EBEVEYNLER NE YAPABİLİR?
Anne ve baba çocuğun yaşamında baş etki olarak görmek ebeveynlerin arkasına sahip olmak deneyimin ve engin literatürün toplanan delillerinin tartışmalı ağırlığını oluşturur. Herkesin bildiği gibi terbiyeli ve nazik olan dikkatli ve özenli görevine düşkün çocuklarını seven ebeveynler daima çocuklarını terbiyeli nazik sevecen ve görevine düşkün olarak çevirirler. Aksine eziyet verilen ve bizim söyleyebileceğimiz şekilde “işlevsel olmayan” ebeveynler kendi kendisine eziyet veren çocuk sahibi olma eğilimindedir. İnsanlık kuralları dışındaki bazı istisnalar daimidir fakat bazı istisnalarda kuralların kesinliği herhangi birisinin givenini sarsar. Bunun yanında kütüphanelerin tamamı her iki şekilde de populer olan kitaplarla stoklanmıştır bu kitaplar çocuğun ilk yıllarının önemliliği üzerinde dururlar ve tasdik etmeye çalışırlar. Araştırma dağlarının temeli ebeveynsel pratikler ve çocukların performansı arasındaki ilişki psikolojik, sosyal ve daha birçok yönden tartışmalıdır. Tüm bu bize verilenlerden Judith Rich Harris’in “Yetiştirme Üstlenme (Nurture Assumption’da): Niçin Çocuklar kendi yollarından çıkarak dönerler? “adlı makalesi basıldığı son Ağustos ayından beri” fırtınalı tartışmaların merkezi olmuştur. Bu kitapda yer alan “geleneksel aklın meydan okumaları” kökleri ve sapı yer alır. Bazıları tarafından bahsedilen ve basıldığında birçok belirsiz nedeni içeren bölümleri tam olarak kınanmış ve birçokları tarafından suçlanmıştır. Ben alternatif bir yargı ile tartışacağım. “Yetiştirmeyi üstlenme” sersemletmesi, can alıcı bir şekilde başarı yönünden limitli olması gibi birçok nedenle tanınmamıştır. Fakat kitabın şimdiye kadar kabul olan notlarını alarak başlamama izin verin. İlk soru Judith Rich Harris’in referansıdır. Yazar yalnız akademik olmayan bir kişi değildir. Fakat akademik açıdan Harward’ın yetiştirme programından 30 yıl önce orjinal araştırmalar yaptığı için okuldan atıldı. O kendi kendine akıl ve zihin yoksa öğrencilikte yok dedi ve ağır ağır kaybolan bir hastalığa tutuldu ve profesyonel dünyayla ilişkisi gelişim psikolojisi hakkında textbooklar yazarak devam ettirdi. Rewrite man olarak adlandırılan bir gazeteci U.S. & World Report’ta onun kitabını “tanınmayan ve belgelerle kanıtlanmayan” şeklinde yüksek kritik eleştiriler yaptı. Psikologlara yol gösterici ve sorumlu psikologlar tamamen gaddar ve acımasızdı. Newsweek’e göre kitap hikâyelerle kaplanmıştı. Harward’ın jerame Kogan’ı psikolojik yönden utandırıldı ve T. Berry Brazelton bu tezi aptalca buldu. Urie Bronfenbrenner “Benim ilk reaksiyonum” dedi. Cornell’in Proseför Ünvanı “İlgi çekici olan bu kitap ciddi olarak alınmalıdır.” Harris bazı psikologlar tarafından yalnızca bir referansı olmadığı için değil çizmenin türetilmişi olduğu için lanetlendi. New York’ta kitap tanıtımında Çoklu Zeka’nın teoristi Howard Gordner onun kitabını “durumun üstünde kötü bir rehberlik ve potansiyel ve potansiyel olarak zararlı” olarak adlandırır. Profesyonellerin tümünün Harris’in karşısına yığılmadıkları doğrudur. Steven Pinker’in değerlendirme içeren kitabının önsözünde güçlü bir sesle desteklendi ve davranışçı genetikçiler de onun etrafında bir araya geldiler. O hala onu geniş bir alanın üzerinde geri yürütmeye çalışan diğerlerini en sonunda hüküm süren dinsel inançların düzeltilmesini teklif etti. Harris’i destekleyen kendinde mevcut olan heveslerin ve tutkularının onun düşüncesinin nedeni olasıdır ki bu da ebeveynlerin bizim düşündüğümüzden biraz daha az önemli olabileceğidir. “Suçluluğa Hayır, Çalışan annelerden iyi haberler”’in yazarı Beny Holcolm’un ve Carol Trovis’in “Bakımevi, boşanma ve çalışan annelerin çocuklar için kötü olduğunu savunan seçilmiş bir politikacı olduğunu” gerekli bir hesaplama yaptığını New York Times’in kitap tanıtımı bölümünde adlandırması olumlu rol oynamıştır. “Yetiştirmeyi üstlenme”’nin bir bölümünde yer alarak boşanmayla; problem olan uyuşturucu ve içki kullanımının arasında bir bağlantı olabileceği sorunsalına “Yetiştirmeyi üstlenme ile hoşgeldin denilmiştir şeklinde not aldı.” “Yetiştirmeyi üstlenme”nin gürültüsü dışındaki, görevlerinin çeşitliliği gerçekten ne söylediyse çok güç bir şekilde yapılması Harris’in sahip olduğu niteliğinin ve durumunun çok üstündedir. Onun kitabını hemen, Robert Wright’ın Time dergisinde onu “Onun çok rüzgarlı formülü ve “anahtar yeterlilikler” şeklinde adlandırmasını farketmek için okuduğunuzda o tartışmasına girerek çeşitli engeller açıklanmıştır (hipotez, profesyonel kavgalar, atlanmış hatalar ve yazarın görevlendirmeleri, bugünün çocuğunu yarının büyüğü olarak biçimlendiren yüzyılın bulgularının değerinin temellendirilerek yeniden incelenmesi, bu gayretin değerlendirilmesi, Harris’in türemiş veya orjinal bir referansı olması olmaması, meselesi arasındaki farklılık veya bir amatörün rütbece diğerlerinden üstün olması). Harris’in yazdığı “Yetiştirmeyi Üstlenme” iki amaçla hazırlamıştır. İlki çocuk kişiliği ile ilgili görüşlerden sizi vazgeçirmek amacıyla; karakterin ebeveynler tarafından nasıl şekillendirilip biçimlendirilerek adlandırıldığını ve ikinci olarak çocuğun kişiliğinin nasıl şekillendirileceği görüşüdür. İki bölümün özelliği bir bölümün zararlı ve yıkıcı olurken diğerinin yapıcı ve yeniden kurucu olmasıdır. Her iki görüşü tartışmama izin verin. Ebeveynlerin çocuklarının kişiliklerini şekillendirecek güce sahip oldukları fikri insanlara ve zamana karşı rehberlik edecek bir fikir olarak görünmemelidir. Harris bunu kültürel özellikler olarak yazar diğerlerine göre bizim sahip olduğumuz toplumlarda çocuğun yaşamı kaderin ellerinde uzanmış görülür yakın bir şekide toplumlarda farklı yaşam bölümleri başlıca Allah’a teslim edilir. Bu farklı görüşlerin doğru babası Sigmund Freud bunu özenle hazırladığı senaryolarda inşa etmişti. Yetişkinlerin psikolojik hastalıklarının; onlar tamamen küçükken ve ebeveynleri onların yaşantısında ağır bir şekilde etkiliyken sözü edilen kişilerin gerilerinde birşeyler izlenildiğini fakat Freud’un sezgisi Freudcu okulun Freud’un düşüncelerinin gerisinde kalmasına neden oldu. Davranşıçılar çocuğun erken yıllarında meydana gelenlere doğru koşullarla şekillendiğiyle ilgili olarak birçok hipotez kurdular. John B Wotson’un ünlü bir şekilde bildirdiği gibi “Milyonlarca sağlıklı