Hikayeler ve Öyküler -1- [Arşiv] - Sayfa 85

ÖLEN SEVGİLİ

Sponsorlu Bağlantılar

Sabah uyandığında midesinde bir yanma hissetti. Yanmanın nedeni akşam
yedikleri değil,uyanır uyanmaz bugün yapacaklarının aklına gelmesiydi.
Bugün 2 yıldır götürmeye çalıştığı bir birlikteliği bitirecekti.
Aslında bunu yapmakta geç bile kalmıştı.
'Bitmeli dedi içinden, her gün bu tatsız uyanış bitmeli.' Genç adam
bunları düşünürken suratı şekilden şekile giriyordu. Süratle giyinerek
dışarı çıktı. Bugüne kadar hiç bekletmemişti onu, şimdi de
bekletmemeliydi.
İstanbul, soğuk ve yağmurlu bir Nisan ayı yaşıyordu. Genç adam
gökyüzüne bakarak iç geçirdi; 'Bulutlar bizim yaşayacaklarımızı
biliyor. onlar bile ağlıyor halimize...'
>BULUŞMA VAKTİ...
Artık Kadıköy iskelesindeydi. Birkaç dakikalık beklemeden sonra
karşıdan kız arkadaşının geldiğini gördü.Şimdi midesindeki ağrı daha da
artmıştı.
Beşiktaş'a geçtiler. Yolculuk sırasında hiç konuşmadılar. Genç kız,
sevgilisinin bu durgunluğuna anlam verememişti.Nereden bilecekti bugün
ayrılık çanlarının çalacağını...
Beşiktaş'a geldiklerinde bir cafede oturdular. Genç kız anlamıştı
sevgilisinin kendisine bir şey söylemek istediğini. 'Bana birşey mi
söylemek istiyorsun' diye sordu. Genç adam, gözlerini kaçırarak 'Evet'
dedi. Genç kız heyecanlanmıştı, biraz da sinirlenerek 'Söylesene, ne
diye bekliyorsun' dedi. Genç adam içini çektikten sonra 'Sence biz
nereye kadar gideceğiz?' diye sordu. Genç kız, 'Bunu sorma gereğini
niye duydun?' diye yanıt verdi. Genç adam söze başladı... ''Birkaç ay
önce akşam 23:00 civarında sana telefon açıp senin için yazdığım şiiri okumak
istemiştim. Sen bana 'Sırası mı şimdi canım yaa, işin gücün yok mu?'
demiştin. Biliyormusun o an nakavt olan bir ***sör gibi hissettim
kendimi. Özür dileyip telefonu kapatmıştım. Daha sonra da bu şiiri
benden hiç istememiştin. Geçenlerde hasta olup yataklara düştüğümde
arkadaşlarımla birlikte sen de gelmiş, Meralin 'Sen şanslısın, sevgilin
sana bakar' sözüne İşim yok da sana mı bakacağım, annen baksın' demiştin. Hatırladın
mı?''
DUYGUSALLIĞI SEVMEM...
Genç kız, 'Biliyorsun ben duygusallığı sevmiyorum. Hem hasta bakıcı
gibi göründüğümü de kimse söyleyemez' diye yanıtladı. Genç adam güldü,
'Evet canım haklısın. Zaten olmak istesen de bu kalbi taşıdığın sürece
hasta bakıcı, hemşire falan olamazsın.' Genç adam devam etti... 'Bana
şimdiye kadar kaç kere sabahın erken saatlerinde güzel sözcüklerden
oluşan bir mesaj çektin? Hiç... Hatta günün hiçbir saatinde çekmedin.
Duygusallığı sevmeyebilirsin. Ama sen seni seven insanları da mutlu etmeyi sevmiyorsun. Halbuki ben senin tam tersine kendimden çok insanları mutlu etmeyi seviyorum. Seni tanıdığımdan beri her sabah, her akşam, her gece yani seni andığım her saat tatlı bir mesajım vardı senin için biliyormusun? Seninle ben AKLA KARA gibiyiz.'
Genç kız anlamıştı, 'Yani ne istiyorsun benden şair olmamı mı?' Genç
adam tekrar gülümsedi içinden. Dün gece verdiği ayrılık kararının ne
kadar doğru olduğunu düşündü. 'Hayır' dedi, 'Şair olmanı istemiyorum.
Olamazsın da... BİZ AYRILMALIYIZ. Ayrılırsak ikimiz için de en
hayırlısı olacak.'
Genç kız şaşırmıştı, 'Neden ama? Ben seni seviyorum. Senin de beni
sevdiğini sanıyordum.' Genç adam iç çekerek 'Hayır canım, sen beni
sevdiğini sanıyorsun. Eğer beni sevseydin şimdi başka şeyler konuşuyor
olurduk' dedi. Genç kızın gözleri yaşarmıştı. Genç adam cebinden
çıkarttığı mendili uzattı, genç kız gözyaşlarını silerek 'Sen bilirsin, umarım
beni bir başkası için bırakmıyorsundur...' dedi. Genç adam 'Nasıl böyle
bir şey düşünürsün, senden başka kimse olmadı ve uzun zaman da olacağını sanmıyorum' yanıtını verdi.
Genç adam ve genç kız iki sevgili olarak oturdukları masada artık iki
yabancıydılar. Birkaç dakika sessizce oturduktan sonra Genç kız,
'Kalkalım istersen' dedi. Genç adam 'Ben biraz daha burada kalmak
istiyorum, istersen sen kalkabilirsin' diye yanıtladı. Genç kız 'Tamam o zaman sana
mutluluklar dilerim' diyerek elini uzattı. Genç kızın sesi ve eli titriyordu. Genç
adam, 'İstersen arkadaş kalabiliriz' dedi ve birbirlerine son kez sarıldılar."BEN DOĞRU YAPTIM..."
Genç adam doğru yaptığına inanıyordu. Eve döndüğünde yürümekten bitap
bir haldeydi. Odasına girdi. Gece bitmek bilmiyordu. Sabah erken kalkıp
işe gidecekti, uyumalıydı. Birkaç saat sonra uykuya dalmayı başardı.
Sabah 7'de saatin ziliyle uyandı. Evden çıkacağı zaman cep telefonuna
baktı, mesaj ve 10 cevapsız arama vardı. Yorgun olduğu için duymamıştı
telefonun sesini. Aramalar ve mesaj sevgilisindendi. Heyecanla mesajı
açtı, şunlar yazıyordu:

