Sonsuz Aşk - Sayfa 102

SENDE ÖLMEK

Senin boncuk gözlerinde doğan bir çift göz yaşı olmak isterim
O pembe yanaklarını öperek süzülmek
İpeksi dudaklarında ölürüm sevgilim
O göz yaşları senin sevinç göz yaşı olmalı ki
Bende süzülürken bin defa doğayım

Dağlardan esen rüzgar olup saclarını koklarım
Ilık, ılık esen rüzgar hiç dinmez senin çünkü
Yağan yağmurun damlaları seni ıslatmasın
Çünkü o damlalar benim göz yaşlarım

İtiraf ediyorum aşkım seni seviyorum
İtiraf ediyorum sevgilim seni arzuluyorum
İtiraf ediyorum arzularım seni istiyorum
İtiraf ediyorum istediğim sen sensiz ölüyorum


Şair: Bülent Mutlu

SONSUZ AŞK

Dalga ile kıyının aşkını bilir misin?
Öncesinden başlayıp, sonsuza giden dalga,
Hep aşka kavuşma özlemiyle atılır kıyıya.
Dalga, seven - kıyı, sevilendir.
Dokunur parmaklarının ucuyla sevdiğine dalga
Ve döner hep geriye
Bilir kavuşamayacağını ama hep koşar kıyıya
Her bir dokunuşunda aşkına verir bedenini hesapsızca
İşte, ben de seni böyle severim yar.
Yar, bilir misin dağ başında açan uçurum çiçeklerini?
Bilirler görünmeyeceklerini...
Sevilmeyeceklerini...
Koklanmayacaklarını...
Okşanmayacaklarını...
Ama inatla açarlar aşkla, sevgiyle, özlemle.
Hep beklerler gelmeyecek sevgilinin onu kucaklamasını
İşte, ben de seni böyle beklerim yar.
Yar, ipek böceğini bilir misin?
Onun kozasının içinde ördüğü o ipliğe olan aşkını
Bilir o, ördüğü ipliğin kendisinin ölümü olacağını
Ama aşkına feda eder kendini.
Öyle verir kendini yarenine korkusuzca
İşte, ben de kendimi böyle veririm sana yar.
Yar, ağaç ile meyvesinin aşkını bilir misin ?
Meyvesini vermelidir ağaç yeniden doğmak için
Öyle zorludur ki ayrılmaları
Verir meyvesini ağaç
meyve tohum olur, tohum kök olur
Ve yeniden doğar ağaç kendi meyvesinden
İşte bende böyle yar;
Yok olmayı göze aldım, tekrar sende doğmak icin.

DENİZ YILDIZLARI

Duyulur muydu okyanuslarda bir deniz kızının ağlayışı;
merak ederdik beyaz köpüklü dalgalar, kırılgan hıçkırıklar
ve alaca karanlıkta yuvarlanan pırıltılarda görülür müydü
bir denizkızının ağlarken geceye döktüğü denizyıldızları.

Ya biz, ya siz, ya denizkızı için yolardık papatya yapraklarını;
ne çıkarsa bahtımıza uçuşurdu ateşböcekleri’ nin kanatlarında.

Gizlemişti bizi sazlıkta küçük göletlere merakımız
gömülüyken kumsala yan yana ayaklarımız
sonra o sesler gelen gümbürtüler göklerden
anlamıştık okyanusun kırılan kalbinde
aradığımız denizkızını bulduğumuzu
görüyorduk, gün gidiyor ay doğuyor o ağlıyordu.

Anlıyordum ben tüm kıyılardan görülen
kara bir bulutu yararak kamçı gibi çakan
yıldırımlar ağlatıyordu denizkızlarını.

Sen, ayıramamıştın hiç birini o zamanlar
hepsi bir, hepsi okyanus, hepsi denizdi.
Bir farkı yoktu kin tutan ayrılıkların
içimizde gizlediğimiz okyanus sahilinden.