bebeği özel olarak belirleyeceğim bazı özel tiplere çevirebilirim. Doktor, avukat, artist dedektif ve hatta dilenci veya hırsız. Freud’a benzer bir şekilde davranışçılar; “insanın hamurunu”şekillendiren ve düzenli bir şekilde yerleşen ilk güçlerin basitçe ayrılabileceğini basitçe üzerlerine alırlar. Harris’in gözlemlemelerine rağmen burada ağır bir tartışma başlar. Wotson’un deneyimleri birkaçımızın inanabileceği gibi Watson’un deneyimi kesinlikle başarılıdır. Bir neden güçlü bir delildir. Farklı genetik kodların onun yaşamındaki etkilerine sahiptir. Kalıtımın önemliliği ile ilişkili tartışmalar olmasına rağmen hiç kimse inkâr edemez ki onların bazıları o kimse için önemli bir rol oynar. İnsan davranışı genetik projesine göre davranışsal genetikçiler maneviyata karşılık biyolojik çocuklar ayrılan ikizlerde elde edilen bulgulara göre çok azı doğuştan bazı muhtemel şeyler içerir. Bazı belirtiler hiçbir insan eli değmeden önce insan doğasına ulaşmadan önce ayrılabilir. Bizim kişiliğimizin genetik olmayan bölümü çevre tarafından şekillendirilebilir mi? Çoğunluğumuz ev hayatının ve bunun da üstünde ebeveynlerimizin çok önemli olduğunu söyleyeceklerdir. Bu yetiştirmeyi üstlenmenin özeti olacaktır ve burdan daima Harris’in radikal kalbininin tartışmasını karşılaştırabiliriz. Bunun için onu memnun eden büyük araştırması emanet bir şekilde desteklenmiş ve göründüğü gibi olmaması yüzünden görünür bir şekilde ispat edilmeye çalışılmıştır. “Yetiştirmeyi üstlenme”ye Harris’in yalanlaması olarak düşünüldüğünde “kanıtlama” sözcüğünün akılda tutulması zorunludur. Harris yaşamlarında iyi bir işe sahip olan ve başarılı olan herkesle iyi geçinen ebeveynlerin daima hayatlarında başarılı olan ve herkesle iyi geçinen çocuklara sahip olma eğiliminde olduklarını tartışmaz. Ya da saygı sevgi oldu ve muameleyle yetiştirilen çocukların, sert ve kaba bir şekilde yetiştirilenlere göre kişisel ilişkilerinin başarılı olduğundan ve hayatlarında çok iyi olduklarını tartışmaz. Bu genelllemeden Harris bizim sosyal bilimsel çalışmalarının üstünde birçok kez verileştirilmiş sıradan deneyimlerimizi hazır bir şekilde kabul ederek düzenlemiştir. Harris’in denemeleri içindeki eleştirileri birçok yönden yanıtlanabilmesi imkânsız olmasına rağmen onun yeniden hazırladığı örnek çiftlerinin kuşatması ve belirli bir tadının olması alınabilir. Harris özel nedenlerin oranının genişliğini düşündürür. Biz ebeveyn çocuk ilişkisinin özel bir formu olan bedensel ceza ve dayakla başlayabiliriz. Dayak çocukları çok agresif yapabilir mi? Neredeyse tüm çocuk uzmanları evet diyecektir. Bu yüzden birçok ebeveyn bu yüzden güvenlidir. Aslında dayak şimdi geniş bir şekilde utanç verici değildir. Fakat bazı yerlerde suç unsuru olarak kabul edilebilir. Bu radikal değişim pratikte bugünlere kadar tamamen ortaktı ya da bugünlere ortak bir şekilde bu görüşe sahip olunarak gelindi. Çünkü dayağın çocuk kullanmadaki farklılığı inanılmazdır. Hemen hemen herkes çocuğu hırpalamak için dövmekle trafiğin içine koştuğu için tokatlamak arasındaki farkı söyleyecektir. Dayağın artması bu görüşü kabul edilemez yapar bu ebeveynin agresif davranışı çocuğuda normalden daha agresif olarak dönüştürür. Harris’in yazdığı geniş bir inancın arkasındaki mantık ve onun ilk yüzkızartıcı inandırması ve henüz muayene de olan çoğu araştırmasını suçluluk olarak dönüştürebiliriz. Elbetteki bu görüş noktasından da sosyal bilimlerin değersiz olduğunu söyleyebiliriz. O ilk olarak metodolojik problemlere işaret eder bu araştırmanın önemli bir bölümü dayak çocuk yetiştirme stillerinden ayrılamaz. Bazı ebeveynler özellikle düşük gelirli mahallelerdeki bazı etnik gruplar, orta sınıfta ve beyaz insanların yaşadığı gruptakilere göre çok fazla dayak atma eğilimindedirler. İlk grupta çocuklar çok fazla dayak yedikleri için ikinci gruba göre daha fazla dayak yedikleri için ikinci gruba göre daha fazla agresif olacaklar ve işkence göreceklerdir. Fakat burada biz ne söyleyebiliriz? Özellikle diğer grupla ilgili olan fazla bir bilgi olmadığında ki bu grup Asyalı Amerikalılar fiziksel cezayı kullanıyorlar fakat... agresif çocuklara sahip değillerdir (vurgu eklenir). Bu bilgilerden basitçe birçok değişken rol oynayabilir bunun için de birçok anlamlı sonuç çıkabilir. Tamamı bu değildir. Birçok çalışmada dayak bazı ebeveynlerin çocuklarını çıkışsız bir yola sokmasıdır. Harris’in bu yargılamada farketmediği şey ebeveyn ve çocuk arasındaki ilişkinin statik değil dinamik olmasıdır: “Bazı etnik gruplarda veya sosyal sınıflarda ki çocuklar diğerlerine göre daha sinirlidirler bazıları diğerlerinden fazlaca dövülmektedir. Eğer agresif çocuk daha fazla dayak yediğinde agresif çocuk olacaktır ki bu ebeveynin çok dayak atmasından kaynaklanacaktır. Çünkü ebeveynler çocuklarının davranış tarzından hoşlanmadıkları için daha fazla dayak atacaklardır.” Birçok sebeple cevap söylenemeyecek kadar imkânsızdır. Bu problem bir yolla minimize edilecektir. Harris bunu çocukların yıllarca takip edilmesi şeklinde destekler. Hemen güncel bir çalışma yapılmıştır ki bu da “Ebeveynler fiziksel cezayla antisosyal davranışları azaltırlar bu davranışın uzun süreli etkisidir... şeklindeki bu tartışma da onun tartışmasının karşıtı olma eğilimindedir. Bu sonuç manşet haber yapılabilir ki dayağın uzun süreli etkilerinin tabiki negatif sonuçlarının değişken olarak görünmesidir. Gerçekten de son bir çalışma her yaştaki bazı siyah çocuklar ve genç çocuklarının türlerine ve cinslerine bakılmadan dahil edilen bu çalışmada dayak gerçekten de sinirli davranışları azaltır şeklinde zıt bir eğilim gösterme eğilimindedir. Biz buna göre ne yapabiliriz? Harris iki anahtar farklı çalışmayı sıfırlar. Birinci yazar şiddeti evde ölçerken diğer bir yazar şiddeti ev dışında ölçtü. Her iki çalışmayı yan yana ortaya koyduğumuzda evde dayağın büyük sıkıntıları üreten ahlâkı bozan bir dönüşüm olabilir. “Dayak kullanmak çocuklar evde olmadıkları zaman çocukları çok sinirli yapmayabilir.” Amaç olarak titreyen dayağı kişisel bir eğilim olarak ikna eden bu öneri tek başına dayağı azaltacaktır. İki çalışmanın ileri sürdüğü gibi. Amerikan toplumunda şiddetin düzeyini azaltacaktır. Sade örnekler çeşitli konulara işaret etmesi Harris’in literatüre eleştirileri boyunca devam eder. Onun oluşmalarının çoğunun içinde çocukların