Yalnızlığıma (Yalnızlık) - Sayfa 12

YALNIZLIGIM CIGLIKTI HEPİNİZ MI SAGIRDINIZ?????

Ağzının kuruluğu ve baş ağrısı ile uyandı. Akşam oldukça fazla içmişti kendine kızdı neden bu kadar içtim diye. İki elini yana doğru açtı sabah mahmurluğunu atmak için olanca gücüyle gerinecekken eline bir tutam saç geldi. Başını yatağın boş olduğu yere doğru korkuyla çevirdi. Yatağında üstünü kalçalarına kadar çarşafla örtmüş birisi yatıyordu. Ellerini toparladı ve dudağını ısırdı bu bir rüya olmalıydı. Tekrar başını çevirdi ve o orada duruyordu yarı beline kadar çıplak bedeniyle. Akşamı düşündü kapıya kadar gelmişti oldukça nazik bir insandı teşekkür için bir kahve ısmarlamak istemişti sadece. Sonra ne olmuştu nasıl bu noktaya gelmişlerdi. Oysaki böyle bir şey olmayacaktı olamazdı da. Yanında yatan beden kımıldadı kafasını çevirince göz göze geldiler. Gülümsüyordu sakin bir hareketle başını tam gözlerinin hizasına getirdi ve dudağına bir ıslaklık bıraktı. Ne yapacağını bilemeden oldukça sakin bir şekilde bu temasa karşılık verdi. Sonra istemediği bir olayın içinde bulmuştu kendini. Ne yapmalıydı ne yapabilirdi ki. Hayatının hatalar zincirine bile bile zaten merhaba demişti şimdi ise bunun devamı geliyordu. Başlamıştı işte ayrılığın ilk belirtileri ve o arayışın içindeki labirentin kapısından içeriye girmişti. Oysa her şeyi değiştirebilmek mümkündü bir şeyleri durdurabilmek. Kendini tutanın ne olduğunu bilmeden daha bir ayrılığın acısını sindiremeden o arayışların içerisine girmişti. Yataktan doğrulup banyoya doğru ilerledi duşu açtı su vücudundan yere düşerken gözlerini kapatıp bu sakin zamanın tadını çıkarmak istedi. Bir flaş patlaması geldi önce gözlerinin önüne sonra son yudum alınan kahvelerin tabaklara konuşu ve kendisine bakan o nazik insanın gözleri geldi gözlerinin önüne. Onu görmüştü bacaklarının hissizleştiğini hissetti yere çömeldi duştan akan su şimdi ensesinden kalçalarına doğru süzülüyordu kollarıyla ayaklarını kavradı. Gözlerinden yaşlar süzülüyordu yanaklarına ve oradan suya karışıp yere düşüyorlardı dizlerini ısırdı. Olmuştu işte o basit hayat oyunun içindeydi. Hâlbuki o daha onu yaşıyordu, inanmıyor inanamıyordu artık Allah’ ım ne olur bir kâbus olsun diyebildi sadece. Son gücüyle yerden doğrulup ayağa kalktı bornozuna sarılıp korkak ellerle kapıyı açtı yatak odasına girdi. O hala orda idi. Biraz yalnız kalabilir miyim dedi. Anlamaz gözlerle kendisine bakan insana lütfen dedi. Elini telefona uzattı kısa bir çalma sesinde sonra hattın öbür ucunda o vardı. “Efendim alo alo” ürkek bir sesle pardon yanlış aradım telefonu kapattı. Kendini o dağınık yatağın üstüne bıraktı. Kokusunu kaybetmemek için yıkamaya kıyamadığı bu çarşafta artık üçüncü bir koku vardı. Ve ayrılık sahnesinin en zor rolünde başrolü kapmıştı. Görmek istemediği güzellikler duymak istemediği o yalvarmalar geldi kulağına. Anlık sinir ya da hırslarıyla feda ettiği bu sevgi artık yoktu. Ve ayrılığınızın dram sahneleri başlamıştır artık. Yeni rolünüzü oynamaktan başka çareniz yoktur. Yâda…

İSYANKâR DELİKANLI

Gece sessiz ve karanlık, dalmak üzereyim
İçim ürperiyor aniden bir baykuş sesiyle,
Korkuyorum, ve iliklerim donuyor soğuktan
Sığınacak bir yer arıyorum bulamıyorum.

Doğruluyorum; ilerliyorum ağır ağır
Attığım her adım ölüm eridiğimi hissediyorum
Karanlığa dalıyorum giderek, evler gitgide kayboluyor
Dönüp ardıma bakıyorum her şey yalan, her şey viran.

