Hikayeler ve Öyküler -1- [Arşiv] - Sayfa 6

İyi kalpli yalnız bir adam bir gün bir koza bulur. Kozanın içinde küçük bir tırtıl vardır. Adam çok sever bu tırtılı. Onunla tüm yalnızlığını, tüm sevgisini paylaşır. Gel zaman git zaman tırtıl büyür, güzel bir kelebek olur. Adam kelebeğine hayran, bırakamaz onu bir türlü. Aslında kelebeğin aklında dağlar, kırlar, çiçekler vardır da kıyamaz bir türlü adama ve sevgisine, yalnız bırakamaz onu. Üç günlük ömrünü sevildiği ve sevdiği yerde geçirmeye hazırdır. Ama adam bilir ki "Sevmek bazen vazgeçmeyi de bilmektir." Kelebeğine son kez bakar ve onu salıverir özgürlüğüne, kırlarına, çiçeklerine doğru... Kelebek mutlu olmasına mutludur ama hiçbir meltem, hiçbir çiçek yaprağı adamın avucunun sıcaklığını andırmaz. Aklında adam, o çiçek senin bu çiçek benim dolaşır saatlerce... Adam bir kelebeğe sevdalı, bakıp durur boşluğa. Kelebekse hâlâ konacak sıcak bir avuç aramakta! Böylece kelebek şunu anlar; "Bazen ait olduğumuz yer orasıdır; sıcak bir avuçtur biliriz. Ama o yerin bize ait olma ihtimali bir hiçtir." Böylece adam şunu anlar: "Hiçbir sevdayı yalnızca sevgiyle yaşatamazsınız." O günden sonra kelebek, adama duyduğu özlemi gömecek bir dağ aramaya başlar. Ama gücü tükenene dek arayıp da bulamayınca anlar ki "Hiçbir dağ bir özlemi gömebileceğimiz kadar büyük değildir." Adamsa artık sevdasını koyar avuçlarına kelebeğinin yerine. Herkes bir şeyler yaşar; iyi ya da kötü, doğru ya da yanlış. Yaşadıklarından bir çıkarım yaparak hayatına bir yol verir, aynı zamanda düşüncelerine de... BIRAK SEVGİ SENİ BULSUN!

