(okurken hayalinde canlandır)
Küçükken hep dayak yerdim. Yine beni dövecek şahıs üstüme üstüme yürüyordu. R, l harflerini söyleyemeyen ben son derece kuul şekilde dedim ki:
- Seninye kavga etmek gibi iykey biy davyanış seygiyemeyeceğim. (tebessüm ettim ve elimi çocuğun omzuna koydum) Senin gibi AYDIN biyi deydini konuşayak da çözebiymeyi.
Bu konuşmadan sonra yine dayak yedim. Dayak yiyiş sebebim Angut kardeşin benim konuşmalarımı anlamamış olmasıydı. Ona Aydın dediğimde ‘**** gibi parlak’ anlamı çıkarmıştı.
Dayak yiyeceğim zaman susar efendiler gibi dayağımı yerdim. Sağolsunlar döven şahıslar da beni çok severlerdi, hiç yüzüme vurmazlardı. En fazla iki karnıma vurup giderlerdi. Ah canlarım benim!
Baktım hep dayak diyorum lan! Bu işe bi çare bulmalıydım. Çocukları korkutabilmeliydim. Aklıma ‘’Yeşil dev’’ geldi. Kavgadan önce (daha doğrusu dayak yemeden önce) Yeşil dev gibi anormal hareketler yapıp, sinirli şekilde ‘’’değişiyoyummmm’’’ diyip, az sonra bir yaratığa dönüşeceğimi hissettirecektim karşımdakine. O da korkucaktı. Çok iyi fikirdi, çok da güzel fikirdi.
Okulumu değiştirmiştim birinci sınıfta. Denyonun biri horozlanıyordu okulun ilk günü. Bize bakan diğer çocuklar kendi aralarında ‘yeni çocuk döver’ diyordu.
‘Yeni çocuk! Yeni çocuk!..’ diye tezahüratlar yapılınca benim göğsüm bir anda kalktı ve ben de Cüneyt Arkın gibi ayağa kalktım. Rivayetlere göre göğsümle senkronize şekilde g.tüm de kalkmıştı.
Hulk gibi sinirlenmiştim ve sinirli bir yüz ifadesiyle ‘değişiyoyum’ demiştim. Çocuk ‘anne’ diye bağırmıştı. Ama hala dayak yemekten korkuyodum.
İzleyenlerden biri ‘’itekle!’’ dedi, yavaşça itekledim, çocuğun ayağı kayıp kıç üstü yere düştü. Elime geçen fırsata şaşırmıştım. . Artık içimden timsah yürüyüşleri yapıyordum
Tezahürat yapanlardan biri ‘çocuğun üzerine çık’ dedi. Aynısını yaptım. Kendimi ölümsüz film karakteri Şaban gibi hissediyordum. Çünkü dışarıdan ‘üstüne çık’ diyolardı üstüne çıkıyodum, ‘tokatla’ diyodu birisi tokatlıyodum. Resmen döven ben değil de seyircilerdi, ama görüntüde her şeyi ben başarmıştım.
Biri ‘Saçını çek’ diyordu, saçını çekiyodum, ‘tükür’ diyolardı tükürüyodum. Resmen istek parça alır gibiydim. ‘Bu tüküyük tüm sevip de sevilmeyenleye gelsin, al bakiim şu tükürüğü Tühhh!’
kişinin üstüne çıktıktan sonra yapılan konuşmalar her çocuk için önceden provası yapılır. Üstüne çıktığına söylediğini bir nevi diğer erkeklere de gözdağı vermek maksatlı söylüyorsundur.
Örneğin: Bak çocuk..Seni dövmek istemiyoyum.. Ama bunu sen istedin. Bu yumyuğu suyatına atayım mı vuyup sana elimlen? Hıııı? Seytçe vuyup canını yakayımmı yumyuklan vuyup seytçe? Tüküyüyüm bak!
‘’YENİ ÇOCUK! YENİ ÇOCUK!’’ tezahüratlarıyla zafer sarhoşu olmuştum. Ben çok güçlüymüşüm. Süpermişim ben erkekmişim lan hatta, yumruklarım bilem varmış.
Çocuğun üstüne çıkmış artisçe konuşurken içimden bir ses dedi ki ‘fazla üstüne gitme. İsterse şu an bile dövebilir.’ Zaten öyle korkaktım ki elini kaldırsa üzerine çıkmış olmama rağmen kaçabilirdim. (hayalinizde canlandırın. Çok komik)
Pes mi pes mi? dedim, ‘pes’ dedi. Ve tüm seyirciler bahsi kazanmış gibi sevinçle bağırdılar ‘’OLEEYY!’.
Haklıydılar! Yeni çocuk dövmüştü.