SADECE ONLARI SEVMEYİ SEVDİM,
HEPSİNİ ONLARSIZ YAŞADIM DA,
BİR SENİ SENSİZ YAŞAYAMIYORUM,
BU AŞKI TEK KALPTE TAŞIYAMIYORUM,
SANA YEMİN GÜZEL GÖZLÜM, BİR TEK SENİ SEVDİM,
VE SENİ SEVEREK ÖLECEĞİM, ELVEDA BİRTANEM...
Genç adam şaşırmıştı. Onu tanıdığı günden beri ilk defa şiir alıyordu
ve üstelik sabahın beşinde yazmıştı. Heyecanla onu aradı, telefonu
yabancı bir ses açtı. Genç adam ''Nalan'la görüşebilir miyim?'' dedi.
Ama karşısındaki ağlıyordu, hıçkıra hıçkıra hemde... 'Ben onun
annesiyim yavrum, kızım bu sabah intihar etti. Gece sabaha kadar
birilerini arayıp durdu. Sabah odasının ışığını sönmemiş görünce
girdim. Yavrum kendini asmıştı....'
YIĞILIP KALDI...
Genç adam beyninden vurulmuşa döndü. Bir gün önceki mide ağrısının iki
katını çekiyordu şimdi. Olduğu yerde yığılıp kaldı...
Birkaç ay sonra iki doktor konuşuyordu hastanede. Doktarlardan biri diğerine karşıdaki hastanın durumunu soruyordu. Doktor yanıt verdi...
'Haaa o mu? Üç ay önce getirdiler. Kendisi yüzünden bir kız intihar
etmiş. O günden sonra cep telefonunu elinden hiç bırakmamış. Devamlı
bir şeyler yazıp birine yolluyor. Geçenlerde merak ettim. O uyurken
gönderdiği numarayı aradım. Numara 3 ay önce iptal edilmiş. Gelen
mesajlarda bir şiir var. Bu adam duygusal mı bilmem ama benim anladığım
kadarıyla şiiri yazan çok duygusal biriymiş... "ÇEVRENİZDEKİ İNSANLARIN NE HİSSETTİĞİ YA DA NE DÜŞÜNDÜĞÜNDEN O KADAR

>EMİN OLMAYIN, BAZEN BİR KALBİN, İÇİNDE NELER SAKLADIĞINI ÖĞRENDİĞİNİZDE

>HERŞEY İÇİN ÇOK GEÇ OLABİLİR..."