Ilık rüzgarla gelen bir müzik sesiyle dalıverdim uzaklara; "Aşık olmak günahsa ben bir günahkarım, pişman değilim tanrım…" diyordu yumuşak bir ses… bir sızı saplandı ilk önce kalbime… sensizlik yüreğimi yakıyordu, sana hasrettim… sarı kurumuş yapraklar arasında yürürken rüzgarın yüzüme vurmasıyla kokunu duydum sanki… yalnızdım… mutsuzdum, sen yoktun… ebediyen gitmiştin… Şimdi yanımda olsaydın kollarınla beni sarar, yüzüme dağılan saçlarımı parmaklarınla düzeltirdin.. iki taraftan kulaklarımın arkasına sıkıştırır, "Böyle daha güzel aşkım"derdin… yüzüme düşen saçlarıma tuzlu gözyaşlarım karışıyor şimdi. "Sakın ha ağlama, seni birgün bile ağlarken görmek istemiyorum" derdin bana… şimdi bir yerlerden bakıyorsa gözlerin üzülüyorsundur… ama gözyaşlarıma söz geçiremiyorum sevgilim... Hani biz sonsuza kadar mutlu olacaktık? Hani birbirimizi terketmiyecektik? Neden beni tek başıma bırakıp gittin aşkım.? Kaza haberin geldiğinde inanamadım… evimizden nasıl çıktığımı bile hatırlamıyorum… hastanede seni öyle kanların içinde baygın bir şekilde görünce dünya başıma yıkıldı… elini tuttum ve sen gözlerini açtın "Sakın ha! Sakın elimi bırakma" dediğin zaman bile "Gözlerindeki ormanda yağmur yağmasın" dedin… yanaklarımdan süzülen sicim gibi yaşlar yüzüne döküldüğünün farkında bile değildim.. ameliyathanenin kapısına kadar elini hiç bırakmadım ve mecburen elini ayırdılar benden… saatlerce o odada kaldın… çıktığın zaman komadaydın… doktorlar ümitsizce gözlerime bakıyordu… seni odana götürdüler.. neydi, neden o makinaları vücuduna bağlamışlardı.? Sen yaşayacaktın.. beni bırakmayacaktın yemin etmiştin..yavaşça elimi elinin üzerine koydum.. hiç kıpırdamıyordun… günlerce başucunda bekledim… farkında bile değildin… hep uyuyordun… yanında seni beklerken; geçirdiğimiz günler bir film şeridi gibi gözlerimden geçti… beni kızdırmaların, sinirletmelerin ve ondan sonra gönlümü almak için bütün evi ben yokken çiçek bahçesine çevirmen… doğumgünlerimizde birbirimize aldığımız müzik kutuları… hani son doğumgününde sana mavi bir kazak almıştım da hemen giyip mankenlik yapmıştın ya ve ben seninle dalga geçmiştim sen de pastayı alıp yüzüme yapıştırmıştın ve sonra da bütün evi pastayla alt üst etmiştik… ne kadar deliymişiz, ne kadar aşıkmışız… mavi kazağını son gördüğümde kanlar içindeydi.. kaza günü onu giyiyormuşsun meğer… çok sinirlettin beni, nasıl çıkacak şimdi kazaktaki kan lekeleri? Olmadı şimdi, iyileşir iyileşmez kazağını sen yıkayacaksın.. onu sana ben aldım atmak olmaz ki… Hala uyanmadın… bir hafta geçti hiç bir kıpırtı yok…doktorların biri gidiyor biri geliyor.. söyledikleri hiçbirşeyi artık anlamıyorum.. bu arada o yağmurlu gün geldi aklıma.. bisikletlerle yarış yaptığımız o gün.. hani ani bir yağmur başlamıştı da eve zor yetişmiştik.. balkonda durup yağmuru izlerken bir gün bebeğimiz olursa ismini Yağmur koyalım demiştik… bizim yağmurumuz yaz yağmuru olsun demiştik… Ve bir gün daha geçti işte, yanında sen o yatakta hareketsiz yatarken bir gün daha geçti… elim elinde.. ve başım yatağın yanında, kendimden geçmişim.. ve aniden elin elimde kıpırdadı.. aniden kırmızı, şiş gözlerimi sana çevirdim… ve gözlerini açtın… o halinle bile gülümsüyordun bana… dudaklarına küçücük bir öpücük kondururken sessizce gözlerimden yine bilinçsizce tuzlu gözyaşlarım dudaklarına düştü… kızar gibi yine baktın bana… "Tamam" dedim "Ağlamıyacağım…" Gözlerime baktın buğulu… hiç beklemediğim bir anda dudakların kıpırdamaya başladı "Affet beni" dedin, "Birbirimizi terketmiyecektik, hala daha da seni terketmedim ama…." dedin ve gerisini duymak bile istemiyordum, parmaklarımla dudaklarını kapattım, "Konuşma, yorulma, sonra konuşuruz" dedim ama başınla "Şimdi" dercesine işaret ettin… "Şehre inmiştim, yıldönümümüz için beğendiğin tek taşlı pırlanta yüzüğü alacaktım, aldım da… yanında 25 tane gül vardı, arabanın torpido gözünde yüzüğün, koltukta da güllerin vardı" dedin… ve devam ettin "Hayatımda geçirdiğim en güzel yılları seninle paylaştım, gözlerim, kalbim hep yanında olacak, arabadan emanetlerini almayı unutma" dedin bana… gözlerimdeki yaşları artık durduramıyordum… "Bir dahaki sonbahara yürüdüğümüz yolda yanlız yürüyeceksin ve çok güçlü olacaksın, beni affet aşkım seni bensiz bırakıyorum, seni canımdan çok seviyorum, son bir öpücük ver bana" dedin ve bir elim elinde bir elimle alnını okşarken istediğini yaptım dudakların sıcaktı ve aniden makineden ince bir ses geldi, elin elimden kopuverdi…. Gözlerin yavaşca kapandı…. Doktorlar koşup geldiler… öylece orda kalıverdim hareketsiz kaldım, donmuştum, sen yoktun artık… doktorlar seni götürdüler… artık sen yoktun, yanlızdım.. Ve şimdi sensiz geçen ilk sonbahardayım… yürüdüğümüz yolda kurumuş yaprakların arasında tek başınayım. Arabadan bana getirdikleri emanetlerimin biri evde diğeri parmağımda… yüzüğünü yaşadığımı sürece parmağımdan, güllerini yatağımın yanından hiç ayırmayacağım… mavi kazağını yıkadım, temizledim… yastığının üzerinde duruyor.. Hazan mevisimi, hüzün mevsimi… aşk mevisimi.. ayrılık mevsimi… Kulağımda bana söylediğin şarkıyla yürüyorum tek başıma söz verdiğimiz gibi sarı yapraklı yolda....

