Yalnızlığıma (Yalnızlık) - Sayfa 68

Artık hiç sabah olmayacak yavrum
Çok uzun sürecek bu siyah gece
Ta zaman durunca, ömür bitince
Alış karanlığa, gözlerini yum
Artık hiç sabah olmayacak yavrum

Bilirim, bu mor sükutu bilirim
Beyaz olmalı geceler, bembeyaz
Karanlıklar üstünedir şiirim
Bilirim, bu mor sükutu bilirim

Dağlar gibi deryalar gibi sonsuz
Karanlık, karanlık ölümden beter
Bir yol ki hayatla beraber biter
Taştan bir sükut ki hissiz ve ruhsuz
Dağlar gibi, deryalar gibi sonsuz

Artık hiç sabah olmayacak yavrum
Bitkin gözlerime son bir defa bak
Bir daha o yerden gün doğmayacak
Bu mor gecelerde kayboldu ruhum
Artık hiç sabah olmayacak yavrum.
Ü.Y.O

Hadi Git
Hadi Git..
Bavulun kapının önünde
Vefasızlıkların
Zalimden sonra gelen adın
Yok ettiğin umutlarım
Akıttığın gözyaşlarım
Ve yüreğimin yanıkları var içinde
Hadi git.,

Hadi git
Batık bankalar gibi
Haraç mezat sat beni
Ve kundaklanan bir evde
Yanan çocuğun ki gibi
Uzaktan duy,
Feryad eden sesimi.
Git hadi.

Hadi git.
Topladım valizini
İçine doldurdum mazimizi
O ecel gözlerini
O sinsi gülüşünü
Kanımı kaynatan öpüşünü
Git hadi, giitt.

Hadi git
Umutlarımı siyaha boyadığın gibi.
Kadehindeki kanımı iç
Aç bir yarasa gibi.

Hadi git
Sevmediğin sanatçının
Posterini ezer gibi.

Hadi git
Gözyaşlarım kurumadan
Yüreğimin közü soğumadan git.

Hadi git
Bavulunu koydum kapıya
Taksi de bekliyor dışarıda
Biletin hazır otogarda.

Git hadi git
Ardına bakmadan
Son kez el sallamadan
Kokunu bırakmadan git.

Hastane kapısındaki
Cansız bir beden gibi
Otel odasındaki bir ****** gibi
Sahipsiz bırak beni.
Hadi giit.
Sonsuza kadar git,
Balayınız da benden
Sonsuza kadar git
Güle güle git.

"Tonmaister kardeşim Nevzatın gözlerinden dökülen yaşlarla, Vefasız Barmen
kıza yazıldı".
20.03.2004 -- 22:35
<a href="http://kazancortakligi.hemalhemsat.com" target="_blank">Kazanç Ortaklığı</a>

Gökhan Karaduman

Yalnızlığıma Armağan


Hayatıma girmeden önce
Ben vardım
Hayatıma girdiğinde
Birbirinden farklı iki ruh
İki bedendim
Yokluğunda geceler boyu
Radyodan istek dinlemek
Hoşuma giderdi
Sevgilinin sevgiliye armağanı
Sen yoktun ben de yalnızlığıma
Armağan ederdim.
Yaşamak mı daha acı
Yoksa ölmek mi bilemezdim
Acımasız sorular sorardım
Kendi kendime
Sen varken her şey başkaydı
Güneş seninle doğardı
Geceler seninle uyurdu
Günün ilk ışıklarını
Seninle tutardım
Ve anlamlı gelirdi her şey bana
Sende var olmayı
Seninle birlikte yaşlanmayı
Ve her şeyi
Seninle paylaşmayı isterdim
Seni her gün daha çok severdim
Nereden bilebilirdim ki
Habersiz çekip gideceğini
Dün vardın bugün yoksun
Bense hep oldum hep olacağım
Yokluğun içimde bir boşluk
Hadi doldurma bitsin
Alıştım Zalım yalnızlığa ayrılıklara
Bırak artık böyle sürüp gitsin!

Yanlızlığa Kaç


Yalnızlığına kaç dostum…
Seni büyük adamların gürültüsünden sersemlemiş, küçüklerin iğneleriyle delik deşik olmuş görüyorum…
Seninle nasıl susulacağını pek iyi bilir orman ve kaya…
O sevdiğin ağaca benze yine sen… O geniş dallıya…
…
Sessiz ve dinlercesine sarkar o deniz üstüne…
Yalnızlığın bittiği yerde, pazar yeri başlar…
Pazar yerinin başladığı yerdeyse, büyük oyuncuların gürültüsü ve ağılı sineklerin vızıltısı başlar…

Nietzche

Gittin İçimde Kaldı Ayrılık

Gittin
Ayrılırken buz tutmuş bıyıktı gözlerin
Kaçamak ellerimiz komutsuz sallandı
Dudaklarımızda sıradan sözcükler
Vedalaşmayı bile beceremedik
Son bir bakış kaldı arkanda
Kalabalığa karışan
Her şey düzmece bir dinginliğe gömüldü
Gittin.

