Özlem -1- [Arşiv] - Sayfa 57

Hani gel diye sen,haber salmıştın,
Gelmedin bir tanemgelmedin niye ?

Sponsorlu Bağlantılar

Mektubunda özlemini yazmıştın,
Gelmedin bir tanem gelmedin niye ?
***
Karanlık geceme yıldız doğmadın,
Üşüyen kalbimin halin sormadın,
Yalancısın sen sözünde durmadın,
Gelmedin bir tanem gelmedin niye ?
***
Gelmedin sevdiğim gelmedin niye ?
Gönlümü vermiştim sana hediye,
Sakla mektupları kalsın maziye,
Gelmedin bir tanem gelmedin niye ?
***
( Gelmedin sevdiğim gelmedin niye )
( Gönlümü vermiştim sana hediye )
( Gelmedin gül yüzlüm döndüm deliye )

Nerdesin?

Geceleyin bir ses böler uykumu,
İçim ürpermeyle dolar: -Nerdesin?
Arıyorum yıllar var ki ben onu,
Aşıkıyım beni çağran bu sesin.

Gün olur sürüyüp beni derbeder,
Bu ses rüzgarlara karışır gider.
Gün olur peşimden yürür beraber,
Ansızın haykırır bana: -Nerdesin?

Bütün sevgileri atıp içimden,
Varlığımı yalnız ona verdim ben,
Elverir ki bir gün bana derinden,
Ta derinden bir gün bana Gel desin.

Özlemek

Birden özleyiveriyorsunuz...
Çoktan unuttuğunuzu sandığınız
ya da yalnızca bir kere karşılaştığınız
ve özlemek için yeteri kadar tanımadığınız birini
bir sabah çılgınca özleyerek uyanıyorsunuz.

Rüyalarınız, içinizdeki o gizli, esrarını ele vermez büyücü,
siz çarşaflarınızın arasında,
bütün tehlikelerden uzak,
güvenle yattığınızı sandığınız bir anda,
usulca ruhunuza sokulup,
sizden habersiz oralara yığılmış cephanelikleri
birer birer ateşleyiveriyor.
İnfilaklarla sarsılarak uyanıyorsunuz.
Hayatınızda olmayan birini hayatınıza almak,
ona dokunmak,
onun sesini duymak için kıvranırken buluveriyorsunuz kendinizi...

Özlemek, o yakıcı istek,
bilinen herşeyi ve önem sırasını değiştiriveriyor.
Özlediğiniz ise çok uzaklarda...
Yanında olmasını istediğiniz halde
yanınızda olmayan bir tek kişi,
yanınıza bile yaklaşmadan,
hatta onu özlediğinizden
ve onu istediğinizden haberdar bile olmadan,
bütün hayatı,
bütün görüntüleri eritip
başka kılıklara sokuyor...

Öyle karanlık bir gecede,
Koşuşturmaya yatkın bir heyecan,
Verilmiş bir söz olsa, /Tutulmazken,
Bu hiçbir bakış,
Derin bir acının ölümü..

Demek halen,
Dudakların aynı şarkıyı söyler,
Toplasan,
Sensiz geçen zamanlar,
Kaybedilmiş bir gökyüzü..
Gitmek nasıl bir duygu,
Yüzlerce kelimeden daha çıplak..

Neden rüzgar altında bu paranoya,
Pembe utançlar yalnızlık,
Yanaklarımda,
Gözlerindeki ıssızlık..

Yani şöyle,
Yani bilmem, yani nasıl anlatsam,
Nasıl bu kelimesizlik,
İnan ki zor iş,
Değmeden tenim,
Yüzüm,
Yani,
Sevdiğim, iki gözüm,
Dil yarasıdır yağmur kuşları..

Olmadığında,
Olmadığımı yaşadığında,
Bir vakit,
Bütün sigaraları ben içtim,
Bütün geceleri,
Bütün suskunlukları,
Aşkları, makamları,
Şarkıları yol veren dünyadan,
Dünyadan kalan yalnızlıkları,
Soğuk ama,
Işıksız..

