Hayata Dair - Sayfa 62

Kelepçe/Siz*


________" hep bir yanımızdı hayatımızdan eksilen
________ ve çoğalan sevgiler aradık sözlerimizde.."


yalnızlıklarını s e v i ş t i r i r s i n
gecelerin sus ve ayrıntı/siz yanlarında
ne zordur yeniden seve/bilmek ah! ne zor
ah! ne çok geç ögrenilir yalnızlık sinsi
yalnızlık aç bir köpektir
yani siz kelepçe/s i z s i n i z d i r..

çaldığınız kapıların kapanmasıdır yüzünüze
ki gülen yüzlerle karşılandığınız
ah! ne çok sislenir gözleriniz
yıkık yanlarınıza yapılan baskıdır, tonlarca kumun
kime sorsanız ki adalet varsa yaşıyorsa
yani siz kelepçe/s i z s i n i z d i r..

kolay değildir bu yüzden delip geçer mevsimler, an gibi
etten kemikten/iz, suskularımız var nihayet sonlarımız
tel örgüde yaşamak gibi bi'şey olmamalı rengi düş'ün
yaşanmamış değil, yaşatılmamış günlerdedir hep son
bir son ki biz gibi yalnızlıklarını seviştirirsin
yani siz kelepçe/s i z s i n i z d i r..

içi boş parantezleri doldurur, bir kaç deli zaman
rengi bildik yaşanır, siyahın tonlarında kavuşur an
bu kaçıncı düş'üdür imgelerin, çıkılan yolculuklardan
bir çift güvercin kanatlanır, dil/sizdir Aşk! göge yakın
konaklar bahçesinde yalnızlığın içtiği zehirdir şarap
yani siz kelepçe/s i z s i n i z d i r...

bir maille hayatınız nasıl değişir

O gece mail kutusuna gelen bir notun tüm geleceğini etkileyeceğini nasıl
bilebilirdi kahramanımız. Gönderilen dosyayı açtığında ekranı binlerce gül
kaplamıştı. Her tıklamada yeni bir sayfa açılıyor ve her açılan sayfada
değişik renklerde güller tüm ihtişamıyla gözler önüne seriliyordu. Son
tıkladığında ise ekranda şöyle yazıyordu; "Hiçbirisi senin gibi olamaz.
Seni seviyorum..."
Fulya çok şaşırmıştı. Maili gönderene baktı ama bu isim onda hiç bir
çağrışım yapmamıştı. Sonraki günlerde benzer mesajlar gelmeye devam
etmişti. Her defasında farklı çiçekler kaplıyordu ekranını ve son sayfada
yine aynı şeyler yazıyordu."Hiçbirisi senin gibi olamaz.Seni seviyorum..."
Fulya bu esrarengiz kişiyi merak etmeye başlamıştı. 10.gece gelen mesajı
yanıtlamayı düşündü. İster istemez etkilenmişti. O günlerde kendini çok
yalnız hissediyordu... Kim acaba diye kendi kendine sorarken birden
parmaklarının klavyeye uzandığını farketti.
"Bu çiçekleri bana neden gönderiyorsunuz? Lütfen kimliğiniz hakkında bana
bilgi verirmisiniz?..." Yazdıkları sadece bu kadardı. Ardından iletisini
göndermek için "Gönder" tuşuna bastığında hayatının ne hale geleceğini asla
bilemezdi... Ertesi gece heyecanla mail kutusuna baktı. Yine aynı kişiden
bir mail daha gelmişti.
Yüreği dalgalı denizlere dönmüştü.Aceleci tavırlarla maili açtı. Bu defa
tek sayfalık bir ekran vardı karşısında ve şunlar yazıyordu; "Beni
gerçekten merak ediyorsan yarın öğleden sonra saat 2'de bilgisayarının
başında ol ve msn'in açık olsun..." Fulya o geceyi biraz heyecanlı birazda
huzursuz geçirdi...
Gece boyunca hep bu konuyu düşündü. Kimdi, neyin nesiydi, neden her gün bu
mailleri ona gönderiyordu...Bu soruların cevabını bulamamıştı.
Ertesi gün saat 14.00'te ekranın başındaki yerini aldı ve msn'ide açtı.
Bir süre sonra ilk mesajı almıştı."Merhaba çiçeğim..."
Fulya kalbinin deli gibi atmaya başladığını
hissetti..."Merhaba...Kimsiniz?"

