Hayata Dair - Sayfa 20

Hayat
hayat çok garip,bir dakikadan öbür dakikaya ağlayabiliyoruz.

Sponsorlu Bağlantılar

ben en çok içten gülmeleri özledim,yapmacık olmadan sessizce değil kedersiz ve dertsiz bir hayatin başlangıcıyla beraber.
acıları artık bir beyaz tüle sarıp yemyeşil çimenlerin üzerine koyup bırakmaları özledim.
gözlerden akan yaşları kana kana içmeyi özledim,yangın yüreğimi o şekilde söndürmeyi.
mutluluklarıma bir kitap yazmak yazabilmek ki zaten yüreğe kazılmış bir acıya rağmen tükenmez kalemle tükenmeden bitmeden mutlu olmayı özledim.
akan zamanı geriye getirmek değil de çocukken kedersizken büyümek öne almak isterdim o zamanı
evcil acılarımı evden uzaklaştırmak gönlümü koparıp alnıma çivileyip gezmek isterdim
dilimin dökemediği kani onun dökebilmesi için
ben en çok özlemlerimi özledim dobra dobra
tertemiz bir aşkı beklemeyi,kirletilmiş sevgiyi unutmak değil de,sapasağlam bir sevdayı yakalamak isterdim ağımda
ben en çok hayati özledim yasamak varken her saniye ölümü göze alarak sevmeyi özledim
ben bırakıp gitmeyi özledim,arkama bakmadan ve hiçbir et parçasını geride bırakmadan
evet ben en çok hayatı özledim gerçekleriyle yaşamayı
hadi kalbim biraz gayret ve bırak artık durmayı..

ANLATAMIYORUM

Ağlasam sesimi duyar mısınız, Mısralarımda; Dokunabilir misiniz, Gözyaşlarıma, ellerinizle? Bilmezdim şarkıların bu kadar güzel, Kelimelerinse kifayetsiz olduğunu Bu derde düşmeden önce. Bir yer var, biliyorum; Her şeyi söylemek mümkün; Epeyce yaklaşmışım, duyuyorum; Anlatamıyorum.

Orhan VELİ

Hayat Gemisi
Günler geçmek bilmezdi yokluğunda
Geceler bir duvar gibi dikilirdi önüme
Hayat bugün bir başka zalimdi
Bir başka bakıyordu yabancı gözler
Üzerime yılların yorgunluğu sinmişti
Yalnızlığın kadınıydım artık
Suskunluklar içinde boğulup
Hayat uçurumundan yuvarlanıyordum
Derin yaralar sarıyordu bedenimi
Sönmek bilmez bir alev yanıyordu içimde
Hayat yine ağlarını örüyor
Bense olduğum yerde çırpınıyordum
Çırpındıkça batıyor
Battıkça hayat denen bu gemide
Karanlıklara gömülüyordum

Hayat ve Hüsran


hayat yaşandığı kadar vardır
gerisi ya hafızadaki hatıra ya da
hayallerdeki umuttur
hüsranı ise birtek yerde kabul ediyorum
yaşamak mümkünken yaşamamış olmakta.


Hayat Seçimi
Bundan sonra başka yanlış seçim yok,
Su yok,
Hava yok,
Özlem yok,
Ayrılık yok,
Gözyaşı yok dedik artık
Sonu kalmadı acı olmasın dedik, yetti artık
Bari bu sefer abartacağına,
"Hiç yaşamayayım" de bari de kurtu

GELME..

baktığın yerde karanlık bir tomurcuk bırakıyorum
çarşılar avuçlarında aykırı
sokakların lisanı adımlarında
gelme, geldiğinde her şey yitiriyor kendini
vurgun: ölümlerin en kostağı
vurgun ölümlerden kaçgun yanımız
konaklarda boğulmuş eski bir ana
şöyle buyurur:

sen seç kendine bir hayat
ve öylesine yaşa, nasılsa
kaldığın yerden vurgun sürdürür
ve hep bak kendine
birörnek aynalara asi bir suret bırak
baktıkça gözlerin
kendini öldürür...

