Sokak Çocukları (Bizim Çocuklarımız) - Sayfa 4

Sokak Çocuğu




Yıldızlar örttü üzerimi senin
Yerine anne
Çok ağladım canımın acısından
Yaralarım hiç iyileşmedi anne
Dinmedi hiç gözyaşlarım
Kimse fark etmiyor hala
Ben bir çocuğum anne
Büyüyemedim hala
Suç mu cezamı bana yaşamak
Neden doğdum
Ne benim bu pis dünyadan umudum
Ben bir çocuğum
Sevgiyi tadamadım daha
Şevkat nedir bilemedim
Seni çok özledim anne
Neredeysen gel bir an önce
Sahi sen benim başımı hiç okşadın mı?
Öptün mü beni yanaklarımdan?
Anne bir merhamete
Ömrümü vereceğim
Ben bir çocuğum anne
Kimse fark etmesede
Ben sevgisizim anne
Ben bir sokak çocuğuyum anne.



Handan Koca

bak işte bu gerçekten güzeldi.bu şii ri Bedirhan Gökçe nin yorumuyla dinle

O çocuksun sen...
Gözyaşları yağmura karışan,
Umutsuzca etrafına bakınan,
Sıcaklığa hasret çocuksun...
Hayatın en ağır yükünü yüklemişler sırtına,
Yalnızlığı...
Ezilmemek için bu yükün altında,
Sarılmışsın kendine sımsıkı...
Gelip geçenler görmemişler seni.
Şemsiyelerinin altında,kalın paltolarının içinde
Üşüyerek gitmişler evlerine...
Sıcacık evlerinde,
Televizyon izlerken görmüşler seni.
Kameranın ışığıyla kamaşan
Umutsuz gözlerinin manasıanlaşılmadan,
Bitirmişler haberi...
Tek şey söylemişler haberin sonunda senin için,
Sokak çocuğu...
Gözlerindeki umudun hırsızı sokakmış gibi,
Sanki tek suçlu oymuş gibi,
Hep suçladılar onu...
Kimsenin aklına gelmedi sana bir palto almak,
Islanma diye kimse çağırmadı seni
Şemsiyesinin altına...
Kimse düşünemedi senin de üşüyor olabileceğini...
Ertesi gün gazetenin küçük bir köşesinde gördüler seni,
´BİR SOKAK ÇOCUĞU DONARAK ÖLDÜ!´ başlığı ile...

Seda Karslıoğlu

Son yıldızı da söndürdüler...

Yaşam semalarımızın saten mavisi boşluğundan bizlere cilveyle göz kırpıyorlardı.
Bebeğin anasının memesine sarılışında, çiçeklerin tomurcuk tomurcuk patlayışında, binlerce yıllık ayrılığın sonunda âşıkların özlemle kavuşmasında, serçelerin ürkek/ telaşlı koşuşturmacalarında ve hayatı bezeyen her güzel şeyde bir tane çoğalıyor; gecemizi aydınlatıyorlardı.
Yaşamın bize yabancı olan/ bizleri bilinmezliğin korkusuyla kuşatan karanlık sokaklarını, rutubetli/ taş duvarlarını, soğuk ve ıssız yalnızlıkları şavklarıyla ışıtıyor; bizleri korkularımızdan arındırıyorlardı.

Ama, son yıldızı da söndürdüler...

İzlandalı anne Sophia Hansen, kendisine iki kız çocuğu kazandıran Türk genci Halim Al ile yaptığı evliliği sürdürememiş, ayrılmışlardı.
Halim Al’ın kızlarını annelerine göstermemesi üzerine Sophia Hansen de analık güdüleriyle bir hukuk mücadelesi başlatmış, Türk adaletine ve mahkemelerine müracaat etmişti.
Yaklaşık iki yıl süren bu hukuk mücadelesi sonucu, Sophia Hansen kızlarını haftada bir kez de olsa görebilme hakkına (şansına) sahip olmuştu.
Ama Halim Al, kızlarını çeşitli Bizans oyunlarıyla gizleyip, onların beyinlerini annelerinin aleyhine yıkayıp, anne Sophia Hansen’i hayatlarından dışlamaya çalışıyordu.

İstanbul’un bir ilçesi büyüklüğündeki 200–250 bin nüfuslu İzlanda’da insanlar; / acımasız kuralların işlediği vahşi doğada bile analık kavramlarının böylesine ayaklar altına alınmadığı gerçeğine karşın, / Türkiye’deki bu hukuk tanımazlığa karşı tepki koyuyorlardı.
Ve Başbakan Bülent Ecevit, resmi bir ziyaret için gittiği Çin’de bu konuda cevap vermekte zorlandığı sorularla karşılaşıyordu.

Kimisi öksüz
Kimisi terk edilmiş
bazısının içinde özlem
bazısının içinde hasret var
bazıları ise
onları terk eden ailelerine
kin tutuyor,nefret kusuyorlar
gidiyorlar bir yolda
bir amaçları yok aslında
tek istekleri
karınlarını doyuracak
üç kuruş para
ve ilerliyorlar sonu belli olmayan
uçsuz bucaksız boşlukta... EBRU ŞAHİN