Sahipsiz Mektup'lar - Sayfa 6

aah ah...

Ne kadar uzun geliyor yazılar öyle değil mi...
Hepsini okumak ne kadar uzun sürer...
Bu yazılar SEN gelene kadar burada öylece duracak ve günden güne, gittiğin yere kadar çoğalacak...
Sana söylemediklerimi, içimdeki hüznü, sevdayı, her şeyi burada bulacaksın...
Sen okumadıkça da bi anlamı yok zaten bu yazıların, şiirlerin...
Ama inanıyorum bir gün okuyacaksın...
Okuyacaksın ama asla SANA yazılıp yazılmadığını anlayamıyacaksın...
Her yazının içinde senden bir şeyler saklı ama yine de emin olamayacaksın...
Ahh...
Ben seni SENDEN habersiz,
bazen de kendimden habersiz öyle çok sevmişim ki...

Bu yazı sana gölge çiçeğim...
Gelmemeye daha ne kadar direneceksin BEBEĞİM...

Herkesi zalim kendini alim hissetmen bile normal.
Çünki dışarda SENİN GİBİLER için özel idman yapıyorlar.
Deli huyundan ya da suyundanmıdır?
Anlamadım bu işi..
Ne bu hırçınlık kalbin can çekişi...

Oturuşu, dokunuşu, kendini savuruşu yüzyıllardır aynı.
Sürmedi ilelebet, herşeye muhalefet olmana bi sebep var mı..?
Bunu külahım bi de günahıma girip anlatacak o yürek belki de vardır ama denemen lazım.


AMA SEN KORKAKSIN HİÇ BULAŞMA,
YAKLAŞMAZSIN GERÇEK AŞKLARA.
DEMİŞ Kİ BENDEN UZAK OLSUN,
PEKİ NEDEN HER GECE AĞLIYORSUN?
SEBEBİNİ SENLE GECE GEZENLERE AÇ BİR SOR...

“IsLak HeceLere BirakiLmis DüsLerim”

Gecenin karanLigina yüregimi asip sana yaziyorum. Yüregimi sana kanatLandirip seni düsLüyorum kirik dökük hayaLLerimde..UzakLari asindiran keLimeLerimi satirLara serip seni soLuyorum mürekkebimLe. Yine yokLugun düsüyor heceLerime, yine yokLugun bir hançer gibi deLiyor hücreLerimi..Ne yapsam, ne etsem fayda etmiyor. SensizLikte kanayan dudakLarimi nehirLerde yikasam da siLinir mi yokLugunun aciLarini..? Zaman sanki hasretinde durmus..Hersey hasrete prangaLi…

SakakLarimdan akiyor hasretinin aLazLari. Ayak uçLarima düsen kangren geceyi kaLdirip yokLugunu yumrukLuyorum sivasiz duvarLarda. Pervasizca yüzüme vuran yaLnizLigin rüzgarLari siLiyor hasretinin kanLa karisik terini…
OLmuyor…Sensiz oLmuyor iste.
Hasretinde sesi kisiLmis bir rüzgar gibiyim .. Yutkunuyorum acinin kanLi gözyasLarini…Yapamiyorum, ne yapsam uyutamiyorum sensizLigin suskun keLimeLerini…Ne zaman saçLarimi oksasa rüzgar, iLik nefesin biLiyorum. Ne zaman gecenin koynunu serinLeten iLik bir meltem esse yüregime doğru, senin “KOKUN” diye cigerLerimde soLuyorum meltemleri.

Bir geLsen, karanLigi ezen yiLdizLari sayacagim birer birer.. Ne zaman seni düsünsem yiLdizLar düsüyor saçLarina Bir geLsen, yoLLarima bir kez ugrasan güLümseyecek umutsuzLuga boyanmis geLecegim . YokLuk zindani asip bir geLsen vusLati giydirecegim ayazLara. Bir ugrasan sehrime, seninLe kir bahçesinde sicak çayLarimizi yudumLarken sevincimden simitLerimizin kirintiLariyLa yavru kusLari doyuracagim..ELLerim eLLerine degdiginde avuç içLerimin terini birakacagim iLik meLtemLerin koynuna …Bir geLsen bir dokunsan yüregime, mevsim ne oLursa oLsun geLisin bahar oLacak dudakLarimda..

