Sizin Şiirleriniz - Sayfa 70

Sponsorlu Bağlantılar

albümleri taradın o eski fotoğrafları,
keman nağmeleri sarardı bahçeyi,
Kara Safiye sarmaşıklar arasından kokardı,
Hacı Şakir’di Bahriye Teyze’nin kızıydı,
kapkara saçlarını tarardı, çocuktun işte,
çatılarda otururdunuz,Çitlenbik kopartırdın
dokunsa irkilirdin, Kumkapı’nın kokusu eserdi….

albümleri taradın o eski fotoğrafları,
Hakkı Amca’ydı kurt köpekleriydi,
incirler kaşındırırdı, narlara dalamazdık,
Dekman vardı oyunlarımızda
olgunlaşmalarını beklerdik cevizlerin,
kulaklarımızın çekilmesiydi akşamüstüleri,
çilingir sofralarına çağrılıpda,
babalarımızdı,Hakkı Amca’nın Bostan’ı hatıralarda

albümleri taradın o eski fotoğrafları
karpuz vardı, taşlara acımadan vurduğumuz,
atarabaları, süslü deh deh sesleri
bayramlarda mahalle turu attığımız,
seyyar panayırlara gülüşmelerimizi harcadığımız….

albümleri taradın o eski fotoğrafları,
lapa lapa kar’ın yağışlarında,
ekmek arası palamut kuru soğan kırmızı,
mangallara odun kömürü aldığımız,
simsiyah olduğumuz koktuğumuz,
mısır ve nohut patlattığımız,
gazyağı kokulu akşamlarda,
şinanay şinanay oynadığımız…

albümleri taradın o eski fotoğrafları,
annemiz babamız hepimiz,
siyah beyaz tebessümlerimiz,
eski mezarları taradığımız,
Karagümrük vardı, Fatih, Sarayburnu,
vapurlara el salladığımız…
bir İstanbul vardı,
Bir zamanlar yaşadığımız….

10 temmuz 2007 necmi dayan

seni böyle masada
başım ellerimin arasında
arsız yağmurlu akşamlarda
ağaran saçımla sakalımla
düşünürken,
adresler yitiyor
çukurlar kazılıyor bir yerlerde
içim mengenelerde
eziliyor bilemezsin.
bilemezsin
kanlı kürekler
kanlı kazmalar ellerinde
sulara insanlık bulaşıyor
çağlayanlar kabarıyor acıdan
tüfeklerin no’ları siliniyor
atmacalar vuruluyor zirvelerde
o zirveler özgür oysa
bilmiyorlar
bilmiyorlar be güzelim
parmaklarım kapıların tokmaklarında
tezgâhlarında satıcıların
ormanların eteklerinde
çizilirken haritalarında
kırmızı çarpılarında
gırtlaklarında tırnaklarım.

örtüyorlar bizim olan her şeyi
topraklar bile utanıyor
toplu katliamlar,
yanık sesli türküler
ne sen de ne ben de
aşkın içinde
hasretle söyleniyor…

necmi dayan 15 temmuz 2007

sana yansımıyor bizdeki depremler
biliyorsun alışkanlıklar da rutinleşiyor
şehrin gürültüsüne karışıyor
günlük konuşmalarımıza seviler
yani pişman mısın şimdi?
gelmeseydimler…

belki milyon kez yineledim kendime
yağmur sicimidir sıyırır geçer diye
oysa bahaneler aradım caddelerde
omuz vurdum yabancı birilerine
ulan dedim kimse silah taşımıyor mu bu şehirde?
……………..
yanılgılar hava durumlarına benzemiyor
yaşamadığım güreş meydanlarına da
acayip bir durum, yer altında
mey salonlarında
gölgem kayboluyor…

yalnızlıklarım çoğalıyor bu sırada
ayrımında olmadığım ağırlaştığım
taşımakta zorlandığım
sensiz günler gün batımlı omuzlarımda
aramasaydımlarla, gelmeseydimlerle
malasef yaşanmıyor bu dünyada

