Hayata Dair - Sayfa 104

Hayatımızın en büyük riski,hiç risk almamaktır.
Sadece riski göze alabilen kişi hürdür..

Bir HayatVerildi bir hayat
Tadıyor hayvanat ve nebatat
Onu kullanıyorsan berbat berbat
Hayvanat ve nebatattan farkın ne!

Düşünürsün masivayı derin derin
Ne farkındasınki ecelin
Ucu tükenir bir gün kalemin
Kulu olmuşsun sonsuz sandığın bu faninin

Benliğine baksana bir yığın beşeri ve noksan sıfat
Ona rağmen benliğini sarmış riya ve haset
Ey fani son taşıtındır cansız bir at
Henüz hayattasın geç kalmadın şükret
Ahmet Dartar

KAHVEDE

Hep öyküler dinledim
buruk, acımsı, kekremsi
Dinlerken yaşadım diyemem
öldüm

Ama ölmemiş
o bin öykünün serüvencisi
Sunuyor kendini
canlı bir bildiri gibi
kaçarak tırpanından
ölümün
oturmuş karşımdaki sandelyede
demli çaylar istiyor garsondan
Bol içki bir o kadar küfür ve boşvermişlik
bütün hayata
Ucuza kapatılmış
hatta bedavaya gelmişken hayat
dinler mi girdisini çıktısını
o bin serüvenden sonra

Çok öyküler dinledim
cigara dumanıyla yüklü
duvarların taş baskısı resimlerle
süslü köy kahvelerinde
buruk, acımsı, kekremsi
Dinlerin yaşadım diyemem
öldüm


AHMET TELLİ

Hayatta yeşili, kırmızıyı, maviyi, moru, pembeyi sevdiğiniz kadar siyahı, griyi, kahverengiyi de sevin...Çünkü insan yalnız SEVDİĞİNİ ÖZLER...

Uğur Can Balcı

Çelişkiler


Doya doya yaşamaktır HAYAT.
Sessizce göçüp gitmektir ÖLÜM.
Sevgilinle ıslanmaktır AŞK, yağmurlu bir günde.
Yatağa gömülmektir UYKU, yorgun düştüğünde.
Çığlık atarak koşmaktır KORKU, yeri geldiğinde.
Durup ağlamaktır KAYBETMEK, kaybedilen sevdiklerinse.
Kapanıp yalvarmaktır ÇARESİZLİK, umutlar tükendiğinde.


isimsiz kral

Hayatin anlamini ariyorum. Ve gece içinde yagmur olmasa, hani söyle rüzgar odalarimin perdelerini havalandirmasa ve karanlik bir hayalet gibi ortalikta zamana karsi aglamasa anlayacagim. Ayrilik birbasina yalnizligi anlatiyor bana. Dinliyorum. Hani bir nokta bulur insan dalip gittigi yerde. O nokta ona konusuyormus gibi gelir. O anlatir sen hep ona bakarsin. Aklina takilmayan jenerik yoktur. Bir ucu yanik teknoloji mektuplarinin son duragidir ayrilik. Düsünürüm de hep ayni yerde durur. Biten her cümlenin en sonunda. Biri baslar biri biter. İçimden ne kuslar göçer oysa. Mevsimi darmadagin eden yaz gecelerinin terasta oturdugum ve yildizlarina karistigim cümleleridir ayrilik bana. Hüzün anlamsizdir oysa ki. Hep beklersin hayatinda birseyleri. Sanki o çok uzaklardan yollari katlayip sana gelecekmis gibi tatli bir tebessümle imzalar gözlerini.

Her gece ayni yerde oturup seyrederim gecenin isiklarini. Ayrilmak, bitip gitmek midir acaba? Yitip yok olmak mi? Her gece perdelerimi uçuran rüzgar yoktur oysa. Oysa sabah yine ayni sabah, aksam yine ayni aksam. Kaldirimlarda kilometre tasina vurulan bedenimin katettigi yolculuklara alismasi gibi birsey bu. Alismak en zorudur düsündügüm. Alisirsin, kaptirir gidersin kendini yelkenlerine martilar konan teknelerin hizinda hayata. Dalgalari asip siginacak bir liman bulduysan sana umut vardir, ayriligi unutmaktan yana. Zaman ister bu. Sadece yasabilecegine emin olmak istedigin masum bir zaman. İlerisini hayal etmek istedigin ve paylasilmak kavramina kendini adapte edebildigin bir zaman. Psiko dengelerin alt alta, üst üste siralanip her yüzün kendisine ait olan odalarinda uykusuzluktur ayrilik. Bana öyle gelir ve dengelerin yarisi baslar, ne gece ne sabah dinlemeden. Yüregim aciya çoktan alismistir oysa. Aliskanlik zor dedirten ayriligin son noktasindadir. Bakar durur gözlerinin içine ama sen anlayamazsin. Kimse anlamak zorunda degil beni diye düsünürüm bende çogu zaman. Hem anlasa ne olur, anlamasa ne olur. Okusa da okumasa da unutulur gider insanin içinde o kendisini kabul ettirmek isteyen zamanin kabul edilemez dürtüsü. Bagirirsin ya belki duyan olur. Duysa ne olur onu da bana söyle. Kaç karis büyürsün bu hayata? Kaç karis mezarin olur? Hersey gözlerimin önünde iste. Duvarlarin yalnizligi, isiklarin anlamsizligi, karamsarligin yüregine saplanan bir biçak gibi yalpalayip duruyorum kendi cümlelerimin içinde. Bu kadar karamsar olma demek, hayat devam ediyor diyebilmek yarina sen de kimsin demekten baska birsey degildir oysa. Anlayan varsa cümlelerin basina geçsin. Ayrildim demek zor ve bir o kadar ayriliyorum, bitiriyorum demek. Bunu baslarken düsünmek ya da düsünememek daha zor aslinda. Bakiyorum da nelerle ugrasiyorum ben. Dünya almıs basini gitmis, yer yerinden oynuyor bense hala askin aglarina takilmis bir sevda kusunu oynuyorum. Yaşamak nedir hadi anlatin kendinize. Cümlelerin ardina siginarak aglayin hayata. Seviyorum deyin, yarin nefret edin. Bugün yasiyorum deyin, yarin yasamaktan biktim deyin. Ne derseniz deyin ben de anlarim sizi. Kendimi anlamadigim kadar. Siirlerde yazilarda kuralsizligi yükleyin sirtiniza çikin yollara bakalim. Hep ayri bir yüzde ayisigi, hep ayni yüzde ayriligi tadacaksiniz. Yasadikça bu korkunun içine sürüklenip aciyi ellerinden tutacaksiniz. Mutlaka vardir bir yerlerde, herhangi bir cümle arkasinda, alalade bir kelimenin kimsenin farkina bile varamadigi baslangicinda.