Hikayeler ve Öyküler -2- - Sayfa 126

KİM FAKİR ?


Günlerden bir gün zengin bir baba ailesini özellikle de oğlunu köye götürdü. Bu yolculuğun tek amacı vardı insanların ne kadar fakir olabileceklerini oğluna göstermek idi.

Çok fakir bir ailenin çiftliğinde bir kaç gün geçirdiler. Yolculuktan döndüklerinde baba oğluna sordu: insanların ne kadar fakir olabileceklerini, ne sıkıntılı bir hayatlarının olduğunu gördün mü? Evet!. Ne öğrendin peki?

Oğlu cevap verdi :
Şunu gördüm. Bizim evde bir köpeğimiz var, onlarınsa dört.
Bizim bahçenin ortasına kadar uzanan bir havuzumuz var, onlarınsa sonu olmayan bir dereleri.
Bizim bahçemizde ithal lambalar var, onlarınsa hayallere daldıran yıldızları.
Bizim bahçemizde görüş alınımız on avluya kadar, onlarsa bütün bir ufku görüyorlar.

Oğlu sözünü bitirdiğinde babası söyleyecek bir şey bulamadı. Oğlu ekledi.
Sağol baba.... ne kadar fakir olduğumuzu gösterdiğin için!

Sevgi öylesine yücedir ki...çözüldükçe bağlanır, bağlandıkça çözülürsünüz enginliğinde.

Sevmeyi bilip, sevilmenin büyüsünde kaybolmak. Engin maviliklerde yepyeni sevgiler keşfetmek. Pembe bulutlardan maviliklere atlarken kenetlenmek sımsıkı yürekten yüreğe… Birbirine hem çok yakın hem de kilometrelerce uzak olduğunu düşündüğüm iki sıcacık kardeş duygudur sevmek ve sevilmek.

Alabildiğine derin, alabildiğine hassas bazen kırılgan, bazen çelik kadar sert ve dayanıklı, paylaşıldıkça kabına sığmakta zorlanan, hissedilmesi kadar hissettirmesi de insanlarda derin izler bırakan; aradaki upuzun mesafelere rağmen kalpten kalbe değebilen, rengarenk duygu yumaklarıdır. Çözüldükçe bağlanır, bağlandıkça çözülürsünüz enginliğinde.

Sevmek olağanüstü bir duygudur. Sevmek, hayatın şifresini çözen bir anahtar, yaşantınızı anlamlı hale getiren bir tılsım gibidir. Çünkü sevmekle içinize ve ruhunuza pozitif bir enerjinin dolmasını sağlarsınız. Bu sayede ufkunuz öylesine genişler ki, bu güzellik sizden etrafınıza bir güneş misali yayılır ve vardığı noktalarda bulduğu yürekleri sıcacık yapar.

İnsanın yüreğini tüm sevgilere açması ve etrafındaki her şeyi alabildiğince sevmesi kadar güzel bir şey düşünülebilir mi hayatta? Sevgi sizin kalbinizden sonsuz bir pınar misali coşup çevrenizdeki insanlara, dostlarınıza çağlar ve ardından paylaşımın en güzel yansıması olarak size gerisin geri döner. Bu geri dönüşler ise sizi daha çok sevmeye zorlar adeta. O nedenle değimlidir ki sevgiler paylaşıldıkça artar. Sevilmeyi tatmak için önce sevmeyi bilmek gerekir karşılıksız, hesapsız, masum ve en içten hislerle. Çünkü gerçekten sevmeyi bilemeyen ve gönül kapısını sevginin güzelliklerine açmayan bir insan asla sevilmenin değerini anlayamaz. Aslında sevmek tüm duyguların anasıdır. Sevgi yüreğinizi zenginleştiren yegane araçtır. Diğer duyguları besler, özellikle negatif duygulardaki aşırılığı frenler, insana yapıcılık kazandırır. Nefreti, kıskançlığı, çekememezliği silip götürür.