esas kalitelerinde bir düşüş görüldüğü hesaplanmıştır. Çocukların anne ve babaları üzerindeki etkilerinden Ebeveynlerin çocukları üzerindeki etkilerine çözülerek başarısızlığa uğradığı ve alışılmış bir şekilde evdeki davranışla, dış dünya arasındaki davranışlar arasındaki farklılıklar gözden kaçar. Harris’in uyduğu dünya “Çocukların yaşamlarının geri kalanını harcayacakları yerdir”. Bir diğer kaçınılmaz çekişmesi tartışmaarda ayrılmış ailede büyüyenlerin devamlı yara izlerinin çocuğun kişiliğine etkisi var mıdır? Eğer iki anne ve babada varsa çocukların genellikle mutlu olduklarını ve buna karşı çıkılamayacağını Harris yazar ve Eğer anne ve babanın onlara iyi bakıyorlarsa ailenin ekonomik durumu iyiyse ve iyi baktıklarına dair deliller varsa fakat çocukların mutluluğu tartışması Amerika’da babasızlık ve boşanmadan daha önemli bir mesele değildir. Bu tartışma herhangi bir şekilde merkezlenebilir. Babalı çocukların, babasız çocuklara göre daha en iyiye doğru meydana gelerek dönüşüyorlarmı ve onlar en iyiye doğru meydana gelmişlerse bu bir babaya sahip oldukları için midir? Yeterli ve bir konuda uzmanlaşmamış bir meslek sahibi olmayan birçok araştırmacının evet diye cevaplayacağı bu düşünce kesin ve net bir şekilde kanıtlanmıştır. Birçok araştırmacıya göre cevap “evet” olarak saptanmıştır. Harris buna aykırı öneriler getirir. O Judith Wolterstein’in 1980’deki (Surviving the Breakup) onun çok güncel olan ve Amerikan düşüncesinde bir kökten değişikliğe neden olan ve boşanmanın çocuk ve genç üzerindeki zararlı etkilerinden gösteren makalesinden bir altyazı olarak başlar. Münakasasız Wallerstein’in delillerine veya çevirilerine dikkat çeken Harris onun bilimsel çalışmasının tamamen ölümcül bir yarık olduğunu onun bulgularını ölçecek boşanmamış ailelerle karşılaştıracak anne ve babasıyla birlikte olan bir kontrol grubuna sahip değildir. Fakat Harris daima Willerstein’in karşısındaki sorumluluktan kaçan araştırmacılarda hata bulur. Bölümsel olarak sosyolojist olan Sera Mel Anahan ve Gary Sondefur (1994’de ki kitabı Tek bir ebeveynle büyümek) Barbora Dafoe Whitehead’ın patlayıcı makalesi “Atlantik” içinde yer alanları çıkıntılı bir şekilde desenlemiştir. Dan Onayle Was Right Mclalohon and Sondefur’un sonuçları son on yılın en etkili sosyal çalışmalarındandır. Evde bakım olarak yalnızca tek bir biyolojik ebeveynle büyüyen çocuklar; Evde bakım olarak iki biyolojik ebeveynle büyüyen çocuklara göre büyümelerinin ve gelişmelerinin ortalamaları alındığında bu çocukların durumları kötüdür. Ebeveynlerin eğitimsel önbilgileri ve geçmişleri, çocuğun doğduğu anda anne ve babanın evli olması, ebeveynlerin yeniden evlenerek birlikte oturmalarına bakılmaksızın evde bakım olarak tek bir biyolojik ebeveynle büyüyen çocukların durumları kötüdür. Yazarın anlamca “kötü” olarak belirlediği bu çocuklar muhtemelen okulda fazlaca dökülecekler okuldan fırlatılıp atılacaklar ve onlar muhtemelen çok az iş bulabilecekler kızlarda evlenmeden anne olacaklar ve çok fazla bir şekilde açığa çıkacaklardır. Mc Lanahan ve Sondefur ebeveynlerin ayrılığının çocukların problemlerinin nedeni olduğuna inanırlar şeklinde Harris yazmıştır. Fakat bu öyle midir? Bu problemler çocuğun evdeki deneyimleri ile ilişkisiz olarak açıklanabilir mi? Fakat dış faktörlerle birlikte tek ebeveynli ailelerle ilişkilendirilebilir mi? Bu faktörlerin başında gelir ve kazanç durumu gelir. Boşanma tipik olarak ailenin yaşam standartlarında şiddetli bir azalmaya yol açar. Ve bu da çocuğun bazı şeyleri çok güç gayret ve emekle yapması çocuğun kendi akranları arasındaki durumunu etkileyebilir. Kazanç ve gelir daima onların güçlükle onlardan ayrılarak koleje gitmesi çok güçtür. Çok az bir motivasyonla yüksek okuldan mezun olurlar ve hamilelikten kaçınırlar. En önemlisi gelirin etkilerinin zararları onların geliştikleri ve devam ettikleri okuldur. Orta sınıf mahalleler ve iyi orta sınıf okulların çeşitlerinde “çocukların tamamı mezun olur ve çok güç şekilde bazıları bebeğe sahip olur.” düşüncesine göre basitçe çoğu tek annelerde böyle bir şeye rastlanmaz. Harrisin desteklediği sonucun hesaplanmasına yardım edebilir. Bu da el sürülmemiş dokunulmamış bir aileyle birlikte veya ailesiz olarak “taşınmadır” ve çocuk üzerinde pürüzlü engebeli inişli ve yokuşludur. Çoğaltılmış bir şekilde taşınması muhtemelen çocuğun akranları tarafından reddedilmesine neden olmaktadır. Sürekli aynı yerde sabit olan çocuklara akademik problemlere neden olmaktadır. Gelirin zararları kombine edildiği zaman o sonuca ulaşır. İkametteki değişikliklerle; “Bir babaya sahip olan çocuklarla onlara sahip olmayan çocuklar arasında çok büyük farklılıklar hesaplanabilirler.” Boşanmış bir ailenin çocuğu olan bir kimsenin yetişkin olduğu zaman büyük olasılıkla boşanacağı hakkındaki iyi organize edilmiş bulgulara göre ne söylenebilir? Biz burada Nurture Assumption’a neden olan içinde ebeveynsel davranışların görüldüğü, psikolojik etkilerin yetişkinin yaşamında iyi olarak kullanıldığı bir (parça, kesik) teste sahibiz. Harris çalışmasını 1500 özdeş olan ve benzer olmayan yetişkin ikizlerde bu tezi teyit ederek gösterir. Onu raporunda bu ikizlerin Anne ve babalarda arkada kalan (iki ebeveynden birinin arkada kalması) boşanma oranı % 19’du. Ebeveynleri boşanmış olan ikizlerde % 29 olarak düşündürücü şekilde yüksekti. Harris bu sonuçları henüz analiz etmeden yazar ve gösterir. Değişikliklerin yarısı içinde boşanmanın riski genetik etkililiğe katkıda bulunmaktadır ve bu ikizlerle ebeveynlere paylaştırılabilir. Diğer yarıda ise çevresel nedenler etkili olmuştur. Fakat bu değişimlerin hiçbiri ikizlerin evde büyüyüp geliştiklerinin bir nedeni değildi. Kalıtımın merkezi içinde onun fikrinde çevre tarafından kumsallaştırılan ve şekillendirilen kompleks genler tarafından pürüzlü bir şekilde kişisel karakterlerin ayrımı olan kalıtıma Harris “boşanma geni” gibi birşey demek istemez. Bu (boşanma geni) iticiliğe benzer bir muamelenin örneğidir. Mantıksız seçimler veya insanlarla geçinme güçlüklerindeki değişiklikleri artırır. Düşüncesizliğe benzer bir eğitimin örneğidir veya sinirlilik veya meyillerinin başını ağrıtır. Genler insanların boşanmalarının nedeni değildir. Fakat biz bazı genlerin olasılıkların dışında kural koyamayız ve çocuk boşanma olarak devam eden