İçimde
Yığınlarca kitap kaldı uçuşan
Sözcükler beynimin köşelerinden
Çıkıp korkuttular gecelerimi
Peşimden geldi gölgeler
Aynalara bakamaz oldum
Hiçbir oyun avutmadı beni
Yaşamıma sığmayan bir şey kaldı
İçimde.

Kaldı
Yeni bir kent işkenceye hazır
Ödeşemedim gittiğin mevsimlerle
Belleğimi silkeleyip anılardan
Tik tak çaldın uzun zaman
Alışamadım yarımlığa
Düşlerimde intihar tutkuları
Sırtımda hançerinin oyduğu boşluk
Kaldı.

Ayrılık
Çoğalarak giriyor günlerime
Senden başka kim bilebilir
Geçmişin dökümünü yaptığımı
Ağır ağır pulsara dönüşürken güneşler
Sonbahar hüznüne benziyor pencerede
Artık konuk beklemeyen gözlerim
Sayfalar da bitti ışık da her yanı kapladı
Ayrılık.

Gittin İçimde Kaldı Ayrılık

Gittin
Ayrılırken buz tutmuş bıyıktı gözlerin
Kaçamak ellerimiz komutsuz sallandı
Dudaklarımızda sıradan sözcükler
Vedalaşmayı bile beceremedik
Son bir bakış kaldı arkanda
Kalabalığa karışan
Her şey düzmece bir dinginliğe gömüldü
Gittin.

İçimde
Yığınlarca kitap kaldı uçuşan
Sözcükler beynimin köşelerinden
Çıkıp korkuttular gecelerimi
Peşimden geldi gölgeler
Aynalara bakamaz oldum
Hiçbir oyun avutmadı beni
Yaşamıma sığmayan bir şey kaldı
İçimde.

Kaldı
Yeni bir kent işkenceye hazır
Ödeşemedim gittiğin mevsimlerle
Belleğimi silkeleyip anılardan
Tik tak çaldın uzun zaman
Alışamadım yarımlığa
Düşlerimde intihar tutkuları
Sırtımda hançerinin oyduğu boşluk
Kaldı.

Ayrılık
Çoğalarak giriyor günlerime
Senden başka kim bilebilir
Geçmişin dökümünü yaptığımı
Ağır ağır pulsara dönüşürken güneşler
Sonbahar hüznüne benziyor pencerede
Artık konuk beklemeyen gözlerim
Sayfalar da bitti ışık da her yanı kapladı
Ayrılık.

Anlayamazsın

Göğüslediğim iplerde sen varsın
Tutamam bu şehri avuçlarımda
Ellerim dünden sancılı ellerim
Dokunma ellerime yanarsın

Ateşten sırılsıklam saçlarım
Yüreğim mayınların kucağı
Sevme beni sevmelere tutsağım
Beni her gece iplere asarsın

Bu benim son ölümüm olacak
Tepeden tırnağa zor bir yasağım
Bu benim son ölümüm diyorum
Sen bu sevdayı anlayamazsın

Eylül 1992, Gaziantep
Bülent Özcan

Akarsuya Bırakılan Mektup

- incecikti
gül dalıydı
dokunsam kırılacaktı
dokunmadım
kurudu-

gitme, sonbahar oluyorum, sonrası hiç
ağaçlar bükmesinler n’olursun boyunlarını
neden akşam oluyorum tren kalkınca
kırlangıçlar birdenbire çekip gidince
mendiller sallanınca neden tıkanıyorum
öyle çok acımasız ki öyle birdenbire ki
az önceki çiçekler nasıl da diken diken
gitme, sonbahar oluyorum, sonrası hiç
o sularda çimdik, bitti; köprüleri geçtik, bitti
o elmanın tadı orda, o kuş çoktan öttü, bitti
artık çocuk değiliz, susarak da bir şeyler diyebiliriz
günler devlet alacağı, yıllar bir kadehcik buzlu rakı
oyunlar oyuncaksı, oyuncaklar eski şarkı
kavaklara oklu yürek çizip duran o çakı
nerde şimdi nerde şimdi, nerde o kan sarhoşluğu
gitme, sonbahar oluyorum, sonrası hiç
Hasan Hüseyin Korkmazgil