Şiir Nehri -2- [Arşiv] - Sayfa 659

Ben seni kocaman bi yürekle sevdim. Gözlerim değil, yüreğimdi seni gören. Sen damarlarımdaki kana karışıp, geldin oturdun zaten. Sen, benim en değerli yerimde, yüreğimdi olmalıydın, orada kalmalıydın.



Çok aşka ev sahipliği yapan bu yürek, ilk kez bu kadar kolay kabullendi seni. Herhangi bir konuk değildin artık. Bu yüzden ne ağırlama faslı vardı, ne de uğurlama. O yüreğin gerçek sahibiydin.


Şimdi sonbahar, kışa giriyoruz ya... Ben dört mevsim baharı yaşadım seninle. Çiçek çiçek açtın yüreğimde. Gökkuşağı zayıf kaldı, senin renklerin karşısında. Taze bir yaparak gibi yeşildin. Açelyaydın pembeliğinle. Üzerine çiğ taneleri düşmüş sarı güldün. Kırmızıydın bir ateş gibi. Ve maviydin... En çok bu renkle anmayı sevdim seni. Denize tutkundum, denizi sensiz, seni denizsiz düşünemedim.


Seni severken dünyayı da sevdim ben, insanları da... Kendime bile dar gelirken, içinde herkese yer olan bir hayatın sahibiydim artık. En kızgın, en tahammülsüz olduğum anlarda bile, seni düşünmek yetti bana. İçimdeki sevinç yüzüme yansıdı, güldüm. Beni böylesine güldüren senin sevgindi ve ben kaygısız, içten gülüşün ne demek olduğunu, nasıl güzel bir şey olduğunu anladım seninle.


Her şeye rağmen sevdim seni. Güçlüydüm ve aşamayacağım hiçbir zorluk yoktu. Koca bir kente, koca bir ülkeye kafa tutabilirdim. Sen elimden tuttuğunda, patlama hazır bir volkan gibi hissederdim kendimi. Menzil sendin ve ben o menzile ulaşmak için önüme çıkan her şeyi yok edebilirdim. Sana ulaşmamı engelleyecek her şeyi eritirdim, kül ederdim. Sana ulaştığımdaysa sakin bir göle dönüşürdüm. Ve o göle bir tek sen girebilirdin.


Sevdim ve hayrandım da... Her halin çekti beni. Duruşunu, uyumanı, gülmeni, kızmanı, şaşkınlığını, saflığını, kurnazlığını, çocukluğunu, olgunluğunu sevdim. Sesini de sevdim suskunluğunu da. Küçük oyunlarını, kaprislerini, sitemlerini, korkularını sevdim. Seni ve o doyumsuz sevdanı, uçarı sevdanı anlatacak kelime bulamadım çoğu zaman. Sığmadın cümlelere ve hiçbir cümle seni yeterince tarif edecek kadar derin olmadı.


Seni severken yorumlamadım. Çünkü sen yaşam kaynağıydın. Her gün yenilendim. Seninle çoğaldım, büyüdüm. Eksik kalan neyim varsa tamamladın. Ölmeyecektim çünkü sen ölmezliğin ta kendisiydin.


Sevdim işte ötesi yok...


Mehmet Coşkundeniz

Öfke Damlıyor Kalemimden Bugün

Bugün yüreğime batıyor bu kalem
Her elime alışımda canım yanıyor
Her harf öfkeme bürünüp düşüyor kağıda
Öfke doğuyor yokluğunun rahminden/bugün
Yazıyorum/ yarı aralanmış kapımdan sensizlik giriyor odama
Bir de gölgen bakıyor penceremden
Elimi uzatıyorum/yoksun

Bugün elimde kırılıyor bu kalem
Yokluğun akıyor mürekkep yerine /bugün
Havada asılı kalıyor mısralarım
Yazıyorum/duvarlarımda çınlıyor sesin
"ah le yar yar"ı mı söylüyorsun ne
Sen söylüyorsun sensizlik doluyor odama
Seni dinliyorum/yoksun

Bana isyan ediyor bu kalem bugün
Bütün yazılarımın başlığı "yoksun"
Yazıyorum/Sırtımdaki yaradan kanla karışık pas sızıyor
Hani o giderken bıraktığın hançerin hatırası
Kağıdıma dökülüyor kanla karışık paslı bir mürekkep
Öfke doluyum bugün/öfke yazıyorum
Kalemim de öfke dolu/kağıdım da
Sensizlikte sana yazıyorum
Seni yazıyorum/yoksun.

