Hikayeler ve Öyküler -2- - Sayfa 64

Farzederek Yaşayamazsın

Sponsorlu Bağlantılar

Hayat, farzetmek değil; gerçektir gerçek!


Kâmuran Esen



Yaşamdan bir kesit......

Yarı uyur yarı uyanık geçirdiği gecenin sabahında, iki kişilik yatakta açtı gözlerini yeni güne. Tek başına.......Göz alabildiğine uzanan ovada yalnız yaşayan bir ağaç gibiydi. Büzülmüştü koca karyolanın kenarına. Öyle bir büzülmüştü ki, bomboş bir çekmecenin köşesine sıkışmış ince bir gömlek düğmesine benziyordu.Ya da, içi çoktan boşaltılmış kavanozun dibinde kalmış kırık bir pirinç tanesine... Yattığı pozisyonda kalkmıştı, demek ki gece boyunca hiç kıpırdamamıştı. Sağ tarafına yatmıştı. Sol yanının boş olduğunu bildiği için hiç o tarafa bakmıyor, sağ tarafından kalkıyordu yataktan. Yine öyle yaptı. Bakmadı ama, aylardır hiç baş konmayan ikinci yastığın öylece duruyor olduğunu bilmek, içini burkmuştu.

Salona çıktı. Salon çok büyük göründü gözüne. Üzerine bol gelen bir giysi gibiydi, dönüp duruyordu üzerinde.Banyoya gitti, lavaboya yöneldi. Solgun, avurtları çökmüş bir yüzle gözgöze geldi aynada. Günler önce çıkarıp lavaboya koyduğu sabun hâlâ yarı bile olmamıştı. ” Hıııııım! ” dedi.....” Demek ki küçücük sabun, bir kişiye bir ay dayanıyor.......Hiç birşeyi bitiremiyorum tek başıma."... Soğuk suyu yüzüne çarpıp ferahlamak istedi ama nafile!

Muftağa girip buzdolabını açtı. Yalnız kaldığından bu yana, her zaman yiyecekleri sığdıramadığı dolabın yarısı boştu. Yarım kilogramlık sebzeler, küçük bağ halindeki yeşillikler; dolabın bir köşesine adeta büzülmüşlerdi.Yarım kilogram taze fasulye, bir o kadar domates, yine yarım kilo ıspanak. “ Benim içim yaşam, artık yarım kilogramlık,” diye düşündü.

Düz ve küçük bir tabağa üç zeytin, küçük bir dilim peynir , ince bir dilim ekmek koydu. Portakal suyu hazırlamalıydı kendine. Şu çay içmeme alışkanlığı, sıkıntı veriyordu kahvaltı saatlerinde. ” Boş ver portakal suyunu,” dedi. Büyükçe bir bardağa su doldurdu. Kahvaltı tabağını, bardağı mutfaktaki masaya usulca bıraktı. Boğazı düğüm düğüm, bir sandalyeyi çekip oturdu. Lokmaları isteksiz isteksiz geveledi. Dili; fazla pişmiş, hatta kurumuş, üzeri yarılmış ve bayatlaşmış bir kurabiye gibiydi. Ağzının içinde döndükçe avurtlarına, dudaklarının iç kısmına batıyordu.Tabağı, içindekileri bitiremeden mutfak setinin üzerine bıraktı.

Salonun bir kenarında , ütülenecek birkaç parça çamaşır duruyordu sepette. Şöyle bir baktı, hep kendisine ait çamaşırlardı. Bir haftada biriken çamaşır, sadece birkaç parçaydı. Bir zamanlar yıkamaya, ütülemeye yetişemediği, ama artık çamaşır sepetinde hiç görmediği çamaşırları ve onları giyeni düşündü....” Lânet olsun! ” diye söylendi.

Derken, akşam boşaltmayı unuttuğu koca poşeti gördü. Eline alıp, mutfağa yöneldi. Bir gün önce almıştı marketten. Poşetten; margarin paketinden biraz büyükçe üç tane saklama kabı, iki porsiyonluk yemeğin doldurabileceği büyüklükte iki çelik tencere, bir tane de oyuncak gibi küçük bir tava çıktı. ..” Şim’den sonra, böyle küçük kaplar gerekecek bana, “ diye iç geçirdi...” Tek kişilik.”

O gideli beri, bir sessizlik vardı evde. Büyük bir coşkuyla çalan davullar , dönen değirmenler susmuştu sanki. İşte bu sessizlik ve yalnızlık, taşımakta zorlandığı bir yüktü omuzlarında. O yükü indirecek bir durak yoktu.Yalnızlığı, gidenin yokluğu; gelip yüreğine oturdu. Kara bir yılan gibi çöreklendi. Yüreğinin, bir değirmen taşının altında kalmışçasına ezildiğini hissetti.....İçi öyle dardı ki ! Küçülmüş küçülmüş, incir çekirdeği kadar kalmıştı.