istatistiklerini. Biz problemli ebeveynlere ve problemli çocuklara sahip ebeveynlere uzmanların çocuğu kötüye kullanmanın kalıtımı olarak adlanırılan bazı durumlara diğer nedenlerle kural koyabiliriz. Harris’in ebeveynlere boşanmanın etkileri hakkında endişelenmeye gerek olmadığını söylemesine rağmen ben zaten onu onaylamıştım. O birçok yönden bunun çocuklar için kötü olduğunu dikkatle kararlaştırmıştı. Fakat o boşanma gerçeğinnin kendisinin, çeşitli dışarıya düşünülen türlerinden ayırd edilmesi gerektiğinde ısrarlıydı. Örneğin gelirin zararları, sosyal parçalanma vs. Bunlar sıktı fakat kaçınılmaz bir şekilde refakat edilen şeyler değildi. Çok fazla ayırdedildiği zaman boşanmanın içindedir ve onun kendisidir. Onların evleri yoksa ve uzun süreli etkileri onun kişiliğini etkilemiyorsa o zaman uzun süreli etkileri çocuğun davranış yolunun üzerinde değildir (vurgulama eklenmelidir). Buraya kadar olanları özetlememize izin verin. Sosyalleşme araştırmnasında Harris’in yazdığı, bir şeyi açıkça göstermektir. Ebeveynlerin çocuklara karşı davranışların etkilerini ve ebeveynlerin çocuklara nasıl huzurlu davranması veya tüm içeriği ebeveynlerle ilişkilendirebiliriz. Fakat diğer taraftan, rol olarak şımartılan evdeki genç çocuk strereotypelere göre davranabilir ve en az ebeveyni yaşamı kadar uzundur ve onlarla birlikte olduğu zaman böyle davranır. Fakat onun yükleri götürdükleri ve bu dışardaki rolleri faydaları ile ilgilih içbir delil yoktur. Benzer bir şekilde bir çocuk hasta olarak bakılan bir çocuk evde daima elinde tuttuğu bu gerçekle ebeveyninin karşısındadır. Onların etrafındayken asık suratlı veya geri çekilmiş olarak davranır. Fakat bu zehirli akrabalık onun dış dünyadaki insanlarla olan ilişkilere çevirmeyi gerektirmez. İçerik çocukların evde değişiklikleri nasıl öğrendiğidir fakat içeriğin ne olduğu “Annesinin ona kazak giydirtmesi ve çocuğun dışarıya çıkınca kazağı atması annesinin kazağı giydirtmesi kadar basittir.” Nurture Assumption (Büyütmeyi üzerine alma) dediği kastettiği meydan okuma neydi kısaca ebeveyn çocuk akrabalığı esas önemliliktir diğer insanlıktan gelen akrabalıklara göre ingiliz psikolojist John Bowlhy’a göre “template” bir terimdir. Bu düşünce kayalık yatağı “bedrock principle birçok muhtemelen çoğunlukla klinik psikologları çok popüler insan psikoloji ve gelişimiyle ilgili popüler eğitimlerin kuruluşunda Penelope Leach’in çocuk bakımıyla ilgili klasik teksti Susan Forward’ın Toxic Parent’sına benzemektedir. *ayet o yanlışsa, şayet Nurture Assuption aslında bizim düşündüğümüz “kalıp” değilse ve çocukların yapacakları yoldan neden geri döndüklerini açıklayamamaktadır. *ayet hiçbirşey yapılamıyorsa nedir? Harris (burada kitabının yeniden kurmacı yönü) bu soruya grup-sosyalleşmesi teorisiyle cevaplamayı düşünür. Bu teoriye göre sosyalleşme ebeveynin çocuğa birşey yaptırması değildir. Çocukların kendi kendilerine birşey yapmalarıdır. Yaratılan insan kendi sosyal kategorisideki insanlara nasıl davranacağını öğrenir ve çalıştırır işletir. Onlar ebeveynlerini gözlemleyerek ve taklit ederek yapmazlar fakat onlar kendi akranlarını gözleyerek ve taklit ederek öğrenirler. Bunun dışında çocuklar gruplarındaki diğer insanlara benzer şekilde davranmakta kararlı oldukları gruplardaki çıkan tartışmalar onların ev yaşamları ile akran yaşamları arasındadır. Ve akran grubu evde yaklaşık olarak her zaman rol oynar. Harris’in teorisi ilk olarak linguistikle ilgili kışkırtıcı bulgulardan ilham almıştır. Kışkırtıcı bulgular akranlardır fakat ebeveynler değildir. Göçmen çocukların yeni bir dili öğrenmeleri kararlı ve kesin etkili olarak görünür ki çocuklar yeni bir dili akranlarından öğrenirler. Hemen Nurture Assumption bu gerçeği tahmin edemeyebilir bu yüzden gelişimin diğer bölümleri buna benzer şekilde grup teorisiyle açıklanabilir. Harris’in bu tez için delili sistematikten çok birparça öğün ve durumsaldır ve bu şartlarda onun sosyal araştırma hareketinde daha az dramatiktir. Yine de birçok ebeveynin tanımasının ve kabulünün nedenidir. Düşündürücü küçük fakat destekleyici bir örnek yemek seçimindeki bir problemdir. Öğleden sonra çocuklar ve ebeveynler ve çocuklar yemekte ıspanak, salata ve balık çocuk onların tamamını ısrarla istemektedir. Ebeveynleri tatlı sözlerle kandırmaktadır ve onun katı reddetmelerinde azalma görülmektedir. Günden güne birçok evde genç çocuklar öğün zamanında savaş zamanıdır bu sonuca göre dünyadaki ebeveynsel mdellerin tamamı ebeveynine birlikte aynı yemeği 4 yaşındaki çocuğu ikna edemez. Sonuçta o tüm bu şeyleri yer ve daha fazla yer. Bu değişikliklerin nedeni nedir onun arkadaşı okulda öğle yemeği için salata getirmişse veya onun okul arkadaşı kafeteryada balık yerken sıklıkla bu böyle midir? Kaç tane ebeveyn; Çocuklarının mutlu bir şekilde salatayı veya dana etini veya mantarı yıllardan sonra savaşcı ve kavgacı bir şekilde yemek için evde kışkırtıldığını hayretler içinde öğrenmek istemez ki? Davranışın düşündürücü bir formu çoğu insanın çocuklarıın sigaraya alışmamasını ister. Bu geniş şekilde genç çocuğun üzerinde ağırca bir etki olan anne ve babasının sigara içmesi çocuğun sigara içmemesi olarak geniş bir şekilde varsayılır. Niçin birçok ebeveyn sigara içerken kendini suçlu gibi hisseder sigara içtiği için veya birçok sigara bırakma bu nedenden dolayıdır. Fakat aslında yetişkin çok etkili bir model değildir. En iyi kahinlik genç çocuğun arkadaşlarının sigara içtikleri halde çocuğunda sigara içeceğini bilmek; yetişkinin çocuk üzerinde çok etkili bir model olmadığını Harris yazar. Sonra sigara için ebeveynle çocuk arasındaki korelasyon nasıl açıklanabilir? Burada tekrar biz kalıtımın rolünü işten çıkaramayız. Kalıtım potansiyel olarak nikotine düşkünlük çok az bir şekilde kısmen genetiktir. Diğer bir cümleyle genç çocuğun sigara içen akranlarının sigara içme davranışını mı belirler veya genç çocuğun sigarayla ilgili hiçbir deneyimi olmadığı halde sigara içip içmediğini akran gruplarının baskısı belirler. Harris tartışır. Onun genleri, kancaya takılıp takılmayacağını belirler, saptar. Son olarak suçluluk genelde Harris’in son çalışmasında yazdığı, davranışsal çalışmalar evin çevresini paylaşan ikizlerde veya kardeşlerde birinden diğer birine benzemede ev çevresinin çok az bir etkiye sahip olduğunu yazmıştır. Fakat