Bir Kelime Oldun Dudaklarımda

Dudaklarımda umarsızca gevelediğim bir kelime oldun artık…
Anlamını yitirdiğin halde söylemekten bıkmadığım bir kelime.
Belki bu sefer ’seviyo’ çıkar diye yapraklarına acımadan kıydığım bir papatya,
hatta bunun için kendimle bahse bile girdiğim bir kelime.
Bir kelime oldun dudaklarımda, söylemekten usanmadığım…
Dosta ’geç oldu gitmem gerek’ diye söylenen yalan kadar sahte bir kelime.
Seni son gördüğümde sana söylediğim son kelime ’git’ kadar koca bir yalan, küçük bir kelime.
Derdini dinlemekten usandığım sırdaşım için, onu geçiştirmek için,ondan bıktığım için ’üzülme’ kadar yüzsüzce bir kelime…
Bir kelime oldun dudaklarımda…
Söylerken bile imrendiğim, imrendiğim kadar özlediğim, özlemim kadar sahte bir kelime.
Artık okşarken tiksindiğim masum bir bebeğe söylediğim “ninni” kadar kirli bir kelime.
Bir kelime oldun dudaklarımda…
Köy kahvesinde oturup, hoş sohbetini dinlediğim amcanın artık yerini tahammülsüzlükle doldurduğu sandalyesi kadar boş bir kelime.
Sokakta top oynayan çocukların beni gördüklerinde sevinerek çağırdıkları zaman onları terslediğim, artık ’kötü abi’ olduğum kadar sert bir kelime.
Bir kelime oldun dudaklarımda…
Öğretmeninin tayini çıktığı için üzülmeyen bir çocuk kadar hissiz bir kelime.
Anneye verilen ’iyi geceler’ öpücüğünün artık isteksiz olduğu kadar duygusuz bir kelime.
Hayatında ki bir günün artık değersiz olduğu bir kelebek kadar umarsız bir kelime.
Bir kelime oldun dudaklarımda…
Bıkmadan oynadığım oyuncak arabamın kırılmasının önemsiz olduğu kadar isteksiz bir kelime.
Gitmek istemediğim köyümün bahar kokan bahçelerini umursamadığım kadar özlemsiz bir kelime.
Bir kelime oldun dudaklarımda…
Artık ne önemi var diye yırtıp attığım mektuplar kadar hatırasız bir kelime.
Belki dönersin diye güller yaptığım takvim yapraklarının çoktan yakıldığı kadar ümitsiz bir kelime.
Bir kelime oldun dudaklarımda…
Senden sonrakilere söylenen ’seni seviyorum’ kadar yalan bir kelime…