Sevilmenin tadı ve ayrıcalığı ise o kadar farklı bir güzelliktedir ki, insanların hayatı olumlu yönleriyle algılamalarında pozitif ve yapıcı roller oynar. Sevilen, sevildiğini bilen insanlar buna hiç doyamazlar, yüreklerinde duydukları sevgi ve sevilmenin hazzı onları her daim istekli, canlı ve ışıl ışıl yapar. Sevgiyi hücrelerinde öyle güzel hissederler ki, bunu yaşamlarının her anında bir ayna misali etraflarına yansıtırlar.

Yakınlarınız, arkadaşlarınız, dostlarınız, eşiniz, sevgiliniz, çocuklarınız ve çevreniz tarafından sevilmenin tadı hem çok güzel, hem de doyumsuzdur.

Sevilmek insana topluluk içinde özel olduğunu, değer verildiğini hissettiren son derece zarif bir duygudur. Çocuklar bu özel duygu ile büyür, kişilik kazanır. Tıpkı bedenimizin besinlere ihtiyaç duyduğu gibi, ruhumuzun da sevilmeye ihtiyacı vardır. İnsan ruhu sevgiyle beslenir. Sevgisiz kalan insanların ruhları aynen aç kalan insanların bedenlerine, susuz kalmış çorak topraklara benzer.

Sevmek, sevilmek bu iki güzel duyguyu alabildiğine yaşamak. Sevmenin güzelliğini, sevilmenin hücrelerimizde çiçek açtıran doyumsuzluğu ile birleştirin korkusuzca. Sevin alabildiğince çekinmeden “acaba beni sever mi ?” diye beklemeden; ilk veren , ilk el uzatan siz olun her daim. Kırın insanlar arasındaki o buz gibi saydam ve soğuk duvarları. Yılmadan, cesaretinizi asla kaybetmeksizin. Bir gün göreceksiniz ki, uzattığınız eller havada boş kalmayacak. Sıcacık ellerle buluşacak, gönüller sevginin güzelliği ile yoğrulacak.

Asla korkmayın ve sevin. Çünkü sevgi öyle güzel yayılır ve hak ettiği yeri öyle güzel bulur ki. O nedenle sevmekten çekinmeye, insanlara sevginizi göstermekten kaçınmaya hiç gerek yoktur.

Sevgide karşılık beklenmez, zaten karşılık beklenirse adı sevgi olmaz. İşte o nedenle çıkarsız, amaçsız, sadece sevmek gerekir yalın ve duru, çıkarsız ve karşılıksız. Her şeye, tüm olumsuzluklara rağmen sevmek,sevmeyi becerebilmek. O sonsuz muhabbeti paylaşabilmek gönülden, içten gelen hislerle.

Sevmenin yaşı, zamanı, mevsimi yoktur. Kendiyle barışık olan ve öncelikle kendini seven insanların öyle güzel kalpleri vardır ki, sevgiyi var etmeleri ve çevrelerine sunuşları son derece zariftir. Siz fark etmeden bir anda sevgileri ile sizi sıcacık sarıverirler. Gönlünüzü, içinizi ısıtır ve bir süre sonraki alışkanlıkları ile vazgeçilmez olurlar.Sevgi gönlünüzdeki en güzel güneştir. Bırakın ışınları etrafa yayılsın. Sizinle beraber çevrenizdekilerin de içini ısıtsın.

Paylaşılan en güzel ve en özel sevgilerde bir gün, bir yerlerde buluşmak, limitsiz sevmek ve her daim sevilmek dileği ile…

Anneciğim Beni Sever misin?Anne bağırır :
“Çabuk ol servisi kaçıracaksın!”
Baba kükrer :
“Ne yatmasını biliyorsun, ne kalkmasını!”
Sabahları güneşin doğuşunu bilmez çocuk. Hic aydınlanmadan kalkar içi. Taze bir sabah, bayat bir günün devamıdır çok zaman.
Her sabah adına yuva denen, adına kreş denen o yere bırakılır. Başkalarının annesinde, kendi annesinin hasretini çeker günboyu. Sabahın köründe “benim annem ne zaman gelecek” diye gözyaşları çeker solgun yüzüne dizi dizi.
Akşam ne uzundur. Yuva nice gürültülü. Sevgilerini konuşurlar efkarlı saatlerde.
“Benim babam beni çok seviyor.”
“Hayır, benim babam beni daha çok seviyor.”
“Hadi ordan, beni hem babam hem annem daha çok seviyor.”
Başkalarının babası kendi çocuklarını çok severse, sanki kendi babalarının sevgisi azalacakmış gibi kavga ederler. En çok sevilen olmaktır tutkuları.
Her pazartesi ne kadar sevildiklerinin ispatını yapmaya koyulurlar.