O’nun yokluğuna, yalnızlığa alışması gerekiyordu. Ama nasıl? Düşündü düşündü, aklı sıra bir çözüm buldu. Dudaklarına acı bir gülümseme kondurarak, şöyle dedi kendi kendine:

* Sabahları yalnız uyandığında; O’nun, erkenden kalkıp işe gittiğini ya da bir iş gezisine çıktığını farzedebilirsin.

* Tek başına kahvaltı ederken, O’nun sabah uykusundan henüz kalkmadığını farzedebilirsin.

* Ütülenecek çamaşırların sadece kendine ait olduğunu gördüğünde ise; yine en sona kendi çamaşırlarım kalmış ütülenecek, diye farzedebilirsin.

* Akşam yemeğini yalnız yerken; O, akşam yemeğini dışarıda yiyecek, geç gelecek diye farzedebilirsin.

* Buzdolabını neredeyse boş gördüğünde ise; yine hafta sonu gelmiş diye farzedebilirsin.

* Bir yolculuktan veya alışverişten döndüğünde ve evde seni bekleyen hiç kimse olmadığını gördüğünde; O’nun eve gelmesi için, vaktin henüz çok erken olduğunu farzedebilirsin.

Daha farzedecek şeyler bulmaya çalışırken, çalan telefonun sesiyle irkildi.Telefonda, henüz ikibuçuk yaşındaki torunu kuş gibi şakıyordu:

-“ Ananejiim! Efde miçin? Ben gelebiliy miyim?”.........Torununun sesiyle, yüzü aydınlanır gibi oldu. Farzetmek de neydi ! İşte gerçek buydu......Sevimli, dünya tatlısı bir torun......Sırtını dayayacağı bir duvar......Giden gitmişti. Nasılsa bir daha dönmeyecekti.....Olmayan şeyleri varmış gibi farzederek yaşayamazdı.

Telefonu kapattı. Kendi kendine acı gerçekleri bağıra bağıra hatırlattı:

Evet, yalnızsın!
Yalnız yaşayacaksın!
O’nu; yok işe gitti, yok iş gezisine gitti diye farzedemezsin.
O artık yok, bunu kabul et.
Gitti ve hiç gelmeyecek.
Hayat, farzetmek değil; gerçektir gerçek!

Farkında olmadan O’nun en sevdiği şarkının sözleri döküldü dudaklarından:

“ Dönülmez akşamın ufkundayız, vakit çok geç,
Bu son fasıldır ey ömrüm, nasıl geçersen geç ! "

Genç ve başarılı bir yönetici, yeni Jaguar'ıyla bir mahalleden hızlı bir şekilde geçiyordu. Parketmiş arabaların arasından yola aniden çıkabilecek çocuklara dikkat ediyordu ve bir şey gördüğünü sanarak yavaşladı. Arabayla caddeden yavasça geçerken hiç bir çocuk göremedi fakat, arabasının kapısına biır tuğla atıldığını farketti. Aniden arabasını durdurarak tuğlanın
fırlatıldığı yere geri döndü.

Arabadan indi, orada bulunan küçük bir çocuğu tuttu ve onu parketmiş bir arabaya doğru iterek bağırmaya başladı;'' Bunu neden yaptın? Sen de kimsin, ne yaptığının farkında mısın?''. İyice sinirlenerek devam etti:'' Bu yeni bir araba ve atmış olduğun bu tuğla bana çok pahalıya malolacak. Bunu neden yaptın?''
Çocuk yalvararak cevap verdi:'' Lütfen efendim. Çok üzgünüm ama başka ne yapabilirdim bilmiyordum. Eğer tuğlayı fırlatmasaydım kiımse durmazdı''. Parketmiş bir arabanın arkasına işaret ederken çocuğun gözyaşları çenesine süzülüyordu.
''Kardeşim kaldırımın kenarından yuvarlandı ve tekerlekli sandalyesinden düştü, ben onu kaldıramıyorum.Lütfen onu tekerlekli sandalyesine oturtmam için bana yardım eder misiniz? Benim için çok ağır.'' Bu durumdan son derece duygulanan genç yönetici, boğazında büyüyen yumruyu zar zor da olsa yutkundu. Yerdeki genç adamı kaldırarak, tekerlekli sandalyeye geri
oturttu. Mendiliyle, çizik ve yaraları sildi ve adamın ciddi bır yarası olup olmadığını kontrol etti.