- Sizi tesadüfen buldum.
Bana gelen maillerden birinde sizin de adresiniz vardı.
gizemlicicek@... çok dikkatimi çekmişti. O yüzden size her gece
birbirinden güzel çiçekleri maillemeye başladım.
-Peki ama "hiçbirisi senin gibi olamaz. Seni seviyorum" ne demek oluyor?
-İkimiz de çiçekleri çok seviyoruz değil mi? O zaman birbirimizi de çok
seveceğiz desem herhalde yanlış olmaz.
Fulya ne diyeceğini bilemiyordu.Uzunca bir süre cevap yazamadı.
Sonra;
-Bakalım zaman ne gösterecek. Bu arada kendini biraz tanıtırsan memnun
olacağım.
-Hiç gerek yok...Çünkü sen beni çok iyi tanıyorsun.
Fulya iyice afallamıştı. Cevap yazmak için ekrana baktığında karşı tarafın
çıkmış olduğunu gördü. Bir süre bekledi ama geri dönüş olmadı. Herhalde
elektrikleri kesildi ya da başka bir sorun çıktı"
diye düşündü...
O gece ve sonraki geceler meçhul kişiden hiç mail gelmedi.
Her gün msn'i açıyordu ama orayada gelen giden yoktu. Fulya'nın içi içini
yiyordu. Neler oluyordu? Hiç bir sorunun cevabını bulamamak git gide
sinirlerini germeye başlamıştı. Aradan bir aydan fazla bir zaman geçmişti
ve Fulya bu esrarengiz kişiyi unutmaya başlamıştı.
Bir gün çalıştığı iş yerine sivil polisler geldiler .
Fulyayı arıyorlardı. "Benimle ne işleri olabilir" diye düşünürken odasına
giren polislerden biri kollarına kelepçeyi takı vermişti. "Hey neler
oluyor, ben ne yaptım ki" diye avaz avaz bağırmaya başlamıştı. Polisler
bilgi vermiyordu.Sadece "Bizimle emniyete geleceksiniz"
diyorlardı. Özellikle kollarına vurulan kelepçeler moralini çok bozmuştu.
Neler olup bittiğini çözmesi olanaksızdı. Emniyet Müdürlüğüne gidene
kadar polisler tek kelime bile etmemişlerdi.
Kapısında "Dolandırıcılık Masası" yazan bir odaya girdiğinde hepten
şaşkına dönmüştü. Masadaki görevli polis "Buyrun Fulya hanım oturun"
diyince ilk sandalyeye kendini atıverdi.
-Söyler misiniz neler oluyor? Bu bir şakaysa çok ağır bir şaka oldu.Derhal
bu oyunu kesin ..." Daha lafını bitirmemişti ki kendisine oturmasını rica
eden polisin sert bir ifadeyle "Hep böyledir.Yaparlar ama kabul
etmezler..."
sözleri başını döndürmeye yetmişti. Birden fenalaştı ve olduğu yere
yığılıp kaldı.Gözlerini açtığında bir sedyede olduğunu farketmişti.Boş
gözlerle etrafına bakıyordu.
Biraz sonra kendisini iş yerinden alan polislerden biri yanına geldi.
-İyi misiniz Fulya hanım? Kendinize geldiyseniz artık işimize bakalım.
Güçlükle doğrulmuştu.
Sonra polisinde desteğiyle tekrar o odaya girdiler. Aynı sandalyeye
oturmuştu.
-Fulya hanım, dolandırıcılıkla suçlanıyorsunuz. Banka hesabınızda son 15
gün içinde tam 28 işlem yapılmış. Bu süre zarfında yaklaşık 4 trilyon lira
hesabınıza yatmış ve oradan da başka bir hesaba havale edilmiş.
-Olamaz...Benim böyle şeylerden haberim yok.Bankada 350 milyon liram
var.Bunun dışında da neler olup bittiğini bilemiyorum.
-Fulya hanım,şimdi bize işbirliği içinde olduğunuz kişilerin adlarını
vermenizi istiyoruz.
-Siz neler diyorsunuz? Ne işbirliğinden bahsediyorsunuz?.
-Dolandırıcılık bayan...
Genelde tek başına yapılmaz bu işler.
Ayrıca bu kadar parayı ne yaptığınızı da bize derhal açıklayın.
Fulya hıçkıra hıçkıra ağlamaya başlamıştı.
Hiçbir şeye anlam veremiyordu. Artık ifade verebilecek durumda değildi.
Sinir krizleri geçirmeye başlamıştı.
Birden kendini parmaklıklı bir odada bulmuştu. Dışardan ölü bir ışığın
içeri süzüldüğü rutubetli küçük bir odaydı. O geceyi sabaha kadar ağlayarak
geçirmişti. Sabahın ilk ışıkları küçük pencereden içeri süzüldüğünde gün
ağlıyordu gözlerinde ve üşüyordu... Bir süre sonra kapı açıldı ve bir kadın
polis kolundan tutup kendisini takip etmesini söyledi. 2-3 dakikalık bir
yürüyüş sonrasında tekrar ilk geldiği odaya varmışlardı.

