Anlayana - Sayfa 26

Yüreğimi avucuma koyduğumdan beri parmaklarım titriyor...
Düşünüyorum;

Sponsorlu Bağlantılar

Yüreğimin sahibi mi,
Yoksa avuçlarımın sahibi mi daha büyük baskı altında?
Sahip olmak mı,
Sahip bulmak mı daha zor?
Yoksa soru sormak mı?

Ritmik tıkırtılarını duyuyorum ve akışını hissediyorum içimin...
Yüreğimi koyduğumdan beri avucuma titriyor parmaklarım
Düşünüyorum;
Söylemek mi zor, yoksa susmak mı?
Sahip olmak mı,
Sahip bulmak miıdaha zor?
Yoksa soru sormak mı?
Teslim olunarak esir alınmak,iğneli fıçı!...
Al sana cinnet!

Yüreğimi avucuma koyduğumdan beri parmaklarım titriyor...
Korkudan!
Ben kimim?
Neden bu cinnete talibim?
Ve neden avucumda yüreğim varken,yüreğime avuç aramaktayım?
Teslim olunarak esir alınmaktan kurtulmak için,teslim olacağım.
Esir aramadayım.
Neden "neden"ler böyle boşlukta?...
iğneli fıçıma kim olur talip?


Aklımı unutturan titreyişler mi derman?
Fermannnn!...Hani nerede?
Cinnet penceresinin camlarına yazılmış!...
Burnumu dayadığım çam kokusu canımda;
Esirim yüreğimi devreden esirlere!...

Zangır zangır titriyor parmaklarım;
Yüreğim avuçlarda!...
Düşünüyorum;
Sahip olmak mı,sahip bulmak mı daha zor?
Yoksa soru sormak mı?
Yüreğimi avucuma koyduğumdan beri parmaklarım titriyor.
Korkudan!
Biliyorum, teslim olunarak esir alınmak iğneli fıçı!

Düşünüyorum;
Söylemek mi zor,
Yoksa susmak mı?

Anlamalı !!

Kafesteki kuşun gözlerinden anlamalı,
Yalnızlığı, unutulmuşluğu, ıztırabı.
Babanın o buğulu sesinden anlamalı,
Sevmeyi, sadakatı, vefayı ve de cefayı.

Yağan yağmurun taneciklerinden anlamalı,
Dalgaların kayaları döğüşünden anlamalı,
Görmeli zaman zaman da ana ile babayı.
Solutmalı onlara da yudum yudum yaşamı.

Bir gün gelir de beni düşünerek ararsanız,
Resmime bakarken hatırlayıp ağlarsanız,
Yılda bir defacık olsun beni anarsanız,
Bilin ki canım kızlarım bu bana yeter.

Bir gün benim mezarıma rastlarsanız,
Bir de taşına bakıp adımı okursanız,
Üstüne küçücük bir kuru gül de koysanız,
Bilin ki canım kızlarım bu bana yeter.

Ben, sana ne söyleyebildim ki bunca zamandır? ..

Yağmur bırakmadan geçen bulutlar gibiydi zihnimdeki düşünceler;
dilime düşmeyen, sözcüklere dönüşmeyen! ..
Ben, sana ne söyleyebildim ki bunca zamandır? ..

Her zaman fazla oldu söyleyemediklerim, söyleyebildiklerimden! ..
Her zaman; bir bilinmez lisandaki çözülmez şiirleri koklayıp, hissettirmeye çalıştım sana...
Her zaman biraz daha zaman kolladım seslenmek için sana, ve her zaman hayıflandım;
Ben, sana ne söyleyebildim ki bunca zamandır? ..

Kendi karanlığında; güneşe görünmek için karar veren bir tohum gibiydim...
Zordu çıkmak gömüldüğüm çamurdan;
Ama güzeldi!..