Sen sözünü tutmadın, beni bırakıp gittin. Belki birgün aşkım... Bu yağmurlar diner ve biz yine birlikte oluruz hiç ayrılmamacasına.

ABD ve Kanada malum ki para birimi olarak 'dolar' kullanmaktadırlar. Yalnız her iki ülke de kendi paralarının daha değerli olduğunu iddia etmektedirler. Söyle ki Kanadalılara göre:

1 ABD Dolari= 90 Kanada Centi, Amerikalılara göre ise :
1 Kanada Doları= 90 ABD Centi.

Bir amerikalı, cebindeki 1 dolarla dolaşmaya çıkar. Bir ara karnı acıkır ve simit alır (amerikan simidi!). Simidin fiyatı 10 centtir. Cebindeki 1 doları verir. Simitçi bozuk para ararken cebinin bir kösesinde 1 Kanada doları bulur, onu verir (90 cente eşit ya!). Derken siniri yürüyerek geçer ve Kanada da dolaşmaya baslar. Kaleme ihtiyacı olduğunu hatırlar. Girer bir kırtasiyeye. Kalemin fiyatı da 10 Kanada centidir. Cebindeki 1 Kanada dolarını verir. Kırtasiyeci de para üstü olarak 1 ABD doları verir. Oradan da ayrılıp evine döner. Sonra düşünmeye baslar:

- Yahu sabah evden çıkarken cebimde 1 ABD dolarım vardı, simdi de 1 ABD dolarım var. Peki simitle kalemin parasını kim verdi?

NASIPTEN OTESI YOK
>Gencin birisi Kâbe'de hep, "Ey dogrularin yardimcisi olan Allahim, ey
>haramdan sakinanlarin yardimcisi olan Allahim, sana hamdü sena ederim"
>diye dua eder.
> Bu durum herkesin dikkatini çeker.
>
>Birisi, (Neden hep ayni duayi yapiyorsun, baska bir sey bilmiyor musun?)
>der. O da anlatir:
>-7-8 sene önce yine Kâbe'de iken içi altin dolu bir torba buldum. Tam 1000
>altin vardi. Içimden bir ses (Bu altinlarla, sunlari sunlari yaparsin)
>diyordu.
>Hayir dedim kendi kendime, bu benim degil, baskasinin mali, kullanmam
>haram olur dedim.
>
>Bu sirada birisi, "söyle bir torba bulan var mi?" diye bagiriyordu.
>Çagirdim onu, nasil bir torbaydi, içinde ne vardi diye sordum. Torbayi
>tarif etti ve
>içinde 1000 altin vardi dedi. Al öyleyse torbani diyerek verdim. Adam
>torbayi açip içinden bana 30 altin verdi.
>
>Pazara gittim. Temiz yüzlü genç bir esiri överek satiyorlardi.Gencin
>temizligi dikkatimi çekti.
>
>Yanlarina gittim, bu köle için ne istiyorsunuz dedim. 30 altin dediler.
>Adamdan aldigim 30 altini verip genci satin aldim.Bir iki yil geçti.
>Genç çok çaliskan, çok edepli idi. Onu aldigima çok memnun olmustum. Bir
>gün onunla giderken karsidan iki üç kisi geliyordu. Genç bana dedi ki,
>
>-Efendim, ben Fas emirinin ogluyum. Bu gelenler babamin adamlari. Beni
>buldular. Senden beni satin almak isterler. Sen iyi bir insansin,
>onlara 30 bin altindan asagiya satma) dedi.O kisiler yanima geldi, bu
>esiri bize satar misin dediler. Satarim dedim. 60 altin
>verelim dediler. Olmaz dedim. Iyi ama sen bunu 30 altina almadin mi? Biz
>sana iki mislini veriyoruz
>dediler. Öyleyse gidin pazardan alin dedim. Artira artira 20 bin altina
>kadar çiktilar. 30 binden asagi olmaz dedim.
>
>Çaresiz kabul ettiler. Altinlari verip, genci alip gittiler. Ben o 30 bin
>altinla isyerleri açtim, ticaret yaptim, daha çok zengin oldum.
>
>Bir gün bana arkadaslar, "çok zengin bir ailenin iyi bir kizi var.Babasi
>yeni vefat etti. Onunla seni evlendirelim" dediler.
>Ben de "olur" dedim.
>
>Nikah kiyildi. Deve yükleri çeyizini getirdiler. Çeyiz arasinda bir torba
>dikkatimi çekti. Kiza, "bu
>nedir" dedim. "Içinde 970 altin var, babam Kâbe'de bunu kaybetmis, bulan
>gence 30 unu vermis. Kalanini da
>bana hediye etti, çeyizine koyarsin dedi".
>
>Demekki buldugum altinlar benim rizkim imis, vermese idim haram yoldan
>gelecekti, simdi helal yoldan yine bana geldi.
>Bana yardim edip haramlardan koruyan, nice nimetler ihsan eden yüce
>Rabbime hamd ederim.
>
>Aci da olsa, dogrulari söyleyiniz. ( hadis i serif )
>Takdirden ötesi yok... Nasipten ötesi yok...