Fulya'nın yüzü solmuştu ve tir tir titriyordu.Polisler ona sıcak bir
fincan çay verdiler.
Önce fincanın sıcaklığıyla ellerini ısıttı sonrada yudum yudum içmeye
başladı.

-Başınız iyice dertte bayan...28 kişinin banka hesabından kendi
hesabınıza havaleler yapmış ve ardındanda 4 trilyonu 3 ayrı hesaba
aktarmışsınız ve bu paralar ertesi gün ilgi hesaplardan çekilmiş.
-Benim hiçbir bilgim yok, ben bir şey bilmiyorum diyebildi..Ardından
sarsıla sarsıla ağlamaya başladı. -Bugün savcılığa çıkaracağız
sizi ve tutuklanacaksınız.İyisi mi bize yardımcı olun da şu işi çözelim.
Fulya darmadağınık olmuştu.Hiçbir şeye anlam veremiyordu.
Sonra "tutuklanacaksınız"
sözünü hatırlayıp daha da büyük bir korkuya kapıldı.O andan itibaren hiç
konuşmadı. Fulya'yı bir başka odaya aldılar.Yaklaşık 2 saat kadar orda tek
başına kalmıştı. Bu süre zarfında neler olup bittiğini asla anlayamadı.
Sonra bir bayan polis geldi ve kendisini takip etmesini söyledi.
Bu defa bir arabaya binmişlerdi. 10-15 dakika sonrada savcının karşısına
çıkarılmıştı.
Savcı 55-60 yaşlarında babacan tavırlı biriydi.
-Otur kızım deyişi Fulyanın içini birazcık da olsa rahatlatmıştı.
-Anlat bakalım kızım. Nasıl başladın bu işe?
-Benim bahsettiğiniz işlerle hiç ilgim yok savcı bey dedi.
Banka hesabınız öyle demiyor...
Ne vardı banka hesabında. Neler olmuştu?
-Bakın ayın 13 ünde sarıgül notuyla 750 milyar, 17'sinde beyaz zambak
notuyla 2 trilyon ve 19'unda da siyah lale notuyla kalanını havale
etmişsiniz.sarı gül, beyaz zambak,siyah lale... Allahım neler oluyor diye
beynini iyice zorluyordu.
Sarıgül...Beyaz zambak...Siyah lale...Birden irkildi. Bu olamazdı!!! Ona
ilk gelen mesajda hep sarı güller vardı. Sonraki maillerde beyaz zambaklar,
siyah laleler ekranı dolduruyordu.
Ama bu nasıl olabilirdi? Savcıya doğru döndü ve kendisine gönderilen
maillerden bahsetti. Savcı şaşkınlıkla onu dinliyordu.
Maillerin bu işle ne alakası olabilirdi? Savcı ber bir yere telefon açıp
birisinin odasına gelmesini istedi. Bir süre sonra odaya genç bir kız geldi
ve
-Fulya hanım.Siz bu hikayeyinizi baştan sona kadar hiçbir şeyi atlamadan
bana tekrar anlatırmısınız ? dedi.
-Tabi dedi ağlamaklı sesiyle...Sonra olanı biteni anlatmaya başladı. Her
gece gelen maillerden bahsetti. Sarı güllerden ,siyah lalelerden ...
bahsetti.
-Bunların dışında bir şey daha olmalı dedi kız. Fulya herşeyi en ince
ayrıntısına kadar anlattığını sanıyordu.
-Peki. Siz hiç cevap yazdınız mı?
-Evet bir kez yazdım Kim olduğunu merak ettiğimi sormuştum. O da bana bir
sonraki gün msn degörüşelim demişti.
-Yani siz onunla msn'de görüştünüz öyle mi?