Sanki kıyılarda bilmeden bastığımız
denizkestaneleriydi acıtan adımlarımızı
saklandığımız o sazlıkta hep aynı kaldı böylece
karanlık sulara birer birer parıldayıp akan
ve okyanuslara yanıp dökülen denizyıldızları.


Ömer SERDAR

BEN SANA MECBURUM !
Ben sana mecburum bilemezsin
Adını mıh gibi aklımda tutuyorum
Büyüdükçe büyüyor gözlerin
Ben sana mecburum bilemezsin
İçimi seninle ısıtıyorum.
Ağaçlar sonbahara hazırlanıyor
Bu şehir o eski İstanbul mudur?
Karanlıkta bulutlar parçalanıyor
Sokak lambaları birden yanıyor
Kaldırımlarda yağmur kokusu
Ben sana mecburum, sen yoksun!
Sevmek kimi zaman rezilce korkudur
İnsan bir akşam üstü ansızın yorulur
Tutsak ustura ağzında yaşamaktan
Kimi zaman ellerini kırar tutkusu
Birkaç hayat çıkarır yaşamasından
Hangi kapıyı çalsa kimi zaman
Arkasında yalnızlığın hınzır uğultusu
Fatihte yoksul bir gramafon çalıyor
Eski zamanlarda bir Cuma çalıyor
Durup köşe başında deliksiz dinlesem
Sana kullanılmamış bir gök getirsem
Haftalar ellerimde ufalanıyor
Ne yapsam ne tutsam nereye gitsem
Ben sana mecburum, sen yoksun!
Belki Haziranda mavi benekli çocuksun
Ah seni bilmiyor kimseler bilmiyor
Bir şilep sızıyor ıssız gözlerinden
Belki Yeşilköy'de uçağa biniyorsun
Bütün ıslanmışşın tüylerin ürperiyor
Belki körsün kırılmışsın telâş içindesin
Kötü rüzgâr saçlarını götürüyor.
Ne vakit bir yaşamak düşünsem
Bu kurtlar sofrasında belki zor
Ayıpsız fakat ellerimizi kirletmeden
Ne vakit bir yaşamak düşünsem
Sus deyip adınla başlıyorum
İçim sıra kımıldıyor gizli denizlerin
Hayır başka türlü olmayacak
Ben sana mecburum bilemezsin...


Attila İLHAN

Bir zamanlardı bu gamhanede bir dem vardı
Gece sahilde sular fecre kadar çağlardı

O çağıltıyla beraber döğünürken def ü cenk
Bir güneş dalgalar üstünde doğar rengarenk
Mavi bir gökyüzü titrerdi güzel bir histe
Rindler müğbeçeler mest bütün mecliste

Ve o haletle bütün kahkahalar nağmeleşir
Dilde Yahya Kemal'in şarkısı şehnameleşir

O gürültüyle sular çalkalanır çağlardı
Bir zamanlardı bu gamhanede bir dem vardı

Lakin artık o hayal alemi bir efsane
Ses seda yok bu değil sanki o devlethane

Orhan Veli Kanık

Onun nesi var? Adı Aşk!
Kendisi üç harf, tek hece!
Gücü nice?
Ama…
Benim harfim de, hecem de fazla.
Gücüm de O’ndan yüce.

Yalnız O
Neye yarar?
Sadece ilk görüşte kalır,
Karşılıksızsa!
Ses vermez,
Taştan bir duvar.

Ben girersem araya
Merhem olurum yaraya.
Bana sıkı sarıl!
Benim O’na maya.

Aşk bölünmez belki hecelere, asla.
Aşık olunca sadece, iki parça!
Başkalarına yer yok
Yaşanır iki aşık arasında.

Dağıt beni, paylaş cömert ce
Bin parçalansam da azalmam
Büyür, çoğalırım parçalandıkça
Benim adım SEVGİ, Gücüm YÜCE.


metin soydeveli