Artık aldanmak istemiyorum. Beni sevgilerinin ölümsüzlüğüne inandır, korkulardan, şüphelerden kurtar. Hiç aldanmamışların o engin iç rahatlığına hasretim. Ayıkla, arıt beni... Bütün insanlar aldanıyormuş, sürekli bir aldanmaymış yaşamak... Ne çıkar? Ben artık aldanmak istemiyorum ya! Sen ona bak... Onun için seni erişemeyeceğin bir yere çıkarmayacağım, olduğun gibi seviyorum seni. Olmanı istediğim gibi değil... Hiç olamayacağın gibi değil... Neredeysen orada dur... Nasılsan öyle kal...

Bütün mevsimleri bir günde, bütün yılları bir mevsimde yaşamaya razıyım seninle. Yanımda olduğun zamanlar nasıl apaydınlık oluyorum, nasıl içim huzurla doluyor, görmüyor musun? Gözlerimin derinliğine bakma; başın dönmesin... Gelecek günleri düşünme, korkma büyük hazlar yaşamaktan. Erişemeyeceğin hiç bir mutluluk yok. "Yaşadım" diyemeyeceğin hiç bir günün olmayacak benimle...

Hiç aldatma beni, hiç yalan söyleme... Bir gün aldatsan bile; aldandığımı senden öğrenmeliyim önce. O zaman ölsem de mutlu ölürüm, inan... Biraz da olsa inanmış ölürüm.

Aldanmak...

En büyük yıkıntısı iç dünyamızın...

Aldanmak...

Ses veren üç telimizden birinin kopması...

Aldanmak...

O en son fakat en kesin kabullendiğimiz gerçek...

Sen hiç aldatma ne olur!..

Yıkılışım da sevgim kadar büyüktür benim. Bırak, kalbimden ses veren bütün teller ben yaşadıkça sana inanmayı söylesin. Sana kayıtsız, şartsız inanmak olsun; bütün kazancım yaşamaktan. O zaman her şeye katlanırım. Korkulardan, endişelerden uzakta her saniye yaşadığımı bilirim. Çaresizlikler beni korktumaz. Şu aşağılık dünyanın hiç bir acısı seni sevmeyi unutturamaz bana artık.

İnanmak; seni düşündükçe söylediğim bir şarkı olmalı dudaklarımda...

İnanmak; gökyüzünün en karanlık zamanında bile görebileceğim bir yıldız olmalı...

Dağlardan, denizlerden esen serin rüzgarlar gibi, senden gelen bir şey olmalı inanmak. Kimi gün kalem olmalı parmaklarımda, kimi gün kulağımda musuki, gözlerimde ışık olmalı. İçtiğim suda, yediğim ekmekte sana tüm inanmanın tadını duymalıyım. Her sabah ilk ışık, sana inanarak yaşayacağım mutlu bir gün getirmeli bana. İşte o zaman yokluğuna bile dayanabilirim, özlemlerim daha derin bir anlam kazanır. Seni beklerken şüphelerin o kahredici zehiri ile, geciktiğin her saniye bir defa ölmem.

Artık aldınmak istemiyorum. Seni aldatmak zevkinden sonuna kadar mahrum edeceğim. Beni aldatmanın acısını da, sevincini de hiç tattırmayacağım sana. Çünkü, aldattığın zaman; yemin ediyorum yeryüzünde olmayacağım. İnanmışlığım ölüme kadar sürsün, bırak...

Zarımı son defa senin için atıyorum!..

Ölesiye Yaşamaki
Sokağın yalnızlığında dolaştı bir süre. Kararmış gözleri ve bitmiş bedeni vardı.Uzun bir süreden sonra ilk kez hayal kurmaya çalıştı bugün. Yıkmak istedi kimsesizliğini , yapamadı . Silmek istedi kurumayan gözyaşını , silemedi...