İlk adımı sen attın,
Ölüme mahkum aşkların sokağına
İlk sen istedin bu aşkın ölmesini
Yan şimdi!
Bitti! diye,
güle oynaya
günlerden perşembe, aylardan ölüm
ölsene hadi!...

kalbim buza ilk sen döndürdün
donmaya mahkum ettin yüreğimi,
ilk sendin aşkı kirleten
yan şimdi!
Bittik! diye
Günlerden Perşembe, aylardan sessizlik,
Avazın çıktığı kadar bağır
Duymam ki!...

Gözleri ilk açık gidecek sensin bu dünyadan
İlk sen istedin!
Sızlasın için, dolsun gözlerin
Nefesinin durduğu haberi gelse ilk bana
Vermem tek bir nefesimi
İlk sendin beni ölüme mahkum eden
Yan şimdi!
Ayrıldık! biz
Günlerden Perşembe, aylardan sen
Tanrı seni bir kez daha yaratsa
Yüz milyon kez çıksan karşıma
Aşık olamam ki!...

Yüreğimin kanatlarını uçamadan ben
İlk kıran sendin...
İlk sen istedin bu aşkın ölmesini
Yan şimdi!...
Ben yokum! diye
Güle oynaya
Günlerden Perşembe, aylardan sonsuzluk
Bensiz yaşa hadi!...


Semra Bakan

Sevgisiz Aşk

belki anlatılır,belki anlatılmaz,
bu karamsarlığın nedeni.
unutmaya yüz tutmuşken,
neden tekrar aklımdasın
gecelerimde,gündüzümdesin,
özlemek değil bu
güzel olan bir kaç anı anımsamak
ama gözleri yaşlı ama kalbi buz kesmiş,
şimdi sensizliğe yelken açmışken,
neden haber getiriyor kuşlar?
neden ağaçlar tatlı tatlı fısıldıyor adını,
dün ilk kez uyuyamadım
sensizliğin ardından,
gözlerim karanlığın içinde,aydınlığını aradı,
birde akşam rüzgarı eşlik etti yalnızlığıma.
belki o an sesini duysam
kendimi uykunun derinliğine bırakabilirdim..


Alıntı

HALA KOYNUMDA RESMİN

Sımsıcak konuşurdun konuşunca
ırmak gibi rüzgar gibi konuşurdun
yayla kokuşlu çiçekler açardı sanki
çiğdemler güller mor menevşeler açardı
Sımsıcak konuşurdun konuşunca
Hâlâ koynumda resmin

Dağları anlatırdın ve dostluğu
bir ceylan gibi sekerdi kelimeler
Sesini duymasam çölleşirdi dünya
dağlar yarılır ırmaklar kururdu
bulutlar çökerdi yüreğime
Hâlâ koynumda resmin

Gün akşam olur elinde kitaplar
ve bir demet çiçekle çıkıp gelirdin
bir kez bile unutmadın "merhaba" demeyi
ve en yanık türküleri nasıl da söylerdin
bir dostun vurulduğu gün
Hâlâ koynumda resmin

Kaç mevsim kırlara çıkıp
çiçekler topladık mezarlar için
Belki ürküttük tarla kuşlarını
belki kurdu kuşu ürküttük
ama aşkı ürkütmedik hiç
Hâlâ koynumda resmin

Ve hâlâ sımsıcak durur anılar
sımsıcak ve biraz boynu bükük
Ne varsa yaşanmış ve paylaşılmış
yasak bir kitap gibi durmaktadır
ve firari bir sevda gibi
Şimdi duvarlarda resmin

AHMET TELLİ

BAŞLIKSIZ

Ne zaman kaçsam senden..
Yağmurdan uzaklaşmak istediğim kadar yakınlaşıyorum gözlerine..
Ve ne zaman veda etsem sana...
Kahroluyorum..
Herşeye direnen ben Yağmura yeniliyorum..
Oturdum yine boş kaldırımlara Gökkuşağını bekliyorum...


Sımsıkı geceler çözülerek gecmekte yanımdan..
Başkalarının mutlulukları gözükmekte penceremden..
Yağmurda ağlamak gibi seni sevmek..
Sevdalar yağmur, gözyasları sevda olur sana..
Her hayal biraz daha umut, her umut gözyaşı..
Yağmur olan sevda kokan..
Yağmurda ağLamak gibi seni sevmek..
Ağladığımı kimse bilmez, sen farketmezsin..
Gözyaslarimi yağmur zannedersin…

Ben kaçarken yağmurun büyüsünden..
Tutuldum sel sağnak,bir yağmur fırtınasına..
Yine Yeniden .. ıslandım..
Şimdi kapkaranlık bir kuyu..
Ait olduğum yerdeyim..Kendimleyim..

Dayadım sırtımı yüreğimin kapısına..
Sürgü vurdum üzerine..
Kimse girmesin içeri..
Islanmam artık..
Hadi sessizce git artık...

Hala yaşıyorum..
Şaşıyorum..
Bakıyorum..
Anlatamıyorum..

Alıntı