“Benim babam beni hamburger yemeye götürdü.”
“Biz hem hamburger yemeye gittik, hem de luna parka gittik.”
“N’apalım. Benim annem beni sinemaya götürdü. Arslan Kral filminde ağladık annemle birlikte.”
“Kızlar ağlar zaten. Ağlamanın neresi eğlenceli?”
“Biz babamla maç ettiğimiz zaman çok eğleniyoruz.”
“Benim babam benimle değil, arkadaşlarıyla maç etmeye gidiyor.”
“Bak demek ki benim babam beni daha çok seviyor. Bi kere biz ikimiz, yani babamla ben, maç ediyoruz.”

Pazartesileri hep böyle geçer.
Herkes kendi babasının en sevgili baba olduğunu kanıtlamaya çalışır. Öteki çocuklar yeni sevgi kanıtlarını ortaya koydukça içini bir ürperti kaplar.
Başkalarının babası çocuklarını daha çok mu seviyordur acaba? O Reklam gelir aklına. Kahrolası reklam. “Evinizi seviyorsunuz, arabanızı seviyorsunuz... Beni sevmiyor musunuz?”
İnanmak üzeredir onu sevmediklerine. Arka koltuğa gazoz döktü diye ne çok bağırmıştı babası. Ama olsun, arkadaşlarına bunu anlatmazsa eğer, babasının arabasını kendisinden çok sevdiğini nereden bilecekler.
Keşke her Pazartesi en sevilen evlat oyununu oynamak zorunda kalmasaydı. Bunun için Pazartesileri hep hasta numarası yapması. Uyanamaması. En sevilen çocuk olmak yarışması, bilseniz ne kadar zor diyebilse bir gün, her şey ne kadar kolay olacak. Oyunu değiştirebilirdi. Bu oyunun mağlubu olduğunu arkadaşları öğrenecek diye her Pazartesi Karanlık bir kuyu olmazdı o zaman. Herkesin annesinin ve babasının ne kadar iyi Anne baba olduğu, çünkü onlara ne çok pahalı oyuncak aldıklarının konuşuldukları bir sıra,
“Beni anneannem çok sever” diye bağırıverdi.
Sustu arkadaşları.
Söyleyebilecek bir şey bulamadılar bir an.
Akın boynunu büküp “benim anneannem yok” dedi.
Üzüldü o zaman. Ama geri dönemezdi. “benim anneannem beni cok sever. Masal anlatır bana. Yaramazlık yapınca “dayın da böyleydi” der gülerek.”
Arkadaşları ne kadar dinliyor diye sustu birden. Kendisine doğru yönelmiş meraklı bakışları keyifle izledi. Ağızları açık “Ee sonra?” diyorlardı.
“Sever beni. Masal anlatır. Hiç susturmaz beni. Ben konuştukça güler. ‘Hay çocuk’ der. ‘Sen beni güldürdün. Allah da seni güldürsün’, der.”
Herkes bir masal büyüsü ile dinlerken onu, anneannesini öteki çocuklarla paylaştığını düşünüp susuverdi.
Üsteledi arkadaşları. “Hadi anlatsana!” dediler.
Top havuzuna doğru koşup “Herkesin anneannesi kendine” diye bağırdı.
Akın itiraz etti. Hiç olmazsa arkadaşının anneannesinde tatmadığı bir duyguyu tadacağını düşünürken ne diye oyunbozanlık yapıyordu. Kızdı. “Herkesin babası kendisine” demiyordun ama!”
Duymazlığa geldi. Anneannesini hiç kimselerle yarıştırmak istemiyordu, işte o kadar. Akşam çabuk oldu. Bu oyunu kazanmıştı. Muzaffer bir komutan edasında dolaştı bütün gün. Artık annesine neden pazartesileri yuvaya gitmek istemediğini anlatabilirdi. Yorganın altına saklanmazdı bundan böyle. Her Pazartesi anneannesinden bir demet yapıp götürürdü.
Kapıdan içeri girer girmez neşeyle bağırdı : “Anne biliyor musun bugün yuvada ne oldu?”
“Görmüyor musun? Telefonla konuşuyorum.”
Hiç kimsenin sevdiği şey birbirine benzemiyordu. Annesi telefonu, babası arabayı seviyordu. Herşey erteleniyordu telefon ve araba söz konusu olduğunda. Bir de eve misafir gelecek oldumu kendisine hiç yer kalmıyordu. Nerelere gitsindi?
Annesi kapattı telefonu. Mutfaktan tencere kaşık sesleri geliyordu. Koşarak yanına gitti. “Sana yardım edeyim mi?” dedi en sevimli halini takınarak.
Annesi manalı manalı baktı.
“Hayırdır. Bir yaramazlık filan. Bak bir de seninle uğraşmayayım. Çok yorgunum zaten.”
Yorgunluk nasıl bir şeydi? Bazen elinde oyuncağıyla uykuya daldığında anneannesi oyuncağı yavaşca elinden alır “Nasıl yorulmuş yavrucak. Uykunun gül kokulu kolları sarsın seni” diyerek alnına bir öpücük konduruverirdi.
Yorgunluk gül kokulu bir uykuya dalmaksa eğer, ne diye annesi kendisiyle böyle kızgın kızgın konuşuyordu.
“Anneciğim yorulduğun zaman gül kokulu uykulara dalarsın. Anneannem öyle söylüyor.”
“Uykuya dalayım da gül kokuları kusur kalsın. Yorgunluktan ölüyorum.”