Mahkeme salonunda, seksen yaşlarındaki yaşlı çiftin hali içler acısıydı.
Yaşlı adam, suskun ninenin ağlamaktan iyice çukurlaşmış gözlerini ve bıkkın bakışlarını sakalını sıvazlayarak süzüyordu. Hakim tok sesiyle yaşlı kadına:
-“Anlat teyze, neden boşanmak istiyorsun?” diye sordu.
Yaşlı kadın derin bir nefes çektikten sonra, eliyle baş örtüsünün ucunu yukarı kaldırıp ağız hareketlerini gizlemeye çalışarak kısılmış sesiyle konuşmaya başladı:
-“Bu herif yetti gayrı, 50 yıldır bezdirdi hayattan” dedi.

Sonra uzunca bir sessizlik hakim oldu mahkeme salonunda. Sessizlik, bu tür haberleri manşetlere taşımak arzusundaki gazete muhabirlerinden birinin flaş sesiyle bozuldu.
Kim bilir nasıl bir manşet atacaklardı, yaşanmış koskoca 50 tane yılın ardından? Çok sayıda gazeteci izliyordu davayı. Kadın başka neler diyecekti acaba? Yaşlı kadın ağlamaklı gözlerle devam etti konuşmasına:
-“Benim bir sedef çiçeğim vardı çok sevdiğim. O bilmez bile! 50 yıl önceydi. O çiçeği, bana verdiği çiçeklerin bir dalından büyütmüştüm. Yavrumuz olmadı, onu yavru bildim. Bir süre sonra çiçek kurumaya başladı. O zaman adak adadım. Her gece güneş doğmadan önce bir tas suyla sulayacağım onu diye. İyi gelirmiş derlerdi. 50 yıl oldu, bu herif bir gece kalkıp bir kere de bu çiçeği ben sulayayım demedi. Ta ki geçen geceye kadar! O gece takatim kesilmiş, uyuyakalmışım. Ben böyle bir adamla 50 tane kocaman yıl geçirdim. Hayatımı, umudumu her şeyimi verdim. Ondan hiçbir şey görmedim. Bir kerecik olsun, benim bildiğim görevlerden birisini yapmasını bekledim. Onsuz daha iyiyim, yemin ederim...”
Hakim yaşlı adama dönerek:
-“Bir diyeceğin var mı baba?” dedi.
Yaşlı adam bastonuyla zorla kürsüye yürüdü. Yüzünde, suçlanmış olmanın verdiği utangaç bir ifade vardı. Hakime dönerek tane tane konuşmaya başladı:
-“Askerliğimi Reisicumhur köşkünde bahçıvan olarak yaptım. O bahçenin görkemini koruması için çok emek verdim. Zeynep’imi de orada tanıdım. Sedef çiçeklerini de! Ona en güzel çiçeklerden buketler hazırlayıp verdim. Evlendikten sonraki ilk günlerin birinde, boyun ağrısı nedeniyle onu hekime götürdüm. Hekim çok uzun süre uyanmadan yatarsa boynundaki kireç sertleşir, kötüleşir, dedi. Her gece uykusunu bölüp uyansın, gezinsin, dedi. Hekimi pek dinlemedi bizim hatun. Laflarım da fayda etmedi. O günlerde tesadüf bu çiçek kurumaya yüz tuttu. Ben de ona “Çiçeği gece sularsan kurumaz” dedim. Adak adattım, dilek tutturdum. Her gece onu uyandırdım ve çiçekleri sulayışını seyrettim. O sevdiğim kadını, yavrusu yerine koyduğu çiçekleri sularken seyrettim. Her gece o çiçek ben oldum sanki... Her gece o yattıktan sonra uyandım. Saksıdaki suyu boşalttım. Sedef çiçeği gece sulanmayı sevmez Hakim Bey!
Geçen gece de... Yaşlılık... Ben de uyanamadım. Uyandıramadım hayat arkadaşımı. Çiçek susuz kalabilirdi ama kadınımın boynu azabilirdi. Suçlandım, sesimi çıkartamadım...”
.............
Sevgide cömert, fakat sevdiklerimizi kırmakta cimri olmak dileğiyle...