Küçük çocuk genç yöneticiye dönerek '' tesekkür ederım efendim, Tanrı sizden razı olsun'' dedi. Genç yönetici, küçük çocuğun, ağabeyini kaldırımdan evine doğru götürmesini izledi. Bulunduğu yerden arabasına geri dönmesi oldukça uzun sürmüştü. Uzun ve yavaş bır yürüyüştü.
Genç yönetici, kapıyı hiç tamir ettirmedi. Kapıda oluşan çöküğü, hayatını birisinin kendisine tuğla atmasını gerektirecek kadar hızlı yaşamaması gerektiğini hatırlatması için öylece bıraktı.
Allah, ruhunuza fısıldar ve kalbinize konuşur. Bazan, dinleyecek kadar zamanınız olmadığında ise, size bir tuğla fırlatır.
İster fısıltıyı, ister tuğlayı dinleyin. Bu sizin tercihiniz...

Herşeyide toz pembe görme...
Bir varmış bir yokmuş ülkenin birinde bir kız yaşarmış herşeye gülen gözlerle bakarmış herkesi dost sanırmış hayatı toz pembe görürmüş hakkın hukukun olduğunu sanıp aldatırmış kendisini, taki başına hiç beklemediği bişey gelinceye kadar.... ama nerden bilebilrmişki hayatın bu kadar acı olduğunu
insanlar ancak hayatı yaşayark öğreniyor bundan çıkardığım ders bu

Sevmek gözlerinde yanmakmış





Günlüğüm gecenin rengi üstümüze bulaştı bir kere ya
kaderime bulaşmasından korkarım.
Şiirler mi yalan söylüyor mısralar mı yanıyor? Bilemiyorum.
Yıldızlar bazen gecesini terk edip ihanet etse de
gecenin hükmü kendine bile geçmiyor sanırım.
yüreğime zincir vurmaya kalkışlarımı,
isyan çiçeklerini sevişimi düşünüyorum da;
yollara çıkmak mı kolay için için oturup yanmak mı? Onu da bilmiyorum. Deniz muammasını kalbinin derinliklerine nakış nakış işlemek mi kolay?
Onu da bilmiyorum.
Gözlerimi yarına bırakıp sonsuzluktan soysuzluğa geçmek,
en zoru bu olsa gerek.
Sebepsiz yaşamak ve yanmadan külü hissetmek taa içinde.
Seher vakti artık gözlerimin önünde.
Kuşlar, vefasız yolcular ve hercai menekşesi ve katığım ekmek boş verdim. Sevmekten, ölmekten, yaşamaktan, gözlerimden, nefesimden, neferimden boş verdim.
Anlatamadım ya hülyaya deryayı şimdi kelimelerden de vazgeçtim.
Dedim ya günlük sevmek kolay, ölmekte
ama asıl zor olan donuk gözlerle görmek, kalpsiz bedenle umarsızca erimek ve adını gözyaşlarına gizlemek.
Yoksa ölüm serseri kuşunun sefaletinde saklı
ama asil olan sevginle her gün defalarca ölüp yaşamaktır.

Evin minik faresi, duvardaki çatlaktan bakarken çiftçi ve eşinin mutfakta bir paketi açtıklarını gördü.
Kendi kendine:
İçinde hangi yiyecek var acaba ?” diye düşündü.Bir süre sonra gördüğü paketin bir fare kapanı olduğunu anladığında yıkılmıştı.
“Evde bir fare kapanı var!, evde bir fare kapanı var!” diye bağırarak telaşla bahçeye fırladı.

Minik fareyi telaş içinde gören tavuk, umursamaz ve bilgiç bir tavırla başını kaldırdı ve gıdakladı:”Zavallı farecik…Bu senin sorunun benim değil.Bana bir zararı olamaz küçücük kapanın” dedi.


Tavuktan destek bulamayan farecik bu sefer telaşla domuzun yanına koştu ve,”Evde bir fare kapanı var!, evde bir fare kapanı var!” diye adeta çırpındı. Domuz anlayışla karşıladı ama,”Çok üzgünüm fare kardeş ama dua etmekten başka yapacağım bir şey yok. Dualarımda olacağından emin ol”dedi.

Minik fare çaresizlik içinde ineğe döndü ve , “Evde bir fare kapanı var, evde bir fare kapanı var!” dedi.İnek ;Bak fare kardeş, senin için üzgünüm ama beni ilgilendirmiyor.” dedi.

Sonunda farecik, başı önde umutsuz şekilde eve döndü. Çiftçinin fare tuzağı ile bir gün tek başına karşılaşmak zorunda olduğunu anladı.