BiLiyorum imkansizLigin ötesinde seni yasamak istiyorum.. Kana kana güLüsLerini içmek varLiginin huzurunda. HayaLLerimLe gezinsem bir an ; kabuLLenip ama bir türLü ezemedigimiz gerçekLer bir tokat gibi iniyor yüzüme.. YikiLiyorum oLdugum yere.Tutunmak için bir daL bir eL ariyorum… Düsüyorum..Aciyor yüregim..KaLdirimLari öpen dudakLarimi siLiyorum. Boynu ceLLadin kanLi eLLerinde suskunLuga vuruLmus bir mahkum gibi arkama bakmadan sehrinin karanLikLarina yürüyorum..Ve kayboLuyorum gögü çaLinmis kusLar gibi köhne sokakLarinda ardinda…VusLat keLimeLeri çaLinmis yetim çocukLar gibi agLiyorum yagmur buLutLarin avuçLarinda. Kimse gözyasLarimi görmesin diye gecenin karanLigini örtüyorum üzerime,.

Zaman akiyor gidiyor. MevsimLer degisiyor, turnaLar sehrimi terk ediyor.. Ama bir ben kaLiyorum yokLugunda.. vuslata isyan bayrakLarini açiyorum. Yüzümü yikadigimda aynaLarLa yüzLesmekten korkuyorum. PencereLeri bir açsam senin sesin diye firLiyorum disariya. Ne zaman teLefonum çaLsa buguLu sesin diye kosuyorum. Ama her defasinda yikiLiyorum oLdugum yere..Gün pencereLerime vurdugunda iLk isim, yokLugunda isLanan gözbebekLerimi mandaLLa ipe asip güneste kurumasini bekLiyorum.

BiLiyorum, agir aksak hayat yokusunda hiçbir zaman seninLe yürümeyecegiz. BeLki keLimeLer hep diLLerde sakLi kaLacak. KaranLikLar büyüyecek avuç içLerimizde. ELLerimiz hep yabanci kaLacak birbirine. Ve yürekLerimiz hep yaLanci baharLarda soLuyacak isimLerimizi..Kuytu köseLerde sigaraya hasreti sarip küLLerinden umuda güLLer ekecegiz.. Hayat yükünü tasiyan sirtimiz diye nemli duvarLara yasLanip kendimizLe dertLesecegiz..AgLadigimizda dizLerimi arayip seni seviyorum keLimeLerini gözbebekLerimizde isLatacagiz.

Ama ne oLursa oLsun, hasret perdeLerinden bir gün sevda türküleriyle uyanacagiz vuslat sabahina.. MeLek’Lerin agLadigi gönüL bahçeLerinde deLicesine gezip güLüsLerimizi deLicesine soLuyacagiz. SabirLa, umutLa vusLati bekLeyecegiz. Vakit, hasret zamani. Ne oLur agLama. Ben senin icin bu satirLari yazarsan hasretimize agLadim. Ne oLur üzüLme sen agLadigima..Birak aksin gözyasLarim. SiLemesem de eLLerimLe gözyasLarimi, yüregimde umutLarLa kurumustur gözbebekLerim..Ne oLur dayan bu hasrete..Bir gün vusLatin bahar kokuLu geceLerinde yiLdizLarda gezinecegiz. Seni seviyorken ne oLur güLümse…

"Birazdan yokLugunu serecegim
Hasretinin duvarLarina.
Ve yüregimi atesLeyecegim
Katransi yokLuguna..
Ve gözbebekLerimi isLatip
Seni sayikLayacagim
Gecenin koynunda..
Hasretini dudakLarimda öLdürüp
GünesLe boynuna sariLacagim
Bahar kokuLu sabahLarda.."

Sen gittin.. Bir zifiri karanlık, bir zından yalnızlığı, ağır bir boşluk bıraktın geride. Gittin ve dönmeyeceksin bir daha. Haklısın gidişinde, bu aşkı bitirmekte haklısın. Tek söz söyleyemedim. Yüzüne bakamadım. Karşında ağlamadım. Eridim, tükendim, bittim. Sonsuzlukta bir insan nasıl olur.. sesi soluğu nasıl duyulur?