seveceksen var olmalısın
etinle kemiğinle
yoksa, yalan yalansın..
bende ya da bir başka birinde…

necmi dayan 19 temmuz 2007

Seni Yaşamak Var ya Dostum

seni yaşamak
yalnızlığı çarmığa gererek…
yanılsamalardan arınmaktır
çıkarak bir savaşın cehenneminden
dağıtmaktır ölüm korkusunu çocuk gözlerimde
en uzununda, en derininde
saymak yeniden yaşamayı
yelken açtıkça gönlünün engininde

akmak sana bile bile
ana kucağı kadar sıcak nefesinin ikliminde
dört mevsimi yaşamak

sayısız fidanın filizlenmesi gibi
çoğalması yaprakların
gürleşmesi yeşilin

seni yaşamak
yarınlara umut dokuyan zamanda
uzak bahçelerde
fesleğen kokusunda huzuru yakalamak

karamsarlığı dağıtmak ruhun saydamlığında
susmak yeniden, yeniden konuşmak
sıra dışı sevgilerin
söylenmemiş sözlerde
gizlerine göz olmaktır

şükredebilmek güne
dolarak evrene
dokunarak maviliklere
minnetini mutlu günlerin
tanrıya duyurmaktır

seni yaşamak dostum
güneşin tene düşmesidir ağır ağır
erimesidir buzullaşmışlığın

sahipsiz nehirler gibi, denizlere akarak
çoğalmak zamanın döngüsünde
toprağa nem salarak
görmek solmaya yüz tutmuş gülü
öldürmek ölümü

seni yaşamak
ve yaşatmak dostum
o türküyle

‘‘gün gördüm, günler gördüm
seni gördüm, şad oldum’’


Müsade Özdemir

Topraklar Seni Çeker

sen, yakın kentlerin unutulmuş köylerinde
her yanını deve dikenleri saran
çakıl taşları topuğuna batan yollarda yürüdün
duvarları kerpiç, odası kireç badanalı evlerde
çatlaklarından su çekerdi yüreğin
bundandır bedenin bir yarısı toprak kokar

o kuş uçmaz kervan geçmez dağların arasında
karlar tipi yaptığında kırık pencerenden görürdün
tezekler saman alevi gibi yanıp sönerken sac sobanda
sen sert döşeklerde basma yorganlar örtünürdün
uykusuzluğuna sebep, sırtının nasırıydı
derin rüyalar görürdün belki
başını acıtan yastığının hasırıydı

sen hiç küçük yaşamaktan şikayet etmedin
büyük konuşmadın da
nedensiz yok karşılığı dedin

etrafında başı boş zamanlar dolaştığında
uzaklarda bütün hayatlar varmış hiç bilmezdin
eski haberler okurdun sararmış gazetelerden
resimler görürdün yüzleri boyalı abiye kıyafetli
hayatları şaşaalıymış imrenmezdin
sen küçük umutlarla kendini kandırırdın
düşündüğünde kendini
kendinden arınırdın

küçük mutluluklardı aradığın
hayal kırıklığına uğrasan da, acısını kendinden çıkarırdın
ellerinle yüreğini parçaladığın zamanlar
umutsuzluğun o uzun geriliminde
anlardın hayata ne kadar uzakta olduğunu
kaçışın yoktu, etrafında mevsimsiz hüzünler
bu yüzdendir, günün de yoktu takvimlerden
saatlerden
sen kendini düşürmüştün kendinden

yarınsız yıllara
güneşi olmayan sabahlara benzerdin
ışıkları sönmüş kapıları kapanmış o istasyonlarda
sen hep dönüşsüz yolcular beklerdin
ellerin üşüyüp dizlerin titrerken
usta yüzücüler gibi vurgunlar yerdin

ömrünün o yalan yarısıydı diğer yarısını arayan
geleni olmayan unutulan bir yerlerde
bir çocuktun özlemlerini bastıran
sen yenik düşmezdin de
ölümün oldu sana el uzatan