Amatör İnsan
Küçükken hep dayak yerdim. Yine beni dövecek şahıs üstüme üstüme yürüyordu. R, l harflerini söyleyemeyen ben son derece kuul şekilde dedim ki:
- Seninye kavga etmek gibi iykey biy davyanış seygiyemeyeceğim. (tebessüm ettim ve elimi çocuğun omzuna koydum) Senin gibi AYDIN biyi deydini konuşayak da çözebiymeyi.
Bu konuşmadan sonra yine dayak yedim. Dayak yiyiş sebebim Angut kardeşin benim konuşmalarımı anlamamış olmasıydı. Ona Aydın dediğimde ‘**** gibi parlak’ anlamı çıkarmıştı.
Dayak yiyeceğim zaman susar efendiler gibi dayağımı yerdim. Sağolsunlar döven şahıslar da beni çok severlerdi, hiç yüzüme vurmazlardı. En fazla iki karnıma vurup giderlerdi. Ah canlarım benim!
Baktım hep dayak diyorum lan! Bu işe bi çare bulmalıydım. Çocukları korkutabilmeliydim. Aklıma ‘’Yeşil dev’’ geldi. Kavgadan önce (daha doğrusu dayak yemeden önce) Yeşil dev gibi anormal hareketler yapıp, sinirli şekilde ‘’’değişiyoyummmm’’’ diyip, az sonra bir yaratığa dönüşeceğimi hissettirecektim karşımdakine. O da korkucaktı. Çok iyi fikirdi, çok da güzel fikirdi.
Okulumu değiştirmiştim birinci sınıfta. Denyonun biri horozlanıyordu okulun ilk günü. Bize bakan diğer çocuklar kendi aralarında ‘yeni çocuk döver’ diyordu.
‘Yeni çocuk! Yeni çocuk!..’ diye tezahüratlar yapılınca benim göğsüm bir anda kalktı ve ben de Cüneyt Arkın gibi ayağa kalktım. Rivayetlere göre göğsümle senkronize şekilde g.tüm de kalkmıştı.
Hulk gibi sinirlenmiştim ve sinirli bir yüz ifadesiyle ‘değişiyoyum’ demiştim. Çocuk ‘anne’ diye bağırmıştı. Ama hala dayak yemekten korkuyodum.
İzleyenlerden biri ‘’itekle!’’ dedi, yavaşça itekledim, çocuğun ayağı kayıp kıç üstü yere düştü. Elime geçen fırsata şaşırmıştım. . Artık içimden timsah yürüyüşleri yapıyordum
Tezahürat yapanlardan biri ‘çocuğun üzerine çık’ dedi. Aynısını yaptım. Kendimi ölümsüz film karakteri Şaban gibi hissediyordum. Çünkü dışarıdan ‘üstüne çık’ diyolardı üstüne çıkıyodum, ‘tokatla’ diyodu birisi tokatlıyodum. Resmen döven ben değil de seyircilerdi, ama görüntüde her şeyi ben başarmıştım.
Biri ‘Saçını çek’ diyordu, saçını çekiyodum, ‘tükür’ diyolardı tükürüyodum. Resmen istek parça alır gibiydim. ‘Bu tüküyük tüm sevip de sevilmeyenleye gelsin, al bakiim şu tükürüğü Tühhh!’
kişinin üstüne çıktıktan sonra yapılan konuşmalar her çocuk için önceden provası yapılır. Üstüne çıktığına söylediğini bir nevi diğer erkeklere de gözdağı vermek maksatlı söylüyorsundur.
Örneğin: Bak çocuk..Seni dövmek istemiyoyum.. Ama bunu sen istedin. Bu yumyuğu suyatına atayım mı vuyup sana elimlen? Hıııı? Seytçe vuyup canını yakayımmı yumyuklan vuyup seytçe? Tüküyüyüm bak!
‘’YENİ ÇOCUK! YENİ ÇOCUK!’’ tezahüratlarıyla zafer sarhoşu olmuştum. Ben çok güçlüymüşüm. Süpermişim ben erkekmişim lan hatta, yumruklarım bilem varmış.
Çocuğun üstüne çıkmış artisçe konuşurken içimden bir ses dedi ki ‘fazla üstüne gitme. İsterse şu an bile dövebilir.’ Zaten öyle korkaktım ki elini kaldırsa üzerine çıkmış olmama rağmen kaçabilirdim. (hayalinizde canlandırın. Çok komik)
Pes mi pes mi? dedim, ‘pes’ dedi. Ve tüm seyirciler bahsi kazanmış gibi sevinçle bağırdılar ‘’OLEEYY!’.
Haklıydılar! Yeni çocuk dövmüştü.
Amatör İnsan