Elveda aşkım.. Elveda sevgilim. Sen kendini hiç böyle gereksiz, böyle değersiz, böyle yapayalnız hissettin mi? Ayrılık ölüm kadar acı ve soğuk.Aynalara bakıyorum. Aynada gördüğüm ben değilim. Gözlerim cehennem ateşi.. dudaklarım mühürlenmiş. Ellerim titriyor. Yüreğim kızgın demirlerle dağlandı. Yokluğunun bedeli çok ağır sevgilim.

Sevinçlerim, hayallerim, umutlarım, renkli dünyam elveda.. Elveda yaşamak.. Yaşamın anlamı elveda. Kimse farkında değil yokluğunun. Sensiz ne hallerde olduğumu kimse bilmiyor. Anlamıyor yitip giden bir aşkın kederini.

Düne kadar en yücesini yaşadım mutluluğun, ayaklarımın altından kayıp gidiyordu toprak, denizlerin ovaların üstünde uçuyordum. Güneş kadar yakındı bana aşk. Güneş kadar sıcak ve parlak. Bıraktın birdenbire, kanatlarım kesildi. Hızla çakıldım yere, boşluğun içindeyim, şimdi hiçbir şeyim.Oysa dünyanın en zenginiydim. Bütün çiçekler bizim için açardı, bizim için ballanırdı meyveler, ekinler bizim için bereketli, sular bizim için çağlardı. Şimdi toz duman içinde kızgın bir çöldeyim. Yönümü yolumu şaşırdım. Sam rüzgarlarına bıraktım gövdemi, sürüklenmekteyim.

Sen bensiz nasılsın, bilmiyorum. Rahat mısın, mutlu musun, bu kadar çabuk beni unutur musun?.. Nasıl birden mazi olursun?

Düne kadar gözlerinden aşkı içtiğim, dudaklarında yüreğimi erittiğim, uğruna bıçaklar çekip dünyaya meydan okuduğum ey sevgili nerdesin? Kimlesin?.. kimlerlesin?.. Kimlerle oynaşır gönül eğlersin? Ben burada, terk edip gittiğin yerdeyim.

Elveda aşkım.. Elveda birtanem.. Elveda sevgilim! Elveda sana..

Benden,seni anlatmamı isteselerdi,
Bir yürek anlatırdım ... içinde,
Koskocaman bir dünya,
Dünyada kocaman bir fener
Ve sevgi yolunu aydınlatan...
Deselerdi yaz onu;
Yazardım en güzel şiirleri,
Dilsiz,istekleri dipsiz kuyuda yuvarlanan,
Aşkları yazardım;
Parmaklarım morarıncaya kadar
Yazardım.....
Yüreğim yorulup duruluncaya kadar....
Deselerdi çiz onu;...
Çizerdim dünyayı,
Hertarafı yedi veren gülleri,yedi renk açan
En mevsimsiz çiçeklerin açtığı,
Nakışlı,oyalı,özenlibir dünya ve korkardım.
Kendi çizdiğim dünyaya dokunmaya korkardım,
Çiçeklerin,yaprakların,solmasından...
Deselerdi kim O ?...
O derdim, o işte,
Yüreğnde deryaları taşıyıpta...
Tek bir dünyalıya konuşamayan,
O sınırsız sevgi deryasında yelken açıp,
Giderken sevgisini utangaç kişiliğine,
Gömen biri idi.....
Ve o derdim...
Beni son bahara kadar kendisini düşünmek
Zorunda bırakan İNSAFSIZ biri....
O konuşsa yüreğindeki allı tebessümlerde,
Kaybolurdum.
Konuşsa,yanmadan yıkılmadan söndürürdü beni
Derdim....
Sigaram kadar tiryakisi olduğum,
İçkim kadar başımı döndüren,
Görmediğim kadar özlediğim,
Özlediğim kadar dokunamadığım,
Dokunamadığım kadar ÜRKEK;....
Ve o derdim...
Yaşayıpta yitirdiğim deyil,
Yaşayıpta bilmek istediğim,
Konuşmasını beklediğim, kızıl dudaklarına
HASRETLENDİĞİM....
Hasreti ile eridiğim,
Yanımda iken bile özlediğim,
Gittiği yolu kıskandığım,
Aradığım ama bulamadığım,
Aydınlık günlerimin tek sahibi
O DERDİM İŞTE.........