cinayet işlemiş bir kardeşi olan bir çocuğa bu şekilde bir değişken verdiğimizde çocuğun cinayet işleme olasılığı yükselecektir. Birçok gözlemlerden çıkan bu sonuç Nurture Assumption için de-facto delilidir. “Cinayetin karşılaştırılması”. Kardeşler ve ikizler herhangi bir şeyi evin etkilerine göre yapmak zorundadırlar. Harris bazı farklı korelasyonları onaylar. İki kardeş aynı yaştaysa ve aynı cinsiyetteyse suç işleme cinayet bakımından karşılaştırıldığında bu kardeşlerin suç işleme oranlarının yüksek; Tek yumurta olmayan ikizlerin kardeşlere göre daha fazla; Birçok zamanını ev dışında birlikte geçiren ikizlerin; Ayrı yaşamlar şeklinde ayrılmış olan ikizlere göre suç işleme oranlarının yüksek olduğunu bilgiler incelendiğinde çok yakın bir şekilde bu bilgilerin meydana geldiğini söylemiştir. Fakat kardeşler suç işleme bakımından çok az olasılıkla karşılaştırılabilirler eğer biri çeşitli yıllar bakımından diğerinin üstündeyse (yaşça) buna rağmen ev çevresi aynı kalmaktadır ve Harris’in önerisinde kaybedilen çizgi aynı evi ve daima aynı mahalleyi ve bazı nedenlerde de akran grubu olarak görülebilir. Bunların ötesinde hiçkimse çocukların evin dışındaki bir dünyadan etkilenmediğini ciddi bir şekilde inkâr edemez. Bu şudur; Niçin ebeveynler internet’in üzerinde bir gerçek olan, evlatlarının en iyi arkadaşının okulda mini etek giymesinden daha fazla endişeleniyorlar. Buna rağmen Harris bu durumdan hoşnut olması basit değildir. Akranların rekabetleri çocuğun gelişiminde bir güçtür. Fakat bazen veya muhtemelen, birçok nedenle etkililiğe benzer “Ana” nedenlerdir. Tabii ki çoğu çocuk yapar. Bölümlerin içinde genetik nedenlerle ebeveynlerine birçok yönden benzeme eğilimindedirler. Tabiki evde çeşitli şeylerin tamamı öğrenilir. Dil, tarz, biçim, pişirme, doktor olabilmektir. Tır şöförü olmak nasıl bir duygudur. Ve bu yüzden bunun üzerinde baskı vardır. Dış dünyadan aldığı bilgilerin bir bölümünü dönüştürür. Bazı durumlarda çocuğun evde öğrendikleri davranışlar ve tavırlar çocuğun akran grubuyla çatışmaz. Harris bu etkilerin ömrü boyunca alabileceğini kabul eder. Fakat burada bir ovalama vardır. Bir gerçek nokta “çocuklarının yaşamlarının yönünü ebeveynler belirlemek zorundadırlar.” Harris’in görüşüne göre hangi mahallenin içinde yaşayacağına ve dolaylı olarakta hangi çeşit akranlarla ilişki kuracağını yakın yıllarda bu şekilde not eder. Ebeveynler neredeyse tamamen kontrola sahiptirler bu meselenin üzerinde çok durmuşlardır. Fakat çocuklar on yaşına ulaşıncaya kadar veya buraya kadar “tüm iddialar çalışmaz” onların çoğu önceki ilişkilerin kötü akran gruplarının iyi akran gruplarına çevrilmesini ümit edebilirler. Okul ve mahallelerdeki bazı çatışmalar evde öğrenilenlerle minimize edilerek sonlandırılabilir. Çocuk yetiştirme konusunda neredeyse tamamına göre bir zerre olan çağdaş literatürün karşısında durmak stres için olduğunu belirten Harris gayretli birşeyler yapmaya çalışan hiçbir anne çocuğuyla ilgili tavsiye bilgiler veren öğüt kitaplarını çocuğunun saygınlığını ve itibarını desteklemek için okuduğu kitaplardan gayretinin bu kitaba benzer bir şekilde çok azına sahip olduğunu eğer bazı uzun etkiler onun kişiliğinde ise işitmek isteyecektir. Faydalı ve yarar sağlayan saygınlığından emin olunan bazı statülerden veya arkadaşlarıyla birlikte bir tenis kulübüne üye olmaktan çok muhtemel olan bazı ateşli etkileri öğrenmek isteyecektir. Kültürümüzde uzun süre önce bize verilen “çocuğu biçimlendirme” olarak verilen bu görüşe göre ebeveynler evlatlarının üzerindeki etkileri pozitif yönde mantıksal olmaktan uzak ve limitlidir. Yine de bununla beraber Harris’in söylemek istediği mesaj bir yönden daha fazladır. Bir ideal olarak biz çocuklarımızı hayallerimizde tasarladığımız şekilde yetiştirmek isteyebiliriz. Bu çok az aldatıcı olan düşünce bizim ebeveynler olarak sahip olduğumuz problemler için başlıca dileğimizdir. Sizin için yanlış olan nedir? O cümle bölümünü okuyucu olarak sonlandırır. “Çocuklarınızı kabahatli ve kusurlu görmeyin” Judith Rich Harriss doğru olarak söylediklerinden başarılı bir şekilde bizi ikna edebilmişmidir? Bu cevap geniş bir bölümdür. Bilinen sosyal çalışmaları ve psikolojiyi nedensel olarak ele alarak standart bir şekilde ikna etmeye çalışır. Harris’in Nurture Assumption’a saldırısı bizim gördüğümüz onun tartışmasının yıkıcı tarafı, neden şeklinde ebeveynsel ve çocuk davranışı arasındaki ilişkiyi adım adım eleştirerek göstermesidir. Bazı nedenlerden dolayı onun gösterebileceği sonuçlar çeşitli metodolojiler bakımından limitlidir. Örneğin kontrol grubunun yokluğu veya diğer hesaplanan faktörler yönünden gözleme dayalı ebeveyn-çocuk etkisini gösterecek bir kontrol grubuna karşın katılımı gözönünde bulunduran bir kontrol grubunun yokluğu gibi faktörler yüzünden araştırmaları metololojik bakımından arızalıdır. Harris’in yazdıkları bu damarda, aydınlatılamaz fakat ikna edici bir yoldan geçebilir. Diğer bir duruma göre iyi çalışmaların birisi ebeveyn ve çocuk arasındaki korelasyonu güvenilir bir şekilde gösterir. Harris’in başvurduğu farklı teyetlediği korelasyonlar yaratılıştan şüphelidir ve bazı olaylarda nedenselliği ispatlanamaz. Bu güçlü polemiksel silahlar 18. yy’ın İskoçyalı filozof David Hume kendi ait olduğu yy’da metafiziğin karşısında yasanın himayesine sığındı. Hume’nin tanınmış ve basit gerçeği güneşin hergün yükselmesi ve doğmasıydı. Çoğu insanın, bu gerçekten yanlış yargıya vardığını, yani güneşin yarın doğacağını çünkü güneşin bir önceki gün de yükseldiğini o tartışır. Fakat Hume’ye göre bu model çöküntüye uğrayan bir kalıp değildi. Ve bu kalıp sadece olayların devamlılığını ve sürekliliğini başlatıp göstermiştir. Hume’nin görüşü filozoflara kendi eksersizlerine bakmaları gerektiğinden çok kıvılcımlanan son batı düşüncesinin devrimini hatırlattı. Hume yüzünden, İngiliz empristik gelenekleriyle karasal zıtlıkların tüm formlarında gelenekler olan yollarla modern felsefe gelişti. Çok ünlü bir şekilde Immanuel Kant onun cevabını Kant’ın Humean Skepticisiminde Crituque of Pure Reason adlı kitabında formüle etmeye devam etti. Hume’nin çok varoluşcu görüşünü borç alarak tanınmış bir fikri kitabına koydu Hume’nin o görüşü onu doğmatik uykusundan uyandırmıştı. Dürüstçe söylemek gerekirse Harris sahip olduğu tartışmaya ve buna benzer