Hikayeler ve Öyküler -2- - Sayfa 14

Bana Gözyaşı Borcun Var

Adam genç kadına seslendi:
- Bana gözyaşı borcun var!

Genç kadın sordu:
- Nasıl öderim?

Adam gözlerini kırptı;
- Haydi gülümse!

Gülümsedi genç kadın. Adam, cebinden mendilini çıkarıp, borcunu sildi.
Ve mendilini özenle katlayıp, yine kalbinin üzerindeki iç cebine koydu.

Bir demet mor sümbül vardı kadının elinde.
İkisi de bahar kokuyordu...
Biri ilkbahar, diğeri güz.

Adam, seslendi yine;
- Bana mutluluk borcun var!

Genç kadın, biraz mahcup, biraz şaşkın sordu:
-Nasıl ödeyebilirim?

Heyecanlandı adam
- Haydi yat dizlerime!

Genç kadın bir kedi uysallığında, yattı dizlerine usulca.
Adam, şefkatle saçlarını taramaya başladı kadının.
Saçları, güneşe ve yağmurlara hasret hiç yaşanmamış baharlara benziyordu.
Çaresizliğini ördü sırasıra.
Sonra saçının her teline, mutluluğun çığlıklarını bağladı adam.
Yetmedi, gizli düğüm attı... Ağladı.
Hava kararmak üzereydi. Dışarıda yağmur yağıyordu delice.
Adam, sürekli borç defterlerini kurcalıyordu.

Genç kadının gözlerinin içine baktı;
- Bana yürek borcun var!

Borcunun farkındaydı sanki genç kadın, şaşırmadı.
- Bu borcumu nasıl ödeyebilirim?

Adam kollarını uzattı
- Haydi tut ellerimi!

Sümbül kokusu sinmiş ellerini uzattı genç kadın.
Elleri öyle sıcaktı ki, eriyiverdi bütün borcu avuçlarının içinde.
Genç kadın gitmek üzereydi.

Adam son kez seslendi;
- Bana can borcun var!

Kadın irkildi;
- Can mı?

Sigarasından derin bir nefes çekti adam;
- Evet... Can borcun var. Sensizlik öldürüyor beni!

Hoşuna gitti sözler kadının
- Peki bu borcumu nasıl tahsil etmeyi düşünüyorsun?

Adam, biraz daha yaklaştı;
- Yum gözlerini!

Hiç tereddüt etmeden yumdu gözlerini.
Adam da yumdu gözlerini, masumca bir öpücük kondurdu
kadının titreyen dudaklarına.

- Bu ne şimdi yaptığın? diyerek çattı kaslarını kadın...

Adam, pişmanlıkla, memnunluk arasında gidip geldi. Kekeledi;
- Hayat öpücüğüydü!

Kısa bir sessizliğin ardından bu kez kadın öptü adamı şehvetle...

Adam, şaşırdı;
- Ya senin bu yaptığın neydi?

Genç kadın kapıya yöneldi;
- Veda öpücüğü!

Kalan borçlarına karşılık, yürek dolusu çaresizlik
ve bir de mor sümbüllerini masanın üzerine rehin bırakıp gitti genç kadın.


Adam koştu peşinden sümbülleri geri verdi kadına.
- Ne olur iyi bak umut çiçeklerime, solmasınlar...

Genç kadın sümbülleri aldı:
- Merak etme, gün aşırı sularım çiçeklerini!

Adam sevindi:
- Güneşe, suya gerek yok. Gülümse yeter!

Kadın gözden kaybolurken haykırdı adam,
- Umutlarımı kefil yaptım. Unutma, bana aşk borçlusun!

Haykırışı yağmura karıştı.
Kadın, yağmuru hissetmeyen kalabalığa...

Bir Kibritle Yok Olur İskemlenin kırık dökük tahtaları saçılmış odanın köşesinde. Şömineye atılacak ve bir kibritle birlikte çekip gidecek; geride yalnızca küllerini bırakarak… İnsanlar da öyle değil mi zaten? Sürekli çekip giden ama bir elvedayı bile çok gören sevdiklerine… Gidenlerin ardından ağlayanlar düşünülmez ki… Düşen yaprak gibi dönüp bakmaz arkasına… Bakamaz! Yüzü yoktur geçmişine dönmeye. Gözlerini kaçırmadan, kıvrık kirpiklerine asılmış gözyaşları damlarken yanaklarına, tüm tutkusuyla bakamaz karşısındakine! Vazgeçmekten korkar… Çekip gitmesi gerekirken gidememektir tek korkusu…
İnsanlar böyledir işte! Unutmak yaradılışımızda var. Yaşadıklarımızı, tanıdıklarımızı, sevgilerimizi, üzüntülerimizi unutmak… Hep bunu istemez miyiz zaten?
“Bir gün çekip gideceğim buralardan… Kimsem olmasa da gittiğim yerde, bu günleri aramayacağım. Sizi özlemeyeceğim! Bir daha beni ağlatamayacaksınız çünkü geri dönmeyeceğim!”
Hep bu cümleler geçer aklımızdan kızgın olduğumuzda. Fakat bir dostumuz bırakıp gidince göz yaşı dökeriz ardından. Severiz çünkü! İtiraf edemesek de kendimize, özleriz yanımızda yokken! Yine giden gider ya, ona yanarız belki de. Tüm içerlememiz, küskünlüğümüz bunadır… Boğazımızda düğümlenen hıçkırıklar bu yüzden!
Yine sarılırız kitapların sayfalarına! Boğaza karşı hafif salaş bir kafede, kahvemizi yudumlayarak, satır satır yeniden doğarız sanki! Kitapla bütünleşiriz. Utanırız!… O, yanı başımızda ve en sevgili dostumuzken, ağladığımızda ona sarılmak aklımıza gelmediği için utanırız!
Geleni geçeni izlemek gibi ayrı bir zevkimiz vardır. Küçük kızına elma şekeri alan annenin yüzündeki tebessümü görmek isteriz bazen. Kitabın sürükleyici atmosferinden bir an olsun sıyrılmak ve insanın içini ısıtan bir sahneye tanık olabilmek isteriz…
Aslında ölesiye merak ederiz kitabın devamında ne olacağını. Kitabın sonu çıldırtan bir bilmece, pişkin pişkin gülen bir soru işareti gibidir nazarımızda. Fakat yine de soluklanmak isteriz. Dalgaların kıyıya çarpmasındaki coşku mudur, kafede çalan hafif müziğe kulak verme isteği midir bilinmez ama olayların yoğunluğundan bir an bile olsa uzaklaşma isteğine karşı koyamayız.
Unutsak da kimi zaman bizim için ne denli önemli olduğunu kitapların; aslında tarif edilemez bir sevgi kıpırdanır içimizde. Rafa dizerken şefkatle okşayıp cildini ve rast gele bir sayfa açıp kokusunu içimize çekmek… Bunun yerini hiçbir şey tutamaz, bilirim!
Fakat yine de kırarız bu dostlarımızı! Hiçbir kötülüğü dokunmasa da bize, her ağladığımızda okşasa da saçlarımızı yine ağlatırız onları. Nankörüz! Kıymet bilmiyoruz! Bu sevgiyi hak etmiyoruz!
Bizi bu derece düşünen ve bir an olsun bizi üzmeyen bu dostlarımız hiçbir zaman bir kibritle işi bitirmeyi düşünmez. Çekip gidip, dönmemek bir kâbus gibidir sanki!
Kâbustan uyanmak için çırpınır güneş! Bak, yıldızlar kayıp gidiyorlar birer birer…