Ayakkabici, yeni getirdigi mallari vitrine yerlestirirken, sokaktaki
bir çocuk onu izlemekteydi. Okullar kapanmak üzere oldugundan, spor
ayakkabilara ragbet fazlaydi. Gerçi mallar lüks sayilmazdi ama,
küçük
bir dükkan için yeterliydi. Onlarin en güzelini öntarafa koyunca,
çocuk vitrine dogru biraz daha yaklasti. Fakat bir koltuk degnegi
kullanmaktaydi. Hem de güçlükle.. Adam ona bir kez daha göz atti.
Üstündeki pantolonun sol kismi, dizinin alt kismindan sonra bostu.
Bu
yüzden de saga sola uçusuyordu. Çocugun baktigi ayakkabilar, sanki
onu kendinden geçirmisti.Bir müddet öyle durdu. Daldigi hülyadan
çikip
yola koyuldugunda, adam dükkandan disari firlayip:
- Küçükk!. diye seslendi. Ayakkabi almayi düsündün mü? Bu seneki
modeller bir harika!.
Çocuk, ona dönerek:
- Gerçekten çok güzeller!. diye tebessüm etti. Ama benim bir bacagim
dogustan eksik.
- Bence önemli degil!. diye, atildi adam. Bu dünyada her seyiyle tam
insan
yok ki!. Kiminin eli eksik, kiminin de bacagi. Kiminin de akli ya da
vicdani.
Küçük çocuk, bir sey söylemiyordu. Adam ise konusmayi sürdürdü:
- Keske vicdanimiz eksik olacagina, ayaklarimiz eksik olsa idi.
Çocugun kafasi iyice karismisti. Bu sefer adama dogru yaklasip:
- Anlayamadim!. dedi. Neden öyle olsun ki?
- Çok basit!. dedi, adam. Eger yoksa, cennete giremeyiz. Ama ayaklar
yoksa, problem degil. Zaten orda tüm eksikler tamamlanacak. Hatta
sakat insanlar, saglamlara oranla, daha fazla mükafat görecekler...
Küçük çocuk, bir kez daha tebessüm etti. O güne kadar çektigi acilar,
hafiflemis gibiydi. Adam, vitrine isaret ederek:
- Baktigin ayakkabi, sana yakisir!. dedi. Denemek ister misin?
Çocuk, basini yanlara sallayip:
- Üzerinde 30 lira yaziyor, dedi. Almam mümkün degil ki!.
-Indirim sezonunu, senin için biraz öne alirim!. dedi adam. Bu durumda
20 liraya düser. Zaten sen bir tekini alacaksin, o da 10 lira eder.
Çocuk biraz düsünüp:
- Ayakkabinin diger teki ise yaramaz!. dedi. Onu kim alacak ki?
- Amma yaptin ha!. diye güldü adam. Onu da, sag ayagi eksik olan bir
çocuga satarim.
Küçük çocugun akli, bu sözlere yatmisti. Adam, devam ederek:
- Üstelik de ögrencisin degil mi? diye sordu.
- Ikiye gidiyorum!. diye atildi çocuk. Üçe geçtim sayilir..
- Tamam iste!. dedi adam. 5 Lira da ögrenci indirimi yapsak, geri
kalir 5 lira. O da zaten pazarlik payi olur. Bu durumda ayakkabi
senindir, sattim gitti!.
Ayakkabici, çocugun saskin bakislari arasinda dükkana girdi. Içerdeki
raflar, onun begendigi modelin aynisiyla doluydu. Ama adam, vitrinde
olani
çikartti. Bir tabure alip döndükten sonra, çocugu oturtup yeni
ayakkabisini giydirdi. Ve çikarttigi eskiyi göstererek
- Benim satis islemim bitti!. dedi. Sen de bana, bunu satsan memnun
olurum. - Saka mi yapiyorsunuz? diye kekeledi çocuk. Onun tabani
delinmek üzere. Eski bir ayakkabi, para eder mi?
- Sen çok câhil kalmissin be arkadas.. dedi, adam. Antika esyalardan
haberin yok her halde. Bir antika ne kadar eski ise, o kadar para
tutar.
Bu yüzden ayakkabin, bence en az 30- 40 lira eder.
Küçük çocuk, art arda yasadigi soklari, üzerinden atabilmis
degildi.Mutlaka bir rüyada olmaliydi. Hem de hayatindaki en güzel
rüya.
Adamin, heyecandan terleyen avuçlarina sikistirdigi kagit paralara
göz gezdirdikten sonra, 10 liralik banknotu geri vererek:
- Bana göre 20 lira yeterli.. dedi. Indirim mevsimini baslattiniz ya!..
Adam onu kiramayip parayi aldi. Ve bu arada yanagina bir öpücük
kondurdu.
Her nedense içi içine sigmiyordu. Eger bütün mallarini bir günde
satsa, böyle bir mutlulugu bulamazdi. Çocuk, yavasça yerinden
dogruldu. Sanki koltuk degnegine ihtiyaç duymuyordu. Simsicak bir
tebessümle tesekkür
edip: - Babam hakliymis!. dedi. 'Sakat oldugum için, üzülmeme hiç
gerek yok!' demisti.
* Her Rüzgar Savuracak Bir Toz bulur,
* Her Hayat Yasanacak Bir Can Bulur,
* Her Umut Gerçeklesecek Bir Düs Bulur
* Bulunmayacak Tek Sey Senin Benzerindir