İsyan ediyorum kadere ve yalnızlığıma;
Avazım çıktığı kadar haykırıyorum
Aklıma eski dostlar geliyor;susuyorum
Ve kendimi tutamıyorum , ağlıyorum

Bir sarhoş geliyor yanıma, beni avutmaya çalışıyor,
Başımı kaldırıyorum bakıyorum.
Kendime kıyacak bir yer arıyorum
Beni öldüren sokaklara sonunda ruhumu da veriyorum.

Ben Hiç Sensiz Kalmadım ki…

Âşık olunca çevremizdeki her şey nasıl da başkalaşır, sıradan olan her şey birden büyülü bir hal alır. Yoklukta, karanlıkta, sessizlikte ve yalnızlıkta hissedilen aşk hüzünleri nasıl hayatımızın kaynağı haline gelir. Tutsak kalırız adeta sevgiliye, onun hayaliyle yaşarız. Aşktır işte, durup dururken vurur, içine hapseder...

Düşleri aşkla dolu melodik aşk fısıltılarıyla aşkı anlatırken gözlerinin içi gülüyordu. Bir şey söyledi fısıldayarak;

Ben hiç sensiz kalmadım ki…

seni düşünürken nasıl da parçalanır yüreğim, nasıl da gidip gelirim geceye...

seni düşünürken, sevginin diğer yansımaları gözlerimi aydınlatır... beklerim!
nasıl da pır pır eder kalbimden arta kalanlar... ben hiç gündüz görmemiştim seni sevene kadar.
ufacık sevgicikler içinde kaldığımı bilirim sadece...
bir yürek düşün ki, senin olmadığın iklimlerde hep üşüyor, hep kış var ona.
gelmeni bekleyen o kadar bahar , o kadar ben var ki sana müptela... ve aşığım!
seni düşünürken parça parça oluyor bedenim, özlem ve susuzluğun en çok hissettiklerim...
düşmüyor gözümden hayalin, dilimden ismin, yüreğimde engin dalgaların çırpınmakta...
diyemem gönlümde aşkım saklanmakta... susarım!

seni düşünürken, bir tufan yaşarım içimde belirsiz, belirsiz saatlerde kaybolurum ortadan...
"seviyorum seni ey imkansız kadın!" diyemediğim için ne kadar da pişmanım şimdi...
"keşke" ve "ne yazık ki" diyebilmek ne kadar da utanç verici anılarda...
anılarda kalmış dört beş sayfalık aşk şiirleri var sadece hafızamda... ve hafızam yokluğunla bulanmakta.
bu uzattığım sanma ellerimdir benim. onlar sadece hayata tutunmakta. ne yakınlar yakın bana. ne sensiz bir ümit var uzaklarda. bil ki, her cadde, her tebessüm ve her gün bana tuzaklarla...

seni düşünürken parçalandı bir adam, bir adam yüreğini kaybetti sensiz, bir adam gözlerini kıskandı ve göz yaşlarını sakladı uzaklarda...
bir adam, "adam gibi adam" olamamanın sancısıyla ve aşık gibi insan veya ötesi...

seni düşünürken nasıl da parçalanır yüreğim, nasıl da gidip gelirim geceye...



Daha önce "yalnızlığın fotoğrafı" diye ilan etmiştim ya bu fotoğrafı. Yanılmışım meğer. Meğer bu fotoğraftaki hiçbir şey yalnız değilmiş SUZİNAZ. Bugün bir kere daha dikkatli dikkatli baktım. Yok, hayır değil. Bu değil, "yalnızlığın resmi". Ben yine üzgün, ben yine rakipsiz yalnızlık konusunda SUZİNAZ. Belki kendime ilan etmiştim onu da arkadaş, böylece ikimiz olacaktık. İki yalnız olarak anılacaktık. Olmadı be SUZİNAZ, olamadı. Şu TAŞ bank kadar olamadım. Güneşi var, denizi var, kendi gibi taş kaldırım. Ben kendimi şanslı sanırdım. Bende de senden hatıralar... Ellerim şaşkın şu anda. Her zaman çabucak bulduğum harfler nerelere gidiyor şaşkınlıktan! Her zaman kelimelerden kaçarken ben, şimdi iki heceye MUHTAÇ bekliyor. Yine başaramadım SUZİNAZ, yine büründüm siyah elbiseme. Yine kaçıyorum, sevmiyorum yağmurları. Yine gördükçe rahatsız oluyorum seni hatırlatanları. Bir taş bank bile benden mesutsa, bir taş bank bile bu kadar arkadaşla çevrili ise... Sen bu işe ne dersin ey SUZİNAZ!? Doğan güneş, batan güneş, uçan bir kuş, solan güller, biten günler, geçen dünler... Ne dersin bu işe?... Hayat bu sanırım SUZİNAZ!... Cevabını bekliyorum... SEN DE YAZ!