Bu kelimeden nefret ediyordu. Yorgunum. Yorgun olduğumdan. Böyle Yorgun yorgunken...
“Anneciğim sen yorulma diye...”
“Yemekte konuşuruz çocuğum. Bankada işler yetişmedi. Baban gelene kadar bunları bitirmem lazım. Hadi sen oyna biraz.”
“Hani siz yoruluyorsunuz ya...”
“Eeee....”
“Ben de oynamaktan yoruluyorum.”
“Ne yapayım?”
“Bilmem...”
Yapılmaması gerekenleri biliyordu da büyükler, yapılması gerekenleri hiç bilmiyorlardı.
Işıklar söndü birden. Annesi öfkeyle söylenmeye başladı.
“Mum da yok” diye diye karıştırdı dolapları el yordamı.
Çocuk sirtüstü yatıp, anneannesinin köyünü düşündü. Gaz lambasının ışığında deli tavşan masalını anlatışını. Deli tavşanın duvardaki aksini getirdi gözlerinin önüne. Anneannesi gibi iki ellerini birleştirip işaret parmaklarını yukarı kaldırarak tavşan kafası yaptı. “bak deli tavşan” diyerek parmaklarını oynattı. Yoldan geçen arabaların farları duvardaki tavşana yol açtı. Tavşan alabildiğine hür dolaştı sağda solda. Otlarla, kuşlarla konuştu. Sonra yorgun düştü. Duvardaki görüntü o minik avuçların açılmasıyla kayboldu. Kolu yavaşça kanepeden aşağı sarktı.

Neden sonra ışıklar geldi. Kadın çocuğun hiç konuşmadığını fark etti birden. Kanepeye koştu. Küçücük dizlerini karnına doğru çekerek uykuya dalmıştı. Masanın üstündeki dosyalara baktı iğrenerek. Dindirilmez bir pişmanlık doldurdu içini. Uyandırmaktan korka korka küçük alnına bir öpücük kondurdu.
Çocuk sanki bu öpücüğü bekliyormuşçasına,

“İşin bitince beni sever misin anne?” dedi.

