya oturuyorsun. Bilseydin aşkımı, söyleyebilseydim bir kez olsun. Katlanırdım hepsine. Benim olmadığım bir hayatta varlığını kabullenirdim belki. Bende kalmasaydı bu "Seni Seviyorum"lar ve ismin anıldıkça fırlamasaydı hıçkırıklar yüreğimden. İsmin bir hastalık olmasaydı tıp sözlüğümde. Ben de kabullenirdim gittiğini.
Seni beklemeseydi bir çift göz her gece evinde bu sızı olmazdı yüreğimde. Sırlarım olmazdı belki. Bilseydin yüreğimi. Seninle aynı dalgaların çarptığı bir sahil kasabasında renklendirmeseydin dünyamı, aynı aya yıllarca baktığımızı bilmeseydim. Seni senden habersiz günlerce izlemeseydim, adını bilmeseydim, deniz kenarında yüzünü okşayan rüzgar olmak istemeseydim, gözlerini görmeseydim bu kadar acı çekmezdim. Derdimi gizlemeyi tercih etmezdim sevmeyi bilmeyen insanlardan.
Sen gittin ya.. eksik kaldı ömrüm. Sen gittin ya.. ben öldüm. Sen, hayallerimin benden habersiz kahramanı; gittin ve varlığımı sona erdirdin. Sen gittin ya bu yürekle yaşanmaz artık bende.
Sen gittin ya, kaybedecek neyim kaldı?...

"Evet sevginin karşısında durabilecek bir güç yok gibi... Benlenmeden, çıkar gözetmeden, hiçbir art niyeti olmadan... Yaradılanı severim, Yaradan’dan ötürü... Böylesine bir anlayışın getirdiği sevgi tüm engelleri aşar… Böyle bir sevgi, kayıtlanmadan, içten, samimi, çifte standart yok... Her durum ve şartta sevgi yayan, sevgi ile karşılık veren, gelen olumsuzlukları bünyesinde eritip yine güzellikler yansıtan bir GÖNÜL ehline kim karşı durabilir!... Dili güzel, yüzü güzel, düşünceleri güzel ve HAL’i güzel...
Korku, benlik ve sahip olduklarımızı kayıp ederiz endişesi ile beslenmede, egodan beslenmede... Bireysel BEN ve sahip oldukları oldukça korku da kaçınılmaz görünüyor, az veya çok. Buzun eriyip deryaya karışması ile kim neden korkacak...? Hayal yok olacak, cesaret kalacak ki olan da o... Korku, varlık çiftinin hayal yanı zaten YOK…
Tüm bunlar güçle olur, öncelikle bilgi gücü... Sevgideki derinlik, yoğunluk gücü... Davranış yapa yapa meleke gücü… Bireysellikten kopup TEKe erebildiğimiz kadar bunlar olmada, yapabildiğimiz çalışmalar kadar.
KILDAN İNCE KILIÇTAN KESKİN KÖPRÜ... SIRAT... Şu an o köprü üzerindeyiz... Yürümedeyiz, her dem başka bir engelle karşılaşarak... ÖZ’e giden yol o kadar zor ki..."

Haklısın… “Sırat köprüsü”, üzerinde olduğumuz yol… Her anın ince, şaşmaz dengesinde, şaşan, sarsılan, düşeyazan yolcularız biz. Sonsuz ince, sonsuz keskin bu görünmez köprü üzerinde, ip cambazları misali ustalaşmaya çalışıyoruz…
Ve kişi yapayalnız köprüde… Asla elele, kolkola, birilerini sırtlayarak veya birilerinin sırtına binerek geçilebilecek bir köprü değil bu…
Peki bu yolculukta birbirimize katkımız ne olabilir…? “Yardım” kavramını da bütünüyle yeniden gözden geçirmemiz gerekli bence. Biz birbirimize müdahale etmeyi, somut hatta soyut alanda birbirimizi itiştirip çekiştirmeyi “yardım” diye bellemişiz! Gerçek manada yardım, kişinin “olmasına” izin vermektir… Katkımız olabilir, evet… Katkımız da, kendimiz gibi “olmak”tır!…
Kendimizce bir deneyimin sonucunu, öğretisini paylaşmak isteriz. Yoğun ego sapmaları bir yana, oldukça saf bir niyet taşıyor olsak bile, bildik tuzaklara düşmek çok olası… “Bak bu doğru, ben biliyorum. Bunu sen de kabul etmelisin.” yaklaşımıyla öğreticiliğe soyunmak, bu hikayeye dahil olanların tümünü aynı sırat köprüsünün üstüne yüklemeye çalışmak gibidir!
En iyi öğreti yolu, “örnekleme”dir derler. Eğer belli bir “iyi”ye inanıyorsan, o “iyi”yi benimse… Ve bırak, o “iyi”den doğanlar dolansın heryeri…