Sen güzeldin ve ben, güzelleşiyordum seni düşündüğümde!..
Kendi karanlığında; güneşe görünmeye karar verip yeşillerini giyen bir tohum gibiydim...

Boyutları değişiyordu hayatımın...
Yani, değiştiren sendin boyutlarını hayatımın; büyüyordum, gelişiyordum, genişliyordum...
Söyleyebildiklerimden çoktu her zaman, söyleyemediklerim; bu yüzden kelimelerimin arası açılıyordu!..

Sığdıramadığım her duygu; iki kelimemin arasındaki boşlukta gizli...
O yüzden, yazdıkça parmaklarım,,, ve işte yine o yüzden söyledikçe dilim topallıyor!..
Toparlayamıyorum zihnimi...
Seni özlüyor, ve terliyorum özledikçe;
Seni koklamak için...
İçimdesin!

Hep Aynı Erkeği Sevmek İsterdim

Ahmet Altan’ın ‘Hep Aynı Kadını Sevmek İsterdim Ben…’ başlıklı pazar yazısından sonra düşündüm de ben de hep aynı erkeği sevmek isterdim doğrusu. Bir ömür boyu hiç bıkmadan, coşkuyla, tutkuyla ve saygıyla…
‘…Sigara dumanlarının yoğunlaştığı, erkeklerin sarhoşluğun gevşekliğine teslim olmaya hazırlandığı gece yarılarında meyhanelere giderseniz, orada donuklaşmaya başlamış gözlerinde tuhaf bir kederin belirdiği adamlar görürsünüz, çatallaşmış bitirim seslerinde bir kırılma duyulur, eski bir şarkıyla birlikte önce sessizleşip sonra unutulmayan bir sevgiliyi anlatmaya koyulurlar.
Sevmişlerdir.
Hep aynı kadını sevmişlerdir.
Hep aynı hayali içlerinde yaşatmışlar, hiç okumadıkları kitaplardaki gibi bir aşk özlemişlerdir hep.
Hep aynı kadını sevmek isteriz biz.
Hep aynı kadını severiz.’demiş, Ahmet Altan. Hepimiz bu istekle yanıp tutuşurken neden acaba aynı kadını ya da aynı erkeği sevmeyi bir türlü başaramayız. Doğumla ölüm arasındaki o kısa çizgiye kaç aşk sığdırılabilir ve neden her son başlangıç kadar iyimser olmaz ki! Gidişler de önemlidir işte gelişler kadar.
Eski bir şarkıyı duyduğunuzda unutulamayan sevgiliyi düşünmek ve dalıp gitmek anılara nasıl da değerlidir oysa. Eğer gerçekten sevmişseniz, ayrılsanız da aynı berraklıkta yoklama çeker hatıralarınız size. Acınızın bile bir asaleti, bir zarafeti vardır. Öfkeniz, hiçbir zaman nefrete dönüşemez; siz unutmak için nefret etmeyi deneseniz de. Öyle bir anı, hem de öyle bir anda kalp omuzlarına çöker ki gitmesini isteseniz de ‘git!’ diyemezsiniz.
Evet, düşündüm de hep aynı erkeği sevmek isterdim ve hep aynı erkek tarafından sevilmek isterdim ben.

canım için..