-Evet diye cevap verdi Fulya...
Sonra kız savcının yanına gitti ve Fulya'nın duyamayacağı şekilde bir
şeyler anlattı. Sonrada aceleci adımlarla odadan çıktı. Savcı yanına
gelmişti.
-Bak kızım.Eğer anlattıkların doğruysa senin için bir ümit doğabilir.
Yoksa gençliğine yazık olacak...
Fulya hüngür hüngür ağlamaya başladı Savcı başını okşadı ve;
-Koyverme kendini hemen. Dur bakalım bir şeyler bulabilecek miyiz...
Sonra Fulyayı bir başka odaya aldılar.Aradan ne kadar zaman
geçmişti.Dışarda neler olup bitiyordu. Daha ne kadar burada kalacaktı?
Kapı açıldı ve savcı beyle diğer genç kız içeriye girdiler. Yüzlerindeki
ifade Fulya'yı biraz olsun rahatlatmıştı. Gözü ağlamaktan kan çanağına
dönmüştü.
-Hadi bakalım kızım evine gidiyorsun. Fulya ne diyeceğini şaşırmıştı. Yine
ağlamaya başladı.Diğer kız yanına yaklaştı.
-Benim adım Ayşe. Bilgisayar uzmanıyım.İfadeniz üzerine yaptığımız
araştırma sonucu asıl dolandırıcıları tesbit ettik.
-Peki ama bunun benimle ne ilgisi var?. Benim banka hesaplarımın bu işle
ne alakası var? Ayşe gülmeye başlamıştı. -Bakın Fulya hanım sizi msn'de
konuşmaya çağırmasının tek nedeni vardı. O da bilgisayarınızn IP numarasını
öğrenmek... Sonrası onlar için çok kolay oldu.
Bilgisayarınıza girdiler be sizinle ilgili tüm bilgileri ele geçirdiler.
Sonra da başka hesaplardan sizin hesabınıza para aktardılar ve ardından da
sahte isimlerle açtıkları kendi hesaplarına aktarıp buradan paraları
çektiler.
Fulya öylesine şaşkın öylesine çaresizdiki...
-Hadi şimdi evinize gidin ve iyice dinlenin. Yarın sabah sağlıklı bir
şekilde yeniden ifadenizi alacağız.
Ayşenin de yardımıyla dışarı çıktılar. Güneş ışınları gözünü kör etmişti
sanki...Hemen bir taksi çevirip evine gitti. Alelacele kendini banyoya
attı.
Sonra bir fincan kahve hazırladı kendisine.Biraz rahatlamıştı. Sonra
yatağına uzanıp derin bir uykuya daldı. Gece boyunca rüyalarında hep
çiçekler gördü. Çiçekler ona saldırıyor, her içinde bırakıyorlardı.
Uyandığında ter içinde kalmıştı. Hemen kalktı ve ilk iş olarak
bilgisayarın elektrik bağlantısını kopardı.
Perdeyi açıp dışarı baktığında ise hala Gün ağlıyordu gözlerinde.
Üşüyordu...

Sana (Sebeb-i Hayatım'a)

yanıtlarım...

Şehrin karşısında otururum bazen, binlerce hayat görürüm yanıp sönen binlerce ışıkta... Kimler yaşadığını sanır benim gibi, merak ederim... Kaçını ürkütmez karanlık, kaçının yarın ne yapacağı bellidir; planlanmıştır önceden kuracağı cümleler, söyleyeceği yalanlar.... Kaçının aklından geçer kaçmak, yok olmak ve kaçı kurtulmak ister zincirlerinden? Çoğu diye yanıt veririm; aynı şeyleri hissettiğimden...