"Belki okumuşunuzdur Dr.Alexis Carrel’in “İnsan Denen Meçhul” adlı kitabı... Bir bölümü üzerinde sizinle tartışmak, bir eğitimci olarak sonuçlar çıkarmak, toplumda uygulanabilirlik yönü ile ilgili fikir alışverişinde bulunmak isterim:
Toplum sağlığını etkileyen bulaşıcı hastalığa yakalananı karantinaya alarak bir süre yaşadığı çevreden uzaklaştırır, iyileşince tekrar toplumun içine yollanır. Böyle yapmakla kamu sağlığı korunmuş olur. Dedikodu yapan, riyakarca davranan insanların topluma yaptığı zarar bir verem, veba gibi salgın hastalık mikrobundan daha az mı zarar vermede…? Hayır…"

Evet, Carrel’i okudum… Üzgünüm, ama çoğu düşüncesine, hele de alıntı yaptığın pasajdaki düşüncelerine hiç katılmıyorum. Her insan kadar (ve her insanda da koşullara bağlı olarak az veya çok değişime uğrayan) ahlak anlayışları söz konusu. Belli bir “ahlak” kalıbını belirleyip, bu kalıba uymayanları toplumsal mikroplar olarak değerlendirmek, onları tedaviye yönelmek! Buna kimin, ne hakkı olabilir?! Hitler de belli niteliklerde bir toplum yaratmak için ortaya çıkmıştı!! Aslında bu dünya ne çektiyse toplumu, toplumları “düzeltme” savıyla ortaya atılanlardan çekti! Bu “kurtarıcılık” senaryoları fazlasıyla denendi, sonuçlarına yorum bile gerekmiyor bence… Bir de hiçbir şeyi “kurtarmamayı” denese insanoğlu diyorum!…
Farklılığı kabul edemeyen, farklılıkları bir potada eritmeye çalışan hiç bir ideoloji, hiç bir öğreti, insanı, insanları bağlayamadı, bağlayamaz… İnsan doğası en doğal tepkisiyle asıl böylesi “yanlış” ve “zarar verici” anlayışları temizler toplumdan…
Tekrarlamak bile gereksiz belki, ama insan içselleştirmediği hiç bir olguya uyumlanamaz. Binbir nedenle belli bir kalıpta yol almaya yönelse de, zoraki bir yolcudur aslında. Nedeni her ne olursa olsun, ne kadar yüce görünürse görünsün, herhangi bir dışsal kaygıyla benimsenen ahlak anlayışı, yamadır, yapaydır, sahtedir… Bence gerçek anlamda ahlak, şöyle veya böyle olmak değil, ne olduğunu farketmek ve öyle olmaktır… Ve bunun en sarsmaz ölçütü de kişinin kendi başınayken tavırlarının, edimlerinin, kalabalık ortasındakinden farklı olmamasıdır. Ahlak, yapayalnızken giyindiğin içsel giysindir…
İşte bir Zen hikayesi… ve güzel bir ahlak dersi…

NEHİR
İki keşiş Tanzan ile Ekido bir nehirin kıyısında bir genç kıza rastlarlar. Nehirdeki akıntıdan endişe duyan genç kız yardım ister. Ekido tereddüt ederken, Tanzan kızı omuzlarının üstüne alır ve karşı kıyıya taşır. Kız teşekkür eder ve ayrılırlar.
Yolculukları sürerken, Ekido tedirgin ve düşüncelidir. Sonunda dayanamaz ve sessizliğini bozar:
- Kardeşim, bizim öğretimize göre hiç bir kadınla temasımızın olmaması gerekiyor. Oysa sen onu onu omzuna aldın ve taşıdın.
Tanzan yanıt verir:
- Ama ben onu karşı kıyıda bıraktım, görüyorum ki sen hala taşıyorsun!

"Toplumsal düzenleri, kurallara uymaları, birbirlerini denetlemeleri, insana verilen kıymet, sözünde durmak gibi güzellikleri niçin yapamıyoruz...?
1999 depremi… Bir çok ülkede bu tür olaylar yaşanmasına rağmen en ağır faturayı biz ödedik… Niçin...? Çıkış nasıl olacak…? Nasıl bir yol izlemeliyiz...?
Sağlıklı toplum, temiz insan nasıl olur...?"

