Şiir Nehri -2- [Arşiv] - Sayfa 143

Cadde Güzeli

Geziniverir
Caddede
Bir
Aşağı
Bir
Yukarı
Yollar
Sanki
Onun
Yok
Başkası.

12.05.2001
Alkım Saygın

İKAZ

ergen terazi, sarkık kalem ve çürüyen bun
ağaran bir cürm, leyle yetişen o mum


seni ters-düz eden neydi ey kahin
diline pelesenk olan çitlerin oyuncağı ne
kan kırmızı hayallerin yonca tuttuğu ölü
nedir ikrarını yumruklayan bu soluk


bir kuş kanadı sayfalara revan olan
ağrıyan uykusunda önemi yok bu sesin
yok diz çöken sersemliğinde tül ve duvar
ah o yaşanabilir uzaklığın getirdiği hüzün
ah o çeşmine ömür katan aydınlık


küçük paketler(halin)de satışa sunulan dünya
tepeleme ruhlar giriyor çarşının başucundan
kapıyı çalan kim
kimdir kızların soluğuna sarılıp da ağlayan


bayım bu sizin evcil erkekliğiniz
bu sizin çıldıran fethinizin geri dönmüş nefsidir
bulutlar bugün ayine geç kaldı bak
buruşturuyor eteğini son durakta bir kadın
elleri neden takılıyor omuzuna alayların
bak


tahtaları sıkışık bir tabuttan kaçan aşk
biliyor af edilir kurtarılan cüssesiyle yeşil
hilesinden tanıyın
ayak diremekten feri kesildi vaaz
saçlarımla sarkıtılan geceden bu son ikaz

Habibe GENÇ

Can Olur musun

Sen göz bebegimde parlayan bir ışık
Dudaklarımdan dökülen bir name
Rüyalarımda dolaşan bir melek
Her an gönlümde açan renkli bir çiçek olur musun

Anılarımdan silinmeyen bir hatıra
Benliğimden kopmayan bir parça
Damarlarımda dolaşan bir kan
Bana hayat veren canımın içinde can olur musun

Tarık Fikirli

UTANMA SAATİ


düşünmek ölmek olduğundan bazen
boğaza takılan bir gemi gibi yutkunamazsın
buğusuyla örtünen yabancı
süzülen ışığıyla akıyor onulmaz hüzün

ağır başlı bilgelerin hafifliğine karşı
gelmez artık öfkeyi tepeleyen us
bütün merdivenlerin çıktığı bir hıçkırık

gönül aşınması henüz hastalıklı ten
tenha bahçenin meyvesine tutkun
bak duruyor pişmanlığın güneşi
ve geçiyor vakti utanma saatinin

