Şiir Nehri -1- [Arşiv] - Sayfa 785

Özgürsen Ağlayamazsın. . .



Sonsuz çöllerde yaşayabilir misin?
Kuraklık nedir bilir misin?
Bulutlar cimri süzülür yüzüne baka baka
Aldırış etmezler kuru yapraklara
Kuru aşkına,kuruyan yollara,umutlara
Dondurur kinleri seni,onlar üşümezler
Isınırlar gözyaşlarınla,taş kalplerinde
Kıramazsın sözcükleri,çözemezsin kelimeleri
Vuramazsın utançlarını yüzlerine
Düşünürsün geleceği,ölümü
Ama duyuramazsın sesini kalbine
Tutsaktır bulutların içinde
Sisle kaplıdır gözlerinin ruhu
Çıldırır mantığın rüzgarları
Çözüm arasın bir o kadar tutsak
Sonunda hançer olur ellerin
Uyurken gözlerin,sökersin soğuk kalbini
Isınır güneşi görünce,o soğuk bulutların ardında

Sen. . .
Artık özgürsün!
Soğuğu,acıyı hissetmezsin
Ağlayamazsın,artık sevemezsin hayatı
Ne olduğunu ararsın,kendini göremezsin
Kalbin küt küt atar ama senin değildir
Yalnız kalırsın hayallerinle,başka diyarlarda
Soğuk nedir bilmezsin
Solan yaprak göremezsin
Silemezsin sevginin pişmanlığını gözlerinden
Ama olsun,sen artık özgürsün!

Anlatamıyorum (Moro Romantico)

Ağlasam sesimi duyar mısınız,
Mısralarımda;
Dokunabilir misiniz,
Gözyaşlarıma, ellerinizle?
Bilmezdim şarkıların bu kadar güzel,
Kelimelerinse kifayetsiz olduğunu
Bu derde düşmeden önce.
Bir yer var, biliyorum;
Her şeyi söylemek mümkün;
Epeyce yaklaşmışım, duyuyorum;
Anlatamıyorum.
Orhan Veli

SEVMEK

Saçak altına sığınmış
göçmen kuşun
kar tanecikleri arasında
düşen beyaz tüyünü de
görebilmek

İşte
sevmek

İnanmak

Bardaktan seni içmek
Seni teneffüs etmek havada...
Dolaşmak,dolaşmak sana dönmek
Seni bulmak yuvada...

Yolumuzda aylar, yıllar
Basamak basamak...
Basamakların çıkamadığı yere
Kanatlarınla çıkmak...

Boşaltmak takvimden günleri
Günlerin üstünden yollara bakmak
Rüzgarla esmek, sularla akmak...

Baharı yollamak yollara
Alıkoymak bir nisanın tadını...
Dışarda herkes gibi seslenmek sana
Ve koynunda söylemek asıl adını...

İnanmak,inanmak,inanmak
Ninnilerinle uyuyup,türkülerinle uyanmak...

Adı: Gül

Gülü vurmuşlar Gül Sokağı’nda,
Uzanmış üç adım yatıyordu gül...

Bir adam usulca bir uçuruma,
"Sevi için" deyip atıyordu gül...

Ve bir kız kanatıp hüznü boyuna,
Hepten sevgisizlere satıyordu gül...

Gülü vurmuşlar Gül Sokağı’nda,
Uzanmış üç adım yatıyordu gül...

1 Aralık 1997, Londra
Bülent Özcan

Mutsuz kraliçe

Etekleri buz tutmuş
O mutsuz kraliçe
Artık inanmıyor
Gözün büyüsüne

Günlerdir beklediği ses
Gizlenmiş tepelerin ötesine

Arasıra buluşup
Kervanların sığacağı darlıktaki
Sokaklardan sözeden adam artık yok
Anlayan yok
Baharat satılan hanların
Kokulu yalnızlığından

Bir ses bekliyor ısrarla
İnce parmaklı tütün kokusundan

Ormanda fısıldayan
Güz kadar yaşlı kralice
Dökülüyor
Buzdan ve siyah eteğiyle

Rüzgar Dolu Konaklar-Metis Edebiyat