MURATHAN MUNGAN

Ölüm
Yetmişini aşmış yaşına rağmen tarihi bir çınar gibi dimdik yürürdü babam. Arabaya binmeyi sevmezdi. gideceği her yere yürüyerek gidip gelirdi.Onunla yapmak istemediğim tek şey birlikte yürümekti. Her seferinde babama / yetişmek için adımlarımı koşturmak zorunda kalırdım. Daha yolun yarısına gelemeden nefesim tükenmeye, soluğum kesilmeye başlardı. Bana belli etmemeye çalışsa da geride kalışımdan duyduğu gizli memnuniyeti, dudağının hafifçe yana kayışından anlardım. Benim yüzümdeki çizgilerin bir tanesi bile yoktu babamın yüzünde. Ağzında otuz iki dişi tam tekmil dururdu. O bilmiyordu ama ben biliyordum az bir ömrünün kaldığını ve inanamıyordum.

- Kimseye, kardeşlerine bile söyleme. Sende sır kalsın. 2002 yılı babanın ölüm yılı olacak kızım, bugün doktorlar söyledi dediği zaman bile inanamamıştım öleceğine. Çok gün geçmedi üstünden, koca çınarın ayakları yeni yürümeye başlayan bir çocuğun ayakları gibi birbirine dolanmaya başladı. Koluna girilmeden yürüyemiyor. Öksürükleri de arttı. Her öksürükte ağzına gelen kanlı ciğer parçası, sanki benim ağzıma gelmiş gibi oluyorum. Canım yanıyor. Annemin her zaman aşık olduğu biçimli güzel elleri, yazdığı kitabın son sayfasını tamamlayamadan düştü iki yanına. Daktilosunu sakladım. Altını bezliyorum.

- Boş ver, yorulma yavrum. Yine aynısı olacak, diyor utancından.

Artık kalkamıyor. Upuzun yatıyor yatağında. başını, gövdesine bağlayan incecik boynundan gelen hırıltılı soluğundan başka hiç bir hayat belirtisi kalmadı. Ağzına gelemeyen ciğer parçalarının boğazında dönüp durduğunu seziyoruz. Yemiyor ve bizi duymuyor. Başını bekliyoruz. İki elinde sekiz çocuğun elleri var. Bizi görmesi, duyması için elimizden gelen her şeyi / yapıyoruz.. Halam Azeri diliyle kızıyor hepimize.

- Babanıza eziyet eyliyirsiniz. Elini bırakmırsız ki can vere. O sizden kopamıyır, bırahıp gidemir, can teslim edemir. Yazıhtır, çıkın dışarı, diyor.

Herkes çıkıyor dışarı ama ben çıkamıyorum. Başımı gökyüzüne çevirerek anneme yalvardığımı anımsıyorum. – Hani ciğerlerin ağzına gelsin, ölemeyesin demiştin ya, bak hepsi gerçek oldu. Nolur babamı affet anne! affet! Bizim acımızı dindirmek için affet demiştim. Daha sonra da Allah’a yalvarmıştım emanetini al diye. Dualarım kabul görmüş müydü bilmem ama sabah ezanında babamın kalbi bedenini karyola ile birlikte sarsmaya başladı. Gözleri yuvalarından çıkacakmış gibi açıldı. puslu bakışları boşluğun ötesinde birine ya da birilerine takılı kaldı ve dudağı yine hafifçe yana doğru kaydı. Gülümsediği acaba annem miydi? Ağzından çıkan yumuşak, sıcak bir nefes puffff diye havaya karışınca dudaklarındaki gülümseme buz kesti / dondu. Babam öldü. Yıl 2002!

Elimdeki makasla babamın pijamalarını kesiyorum. Halam ağlıyor.

- Yavaş! İnctme kardaşımı. Azrailin elinden çıktı, yaralıdır, diyor.

Babamı annemin yanına, daha doğrusu benim mezarıma gömdük. üstüne kendi ellerimle avuç avuç toprak atarken ölüm korkumu da babamla birlikte gömdüm. Korkmuyorum ölümden. En çok misafirliğe gittiğim yer Hamitler mezarlığıdır.