Ezoterik ilimlerde farklı bilinç seviyelerine tekabül eden yedi temel ruhsal merkezden bahsedilir. Bu merkezler bedende de belli bölgelere rast düşer. Alt üç merkez, üreme, cinsellik, maddi güvence ve güç alanlarıdır. Çoğu kişi için yaşam enerjisi bu merkezler arasında dolanıp durur, realitenin kilitlendiği bir döngüdür bu. Bu merkezlerde devinenler için “ahlak”, düzeni sağlamak adına benimsenmesi gereken dışsal kurallar topluluğudur.
Dördüncü merkez, kalp veya sevgi merkezi, somuttan soyuta geçiş kapısıdır. Sevgi boyutunu geçenler tamamen farklı bir bilinç alanına açılırlar. Bu noktadan sonra, irade, ifade ve “üçüncü göz” (veya “gönül gözü”) denilen merkezler dengelenmeye başlar. Bu aşamalarda artık kişi için tüm sistemler, buna bağlı olarak da “ahlak” anlayışı tamamen içselleşmiştir. Lineer doğru-yanlış ekseninin çembere dönüştüğü bir haldir bu. Kişinin yaşama katılışı, dışsal değişkenlerden bağımsız bütünsel bir anlayışın tezahürüdür, doğal, içten ve “zararsız”… Artık kişi dıştan içe doğru beslenen değil, içten dışa yayan, yansıtandır… “Düzen”i korumayı vaadeden kurallarla güdülenemez… Düzen onun doğallığında kendiliğinden varolur. Bundan sonra ise, BÜTÜNün idrak edildiği en üst merkez gelir ki, kişi 3. boyut realitesini aşmıştır artık…
Öylesine bir mekanizma ki, asal bazda düzeni korumak adına geliştirilen kurallar, katı, kızgın ve değişmezlik savıyla uygulandığı taktirde, bireyin bu kuralların gerekmediği bilinç sevyesine sıçramasına da engel teşkil ederler. Sürekli güdülmeye alışmış bir koyun misali, çobansız kalmanın ne demek olduğunu düşünemez bile. Çoban’a bağımlılık onu sözde tehlikelerden koruyordur, ama bu “güvence” bağımlılığı koyunun sürünün ötesinde mevcut yaşamı deneyimlemesine engel oluyordur, ne yazık!
Toplumlarda varolan sorunların kaynağı, kanunların, kuralların eksikliğinden midir acaba? İddiaya girerim ki insandan çok kanun var bu platformda! Peki neden bunca kargaşa, bunca karmaşa…? Öngörülen düzen kurulamıyor, çünkü mevcut her yasanın yanısıra, bu yasayı aşmak için her yolu deneyen ve çoğunlukla başarılı olan bir faktör var: İNSAN!
Gerekli olan, insanı alt merkezlerin çekiminden sevgi eşiğine getirebilecek bir anlayış değişimi… Bebeklikten başlayıp korkuyu, sakınmayı, korunmak adına savunmayı ve gerektiğinde saldırmayı şırınga eden toplumsal bilincin en başta bireysel bazda terkedilmesi… Evet, değişim bireyde başlamalı… Bu yüzden kişinin kendini tanımak adına sürdürdüğü içsel yolculuk çok önemli. Barış, düzen, huzur önce içsel boyutlarda gerçekleşmeli, sonra dalga dalga tesirini yayacaktır her alanda…
"Herkes evinin önünü süpürürse" misali, toplumsal arınmadan hepimiz sorumluyuz. Hepimiz bir tesir odağıyız, ola ki bunun farkındalığında yaşayalım...
Ve hep sevgiyle…

Gözlerinin hasretinde yüregim bosluklarda sesini arıyor...Yankılansa sesin odama ve gözlerin geceme yıldız misali düşse yeter bana..Baska bir sey istemiyorum....Bir tek gülüsün tüm acılarıma iyi gelecek kadar güzel..Ve seninle yasayacagımız güzel günler tüm hayatıma bedel.. Bos duvarlara ismini söylüyorum ve seni yıldızlara soruyorum acaba neler yaptı diye...Vurulmusum sana ,gözlerine yanıyorum bir alev topu giibi..
Hasretin sanki volkan gibi kösebaslarinda patlıyor..Sensiz düsüncelere dalsam her fikrim kör kursunlara ispat ediyor...Gözlerinden mahrum gecelerim katrana boyanıyor ...Ucurtmalarimi senden haber alır mi diye omuzlarımdan kaldırdım..Yüregimi göcmen kuslarla sana yolladim..Bos gelmeyeceklerdi biliyorum...Yüregini ve gözlerini bırakacaklardı avuclarıma...