Bakışlarım öyle boş ki, artık hissetmiyorum hiçbir şeyi...
Sanki tüm duygularım, gözlerimdeki tüm ışık yok olmuş ve bir daha hiç çıkarılamayacak kadar derinlere gömülmüş gibi.
Nerede hata yaptım bilmiyorum. Zaten kurumuş olan hangi dala nasıl da bastım?
Daha önce beni mutlu ettiğini düşündüğüm her şey yok oldu sanki. Neydiler ya da kimdiler bilmiyorum ama artık yoklar...
Ümitlenme her telefon çalışında
Koşma kapılara her adım sesinde
Senin sandığın yıldız artık yok yerinde
Kabul et kalbim, kabul et kalbim
Ah kalbim biz ayrıldık
"Aşk"... Tarifini bile yapamazken öyle olabildiğimizi ya da olabileceğimizi iddia ediyoruz, ne garip değil mi?
Kocaman bir soru işaretinden ibaret olan hayatımızı bu ne idüğü belirsiz şeyin ardından koşmakla geçiriyoruz hep.
Yakalayınca ne oluyor peki? Bir anlık bir huzura kavuşuyoruz ve yine bir anda o huzuru kaybediyoruz...
Kovalamaca; o basit ve bizi hayatın ne kadar kötü yanı olursa olsun yinede yaşamaya değer olduğunu düşündüren yakalamaca
oyunu en baştan ve yine yeniden başlıyor...
İçimde bir şeyler kopuyor, paramparça oluyorum. Aynı parçalar yeniden kopup bir daha parçalanıyor, sonu yokmuş gibi,
garip bir yap-boz oyunu bu...
Gitti giden dönmeyecek,
Kabul et kalbim
Asla seni sevmeyecek,
Hayat ne zalim...
Bağırmak istiyorum, haykırmak istiyorum ama kelimeler boğazıma düğümleniyor ve susuyorum...
Susup sabrediyorum ve üstelik korkum daha da büyüyor... Aslında ummadığım bir yerde, ummadığım bir anda patlamaktan korkuyorum...
Düşünüyorum da; sayılarını hatırlamadığım kadar çok olan "keşke"lerime bir yenisini daha eklemekten ve
geri dönüşü olmayan bir yola girmekten korkuyorum aslında...
O yanmadı senin kadar
Feryat etsen neye yarar
Ya sen dur sonsuza kadar ya kabul et...
Kabul et kalbim, kabul et kalbim...
Ah kalbim biz ayrıldık...
Diğer yandan da; hayat kısa, bağır çağır, boşalt içini diyorum kendi kendime.
Sonra da bu kısacık hayatı daha da çekilmez hale getirebileceğimi düşünüyorum. Çelişkiye düşüp yine susuyorum.
Kendi içime haykırmaya devam ediyorum kimsenin duymadığından emin bir halde.
Gözyaşlarımı içime akıtıyorum ve biliyorum ki kimse görmüyor, göremiyor... Ve "Sessiz Çığlığıma" ses vereceğin "o" günü bekliyorum...

İçimdeki Sen

Biz başka olmalıydık
Herkesin imrenerek baktığı
Sevgiyle büyütürdük kendi dünyamızı
Özgürlüğün tadını yaşardık
İçimizdeki sevgi bizi ısıtırdı
Soğuk ayrılık içimize işlemeden

Sen şimdi söyle, neden…
Bilmemek en iyisi diyor gözlerin
Benim için mi? Bilmiyorum…
Hayat neden bu kadar zor?
Sevgi neden bu kadar uzak?

Sen neden…
Neden bu kadar soğuksun?
Sevgini söndürecek hırcın fırtınalı
Karşı koyuyorum tüm güçlüklere
Sana karşı koyuyorum
Senli günleri yaşıyorum
İçimde sönmeyen
Aşk ateşinde…

Evet, tüm günahlarını ve bensiz yaşayacağın tüm acılarını satın aldım sevgili karşılığını “ yüreğimle “ ödeyerek...

Mutluluğun Resmi

Küçük bir çocuk, bir resim yapar,
Çizmeye kıyamadığı defterinin en güzel yerine.
Sonra beğenmeyip silmek ister,
Ama izini yok edemez, kazınır sayfaların gözbebeğine.

Küçük birer resim yaptık biz de;
Geniş hazneli sonbahar renkli yüreklerimize.
Zamanın silmeye çalıştığı,
Ama izini hiç yok edemeyeceği bir resim.
Sevdayı anlatan, mutluluğu haykıran,
Umudu sonsuza dek baş tacı yapan küçük, küçücük bir resim…