ILk önce sen bu satirLari okurken ben artik burda oLmayacagim.Ve de özür diLiyorum senden " seni " biLmeden kirdigim için eLimde oLmadan seni üzdügüm için özür diLerim..

ILk defa seni sevmistim:yüregimdeki sevda atesini yaLniz senin icin yakmistim ve ben öLsem de sen yasadikca bu sevda atesi hic sönmeyecek..BeLki bu satirLari okurken bir masum güvercinin ürkekLigini ve de gözLerimden süzüLen gözyasLarimin isLakLigini ; ben yazarken ki agLayisLarima sen okurken esLik edeceksin

Canözüm ,iLk gözagrim..iLk sevdigim

ILk defa sana acmistim kaLbimin kiLitLi oLan kapiLarini .Günese kapaLi oLan gönLümün perdeLerini senin tatLi güLüsLerin icin araLamistim.Senin icin akittigim gözyasLarimi ve de seni üzdügüm geceLerde uykuLarin bana haram oLdugunu yazmaLiyim sevda kokan satirLarima. ILk sevistigimiz haLa akLimda ve soLgun dudakLarim haLa dudakLarinin sarhosLugunda

SeninLe mutLuydum.SeninLeyken Cennetteki LeyLa iLe Mecnun gibiydik.YaLniz ve karanLik geceLerimde üsümemek icin hep senin hayaLLerine sariLip uyuyordum.SabahLari hayata seninLe merhaba diyebiLmek icin gözLerimin önüne senin tatLi tebessümLerini getiriyorum.

Sunu biL ki gülüm; Sensiz Cennette yasamaktansa seninLe Cehennemde aLev aLev yanmaya raziyim ben.Son nefesimde biLe ismin oLacak dudakLarimda.KaLbimde senin sevgin ve de dudakLarimda atesin oLacak.GözLerindeki gözyasLarini sadece ben siLmeliyim sadece ben öLmeliyim senin icin

DiLegim ; tüm diLekLerinin gercekLesmesi,sana umutLarim kurdugunn tüm hayaLLerinin sabahina gercege dönüsmesi Tek istedigim RABBIM’den ben gidince gözLerinden süzüLecek her gözyasi damLasi icin gökyüzünden binLerce mutLuLuk damLasi birakmasi..

Ve gidiyorum iste senden uzakLara sessizce ve de seni severek gidiyorum.GözLerimi yiLdizLara , tebessümLerimi güLLere kaLbimi senin sicak yüregine emanet ediyorum.Ve de hicbir zaman unutma beni senin sevgini ben uzakLarda oLsam da hissederim.

AciLarini ve de hüzünLerini sahiLdeki kumLara birak ki bir rüzgar estiginde hemen kayboLsun.MutLuLukLarini ve de sevincLerini her zaman gözLerinde sakLa ve güLüsLerinde mutLu oL..MuLtuLukLarinda ve sevinçLerinde sevgim ve ben oLacagim..

Gidiyorum ve gitmeLiyim ama unutma giderken kaLbimi yüregine armagan ediyorum.Ona iyi bak Ben yiLdizLar kadar uzak oLsam da gercekte bir nefes kadar yakin oLacagim.

Bir gün yanima geLirsen beni saran karatopragin üzerinde karLari temizLe ve de orada bir bir sevda tomurcugu buLacaksin dokun ona.Ve onun yaprakLarinda sana yaziLmis binLerce " Seni Seviyorum" keLimesi buLacaksin.BeLki bedenim topragin aLtinda cürüse de unutma ruhum ve de kaLbim her zaman seninLe oLacak.Ben senin Cennetin kapisinda Mecnunu bekLeyen LeyLa misaLi bekLiyor oLacagim.
Elveda.. ILk gözagrim..

Sevgiliye Son Mektup...



Bir sabah düşünün;
Haberlerinde, Nişantaşı‘nda donmuş halde bulunan bir adamın resmi.
Yüzünde gülücükler ve elinde son bir mektup,
Kimliği meçhul sevgilisine...