Küçük çocuk, baloncuyu büyülenmis gibi takip ederken, saskinligini gizleyemiyordu. Onu hayrete düsüren sey, "Bizim eve bile sigmaz" dedigi o güzelim balonlarin adami nasil havaya kaldirmadigi idi. Baloncu dinlenmek için durakladiginda o da duruyor ve sonra yine takibe koyuluyordu. Bir ara adamin kendisine baktigini farkederek ona dogru yaklasti ve bütün cesaretini toplayarak:
-Baloncu amca, dedi. Biliyormusun benim hiç balonum olmadi.
Adam çocugu söyle bir süzdükten sonra:
-Paran var mi? diye sordu. sen onu söyle.
-Bayramda vardi, diye atildi çocuk, önümüzdeki bayram yine olacak.
-Öyleyse bayramda gel, dedi adam. Acelem yok, ben beklerim.
Çocuk sessizce geri döndü. O ana kadar balonlardan ayirmadigi gözleri dolu dolu olmus, yürümeye bile mecali kalmamisti. Bir kaç adim attiktan sonra elinde olmadan tekrar onlara baktiginda, gördüklerine inanamadi. Balonlar, her nasilsa adamin elinden kurtulmus ve yol kenarindaki büyük bir akasya agacinin dallarina takilmisti. Çocuk, olup bitenleri büyük bir merakla takip ederken, baloncu ona dogru dönerek:
-Küçük, diye seslendi. Balonlari agaçtan kurtarirsan birini sana veririm.
Yapilan teklif, yavrucagin aklini basindan almisti. Kosarak agacin altina dogru yöneldi ve ayakkabilarini aceleyle firlatip tirmanmaya basladi. Hedefine adim-adim yaklasirken duydugu heyecan, bacaklarini kanatan akasya dikenlerinin acisini hissettirmiyordu. Sincap çevikligiyle balonlara ulastiginda bir müddet onlari seyretti ve dallara dolanan ipi çözerek baloncuya sarkitti. Ancak balonlardan birisi iyice sikistigindan digerlerinden ayrilmis ve agaçta kalmisti. Çocuk onu kurtarmaya kalkissa, dikenlerden patlayacagini çok iyi biliyordu. Ister istemez balonu yerinde birakip asagiya indi ve adam dönerek:
-Birini bana verecektiniz, dedi. Hangisi o?
Adam elini tersiyle burnunu sildikten sonra:
-Seninki agaçta kaldi evlat, dedi. Istersen çik al.
Çocuk bu sefer ayakta bile duramadi. Kaldirim kenarina oturup baloncunun uzaklasmasini bekledikten sonra, dallar arasinda parlayan balona uzun uzun bakarak:
"Olsun", diye mirildandi. "Olsun." Agacin üzerinde kalsa da, bir balonum var ya artik