O gece evin içinde sanki ölüm sessizliği vardı. Minik farecik aç ve susuzdu. Tam yorgunluktan gözleri kapanacaktı ki birden bir ses duyuldu.Gecenin sessizliğini bölen gürültü, fare kapanınından
geliyordu.
Çiftçinin karısı, ne yakalandığını görmek için yatağından fırladı ve mutfağa koştu.Karanlıkta kapana, zehirli bir yılanın kuyruğunun kısıldığını fark edememişti.

Kuyruğu kapana kısılan yılanın canı yanıyordu ve aniden çiftçinin karısını ısırdı.Çiftçi, karısını apar topar doktora götürdü. Doktor,zehiri temizledi sardı. Çiftçi karısını eve getirdi, yatırdı. Karısının
ateşi yükseldi ve bir türlü düşmüyordu. Kadıncağız ateş ve ter içinde kıvranıp duruyordu.

Böyle durumlarda taze tavuk suyunun gerekli olduğunu herkes bilir, çiftçi de bıçağını alıp bahçeye koştu.Karısı taze tavuk suyu çorbasını içti, biraz kendine geldi. Karısının hastalığını duyan komşular ziyarete geldiler. Onlara ikram etmek için çiftçi domuzunu kesti.Çiftçinin karısı gittikçe kötüye gidiyordu. Yılan, belli ki çok zehirliydi.Birkaç gün sonra çiftçinin karısı iyileşemedi ve öldü.
Cenazesine çok sayıda kişi gelince hepsine yeterli et sağlamak için çiftçi ineği mezbahaya yolladı.

Fare tüm bu olanları büyük üzüntü ile duvardaki deliğinden izledi.

Birisi, sizi ilgilendirmediğini düşündüğünüz bir tehlike ile karşı karşıya ise tehlike bir gün hepimiz içindir unutmayalım

şarabın efsanesi....

Bir felsefe profesörü sinifta, önünde bazi malzemelerle ögrencileriyle ders yapiyordu. Önce önündeki bos bir kavanozu 5 cm. çapindaki taslarla doldurmaya basladi. Ögrencilere kavanozun dolu olup olmadigini sordu. Onlar da dolu oldugunu kabul ettiler.

Profesör bu sefer bir kutu çakil tasi aldi ve onlari kavanoza bosaltti. Kavanozu hafifçe sallayinca çakil taslari büyük taslarin arasindaki bosluklara doldular. Profesör yine ögrencilerine kavanozun dolu olup olmadigini sordu, onlar da onayladilar.

Bu sefer bir kutu kum alip kavanoza bosaltti. Tabii kum geriye kalan bütün bosluklari doldurunca yine ögrencilerine ayni soruyu tekrarladi. Ögrencilerin hepsi bir agizdan kavanozun dolu oldugunu söylediler.

Profesör bu sefer masanin altindan bir sise kirmizi sarap çikarip içindekileri kavanoza bosaltti ve böylece kumlarin arasindaki bosluklari etkili bir sekilde doldurdu. Ögrenciler gülmeye baslayinca;

"Simdi," dedi "Bu kavanozun sizin hayatinizi simgeledigini bilmenizi istiyorum.

Taslar hayatinizdaki önemli seyler - Aileniz, Esiniz, Sagliginiz, Çocuklariniz. Her seyi kaybetseniz ve elinizde sadece onlar kalsa bile hayatinizin dolu dolu olmasini saglayacak seyler bunlar.

Çakil taslari ise isiniz, eviniz, arabaniz gibi diger önemli seyler.

Kum da geriye kalan her seydir, küçük seyler yani.

Eger kavanozu önce kumla doldurursaniz çakil taslarina ve büyük taslara yer kalmayacaktir. Ayni sey hayatiniz için de geçerli. Bütün zaman ve enerjinizi küçük seylere harcarsaniz hayatinizda sizin için önemli olan seylere hiç yer kalmayacaktir." Mutlulugunuz için çok önemli olan seylere dikkat edin. Çocuklarinizla oynayin, doktor kontrollerinizi düzenli yaptirin. Esinizi dansa götürün. Ise gitmek, evi temizlemek, tamirat yapmak ve yemek vermek için hep zamaniniz olacaktir. Önce büyük taslari -gerçekten önemli olanlari halledin. Önceliklerinizi belirleyin. Geriye kalanlar sadece kumdur."

Ögrencilerden biri elini kaldirip sarabin neyi simgeledigini sordu.

Profesör gülümsedi, "Sordugunuza sevindim. O sadece hayatiniz ne kadar dolu görünürse görünsün iyi bir sise saraba her zaman yer olacagini size göstermek içindi."