Şiir Nehri -2- [Arşiv]
Ziyaretçi
Karar verdim artık seni unutmaya...
Daha fazla yapacak hiçbir şeyim,
Atacak hiçbir adımım,
Ve söylenecek hiçbir sözüm kalmadı...
Aşk uğruna söylenebilecek ne varsa söyledim,
Ne kadar cümle varsa yeryüzünde aşkı ifade edebilmek için kullanılan; Hepsini yazdım...
Elimden geleni ve hatta daha fazlasını yaptım seni kazanabilmek için;
Ama başaramadım...
Daha nereye kadar gider böyle?
Sen beni umursamaksızın kendi yolunda ilerlerken,
Ben nereye kadar daha bu işkenceyi çektirmeye devam edebilirim kendime?
Artık buna dayanacak gücüm kalmadı...
Senin başka kollarda zevki tattığını,
Benim yerime seni aslında hiç haketmeyen kolların sarıp okşadığını bilmeye, Ve bunun için deli gibi üzülmeye daha fazla tahammülüm kalmadı...
Benim olmayan,
Ve hiçbir zaman da olmayacak olan bir insanı özlemeye,
kıskanmaya, sevmeye,
Ve beklemeye daha fazla gücüm kalmadı...
Seni sevdiğim her gün kendi hayatımdan çalıyorum,
Senin günün gün ederek yaşadığın her gün ben biraz daha ölüyorum;
Artık yeter, bitmeli...
Evet, ben seni sevdim ama sen beni sevemedin...
Öyleyse bunu daha fazla zorlamanın,
Bile bile üstüne gidip her seferinde bir kez daha kırılmanın hiçbir anlamı yok...
Çoğu zaman senin farkına bile varmadığın ya da bilmediğin,
Görmediğin kırgınlıklarımı ve acılarımı içimde yaşarken ben
Bunların hiçbir getirisi olmuyor hiçkimseye...
Yıprandım artık..
Bu aşk umduğundan da çok yıprattı ve yordu beni...
Ve öyle çok kırdı ki kalbimi defalarca;
Bir kez daha eskisi gibi olmam mümkün değil..
Sen bana dönsen bile,
Herşeye yeniden başlasak bile kırgınlıklarımı ve acılarımı unutmam artık mümkün değil...
Biliyorum çok uzun zaman önce yapmalıydım bunu!
Bu olgunluğu bana 'bitsin' dediğin o ilk gün kendimde bulabilmeyi başarmalıydım,
Ama yapamadım işte...
Aylar geçti üzerinden,
Ve ben ne kadar istesem de bir türlü senden kopmayı başaramadım;
Ama artık yeter!
Sen kendi yolunu çoktan çizmişsin,
İçinde beni ve bana ait olan hiçbir şeyi barındırmayan bir hayat seçmişsin kendine yaşamak için...
Öyleyse neden ben bu bana acı veren kararın gölgesinde
Kendi hayatımdan vazgeçen taraf olmaya devam edeyim daha fazla?
Ben mutlu olmayı, sevilmeyi haketmiyor muyum?
Kötü bir insan mıyım ben?
Hakkım yok mu benim de güzel günler görmeye?
Bir gece olsun yatağa huzur içinde girip,
Hiç ağlamadan uyumaya hakkım yok mu?
Sana duyduğum bu hastalıklı sevgi beni her geçen gün biraz daha öldürüyor....
Artık daha fazla yazık etmek istemiyorum kendime ve gençliğime...
Artık koparabilmek istiyorum kendimi senden,
Alabilmek istiyorum hayatımın iplerini elinden..
Ve bundan sonra yalnız yürümek istiyorum kendi yolumda;
Başka hiçkimseyi ve hiçbirşeyi düşünmeden, umursamadan, istemeden... Kendi hayatımın efendisi olabilmek istiyorum yeniden!
Ve tek bir Tanrı'ya inanmaya devam etmek...
Evet, seni sevdim!
Ve bu sevgi için herşeyimi verdim,
Elimden gelebilecek her türlü fedakarlığı yaptım bu sevgi için,
Herşeyi göze aldım,
Hiçkimsenin hiçkimse için bulunmayacağı kadar özveride bulundum,
Anlayış gösterdim, sabrettim, ve bekledim...
Artık bitti...
Bu sevgi içimden söküp çıkarabileceğim kadar basit bir şey değil...
Ama ben vazgeçtim artık seni beklemekten ve istemekten...
Sevgimi kendi içimde yaşayacağım artık;
Seni ve sana dair hiçbir şeyi istemeden, beklemeden,
Özlemeden ve umut etmeden...
Bize dair kurduğum bütün hayallerimi söküp attım içimden,
Ve şimdi bir ben kaldım ortada;
Ellerimin arasında bana bomboş ve anlamsız görünen hayatımla birlikte... Şimdilik ne yapacağımı, nereye gideceğimi, nasıl yaşayacağımı bilmiyorum Ve derin bir boşluğun tam ortasındayım ama alışacağım,
Çünkü bundan daha kötüsü olamaz biliyorum...
Ne olursa olsun bundan sonra daha iyi olacağım biliyorum...
Dilerim ki senin de yolun açık olsun bundan sonraki hayatında...
Ve yeniden böyle bir aşkla sevilebilmeni dilerim;
Ama bu kez senin de sevebileceğin biri tarafından...
Mutlu ol, mutlu kal...