Dağların karşına otururum bazen, gülümsediklerini görürüm çiçeklenmiş her bitkinin, her bir ağacın... Merak ederim; zirvelerinden kimler gelip geçmiş, kaç aşık saklanmış kuytularında, kaç avcı eli dolu varmış eteklerine, kaç türküye esin kaynağı, kaç gence mezar olmuş? Acaba, var mıdır gidip de dönmeyenleri ve pişman mıdırlar geride bıraktıklarından ötürü? Hayır diye yanıt veririm; mutlu öldüklerini düşündüğümden...
Bir çay bahçesinde oturup, caddeden gelip geçenleri izlerim bazen... Neler yaptıklarını merak ederim, tahminler yürütürüm hayatlarını nasıl kazandıklarına dair... Elinde büyük bir çanta taşıyan takım elbiseli adam avukat olabilir mi? Karşıda kitap okuyan genç, kendini dersten azat etmiş bir üniversite öğrencisi mi? Ya şu yaşlı kadın, torununu okuldan almaya mı gidiyor? Mutlu olup olmadıkları anlaşılabiliyor mu yüzlerindeki ifadelerden, yürüyüşlerinden? Bilinçli mi geçiyorlar bu yoldan, yoksa planladıkları her şey mekanik mi, farkında bile değiller mi her gün aynı şeyleri yaptıklarından? Evet diye yanıt veririm; benzer şeyleri aynı nedenlerle yaptığımdan...

Yağmurun yağşını seyrederim bazen... Gökyüzü neden ağlar merak ederim. Durup durup akıtmak mı ister içindekileri, öfkesinden mi homurdanır, hiddetinden mi boşaltır bütün elektriğini, kurtulmak mı ister kötü duygularından, rahatlar mı toprak kokusunu içine çektiğinde? Öyle olmalı diye yanıt veririm; toprak kokusunu içime çektiğıimden...
Çocuk bahçesinde otururum bazen... Oradan oraya koşturan çocuklarla, refakatçilerini seyrederim ve merak ederim büyüdüklerinde kim olacaklarını? Yüzünde kocaman bir gülümsemeyle oğlunu dikkatli olması için uyaran anne, çocuğu için nasıl bir gelecek tasarlıyor kafasında? Zincirlere tırmanmak için büyük çaba sarf eden şu küçük kız, bir dağın zirvesinde de düşleyecek mi kendini? Silahını arkadaşına doğrultan ufaklık öldürecek mi birini? Düşünce, korkup annesine sarılan şu tatlı yaramaz, büyüyünce bulabilecek mi ağlayacak bir omuz? Şükran mı duyacaklar, yoksa nefret mi edecekler bizden, onlara bıraktıklarımız için? Pişman olacaklar mı büyüdüklerine? Evet diye yanıt veririm; zaman zaman çocukluğumu özlediğimden...

Gece ya da gündüz farketmez; ama mümkünse en önde, otobüsle seyahat ederken, seyrederim etrafımı... Nereye gittiğimi merak ederim bazen... Bilinçli miydi seçimim, yüreğim aynı fikirde miydi aklımla? Daha önce aynı yoldan geçenler, uluşmışlar mıydı varmak istedikleri hedefe? Asıl, yolların bittiği yerde miydi ölüm? Seçeneklerin kalmadığı, hasretin özel bir anlam ifade etmediği ve sözcüklerin tükendiği yerde... Kimler, hasretle kavgasında yüklenmişti gazına, kimler umutlar bırakmıştı yol kenarlarına ve hangileri otostop çekmişti acıya ya da kim bilir farkında olmadan ecelini buyur etmişti arabasına? Dümdüz yollar daha mı uzun gelir insana , daha sıkıcı; inişli-çıkışlı, virajlı ve kasisli olanları daha mı heyecan vericidir ve sanki daha çabuk biter seyahatin... Sanırım diye yanıt veririm; onca insana eşlik ettiğimden kısa seyahatinde...
Bir dost meclisinde, göz gezdiririm bazen masanın etrafındaki gülen yüzlere... Merak ederim önce hangimizin veda edeceğini ve ne zaman hüzün ekleneceğini gülücüklere? Hangi omuzlara akıtacağımızı acıyı, hasreti? Bir gün vazgeçilecek mi randevu defterine özenle not edilen toplantılardan? Hangi adlar silinecek titreyen ellerle telefon rehberlerinden? Beraber yaşlanmayı başarabilecek miyiz? Pişmanlık duyacak mıyız yaşadıklarımızdan? Hayır diye yanıt veririm; Onlarla geçen her an için minnet duyduğumdan...