"Karanlık bir Aralık akşamındayım,
Yine yalnızım Beyoğlu’nun arka sokaklarında.
Puslu, soğuk havada bir deri kabanım üzerimde,
Bir de sen, ellerimde, tâ içimde.
Ne nefesim sıcak karanlık caddelerde,
Ne de cigaramın ince dumanı.
Ah, sevdiğim;
Sen gittiğinden beri yaşamıyor İstanbul bende...
Kadıköy’den bir vapur geçiyor,
İçinde kimse yok, el ele martılara simit atan;
Sanki bizdik İstanbul’u yaşatan, İstanbul’u sevdiren.
Dedim ya;
Sen gittiğinden beri yaşamıyor İstanbul bende...
Kendimden başkasını da görmedim,
Bir otobüsün ardından ağlayan, tüm dünyasını o otobüsle gönderen;
Esenler’de, Harem’de, her otobüse ölümüne bakan.
Sen gittiğinden beri sustu rengârenk barları Bebeğin,
Ve bir daha hiç gülmedi dalgacı martıları Çengelköy’ün;
Bir daha balık tutamadı Silivrili balıkçılar;
Daha karanlık artık boğaz suları:
Yutmaya hazırlanıyor âdetâ koca kenti;
Daha kirli şimdi Haliç.
Sen gittiğinden beri yaşamıyor İstanbul bende...
Özlemedim bir daha içindeyken bu şehri,
Ağlamadım Nişantaşı’ndaki aynı parkta;
Şöyle ölesiye.
Gülmedim bir daha Çengelköy’ün dalgacı martılarıyla.
Çok uzun zaman oldu,
Sevmedim senden sonra başkasını.
Kaldırmazdı artık bunu yüreğim:
Birini daha veremezdim parçalanmış bir otobüsle toprağa;
Bir daha ölemezdim birinin soğuk cesedine sarılıp.
Söyledim ya sevgilim,
Sen gittiğinden beri yaşamıyor İstanbul bende..."

Belki hayatının sonunu yazmış,
Gönlünün en küçük harfleriyle.
Belki de aşkını, son bir solukta,
Ancak yazabildiği birkaç mısra ile...

"Uyumak üzereyim aşkım,
Gözlerim kapanıyor.
Soğuktan uyuşmuş vücudum öyle hafif ki.
Bir ışık var, her yeri bürümüş,
Yattığım bankın az ilerisinde.
Bilmesem öldüğünü, yemin edebilirim, ışığın içinde senin olduğuna.
Kalkamıyorum yerimden, hiç halim yok sevdiğim,
Ama herhalde, sana geliyorum..."

Karımı 1998'in sonbaharın da kaybettim... Yedi senelik evliliğimizin iki senesini kanser tedavisi için hastanelerde geçirmiştik. Karım, her evlilik yıl dönümümüzde ikimizin fotoğrafını çerçeveler, "Bunlar bizim hayatimizin gölgeleri" derdi.. Öldüğünde, yedi tane resmimiz vardı.

97'in bir gecesinde onu aldattım.Oysa ona sürekli onu ne kadar çok sevdiğimi ve sonsuza kadar sadık kalacağımı söylerdim. Ölmeden iki hafta önce yine ayni şeyi tekrarladım. Tuhaf bir gülümsemeyle baktı bana ve sadece: "Biliyorum" dedi.
İzmir'e kar yağdığı gün, yani bir ay önce, evdeydim. Fotoğraflarımıza bakıyordum yine... Her çerçevenin altında bir harf olduğunu ilk kez o gün fark ettim. >A.>R.>K.>A.>S.>I.>N.> Gerisi için yılları yetmemişti. Ama sanırım "Arkasına bak" yazmaya filan niyetlenmişti. Hemen çerçevelerin arkasına baktım. Hiçbir şey yoktu. Sonra bir şey dürttü beni, hepsini teker teker söktüm. İnanabiliyor musunuz, her birinin arkasından bir mektup çıktı! Geçirdiğimiz her sene için sevgi dolu sözler yazmıştı. 1997'deki resmimizin içinden çıkan zarf ise simsiyahtı. Ve içinden su sözler çıktı:

"14 Mart 1997 - Gözlerin bana başka birine dokunmuş gibi baktı! Söylemene gerek yok, biliyorum..."

2002'deyiz. Onu kaybedeli 4, aldatalı 5 yıl oluyor. İçim acıyor simdi.Çünkü kadınlar biliyor, hissediyor... Sadece paylaşmak istedim. Seni seviyorum diyenin sevgisinden şüphe et, çünkü;
Aşk sessiz, Sevgi dilsizdir...