diğerleri psikoloji üzerinde gelecekte uzun süreli etkili bir yoldu. Freud’un sarılmasından ve davranışçıların limitlerinden her ikisinden de bizi özgür bırakmışlardı ve aynı zamanda bize yeni gerçekçiliğin açılması, insan gelişimiyle ilgili diğer gerçekler, özellikle katılımın rolü ve akran gruplarının önemliliği, onların desteklemeleriyle gereklidir. Bu hırslı ümidin başarısı kritik olarak bir nedensel sorunun cevabına bağlıdır. Psikolojinin nedeni; Harris’in kararla ve ısrarla epistemolojik standartlarının kanıtını talep etmiştir (Harris epistemolojik standartların kanıtını ısrarla talep etmiştir). Sosyal araştırmacılar tarafından tüm bu çalışmalar dağı gerçekten korelasyonlar, nedensel kanıtlara sahip olunamayan yararsız sonuçlar mı toplamışlardır. Ben öyle olduğunu düşünmüyorum. Bazı basit temelli korelasyonlar diğerlerinden daha anlamlıdır. Benim beynimde fikrimde anlamsal olarak istatistiksel olarak yeterli veya teknik kavramlara sahip değilim fakat buna rağmen bazı nedenleri bayanlar veya baylar anlamlı bulabilir. Onun işaret ettiği “eve” döndüğümüzde onun korelasyonlarının yararları limitlidir. Harris analoji yöntemiyle örnekler üretir. Bunu desteklemek için broccoli yemek veya zenginlik birlikte tutarlı gittikleri gösterilebilir. Biz bu gerçekten şu sonucu çıkarabiliriz. Broccoli yemenin nedeni zenginliktir. Biz broccoli yemeyi durdurduğumuzda fakir mi olacağız? Onun görüşüne göre Nurture Assumption da desteklenerek kullanılan korelasyonlar bundan daha güvenilir değildir. Fakat bu analoji en kötü olanıdır. Bizim hiçbir şekilde broccoli yemenin nedeni zenginliktir diye bir sonuç çıkaramayız ki bu bunların bağımsız değişken olduğunu biliyoruz. Önemli sosyal olayların çok büyük olduğunu biliyorken bazı korelasyonların çok büyük olduğunu biliyorken David Blankenhern’un kitabı “Babasız Amerika” iyi nedenlerle işaret eder. Ne yazık ki Harris onunla ilgili tartışmamıştır. Dikkatli yazar sosyal çalışmaların nedenlerinin ispatlanmasının güçlülüğünü kabul ederek yola çıkar. O yinede olayların beyazlığını tartışarak devam eder ve babasızlığın köklerinin sayıca fazla arzu edilmeyen davranışın üzerinde uzandığını destekler. Blankenhorn’un sözcüklerinin içinde babalarından ayrı yaşayan çocuklar; çok benzer bir şekilde duygusal veya davranışsal problemleri yönünden okuldan kovulan, akran gruplarıyla anlaşmakta güçlük çeken ve polise karşı suç işleyen çocuklardan çok uzaktırlar. Douglas J. Beshanov’un dikkatle şu gerçeği söyler. Yayılan risk çocukların seks yönünden kullanılmasının yayılan riski direkt olarak babalıkla evlenmenin düşmesine bağlıdır şeklinde dikkati çeker. Buradaki korelasyonlar kendi kendine konuşabilir. Eğer bana gelir için uygun kontrollerin sağlandığı bir nesil ve geri kalanında babasız bir grup ele alındığını gösterirseniz eğer evdeki yüksek suç davranışlarının yüksekliğini, çocuk kullanmayı okulda suç’un ve geri kalanının tamamının ortalamalarını size gösterebilirim. Bu şüphesiz doğrudur. Çocuğun davranışlarının bölümlerinde genetiksel etkilerin önemli olduğundan Harris iddialıydı. Biz çok güç bir şekilde nedenselliğe bakmadan şüphe eden metafiziğin ötesine yerleştirmeye çok güç bir şekilde ihtiyacımız vardır. Eğer babasızlık davranışlarının muhtemel çeşitlerinin tatminini güçlü işaretiyse biz bundan sonra eğer bu davranışları azaltmak istiyorsak babasızlık çeşitlerinin bazılarına baksak iyi olur. Metafiziğin amaçları için David Hume’nin gözlemleri gerçekten derin ve esaslıydı. Güneş yarın yükselebilir mi gibi düz bir bahisten onu durdurabilirler mi? Aslında biz uygun bir şekilde tüketilen sosyal çalışmaların bulguları hakkında buna benzer bahisler yapabiliriz. Biz broccoli yemenin nedeni zenginliktir yargısı bizim koyduğumuz kuralın dışındadır. Fakat bizim sahip olduğumuz kural bu düşüncenin dışındadır. Bu da babasızlığın sayıca fazla davranışın köklerinin nedenidir. Gerçekten de böylece nedensel bir yargıya varılabilir. İkinci problem Harris tutarlığa başvurur. Onun yüksek incelemesinde sosyalleşme araştırmacıları bağımlı olarak sıklıkla etkili olurken davranış genetikçileri etkili olmamıştır. Buna rağmen Harris sıklıkla bahsedene kadar ben ünlü ikizlerin çalışmasını veya tartışmalarını sıraya koyduğu diğer çalışmaları buna rağmen okumamıştım. Tartışmalarını sıraya koyduğu diğer çalışmaları çok bereketli bir şekilde açıktır ve o görüşlerini eğitmeye çalışmaz. Örn. Şiddete benzeyen görüşünü eğitmez, yetiştirmez. O örneğin şiddete benzeyen şeylerin sosyal araştırmalar içindeki karşılıklarını salık verir. Davranışsal genetikler kesin bir şekilde kişilik eğitimini tanımlamışlar mıdır? Onlar kişisel, özel bireysellikler için yetiştirme, eğitim olarak nasıl karar verebilirler. Biz gerçekten de bu çalışmanın bulgularını güvenle alabilecek miyiz? Eğer onları özgür bir şekilde yerleştirdiği varsayımları açıklamaları diğer başarısızlığa uğradıkları Harris’in başka yerlerde becerikli bir şekilde kişiselleştirdiği bu çalışmaların bulguları gerçekten de güvenli ve diğer başarısızlığa uğradıkları Harris’in başka yerlerde becerikli bir şekilde kişiselleştirdiği bu çalışmaların bulguları gerçekten de güvenli olarak alınabilir mi? Benzer bir şekilde Harris gelişim psikolojisinin tüm değerlendirmelerini yutar olarak ortaya çıkar. Bu düşünce tüm insan karakterlerinin ve yeteneklerinin genetiğin üretimi olan miras Darwin’in adaptasyonu tarafından fazlaca değil sadece eleştiren kritik yudumlar tarafından şekillendirilir. Buna rağmen o kesin bir şekilde değiştirebilmek için çok dikkatlidir ve bazı alanlarda odaklanmıştır. O çeşitli çeyreklere bağımlı olduğundan onun derin eleştirileri çok az can sıkıcı görülmez. O derin ve alaycı bir şekilde psikolojik araştırmaların kesilen ve geniş bir şekilde yargılanan ve tam olarak da verileştirilmeyen kısmıyla ilgili görüşlerinde ısrarlıdır. The Nurtere Assumption’un açılış cümlesi açılışı özellikle önemli bir saldırıyla açılır önemli görüş noktası ise onun kitabının açılış cümlesi kendi kendisini tarif eder “Çocuk kişiliğinin görüşü-“ karakteri adlandırmak için ne kullanılabilir” şekillendirmek veya değiştirmek çocukların ebeveynleri tarafından ne kullanılabilir. Hiçbir açıklama ne burada veya başka bir yerde önerilmemiştir. Harris’in karakter veya kişilik dönemlerinde ve karakter onun index’inde hiç