Ben yazdım herşeyi,
Ben yazdım bu dört duvardan,
Ben okudum..

İşte sustuğun yüzüm,
Bu yüzden olmalı belki de,
Sırf bu yüzden,
Aşk dediğin ölüm..
Pencerendeki yüzüm..

Geriye dönüp bakmadan,
Bütün sabahları bırakıyorum sana..
Bütün sabahları,
Sıcak bir mavi gibi,
Dokunuşta gölgesiz..

Yırtılmış düşlerin,
Biriktiği bir kentten,
Koparıyorum kendimi,
Kopartıp yakıyorum..

Yani şöyle,
Yani bilmem, yani nasıl anlatsam,
Kelimesiz..

Özlem

Böyle miydi bir zamanlar
Şu griye kesmiş meydan,
Yeşili çalınmış meyve bahçesi
Ve yeni doğmuş bir bebeğin
Masmavi gözleri değil miydi bu Dünya
Gerçeküstü düşlerinizin
O ılıman iklimli sahnesi

Daha güzel şeyler de vardı
Kalküta’da gecenin rahmini parçalayarak doğan güneşin
Marmara’da kıpkızıl batışını izlemek
Sonra parmak hesabı sayabilmek gökteki bütün yıldızları

Hani erdemleriniz vardı,
Yeryüzünün öbür ucunda suya düşen
Bir gül yaprağının çıkarttığı sesi duyabilen
Fidan gibi gencecik nesilleriniz vardı
Ayışığını avuçlarında taşıyan
Ardı sıra yürüyeceklere

Hani inandıklarınız vardı
Uğruna kendi hürriyetlerinizi
Hiç düşünmeden feda ettiğiniz

Anneleriniz vardı
Altı milyar çocuğu
Kendi çocuğu gibi bağrına basan.
Vakur ve onurlu insanlarınız vardı
Hürriyet altın tepside sunulurken önüne
Daracık bir odada ölümsüzlüğü seçen...

Bir zamanlar öyle güzeldi ki
Şu insanlık dedikleri
Şimdi ne zaman “bir çift güvercin havalansa'
Ağlamaklı oluyor gözlerim...



Melih Coşkun

Yüreğim dalıyor uzarlara
Güllerin açmadığı,
Güneşlerin doğmadığı yerlerde
Sebebini arıyor
Sebepsizce
Sıkıntıların ortasında yapayalnız,
Sıkılıyor
Ne konuşuyor benimle
Ne de şikayet ediyor
Yine o yalnızlık
Aynı tanıdık hüzün
Sensizken bir an bile
Gülmüyor yüzüm
Gönlüm esir düştü
Özlemini aşmaya yetmiyor gücüm

Ben,
Uzaklardan seni seyrederim her akşam
Kitap sayfalarını usulca çevirişini izlerim...
Sahildeki ayak seslerini dinlerim..
Sonra bir rüzgar
Alıp götürür beni
Geldiğim yere..
Efkarlanır da deliririm!
Ellerim,
Şiire düşer..

Ben,
Uzaklardan seni seyrederim her akşam
Şehirler arası yolculuklarda
Aslında hep arkandaki koltuktayım
Ama dönüp baksan da göremezsin
Ve ıssız kaldırımlarda
Peşin sıra sürüklenir dururum..
Hissetmezsin.

Ne anlatır yaşan(ma)mış yıllar..
Ne anlatır bu kederli şarkılar...
Yollara düşüp de gitmek mi
Güneşin battığı yere..
Yoksa
Savurup bu ucuz yaşamları
Harabelerde yeni bir
Şehir inşa etmek mi?

Kim bilir belki
Böyle içli içli susmasam
Böyle çabuk bitmezdi akşam.
Kim bilir belki
Martılara takılıp da
Denizleri aşmak olmasa aklımda
böyle yorgun düşmezdim.
Kim bilir belki
Düşle gerçeği ayırt edebilseydim
Tükenip de gitmezdim.