ŞAZİYE ÖZTİNEN
Daha fazla yapacak hiçbir şeyim,
Sponsorlu Bağlantılar
Ve söylenecek hiçbir sözüm kalmadı...
Aşk uğruna söylenebilecek ne varsa söyledim,
Ne kadar cümle varsa yeryüzünde aşkı ifade edebilmek için kullanılan; Hepsini yazdım...
Elimden geleni ve hatta daha fazlasını yaptım seni kazanabilmek için;
Ama başaramadım...
Daha nereye kadar gider böyle?
Sen beni umursamaksızın kendi yolunda ilerlerken,
Ben nereye kadar daha bu işkenceyi çektirmeye devam edebilirim kendime?
Artık buna dayanacak gücüm kalmadı...
Senin başka kollarda zevki tattığını,
Benim yerime seni aslında hiç haketmeyen kolların sarıp okşadığını bilmeye, Ve bunun için deli gibi üzülmeye daha fazla tahammülüm kalmadı...
Benim olmayan,
Ve hiçbir zaman da olmayacak olan bir insanı özlemeye,
kıskanmaya, sevmeye,
Ve beklemeye daha fazla gücüm kalmadı...
Seni sevdiğim her gün kendi hayatımdan çalıyorum,
Senin günün gün ederek yaşadığın her gün ben biraz daha ölüyorum;
Artık yeter, bitmeli...
Evet, ben seni sevdim ama sen beni sevemedin...
Öyleyse bunu daha fazla zorlamanın,
Bile bile üstüne gidip her seferinde bir kez daha kırılmanın hiçbir anlamı yok...
Çoğu zaman senin farkına bile varmadığın ya da bilmediğin,
Görmediğin kırgınlıklarımı ve acılarımı içimde yaşarken ben
Bunların hiçbir getirisi olmuyor hiçkimseye...
Yıprandım artık..
Bu aşk umduğundan da çok yıprattı ve yordu beni...
Ve öyle çok kırdı ki kalbimi defalarca;
Bir kez daha eskisi gibi olmam mümkün değil..
Sen bana dönsen bile,
Herşeye yeniden başlasak bile kırgınlıklarımı ve acılarımı unutmam artık mümkün değil...
Biliyorum çok uzun zaman önce yapmalıydım bunu!
Bu olgunluğu bana 'bitsin' dediğin o ilk gün kendimde bulabilmeyi başarmalıydım,
Ama yapamadım işte...
Aylar geçti üzerinden,
Ve ben ne kadar istesem de bir türlü senden kopmayı başaramadım;
Ama artık yeter!
Sen kendi yolunu çoktan çizmişsin,
İçinde beni ve bana ait olan hiçbir şeyi barındırmayan bir hayat seçmişsin kendine yaşamak için...
Öyleyse neden ben bu bana acı veren kararın gölgesinde
Kendi hayatımdan vazgeçen taraf olmaya devam edeyim daha fazla?
Ben mutlu olmayı, sevilmeyi haketmiyor muyum?
Kötü bir insan mıyım ben?
Hakkım yok mu benim de güzel günler görmeye?
Bir gece olsun yatağa huzur içinde girip,
Hiç ağlamadan uyumaya hakkım yok mu?
Sana duyduğum bu hastalıklı sevgi beni her geçen gün biraz daha öldürüyor....
Artık daha fazla yazık etmek istemiyorum kendime ve gençliğime...
Artık koparabilmek istiyorum kendimi senden,
Alabilmek istiyorum hayatımın iplerini elinden..
Ve bundan sonra yalnız yürümek istiyorum kendi yolumda;
Başka hiçkimseyi ve hiçbirşeyi düşünmeden, umursamadan, istemeden... Kendi hayatımın efendisi olabilmek istiyorum yeniden!
Ve tek bir Tanrı'ya inanmaya devam etmek...
Evet, seni sevdim!
Ve bu sevgi için herşeyimi verdim,
Elimden gelebilecek her türlü fedakarlığı yaptım bu sevgi için,
Herşeyi göze aldım,
Hiçkimsenin hiçkimse için bulunmayacağı kadar özveride bulundum,
Anlayış gösterdim, sabrettim, ve bekledim...
Artık bitti...
Bu sevgi içimden söküp çıkarabileceğim kadar basit bir şey değil...
Ama ben vazgeçtim artık seni beklemekten ve istemekten...
Sevgimi kendi içimde yaşayacağım artık;
Seni ve sana dair hiçbir şeyi istemeden, beklemeden,
Özlemeden ve umut etmeden...
Bize dair kurduğum bütün hayallerimi söküp attım içimden,
Ve şimdi bir ben kaldım ortada;
Ellerimin arasında bana bomboş ve anlamsız görünen hayatımla birlikte... Şimdilik ne yapacağımı, nereye gideceğimi, nasıl yaşayacağımı bilmiyorum Ve derin bir boşluğun tam ortasındayım ama alışacağım,
Çünkü bundan daha kötüsü olamaz biliyorum...
Ne olursa olsun bundan sonra daha iyi olacağım biliyorum...
Dilerim ki senin de yolun açık olsun bundan sonraki hayatında...
Ve yeniden böyle bir aşkla sevilebilmeni dilerim;
Ama bu kez senin de sevebileceğin biri tarafından...
Mutlu ol, mutlu kal...
ŞAZİYE ÖZTİNEN