Sokağın yalnızlığında dolaştı bir süre. Kararmış gözleri ve bitmiş bedeni vardı.Uzun bir süreden sonra ilk kez hayal kurmaya çalıştı bugün. Yıkmak istedi kimsesizliğini , yapamadı . Silmek istedi kurumayan gözyaşını , silemedi . Sustu . Sokağın suskunluğuna ortak oldu bir süre . Her şeyi unuttu bir an için . Herkesi sildi belleğinden. Ve bütün yaşanmışlıkları unuttu . Ve bugünü , zamanın şimdi olanını da , geçmiş zamanları da , rivayetleri bile . Ama engel olamadı ölümlü düşüncelerine . Yaşamak istemiyordu , ölüme gidiyordu , biliyordu.
Yürüdü . İçinden ölüm şarkıları söyledi . Koştu . Bu kez bağırarak söyledi şarkıları . Aldırmadı insanların tuhaf bakışlarına . Üşümedi şehrin kışkıyametliğinde . Durdu . Kalakaldı . Ne yaptığını anlayamadı . Unuttuğu her şey geri gelmişti belleğine . “Depresyon” diyorlardı bu haline .
Üşümeye başladı bir süre sonra . Bu kez ölümün yalnızlığından değil , ayazdan üşüyordu . Başını yukarıya kaldırdı . İnsanlar camlarından dışarıya bakıyorlardı . İçinden “Ne tuhaf dışarıda bir ben kalmışım bir de soğuk rüzgarlar . ” diye düşündü .
İlk gördüğü kahvehaneye girdi . Sobaya koştu . Isındı . Görünüşü ve kendisi yaşlı olan bir adamın yanına oturdu . Bir iki kere göz göze geldikten sonra bakakaldı . Daldı gitti uzaklara . Belki de gençliği geldi aklına . Belki de ilk aşkı . Konuşmak istedi . Yapamadı . Sıkıldı , sıkıldılar . Sonra sordu yaşlı adam :
- Adın ne delikanlı ?
İçinden “Nihayet” diyordu genç . Çünkü birinin bir yerden başlaması gerekiyordu .
- Adım Cengiz ama yanlışın var amca. Kanım deli değil , yalnız . Yani deli kanlı değilim .
Adam tuhaf bir mahremiyetle baktı gencin yüzüne . Dediğini anlayamadı . Şaşırdı …
- İşin gücün yok mu oğul ?
- Yok . Ne işim var ne gücüm . Öyle böyle değil . Gerçekten . Gücüm yok . Hayata dair ve her şeye dair.
- Oğul ne tuhaf adamsın sen be ! Aynı dili konuşuyoruz . Ama ne diyorsun anlamıyorum .
Güldü genç . Hem de ağlanacak haline . Sadece güldü . Ağlayamadı .
- Normaldir , olabilir . Senin aklın kırk yıl geride , benim aklım nerede ?
- Benim aklım geride ama bedenim doğru yerde . Yani burada olduğu yerde . Senin aklın nerede mi?
- Hı hı aklım . Aklım yok ki …
- Hadi canım sen de … Bu lafları akılsız bir kafa söyleyebilir mi?
Adam şaşkın . Adam ağlamaklı . Ağlamaklı bir şaşkınlık var yüzünde . Ve hüzün karışmış gözlerine . Soruyor kendi kendine “Bu mu neslin yenisi” diye .
- Oğul hatırlar mısın doğduğun zamanları ?
- Yok , hatırlamıyorum . Ben zaten ölmeden önceki zamanlarımı yaşıyorum amca .
-Nasıl yani ? Hastalığın var herhalde .
- Evet , evet . Doğru . Hastalık …
- Ne hastalığıymış oğul ?
- Yaşama hastalığı …
- Genç senin dediklerini anlayamaz oldum .
- Boşver . Mühim değil . Yaşamı anlar mısın sen ?
- Anlarım . Daha da ötesini düşünmem . Düşünmekte istemem zaten .
- Neymiş o ötesi amca ?
- Ölmek oğul . Yaşamın ötesi yaşamamaktır .
- İşe bak ! “Ben ölmek için ölüyorum . Sen yaşamak diye ölüyorsun” . dedi delikanlı .
İhtiyar her şeyi anlamıştı . Hem de fazlasıyla . Sustu bir süre . Suskunluğu uzadı . Kendi gençliğini düşündü . Bir de karşısındaki gencin durumunu . Acıdı . Acınılacak hali vardı çünkü gencin . Gençse halini bile görmüyor , bilakis ölüyordu .