Ailemle birlikteyken, bazen dışarıdan bakarım yemek masasına... İştahla yemek, herkesin " eline sağlık " diyen ve her fırsatta kıkırdayan canlarımı görürüm ve merak ederim, bir ömür böyle sürüp sürmeyeceğini? Dört bir yana dağılıp dağılmayacağımız, parçalanışına tanıklık ettiğim diğer aileler gibi... Hayat ve zaman el ele verip unutturur mu geçmişi? Eksilir mi birbirimize duyduğumuz sevgi? Hayır diye yanıt veririm; unutmayı öğrenmediğimizden; bunca acı ve güç deneyime rağmen, hala tükenmediğimizden...
Aynanın karşısında otururum bazen... İçinden bana bakan bir kız vardır; genelde yorgun görünür, yüzünde uykusuz gecelerin izleri... Gözleri hüzünlüdür, hele bazen, dehşete düşerim boş bakışlarından... Hangi uzak diyardaysa, bir şey dönmesini engeller sanki; ne olduğunu bilmem... Oysa bilmem gerekir neler hissetiğini... Elini uzatır " Yardım et! " der, kıpırdamam yerimden; öfkeyle dolar gözleri, korkaklıkla itham eder, haklıdır üstelik... Tepki göstermememe kızar... Oysa öfkeliyimdir; o kadar ki, kıpırdayamam yerimden... Korkum, yapabileceklerimden ileri gelir, belki de yapamayacaklarımdan...


Bazen kendimde bulurum aynadan içeri girecek cesareti... Başını omuzuma yaslar, ağlar; yoruldum der burada bir başıma oturmaktan, üşüyorum uzaklığından... Ne zaman saracaksın yaralarımı, avutacaksın acılarımı, ne zaman öldüreceksin şeytanımı?


Yakında diye yanıt veririm, bilmediğimden...

SEN VE HAYATINDAKİ “HİÇ” LER



Ve sen, dört duvarın soğukluğunu ruhunda yaşarken
bulduğun ince bir çatlaktan duyulmak için
sessiz çığlıklar attığın oldu mu hiç…?
Ve attığın, sessiz çığlıkların tüm dünyayı dolaştıktan sonra
tekrar sana döndüğü ve hiç ıskalamadan
seni tam ruhundan vurduğu oldu mu hiç…?
Ve ruhunda açılan bu yaraların, koca bir kara delik olmasına seyirci kalıp hatta bu durumu cömertçe desteklediğin oldu mu hiç…?
Ve yalnızlık; ruhunda bir acıyken
ve seni her gün, her saat, her dakika ve hatta her saniye kemirirken, çaresizliğin ve acizliğin ne olduğunu anladığın oldu mu hiç?
Ve seni, dışarıdan görenler; mutlu sanırken sen kendi içinde
tarifsiz bir yalnızlık ve dayanılmaz bir acı çektiğin oldu mu hiç…?
Ve yalnızlıktan, kurtulmak için çabalarken
çırpınışlarının çözüm yerine şimdiyi çekilmez kıldığını ve seni yakan ateşi daha da artırdığını fark ettiğin oldu mu hiç…?
Ve insanlardan, yardım isterken insanların,
senin yüzüne karşı iyi davrandıklarını;
fakat içlerinden seslice küfür ettiklerini duyduğun oldu mu hiç…?
Ve bunu duyduğun halde yalnızlık korkusu ile mücadele etme yerine ne kadar da iyi olduklarını söyleyip üstelik bir de teşekkür ettiğin oldu mu hiç…?
Ve herkesin senden çok şeyler beklediğini;
fakat hiç kimsenin sana, fazlasını değil
sadece gereken değeri bile vermediğini fark ettiğin oldu mu hiç…?
Ve hayatının anlamını, sorguladığın zamanlarda
bu soruyu cevaplandıramamana rağmen
hayatımın mutlaka bir anlamı olmalı
diye sayıkladığın bitmez saniyelerin oldu mu hiç…?
Ve bir suçlu ararken; hayatındaki tek suçlunun kendin olduğunu öğrenince kendinden bile kaçıp olmayan sığınaklara saklandığın oldu mu hiç…?
Ve bu sığınaklarda, yaşarken ya da öyle olduğunu zannederken
aslında geç fark edilmiş bir ölümün gereklerini yerine getirmeye çalıştığını anladığın oldu mu hiç…?
Ve bunun üzerine, niteliksiz bir ölüm için
kendi ölüm fermanını imzaladığın oldu mu hiç…?
Ve bu karar, uygulanırken hayatındaki sahte seyircilerin olmamasına
hem üzüldüğün hem de sevindiğin oldu mu hiç…?
Ve kendi ölümüne, ağlarken
gözyaşlarının tükenip akmadığı oldu mu hiç…?
Ve güne son dediğin anda, sana hazırlanan yatağın
buzdan daha soğuk olduğunu fark ettin mi hiç…?
Ve dondurucu soğu hissedip tekrar gözlerini açtığında
ayağa fırlayıp şükürler olsun Ya Rab! bu bir rüyaymış deyip
sevinç gözyaşları döktüğün oldu mu hiç…?
Ve yalnızlık denen kör düğümü çözmeye çalışırken tırnaklarını kırıp; acizleştiğin anlarda canını dişine takıp hem yaşamalıyım hem de başarmalıyım dediğin oldu mu hiç…?
Ve bunun üzerine gözyaşlarını hemen silip yalnızlık denen canavar seni yiyip bitirmeden, onu darağacında sallandırmayı başardığın oldu mu hiç…?
Ve sahip olabilmek için ona, bir damla misali görünürde güçsüz; fakat özünde güçlü ve damlalar gibi sabırlı olmak gerektiğini geç de olsa anladığın oldu mu hiç…?