görülmemiştir. Düz bir şekilde karakterin kendi kendine devam eden ahlakın duyarlılığına inanmasına rağmen; bölümden bölüme insan davranışının bazı tartışmalarına tahammül eder. Buna rağmen neye inandıysa onu bir pasajın can alıcı yerine koyması, sosyal davranışın ahlaka benzer diğer formlarıyla bütünlük içinde elde edilenleri bir şekilde bağlamıştır. Bu meseleyle ilgili olarak benim söyleyebileceğim bir dereceye kadar çocukların evdeki ahlak standartlarını kendi dış dünyadaki çevrelerine taşımaları gerektiğini ve iki grup arasındaki çatışma; evde ahlak değerlerinin mi yoksa akran gruplarının mı rol oynayacağı çatışmasını biz diğer bütünlük içinde görüyoruz. Harris açık bir şekilde bu çatışmanın olmayacağını düşünüyor. Ne yazık ki bu noktada tek delil merkezlenmiş kitabın içinde çeşitli zamanlarda 1928 çalışmasının H. Hartshorne ve M.A. May tarafından ve Studies in Deceit diye adlandırılan bu çalışmadaki iki araştırmacı Harris tarafından kendi zamanlarının gelişimcilerinin önünde oldukları şeklinde tanımlanır. Çocuklara dolandırmaları veya çalmaları ile ilgili aynı türden çeşitli ortamlar kurulduğunda; evde, sınıfta, atletik müsabakalarda, yalnızca veya akran grupları huzurunda Harris’in paragraflarının bir bütününde dürüst ve namuslu olduğunu bir bölüm paragrafta diğer paragraflarda ise dürüst ve namuslu olmasının gerekmediğini söyler. Mücadeleye ve kaba takılmalara sahip olmasına rağmen son on yılda Hartshorne May’ın çalışmasının üzerinde olan ve karakterin varolmadığına inanan ve iconografik statüden gelen ve diğerlerinin aynı görüşte olduğu The Nurture Assumption’un yazarının bize söyleyemeyeceği nedir? Harris’in gerçekten de sosyal bilimsel tartışmasında Harris zamana yalvarır ve diğer bir durumda şüphelerini Nurture Assumption’a atar fırlatır. Henüz dalavericiliğin içindeki çalışmanın nedeni içinde o dilini yutar. Niçin, Neden, bir kuşkudadır. Hartshorne May’ın üzerindeki görüşleri hesaplamada ayrılırlar. Neden Hartshorme’den ayrılır ve bu görüş Hartshorne’nin üzerindedir. Hartshorne May onun arasındaki içerikten ve daima akran ve akran gruplarının kazanacağında işareti olmasına zarar verir. Çocuklar onların ahlak standartlarını evde öğrenebilir mi ve kendi akran gruplarında çatışmayla karşılaştıklarında onlara düz bir şekilde başvurabilirler mi? Veya bunu yapmazlar mı? Bu soru dolaylı anlatarak basitçe çözümlenemez. Çocuklar aksanları ve elbise stillerini kendi ailelerinden çok kendi akran gruplarından öğrenir bu yüzden onlar davranışının diğer formlarını onlardan kazanırlar. (Onun sahip olduğu tartışma nedensel bir yanlış düşünce içerir) Özellikle moral standartların oluşturularak akran gruplarının inançlarının karşısında koşması büyüleyicidir fakat böyle olduğunda ne meydana gelmiştir ne olmuştur. Harris bu soruyu daldırır. Burada niçin dinden kuşkulanılmaz. Biz ahlak’tan konuştuğumuz zaman, bizim konuştuğumuz birşeylerin çok azı-yanlızca dört özet hafifçe araştırılmış kitap görünüyor. Harris’in bize inandırıcılığı din (onun analojisine göre) yemek pişirmeye benzer. “Ebeveynlerin hala çocuklarına verecekleri bazı güçler vardır” Çünkü bu evi sınırlandırmanın en önemli bölümüdür. Bu sözcük gurubu “Akran gruplarının yüklenme ile karşı koymaları” ile yerli lehçe çünkü kontna Harris, çocuklar ve ergenlik yaşına yakın gençlerin özellikle evlerine moral standartları taşımalarını bekler. Standartlar sıklıkla dinsel prensiplerle temellenir. Bu meselenin uzunluğu çok ağırdır ve onun ilişkisi çok geniştir. Tek bir çalışmanın kamışının geri kalanı 60 yıl öncesini aşarak yapılır ve hala doğruluğundan şüphe edilir ve Harris ‘in baştan savunması ufak bir hatadır. Hala Nurture Assumption gerçeği psikolojiyi ve onun bizim kuruluş temellerini sarsmıştır ve bu sarsılma hünerini ve becerikliliğini gözden kaçırmamıza neden olmaz ve dikkatimizi dağıtmaz. Onun cevaplamada ısrarlı olduğu çalışmasının çeşitli etkileri profesyonel ve popüler olan çalışmasının içine kendi borçlarının içine koyar. Bazı ayakta duramayan okullar onun tedavi edici kritiklerinin ihtiyacı içindedir fakat buna diğerlerinin ihtiyacı yoktur. The Nurture Assumption’da Harris’in kritiklerinin acı çekmesi itimat edilmemesinden dolayı inanılmamasının nedeni kalitesiz bir araştırma olmasıdır fakat bizim toplumsal problemlerimiz için acil bir iş yapılmamıştır. Aile yaşantısına entegre edilemez. Bunların ilki ve en önemlisi aile yaşantısının bütünleştirilmeden parçalanması ve dağıtılmasıdır. Bu kritikler bir noktaya sahiptir. Fakat Harris’in kitabının birçok nedenle Haris’in kitabının ilgi çekici bölümleri vardır ve araştırmacılar bize ne söyledilerse bu kitapta dikkatle değerlendirilir muhtemelen özellikle bizim görüşlerimizi destekler görünür iyi bir bölümün içindeki kötü bilimsellik servisinin tamamını yok edecektir. Nurture Assumption daima korkuludur ve ebeveynlerin toplumdaki hoşgörülerini anlayışlarını etkisiz hale getirmeye izin verir ve etkisiz hale getirir (Zaten yağma olan toplumdaki bu mesele tamamen yok edilmiştir). John Leo bunu şu şekilde koyar” delillerin içindeki acı ve ebeveyn kaybı ebeveyn altı ve ebeveynsiz çocukları kalçanın içindeki derin acılara benzetir. Buradaki görüş noktasında birçok kritik vardır. Kasabanın en yırtıcı komşuları Leo’nun anladığı anlamda ebeveyn altı ve ebeveynsiz çocukların çıplak denetlenen bir bantla nereye olursa olsun saçıldığını görmek isteyeceklerdir. Bu bakım programından sonra okulun içindeki, kasabanın karşısındaki alışveriş dükkanına ve fast food’lara takılan eski çocuklar zaman içinde geçip gidecekler çünkü onların böyle olmasına izin verilmiştir. Çünkü onları evde bekleyen hiç kimse yoktur. Daha sonra onun okuyucularının geri kalanları onun fikirlerini benimseyerek kesin bir şekilde emin olarak çok ciddi olarak düşünmeye başlayacaklar ve az veya çok onun düşündüğü gibi düşünmeye onun düşünceleri onları da etkileyecektir. Bunların hepsi iyilik içindir. Daha sonra iyi bir çevreye sahip olmayan çocuklar ne isterlerse yapabilirler. Buradaki herşey fakat burada ebeveynler karanlıklar içinde görünecekler. Dünyada buna benzer şekilde tekrar Leo’nun sözcüklerine dönelim kutlamak için zaman olmayan saçma kitap kendi kendini haklı çıkarmıştır ve içine çekmiştir ve ebeveynsizliği saygı duyulur ana akarsu aktivitesi yapmıştır. Henüz doğruda