Anonim

Kendine iyi bak” bir veda degil elveda cümlesidir çogu zaman. O üç kelimeden çok daha fazlasını gizler içinde...

"Kendine iyi bak." Çünkü bundan sonra ben yanında olmayacagım. Olamayacagım. Istesem de istemesem de. Sevdim bir zamanlar seni, hala seviyorum ve benden sonra da mutlu olmanı istiyorum. Olur da bir gün dönersem seni iyi bulmak istiyorum.“

“Kendine iyi bak. Çünkü bundan sonra kendinden baskası olmayacak yanında sana bakacak. Ben olmayacagım. Kendine iyi bak ve beni düsünme. Çünkü ben de seni düsünmeyecegim artık. Arama sakın beni, yazma, çünkü ben yazmayacagım. Sil beni yüreginden, çünkü ben silecegim. Fakat, yasanılan, paylasılan güzel seyler hatırına sana yürekten mutluluklar diliyorum. Ve ben bir daha dönmemek üzere gidiyorum.”

"Kendine iyi bak. Aramızda geçen herseye ragmen benden sonra iyi oldugunu bilmeyi tercih ederim. Aslında bilmem çok önemli degil, iyi oldugunu varsayacagım ben. Seni bir daha asla görmemek üzere gidiyorum ben, seni kendinle basbasa, yapayalnız birakiyorum ben. Biliyorum kendini bırakacaksin benden sonra, o yüzden iyi bak diyorum. Aslına bakarsan, çok da fazla umursamıyorum."

"Kendine iyi bak derler ve giderler. Tutkuyla sevenler, bazen birden fazla söylerler bunu. Çünkü onları ayırmak, eti tırnaktan ayırmak gibidir. Kolay kolay kopamaz onlar, süreç çok acı vericidir, yürek parçalıyıcıdir. Her seferinde azalan umutlarla geri döner ve yine “Kendine Iyi Bak” gözleriyle ayrılırlar. Ta ki umut da, sevgi de tükeninceye kadar…Ta ki son elveda mezar sessizligine bürününceye kadar…"

Tutkunun ötesinde sevenler, bir kez “Kendine Iyi Bak “ derler ve giderler. Onlar eti tırnaktan ayırmak yerine ölümü yeglerler. Onlar bu acıyı bir kezden fazla kaldıramayacaklarını bilirler.

"Kendine iyi bak" derler ve giderler. Bu sözlerin içinde ihanet yok, hiç bir zaman olamaz derler ve giderler. En büyük ihanet degil midir aslında seni seveni, ihtiyaci olani yüzüstü bırakıp gitmek. "Kendine iyi bak" derler ve giderler. Seni suskunluga mahkum edip giderler. Seni parçalara ayırıp, en büyük parçayı yanlarina alıp giderler. Seni senden alıp giderler.

Daha kötüsü suçlayamazsin onları tüm bunlar için. Kendine iyi bak deyip gidenin geçerli bir nedeni vardır elbet. Suçlatmaz kendini. Savasmadıkları için kızarsın ama suçlayamazsın. Savasmıslarsa, yenildikleri için kızarsın ama suçlayamazsın. Yenildigin için kızarsın ama suçlayamazsin… Ayrılıgın kaçınılmazlıgına inandırır seni, kendine iyi bak derler ve giderler. Elinden umutlarını, düslerini, sevgilerini alıp giderler. Bir tek anıları bırakırlar geride, bir de hatırladıkça gözyaslarına bogulasın diye unutulmayan nagmeler.

Arkalarına bakmadan çekip giderler eger yalnız kalmıssan, çünkü insafsızlıklarını görmek istemezler. Hersey o saniye orada bitsin, kapansın bu sayfa isterler. Bitti diyemedikleri için, kendine iyi bak derler. Kırıldım ve affedemiyorum; diyemedikleri için kendine iyi bak; derler. Seni istemiyorum artık, hayatımdan çıkaracagım ama bil ki hiç unutmayacagım; diyemedikleri için kendine iyi bak derler. Biliyorum çok kanayacaksın ama daha iyisini yapamıyorum; diyemedikleri için kendine iyi bak derler. Vicdanlarını rahatlatmak için kendine iyi bak derler, çünkü o kan uzun süre akacaktir ve o yara asla kapanmayacaktır, bilirler.