OYSA BEN...

“Kaçmak istiyorum, çılgınlar gibi; fakat çıkış yolu yok mudur nedir…? Her kapıda kırılması zor kilitler var ve anahtarsa hiç taşımam… Ondan olsa gerek yenilirim tüm savaşlarda… Oysa yenmek için yalnızlığı; kırılgan ruhum, sahip olup da farkında olmadığı tüm silahları ile baş kaldırmalı ve meydan okumalı…”




Erdoğan UYSAL

Giden zamanı geri getirmeye ve gidenleri döndürmeye hangimizin gücü yeter?
Hangimiz "o an" söyleyeceklerini söyleyemediği veya yanlış şeyler diline geldi diye "o an"ı tekrar yaşatabilir??

Kim ağlattığı insanı, ağlattığı anda güldürebilmek için vakti geriye sarabilir???
Kesinlikle bunlar ancak teknoloji yardımıyla insanın beyninde olabilecek şeyler!
Araçlar: photo, video, rüya..

Ama gerçekte????
Ya photo kapanınca, video bitince, rüyadan uyanınca...
"Hayat" dedikleri hatta "hayat zor" dedikleri işte o zaman başlıyor...... .

Ben, ben, hiç birşeyi geri alamam, yaşadıklarımı baştan yaşayamam,
onlar oldu, bitti, ben, ben bunları düşündükçe "hayat"ımı "zor"laştırırım,
herkes gibi "hayat zor" derim,
ertesi gün, gülerim, geçerim, onlar oldu, bitti.......

Gerçekten mi??
Gerçekten bu kadar "basit oldu ve bitti" diyebilir miyim? Hiç hatırlamaz, hiç düşünmez, hiç ağlamaz mıyım?

Ne zaman "bunu yapmamam lazım!" desem onu olağandan hızlı yerine getiririm,
ne zaman "bunu düşünmeyeceğim!" desem onu olağan fazla düşünürüm,
ne zaman "burdan gitmem gerek!" desem orda olağandan fazla kalırım,
ne zaman "onu söylememem gerek!" desem onu ilk önce sölerim,
ne zaman "şu an ağlamam çok saçma!" desem hıçkırıklarla ağlarım....... .......

Saçma ama denge yoksunu bir insanım!

Kendim için :
hüzünlüydü dün,
sakardım,
ağlamaklıydım,
fazla duygusaldım,
durgundum,
neşesiz sayılırdım,
romatiktim ayrıca..

Ama bugün....

Güne bomba başlayıp hızlı bitirmek istiyorum
ve yarın geceyi sabaha ulaştırıp içime çekmeyi düşünüyorum!
Başka türlü

"hayat zor!"....