Hüzünlü bir kış gününde hüzün girmişti kahvehaneye. Ve ölümün soğukluğu vuruyordu insan yüzlerine . Kimse farkında değildi olanların .Şayet herkes acı çayların , demli sohbetlerin ve açık hayatların derdindeydi . Bir tek ihtiyar hüzünlenmişti . Ama o da , yaşama dair yeni bir şeyler öğrenmenin mutluluğunu yaşıyordu o hüznün arasında .

Genç öldü , adam ölesiye ağladı …

Bir gün uzaklarda renkleri karmakarışık bir köy görmüş; alacalı bulacalı garip bir köy. Yaklaşmış köye doğru. Yolları bir tuhaf, evleri bir tuhaf, insanları bir tuhafmış köyün...

Girince köyün içine anlamış meseleyi. Körler köyüymüş burası. Kadınların, erkeklerin, çocukların, velhasıl herkesin sımsıkı kapalıymış gözleri...

Gezginci adam karar vermiş burada yaşamaya:

Hiç değilse benim bir gözüm var, diyormuş.Körler ülkesinde şaşılar kral olur, derler. Ben de bunların başına geçer yaşarım.

Körlerin gözleri yokmuş ama elleri, kulakları, burunları çok hassasmış. Kendilerine göre kurdukları bir düzen içinde yuvarlanıp gidiyorlarmış.Adam şaşkın hallerine bakıyormuş onların. Yürümeleri, konuşmaları doğrusu başka türlüymüş.

Bir gün körlerden biri öteki körün malını aşırmış. Sadece tek gözlü adam görmüş bunu. Bağırarak ilan etmiş:

- Filanca malını çaldı falancanın.

Körler:

- Nereden biliyorsun o kadar uzaktan duyulmaz ki, demişler.

- Ben duymadım, gördüm. Gözüm var benim. Görüyorum.

Körler göz diye, görmek diye bir şey bilmiyorlarmış. Uzun yıllar içinde çoktan unutmuşlar bu hissi.

- Ne demek görmek, demişler, nasıl görüyorsun yani, duyulmayacak mesafeden anlıyor musun ne olup bittiğini?

- Anlıyorum tabii...

- inanmayız, imtihan edeceğiz seni...

Adamı almışlar, uzakça bir yere dikmişler. Tecrübeleriyle biliyorlarmış o uzaklıktan hiçbir şeyin işitilmeyeceğini.

- Anlat bakalım, şimdi biz ne yapıyoruz, demişler.

Adam anlatmış:

- Oturuyorsunuz, konuşuyorsunuz, Şu ayağa kalktı, bu elini oynattı, beriki bacağını sallıyor vs...

Derken körler bir evin içine girmişler, bağırmışlar:

- Anlatsana...

- İçeri girdiniz göremiyorum ki...

Körler bilmedikleri için içeri girmenin ne olduğunu:

- Ne olmuş yani içeri girmişsek. Elli santim fark etti, anlat anlat, demişler.

- Arada duvar var görmüyorum.

Körler :

- Sen atıyorsun, demişler. Demincek tesadüf etti.

Bak, şimdi bilemiyorsun.

- Çıkın dışarı, söyleyeyim.

- Bu kadar uzaktan duyunca ha içersi, ha dışarısı, ne çıkar yani...

- Ben duymuyorum, ben görüyorum, diyormuş adam.

- Öyle şey olmaz, demiler. Sende bir bozukluk var. Saçmalıyorsun, acayip şeyler söylüyorsun. Hekime muayene ettireceğiz seni...

Adamı yaka paça köyün hekimine götürmüşler. Hekim de kör tabii... Elleriyle yoklamaya başlamış adamı. Yoklamış ve parmaklarını adamın yüzünde gezdirirken:

- Buldum, demiş. Bozukluk burada...