"Kendine iyi bak" bir noktadır çogu zaman. Kendine iyi bak deme bana, sadece kötülükler noktalansın isterim ben. Oysa sen iyisin… Sen gözümdeki ısık, dudagımdaki tebessüm, sen içimdeki sevinçssin. Sen hayatima renk katan, sen yüregimdeki çarpinti, sen hayatımdaki nesesin. Sen yolumu aydınlatan, sen dert ortagım, sen gönül yoldasım, sen bir tanesin. Kendine iyi bak deme bana. Nokta koyma.

Keske böyle yasanmasaydi bazı seyler, keske affedebilsen beni, keske ben de affedebilsem… Keske döndürebilsek zamanı geriye. Keske bugünkü aklımızla yasasak herseyi bastan. Nafile... Ama yine de, gitmesen olmaz mı ? Bitmesek olmaz mı ? Sen eksikken, ben nasıl tam olurum? Senden kalan boslugu kimlerle doldururum? Savassak, aramıza giren seytanla olmaz mı ? Hani büyük asklar her türlü engeli asardı, hani gerçek dostluklar her sınavı geçerdi, hani sevgi eninde sonunda kazanırdı? Hani hayatta hiç kirlenmeyecek degerler vardı? Hani en büyük zaferler, en kanli savasların ardından kazanılırdı? Bunlarin hepsi yalan mı? Sahiden..., gitmesen olmaz mı ? Bitmesek olmaz mı?……….

Peki o zaman... Senin istedigin gibi olsun... Öyleyse...Sen de Kendine Iyi Bak.[/I][/B]