Acıların yarınlarda müjde kokan ciceklerdi..Düsünsene karların altındaki citlenbikleri...Aylarca toprakla kar arasında kalırlar..Ama içlerinde hicbir zaman umutsuzluguna yenilmezler.Yaprakları hazani andırsa da icindeki umutlarını sererler dudaklarına..Bahar oldu mu nazlı bir gelin gibi günesin koynuna girerler.. Tüm umutlarını günesle sevda kokan yüreklere sererler...Aynı o misal sende hicbirseye yenilmeyeceksin..Yarınlarını bahar addedip icindeki sevgi yapraklarını yüregime sunacaksin..Her yapragıda ölümüne sevdanin naif durusunu, yalnızlıga karsi dik baslılıgını ve acılara karsı metanetini görecegim..Gördükce sımsıkı saracagım seni..Bırakmayacagim seni acıların kollarına ...Bu kadar kolay pes etmeyecektik fani yaralarımıza...İyilesmesi yılları sürecek acılarına ben her gün nefesimle merhem olacagim..Yavas yavas iyileseceksin...her güneste sana umutları bırakacagim ve gözlerin dünden daha iyi parlıyorsa o zaman daha cok saracagim iyilesmen icin...Tüm acılarina ben kefilim..Yeter ki sen mutluluklara gülümse.''

"Bu gece bir şeyler değişecek, sen gideceksin, ben biteceğim. Ardından isyanlar, isyanlar...

Bu gece bir şeyler bitecek, içimdeki sen, hayalindeki ben gidecek, ve bir daha asla geri gelmeyecek.

Komik! Bir an ne kadar da zayıf kalmışım sana karşı. Nasıl inanmışım sana. Gideceksin ne kadar "kal" desem de. Ardında yalnızlığının hediyesini bırakarak gideceksin. Sen; beni sevdiğini söyleyeceksin , ben de; "sevgin bensizliğin olsun" diyerek cevap vereceğim
sana. Belki de güzel olabilirdi. Belki de çok kötü...

Bir yaşamı daha bitirerek gidiyorsun işte. Söz söylemeye cesaretin yok. Susuyorsun yine, her zaman olduğu gibi. İçin içini yiyor ve sen yine de konuşmak istemiyorsun biliyorsun ki sende haksızsın en az benim kadar. Sen de suçlusun en az benim kadar. Şimdi git,bir daha seni bulamayacağım bir yere, sesini duymayacağım, yüzünü göremeyeceğim uzak bir diyara.Hatırlanmayacak kadar uzaklara git, git, git!


Bir yıl sonra...

Dün seni gördüm. Çok değişmişsin deli kız çok değişmişsin. O gülen kıza ne oldu, söylesene? Zayıflamışsın iyice, yüzünde eskisi kadar canlı değil ne oldu sana? Kim yaptı sana bunu, söylesene kim?

Konuşmadın yine, yine o keçi inadın tuttu. Bilirim seni, dediği dediksindir. Yapacağım dedikten sonra geri dönüş yoktur senin için. Değer miydi sence?

O sevimli kız nerede?Bir gün karşılaşırız diye bekledim.Ama bu şekilde olmamalıydı. Bende ardından üzüldüm. Bende yalnız kaldım, bende küstüm kendime, bende öğrendim gecelerle dost olmayı, bende alıştım soğuk gecelere ve bende...

Şimdi sen karşımdasın, o kadar gururlusun ki yüzüme bile bakamıyorsun, biraz olsun konuşmaya bile cesaretin yok. Suçluluğunu kabulleniyorsun, yine diyecek bir şeyin yok.

Düşündüm hem de çok, defalarca hata kimde diye?

Ne yaptım ki ben sana o kadar değişecek...
Bir rüya gördüm sandım, ama karşımdaydın,en olmadık bir zamanda...

Bir hafta sonra...
Bir telefon çaldı az önce, sevdiğin bir şarkı vardı ya onu dinletti bana arayan....Hemen eski rehberleri karıştırdım. Telefonunu buldum. Evet halen o şarkı çalıyordu o unutulmaz şarkı.

Birkaç gün sonra...

Gazete okuyordum, arkadaşlarımla şakalaşarak.Bir an "neyin var" diye haykırdıklarını hatırlıyorum. Sonrası... Eve getirmişler, bayılmışım
"Olamaz!" diye bağırmışım. Sanki çok korkmuş gibi sapsarı kesilmişim oracıkta. Sevdiklerim, dostlarım eve kadar yanımda gelmişler. Adını sayıklamışım yol boyunca. Telefona sarılıp aradım "Doğru mu?"
diyerek. Korkunçtu, inanılmazdı. Sen yaşamdan vazgeçmiştin, o tatlı kız bir delilik yapmıştı yine.

Neden ben neden? Vazgeçmediğin neden ben? Deli yarim ne yaptın bize