Adamın açık olan gözünü kastediyormuş hekim ve:

- Saçmalaması bundan dolayı, diyormuş. Ben şimdi hallederim, düzeltirim onu...

Körler ülkesine kral olmaya kalkan gezginci zor bela kurtarmış kendini oradan.

Körler görenleri anlayamazlar. Saçmalıyor sanırlar ve onu da düzeltip kendilerine benzetmek için gözlerini çıkarmaya uğraşırlar.

tamamı ressamlardan oluşmaktaydı. Bu mahallede, üç katlı bodur

bir tuğla yığınının tepesinde iki kız arkadaşın stüdyoları bulunmaktaydı.

Alt katlarında ise yaşlı bir ressam otururdu.

Günlerden bir gün kız arkadaşlardan biri zatürree hastalığına yakalandı.

Genç kız günden güne eriyordu. Bir gün, arkadaşı resim yaparken

o da yatağında pencereden dışarı bakıyor ve sayıyordu...

Geriye doğru sayıyordu; "Oniki" dedi, biraz sonra da "onbir"; arkasindan
"on", sonra "dokuz"; daha sonra, hemen birbiri ardina "sekiz" ve "yedi".
Arkadaşı merakla dışarı baktı. Sayılacak ne vardı acaba?
Görünürde sadece kasvetli, bomboş bir avlu ile altı yedi metre ötedeki
tuğla evin çıplak duvarı vardı. Budaklı köklerinden çürümüş,
yaşlı mı yaşlı bir asma, tuğla duvarın yarı boyuna kadar tırmanmıştı.

Dönüp arkadaışna "Neyin var?" diye sordu. Hasta kız fısıltı halinde" altı" dedi.
"Artık hızla düşüyorlar. Üç gün önce neredeyse yüz tane vardı.
Saymaktan başıma ağrı giriyordu. Ama şimdi kolaylaştı.
İşte biri daha gitti. Topu topu beş tane kaldı şimdi."
"Beş tane ne?" diye sordu arkadaşı. "Yapraklar, asmanın yaprakları.
Sonuncusu da düşünce, ben de mutlaka gideceğim. Hissediyorum bunu."

Arkadaşı ona saçmalamamasını söyleyip içmesi için çorba götürdü.
Fakat o: "İşte bir tanesi daha gidiyor. Hayır, çorba filan istemiyorum.
Bununla geriye dört tane kaldı. Hava kararmadan sonuncusunun da düştüğünü
görmek istiyorum.. Ondan sonra ben de gidecegim." diyerek cevap verdi.

Genç kız uykuya daldığında arkadaşı da alt katta ki yaşlı ressama
ziyarete gitti. Bu sırada yaprak olayını da anlattı yaşlı adama.
Yukarı çıktığında arkadaşı uyuyordu. Ertesi sabah hasta kız hemen
arkadaşına perdeyi açmasını söyledi. Ama hayret! Hiç bitmeyecekmiş
gibi gelen upuzun gece boyunca aralıksız yağan yağmur ve şiddetle esen
rüzgârdan sonra, bir asma yaprağı hâlâ yerinde duruyordu.

Sapına yakın tarafları hâlâ koyu yeşil kalmakla birlikte, testere ağzı gibi
tırtıllı kenarlarına ölümün ve çürümenin sarı rengi gelmiş olan yaprak,
yerden altı yedi metre yükseklikteki bir dala yiğitçe asılmış duruyordu.

"Bu sonuncusu" dedi hasta kız."Geceleyin mutlaka düşer diye düşünmüştüm.
Rüzgârı duydum. Bugün düşecektir, o düştüğü an ben de öleceğim."
Ağır ağır geçen gün sona erdiğinde onlar, alacakaranlıkta bile, asma
yaprağının duvarın önünde sapına tutunmakta olduğunu görebiliyorlardı.

Derken şiddetli yağmur tekrar başladı. Hava yeteri kadar aydınlanır
aydınlanmaz, genç kız hemen perdenin açılmasını istedi. Asma yaprağı
hâlâ yerindeydi. Genç kız, yattığı yerden uzun uzun yaprağı seyretti. Sonra
arkadaşına seslendi. "Münasebetsizlik ettim. Benim ne kötü bir insan
olduğumu göstermek istercesine, bir kuvvet o son yaprağı orada tuttu.