Ay Çiçeği


Bir zamanlar küçük bir papatya varmış. Kocaman bir kayanın siperciğinde yaşarmış. Çevresinde ballıbabalar, katırtırnakları, utangaç mavi mine çiçekleri açarmış. Her sabah, gün doğumunda bütün çiçekler uyanırmış. Sabah aydınlığıyla genişleyen gökyüzünü izlerler, mutluluk türkülerini bir ağızdan söylerlermiş. Hepsi birbiriyle dost, hepsi arkadaşmış. Aradan uzun bir zaman geçmiş. Günlerden bir gün, bizim küçük papatya her zamanki gibi tan atımında uyanmış. Uyanmış uyanmasına ama eskisi gibi keyfi yerinde değilmiş. İncecik gövdesi kırılıp dökülüyormuş. " Herhalde akşam yağan yağmur yüzünden hastalandım" diye düşünmüş. O sırada gözü yakın arkadaşı ballıbaya ilişmiş. Zavallı ballıbaba, ıslak toprağa serilmiş, yatmıyor mu?.. "Ne oldu sana kardeşim" diye seslenmiş ballıbabaya.. Ballıbaba başını güçlükle papatyaya çevirmiş, gözlerinden ip gibi yaş akıyormuş. " Bu soruyu yalnız bana sorma papatyacık. Hepimiz perişan durumdayız. Öteki arkadaşlar da benim durumumda. Akşam durmadan yağan yağmur toprağı alıp götürdü, çiçeklerin kökleri dışarda kaldı. Hepimiz yavaş yavaş ölüyoruz" Papatya duyduklarına inanamamış, çevresine bakınmış, bir düşte karabasan gördüğünü sanmış. " Peki, demiş. Ben neden hala ayaktayım? Neden benim köklerim sapasağlam toprakta?" Öteden mavi mine sızlanmış. " Çünkü seni koruyan bir kaya var. Onun siperinde yaşıyorsun. Sonbahar yağmurları başladı. Bizler yağmur selinden kendimizi koruyamayız. Bundan kaçış yok. Elveda güzel yüzlü papatya" demiş. Papatya dostlarının birer birer yağmur sularıyla gidişini izlemeye dayanamazmış. " Hayır, diye isyan etmiş. Tükenişinize dayanamam. Ben gelecek yıl da burada olacaksam sizler de benimle kalmalısınız." "Nasıl olacak bu. Olanaksız" diye ağlıyormuş küçük çan çiçeği. Papatya kolay kolay vazgeçmezmiş ama. Dirençliymiş, kararlıymış. " Sizleri bırakamam demiş, hepiniz tohumlarınızı bana verin. Onları gelecek yıla kadar kendiminkilerle birlikte saklayacağım.Ya birlikte tükeniriz, ya birlikte yaşarız" Sonunda arkadaşlarını ikna etmiş. Hepsinin tohumlarını bir bir toplamış.Eh.. böyle bir dayanışmaya, böyle güçlü dostluğa kolay kolay rastlanmaz..Yeter ki kendi küçük de olsa, kocaman yüreğiyle bir papatyanın sevgisini taşıyabilelim. Ondan sonraki zamanını harıl harıl çalışmakla geçirmiş papatyacık. Kökleriyle sımsıkı toprağa sarılmış.Gövdesini genişletmiş. Giden arkadaşlarının tohumlarını göğsüne yapıştırmış. Kış gelmiş. Kötü rüzgarlar önüne gelen ne varsa almış götürmüş, papatya kayanın kuytusuna saklanmış. Rüzgara, yağmura, kara karşı direnmiş, dayanmış. Soğuk, zehir gibi havada tohumlar donmasın diye onlara daha bir sıkı sarılmış. Gözleriyle durmadan güneşi aramış. Bir parça gün ışığı görse yüzünü, gövdesini güneşten yana çevirirmiş.Ama o zorlu kışı geçirmek kolay değil. Toprağa öyle tutunmuş ki kökleri kalınlaşmış, soğuktan tohumları korumak için Sonra yaprakları uzamış, güneş izleyen yüzü büyümüş büyümüş.. Sıcak yüzlü ilkbahar geldiğinde dimdik ayakta bulmuş bizim güneş yüzlü çiçeği. Ama artık o bir Ayçiçeğiymiş.Hiç bir tohum zedelenmeden onunla yaşıyormuş. Dostluğun ölümsüz öyküsüdür Ayçiçeği, o gün bugündür güneşi izler dururmuş.Söylentiye göre dünyayı ve yürekleri aydınlatan güneş sevginin ta kendisiymiş.

Yüreğimde Saklasam
Sıcağımsın… Bitmezim, solmazımsın.. Sevgiye seninle başladık.. Bir koşudu benim için, sevgiyi tanıma koşusu.. Seninle çıktık bu koşuya, seninle tamamlamak isterim..

Sıcaklık deyince sen gelirsin yüreğime.. Sen gelirsin gecelerin arasından, soğukların arasından, yüreğim sıcacık olur.. Sen beni ısıtanımsın, yüreğimi sıpsıcacık eden..

Ellerimin arayıp da bulduğu bırakmak istemediğisin… Bedenimin yarısı, kolumun öteki kolusun.. Beni saran seven, sevgiyi öğretensin..

Sen olunca varsın karlar yağsın sokaklara her yan buz tutsun.. Sen olunca, uzaklar uzak olsun sen yakınsın ya… Zorluklar hep beni bulsun. Sen kolayımsın..

Sen gözüm kulağım aklım yüreğimsin… Tıp tıp eden kalbim.. Kalbimi her gün gençleştiren kanımsın.. Sen benim ilk ve tek sevdiğimsin..