Harris’in kağıtlarının içinde çok az kendi kendini görev karşısında haklı çıkarır ve hatta her kim olursa olsun çok az rahatlatan ve ebeveynliği çok az kabul eder. Zıt olarak çeşitli sayıda mücadele meselesidir. Harris tartışmalarını dolaylı bir pozisyonda ebeveyn yokluğunu pozitif olarak ve yıkıcı olarak gösterir. Bakımevlerine dikkat çeker, yanlızca iki paragrafı özne olarak adar açıkça arzu ettiklerinin dışında ve onun halkalarından kaçınır fakat iki paragraf eğiticidir. Geçmişte “yalnız aileler problemleriyle birlikte günlük bakım merkezlerine eğitimsel bakım için düşünüldüğünde bu çocuklar için kötüdür şeklinde yazarken bugün günlük bakım merkezleri geniş bir ölçüde “normal” aileler tarafından bebekler veya okulöncesi çocuklar evde veya günlük rutinlerini evde veya bu bakım merkezlerinde geçirdikleri yer alarak belirlenmiştir. Harris’in anlamlandırdığı günlük bakım merkezlerinin kişiliğin uzun süreli etkileri ile ilgili henüz bir delil yoktur. Bebeklerin ve küçük çocukların ailelerinden ayrılarak dış dünyaya alınması ve ailenin dışında zamanlarını geçirmeleri ile ilgili bu durumu destekleyici şeyler yoktur. Aslında “Nurture Assumption”un delilleri tamamen sonucun karşısındadır. Yeniden anımsandığında Harris erken yıllarla ilgili olarak ne söyledikleri yalnızca ebeveynlerin egzersiz yapabileceğini “bir güç” olarak belirler. “Onlar çocukların akran gruplarının kimler olacağını belirlerler”. Bu ebeveynsel bir etkinliktir çocukların üzerinde sahip oldukları görüşlerle ve kesin bir şekilde etkilidirler. Bu görüşler Harris’in tartışmalarının doruk noktasıdır. Ebeveynler günlük bakımevlerinde kendi güçlerini akran seçmeleri için kullanıyorlar mı? Ebeveynler ve diğer çocuklar aynı grup içinde kendi normlarını ve istek ve arzularını paylaştıkları zaman hatta onların evlerinde ne olduğunu bilseler çocuklarının sosyalleşmesine yardım edebilirler mi? Bu yönden günlük bakımevlerinin dövülmeye ihtiyacı yoktur. Bu da çocukların yaşadığım yerde birçok ebeveyn dadı veya ev yardımcısı kiralar. Çocukların çoğunun akran grubu Ebeveynler tarafından değil bebek bakıcıları tarafından seçiliyor. Birçok ebeveyn baygınlık geçirici bir ideale sahip değildir. Çocukları tüm gün dışarda oynarlar ve buna rağmen onlar çok az şey bilirler oyun arkadaşının evinde ne olup bittiği ile ilgili bilgileri yokken Eğer Harris buna rağmen akran gruplarının önemliliği ile ilgili bölümle önemli alarak doğrulasaydı ev dışındaki ebeveynler okulöncesi yıllarda ne yapacaklarını iki kere düşünme ihtiyacında olacaklardı. Yetiştirme varsayımına duraklama verilmesinin nedeni herhangi bir kişinin aklını çelerek onu yanlış sonuçlarla kucakla-ması Harris’in iki dilli eğitime başarısızca bakmasındandır. “Kasvetli bir başarısızlıktır”. O grup sosyalleşme teorisini tahmin ederek yazar. Onun çocukların ortak amaçlarda birleştirildiği, çocukların eğitimle ilgili ödevlerinin ve çocukların farkına varıldığı farklı etnik veya kültür altı çoğaltılmış kültüre dayalı hiçbir araştırması yoktur. Yada bakım sistemiyle ilgili radikal reformları öneren bir politikası yoktur. Sonuçta Harris’in kitabı okumayı hak etmek için tartışmalarının entrikalı olması yüzünden üzerinde durduğundan pratik değildir. Ya da muhtemel olarak yetiştirme varsayımı yeniden hazırlanarak psikolojiye dönüştürülecektir. Steven Pinker’in tahmin ettiği gibi psikologlar onun için kavga edecekler. Geri kalanlarımız onunla ilgili düşüneceğiz. En iyisi yetiştirmeyi üstlenme ebeveynlerin ahlak yönünden kafa yormalarını hazırladı. Harris’in önerdiği can alacı nokta karı koca ilişkisine benzer olarak bu ilişkilere saygı duyulması gerekir. Eşinize nasıl davranacağınız bir mesele olabilir. Tabi ki bu şekilde davranırsınız. Veya bu bir mesele olabilir. Tamamen ayrılmış ailelerin uzmanları evliliğin ahlaki değerlere sahip olmayan amaçlar yüzünden bazı evlilikler dağılıyor. Ben bu yolu beklemiyordum. Ben kocama şimdiden yirmi veya on yıl nasıl olacağına göre davrandım. Buna rağmen onun benimle birlikte olacak şekilde mutlu olarak etkilemesini ve on veya yirmi yıl sonra da arkadaş olarak kalmayı isterdim. Bizim kontrol edebileceğimiz muhtemel şeylerden sonra ne gelebilir. Biz çocuğumuzun hayatını evde kesin bir şekilde değiştirecek mükemmel kesin bir güce sahip miyiz? Eğer böyleyse biz onları okuyacağız. Eğer okumamız için bir neden yoksa onu Harward’a gitmesine yardım edelim. Çünkü onların hoşlandığı sevgi çevresini sağlamalı. Eğer Harward’a gitmekten hoşlanmayacaksa ona sevgi çevresiyle onun sosyal veya bilişsel gelişimini sağlayacak şekilde uyarmalıyız. Böylece iyi bir şey yapmış oluruz. Biz onlarla birlikte olmayı denemeliyiz, onları gelişirken bizden ayrılarak hata yaparak düzenli yara izlerine sahip olmalarını önleyeceğiz. Bu onların mutluluğunun ve iyi olmalarının nedeni olacaktır. Bunların tamamı ve bu yüzden biz çocuklarımızdan zevk almalıyız. Çünkü onların varoluşu bizim için ödüldür. Bu korkutucu bir düşünce midir yoksa anne ve babaların oltadan kurtulmak mıdır (sorumluluktan kaçmak mı olur?) Birçok anne baba gibi “şimdiye kadar anne babalık üzerine birçok edebiyat parçaladım. Beyaz Sarayda yaptığım konferanslarda çocukların algılama kabiliyeti üzerine konferanslar vardır. Kısa bir süre önce yine de bu okuma işini pek de dikkate almadığımı farkettim. Tabii ki bu sıkıldığımdan dolayı değil (yine de doğruluk payı var). Fakat bu işte garip bir zevk alma ve tebrik etme isteğiyle karışık bir duygu. Fakat yapılan bu iş son derece itici hale gelmiştir. Anne babaların kendilerini çocuklarına adaması konusundaki uykusuz geceler birkez çocuksuz geçen bir hayat hakkındaki tüm bu çocukca konuşmaları herkes biliyordu. Biz ne yapıyoruz konusundaki üstelemeler tuvalet eğitiminden tutunda gece yatarken neler yapmaları gerektiği konusuna kadar en ince ayrıntıları bile mükemmele ulaştırma çabası bütün bunları alışılır hale getirecektir.
Son düzenleyen GusinapsE; 10 Mayıs 2006 02:15
Ebeveynler ve Çocuklar
Erkekler için ebeveyn olmaya giden yol temelde toplum tarafından “İşte anne. Ve sen de gururlu baba olmalısın!” şeklinde kabul görüyor.
Çocuğunuzla şiddeti konuşun: Çocuğunuzla şiddet konusunda konuşmaya karar verdiğinizde onun sizinle bu konuyu konuşmak istemeyebileceğini veya cevaplamakta oldukça zorlanacağınız sorular sorabileceğini baştan kabul edin. 
