Anlayana - Sayfa 81

Elde Kalan

bu orman yangınını
kalbime kim bıraktı
medüz gibi eridim
aşk güneş gibi yaktı

tuz buz oldu bedenim
can damla damla gider
eziyet değil artık
yokluğunda her seher...

ne güneşi özlerim
ne gölgeyi bozkırda
tükendi dileklerim
sahile düşen karda...

özlem sensiz ne demek
vuslat adınsa eğer
boşa gitmez bu emek
kalp aşk sırrına erer

beden tarumar olsa
sırlar gizemde döner
kainat avucumda
sanmayınız ki söner

sönmez bir ışıltı ki
denizden çıkarttığım
inci ve mercan sanki
ellerimde o gözler

devir devran döner de
varlık hepten yok olur
güneş bile söner de
geriye bu aşk kalır.

İbrahim Yüksel

Aradığım yolu bulana dek döndüm durdum çemberin etrafında. Ne ışıklı oklara inandım, ne aşınmış patikalara kandım. Hep döndüm, hep aradım... Baktım zaman öne geçiyor ben daireler çizdikçe; o, dümdüz ilerliyor. Üşenmedim, kendi yolumu kendim açtım. Tırnaklarımla kazıyarak, saçımı süpürge ederek gibi bir sömürüye de gerek duymadan. Ne aradığını bilince yapman gereken daha net oluyor aslında.

Zaman zaman kocaman taşlar çıktı yoluma...
Zaman zaman kocaman taşlar atıldı yoluma...

Bu benim yolum, dedim ya... Sıyrıldım aralarından çoğu zaman. Yorulup oturduğumda da yardıma gelenler oldu paralel zaman yolcuları arasından. Şöyle bir etrafıma bakınmayı akıl edince de yalnız olmadığımı gördüm yolumda. Yol belli, iz belli... Her adımda bir insan, her adımda aynı amaca araç edinilmiş ayaklar. Oluk oluk akıyor taze kan damarlarımda. Tüm kılcallarında hareketi hisseden bir kalp gibi beynim. Beslendikçe kıvrılıyor, kıvranmıyor (!) . Kıvranmıyor üç kuruş minnet için maskelerini değiştirenler gibi. Kıvrılıyor ve zor güzele bürünüyor yavaş yavaş... Zamanla da çözmesi imkansız oluyor. Öylesine bir, öylesine bütün oluyor her şey ve herkes. Ama kesinlikle sonsuz başsız bir labirent değil, bir düğüm değil içinde yok olunacak.

Anlayabildiğin takdirde, zenginliğinden başını döndürebilecek bir bukleler yumağı benimkisi...