Beni sevginle zenginleştiren, gözlerinle mutlu edensin..
Gözlerinde hüzün görsem hüzünlenirim, sözlerinde acı duysam kırılır, unufak olurum.. Yapışmaz yüreğimin parçaları kırılır da kırılır.. Kötü eser bir sonbahar yeli, yüreğimi üşütür..
Uzanan sıcacık elin beni umutlara götürür. Kırılan her bir parça yenilenir, kıranlar unutulur. Yeniden bir yolculuğa çıkılır senin her bir sözünle …

Bilmem sana “Umut” desem, “Can” desem, “Canım” desem, “Sevgi” desem, “Sevgilim” desem.. Ne desem az sana… Senin sevgine.. “Sıcağımsın” desem.. Isıt beni hep sevginle.
Yanımda ol… Koru kolla beni.. Sar beni tüm üzüntülere destek ol…
Yanı başımda ol… Her zamanki gibi sen ol..
Sevgim açık kollarım gibi… Seni bekliyor.. En güzel sözcükleri söylesem… “Gülücük” desem, “Güven” desem, “Huzur” desem “Güzellik” desem..Daha ne diyeyim Bi tanem “EŞİM” desem…

Hepsini desem seni tanımlasam.. Yüreğime katsam…… SAKLASAM…

Yazarı : perinur olgun

SAAT GECENİN 0.3'Ü İSTANBULUN O ISSIZ SOKAKLARINDA SENİ DÜŞÜNÜYORUM NEREDESİN DİYE HEP SENİ SORUYORUM BOMBOŞ SOKAKLARA .BİR TARAFTAN BEYOĞLUNA YAĞMUR YAĞARKEN BİR TARAFTANDA KADIKÖY E KAR YAĞIYORDU.GÖZLERİM YAŞLARLA DOLDUMU BEYOĞLU NUN ÇIĞLIKLARINI, YÜREĞİME ATEŞİN DÜŞTÜĞÜNDE İSE KADIKÖY ÜN HAYKIRIŞLARINI DUYUYORDUM.BİRDEN KENDİMİ BEYOĞLUNUN ARKA SOKAKLARINDA BİR SABAHÇI KAHVESİNDE BULDUM.AĞIRDAN BİR SES GELİYORDU KULAKLARIMA "SEN RÜYALAR ALEMİNDE YENİ AŞKLAR HEVESİNDE BENSE YİNE UYKUSUZUM BİR SABAHÇI KAHVESİNDE"EVET...EVET FERDİ TAYFUR'DU BU ÇALAN.DERKEN SIZIP KALMIŞIM GÖZLERİMİ AÇTIĞIMDA KÜÇÜK BİR DELİKTEN İÇERİYE GİREN IŞIK GÖZLERİMİ KAMAŞTIRMIŞTI SONRA BİR KAPI SESİ GELDİ.GARSON İÇERİ GİRMİŞTİ ELİNDE BİR KAĞIT VARDI.KAĞIDI AÇIP OKUDUĞUMDA ŞU SÖZLER GEÇİYORDU."AŞK ACI ŞARAPTIR KADEHİ DUDAKTIR İÇERSEN ISTIRAPTIR GÖZYAŞIN SİLİNMEZ KIYMETİN BİLİNMEZ SONUN BİR AYRILIKTIR" BU SÖZLER TANIDIK GELMİŞTİ BANA SONRA HAKLISIN BE FERDİ BABA DİYE HAYKIRMAK İSTEDİM.DIŞARI ÇIKTIM GİTMEDEN SON BİR KEZ DAHA BAKTIM SABAHÇI KAHVESİ'NE.BELKİ BİR DAHA DÖNMEM DİYE.GÖZLERİM DOLMUŞTU.GARSON GİTME DER GİBİ GÖZLERİMİN İÇİNE BAKIYORDU.ARTIK ÇOK GEÇ KALMIŞTIM GİTMEM LAZIMDI.ÇÜNKÜ"ÖLÜM BİR SOLUK BİR NEFES KADAR YAKI8N OLMUŞTU ENSEMDE" SABAHÇI KAHVESİNDEN BAYAĞI UZAKLAŞMIŞTIM VE BİRDEN YIKILIP KALMIŞTIM OLDUĞUM YERE ELİMDE BİR KAĞIT PARÇASI VARDI ÜZERİNDE "MEZARCI DAYI...BANA ÖYLE BİR MEZAR YAP Kİ KARA TOPRAĞA DERT OLSUN...ÜSTÜNE ÖYLE DERTLİ YAZ Kİ SEVDİĞİM ÜZÜNTÜDEN KAHROLSUN" YAZIYORDU. SEVGİLERİMLE....