Ölümü istemek günahtır. Şimdi biraz bana çorba verebilirsin." dedi.
Akşamüstü gelen doktor ayrılırken; şimdi alt kattaki bir hastaya
bakmam gerekiyor. Yaşlı bir ressammış sanırım. O da zatürree.
Yaşlı adamcağız çok ağır bir durumda, kurtulma umudu yok ama
daha rahat eder diye bugün hastaneye kaldırılıyor dedi.

Ertesi gün doktor : "Tehlikeyi atlattınız, siz kazandınız." dedi.
O gün öğleden sonra arkadaşı artık iyileşmiş olan arkadaşına alt kattaki
yaşlı adamı anlattı. Yaşlı adam iki gün hastanede yattıktan sonra ölmüş.

Hastalandığı günün sabahı kapıcı onu, odasında sancıdan kıvranırken
bulmuş. Pabuçları, elbisesi baştan aşağı sırılsıklam, her yanı buz gibi bir
haldeymiş. Öyle korkunç bir gecede nereye çıktığına akıl sır erdirememişti
kimse. Sonra, hâlâ yanık duran bir gemici feneri, yerinden sürüklene
sürüklene çıkarılmış bir portatif merdiven, bir de üstünde birbirine
karışmış sarı, yeşil boyalarla bir palet ve sağa sola saçılmış bir kaç fırça
bulmuşlar. O zaman o son yaprağın sırrı da çözüldü. Rüzgâr estiği zaman
bile yerinden oynamayan yaprak, yaşlı ressamın şaheseriydi. Yaşlı adam,
son yaprağın düştüğü gece oraya bir yaprak resmi yapıp yapıştırmıştı.

Hep özlediğim, beklediğim aşkın böyle aniden kapımı çalıvereceğini, izin almadan yüreğimde bir köşeye yerleşeceğini hiç düşünmememiştim. Göz göze geldiğimiz anda. Başımdan aşağıya buzlu su dökülmüş gibi hissettim.

Bakışları içimi titretti, bilmediğim, tanımadığım bir dünyanın kapıları açılıverdi önümde... Kimde, neydi, hangi sınıfta öğrenciydi, daha önce onu görmemiştim. Bütün gün bu sorularla boğuştum. İlk şoku atlatıp kendime geldiğimde okulda onu aramaya başladım. Gerçeği öğrenmem hiç zor olmadı tabii ki! Suratıma tokat gibi çarpan gerçeği...

O okulumuzda yeni görev yapmaya başlamış bir öğretmendi çok genç olduğu için öğrencilerden ayırt etmek mümkün değildi. Böyle şeyler yalnız filmler de olur sanırdım. Oysa ben sırılsıklam aşık olmuştum. Gözleri başımı döndürecek kadar güzel olan yalnızca adını ve öğretmen olduğunu bildiğim biri, kısacık bir zamanda hayatımı değiştirivermişti.

Ona aşık olmam benim suçum muydu? İnsan hesap kitap yaparak aşık olmazdı ki? Tamam itiraf etmeliyim, ben pek normal biri değilim. Başkalarına göre farklı yanlarım çok., özellikle de aşk söz konusuysa hiçbir zaman sıradan biri olmadım ama bu kez tamamen kaderdi. Sonunda ona söylemeye karar verdim. Madem aşık olacak kadar cesaretliydim, söyleyecek kadar da cesaretli olmalıydım.

Söyledim. Şaşkınlığımı ifade edecek sözleri şu an ben bulamıyorum. Düşün bir kez, çat kapı bir öğrenci geliyor ve ‘’ ben sizi gördüğüm ilk andan beri seviyorum’’ diyor. Ne hissedersiniz bilemem ancak o bana karşı çok olgun, anlayışlı davrandı. Yaptığım çocukluklarla hayatını cehenneme çevirdiğim halde sevgiyle yaklaştı.. incitmemek için çok uğraş verdiğini şimdi anlıyorum oysa o zamanlar çok incitmiştim. Bir gün bana hak vereceksin demişti evet onu anlıyorum ve hak veriyorum. En doğrusunu yaptı. Zaman belki çılgın aşkımı bitirdi. Ama ona olan saygım ve sevgim sonsuza kadar sürecek