Habibe GENÇ

Sesleniş

Dağ gibi karayağız birer delikanlıydık. Babamız,
sırtında yük taşıyarak getirirdi aşımızı, ekmeğimizi.
Arabalar şırıl şırıl ışıklarıyla caddelerden geçerken
bizler bir mum ışığında bitirdik kitaplarımızı.
Kendimiz gibi yaşayan binlerce yoksulun yüreğini
yüreğimizde yaşayarak katıldık o büyük kavgaya.
Ecelsiz öldürüldük. Dövüldük, vurulduk, asıldık.
Vurulduk ey halkım, unutma bizi...
Yoksulluğun bükemediği bileklerimize çelik kelepçeler
takıldı. İşkence hücrelerinde sabahladık kaç kez.
İsteseydik, diplomalarımızı, mor binlikler getiren
birer senet gibi kullanırdık. Mimardık, mühendistik,
doktorduk, avukattık. Yazlık kışlık katlarımız,
arabalarımız olurdu. Yüreğimiz, işçiyle birlikte attı.
Yaşamımızın en güzel yıllarını birer taze çiçek gibi
verdik topluma. Bizleri yok etmek istediler hep.
Öldürüldük ey halkım, unutma bizi...
Fidan gibi genç kızlardık. Hayat, şakırdayan bir
şelale gibi akardı gözbebeklerimizden. Yirmi yaşında,
yirmi bir yaşında, yirmi iki yaşında, işkencecilerin
acımasız ellerine terk edildik. Direndik küçücük
yüreğimizle, direndik genç kızlık gururumuzla.
Tükürülesi suratlarına karşı bahar çiçekleri gibi,
taptaze inançlarımızı fırlattık boş birer eldiven
gibi. Utanmadılar insanlıklarından, utanmadılar
erkekliklerinden.
Hücrelere atıldık ey halkım, unutma bizi...
Ölümcül hastaydık. Bağırsaklarımız düğümlenmişti.
Hipokrat yemini etmiş doktor kimlikli işkencecilerin
elinde öldürüldük acınmaksızın. Gelinliklerimizin
ütüsü bozulmamıştı daha. Cezaevlerine kilitlenmiş
kocalarımızın taptaze duygularına, birer mezar taşı
gibi savrulduk. Vicdan sustu. Hukuk sustu. İnsanlık
sustu.
Göz göre göre öldürüldük ey halkım, unutma bizi...
Kanserdik. Ölüm, her gün bir sinsi yılan gibi
dolaşıyordu derilerimizde. Uydurma davalarla
kapattılar hücrelere. Hastaydık. Yurtdışına gitseydik
kurtulurduk belki. Bir buçuk yaşımızdaki kızlarımızı
öksüz bırakmazdık. Önce, kolumuzu, omuz başından
keserek, yurtseverlik borcumuzun diyeti olarak
fırlattık attık önlerine. Sonra da, otuz iki yaşında
bırakıp gittik bu dünyayı, ecelsiz.
Öldürüldük ey halkım, unutma bizi...
Giresun’daki yoksul köylüler, sizin için öldük.
Ege’deki tütün işçileri, sizin için öldük. Dogu’daki
topraksız köylüler, sizin için öldük. İstanbul’daki,
Ankara’daki işçiler, sizin için öldük. Adana’da,
paramparça elleriyle ak pamuk toplayan işçiler, sizin
için öldük.
Vurulduk, asildik, öldürüldük ey halkim, unutma
bizi...
Bagimsizlik, Mustafa Kemal’den armağandı bize.
Emperyalizmin ahtapot kollarına teslim edilen
ülkemizin bağımsızlığı için kan döktük sokaklara.
Mezar taşlarımıza basa basa, devleti yönetenler, gizli
emirlerle başlarımızı ezmek, kanlarımızı emmek
istediler. Amerikan üsleri kaldırılsın, dedik, sokak
ortasında sorgusuz sualsiz vurdular.
Yirmi iki yaşlarındaydık öldürüldüğümüzde ey halkım,
unutma bizi...
Yabancı petrol şirketlerine karşı devletimizi
savunduk; komünist dediler. Ülkemiz bağımsız değil
dedik; kelepçeyle geldiler üstümüze. Kurtuluş
Savaşı’nda emperyalizme karşi dalgalandirdigimiz
bayragimizi daha da dik tutabilmekti bütün çabamiz.
Bir kez dinlemediler bizi. Bir kez anlamak
istemediler.
Vurulduk ey halkim, unutma bizi...
Henüz çocuklugumuzu bile yaşamamiştik. Bir kadin eline
degmemişti ellerimiz. Bir sevgiliden mektup bile
almamiştik daha. Bir gece sabaha karşi, pranga
vurulmuş ellerimiz ve ayaklarimizla çikarildik idam
sehpalarina. Herkes taniktir ki korkmadik. Içimiz
titremedi hiç. Mezar topragi gibi taptaze, mezar taşi
gibi dimdik boynumuzu uzattik yagli kementlere.
Asildik ey halkim, unutma bizi...
Bizi öldürenler, bizi asanlar, bizi sokak ortasinda
vuranlar, agabeyimiz, babamiz yaşlarindaydilar. Ya bu
düzenin kirli çarklarina ortak olmuşlardi ya da
susmuşlardi bütün olup bitenlere. Öfkelerini bir gün
bile, karşisindakilere bagirmamiş insanlarin gözleri
önünde, öldürüldük. Hukuk adina, özgürlük adina,
demokrasi adina, Bati uygarligi adina, bizleri, bir
şafak vakti ipe çektiler.
Korkmadan öldük ey halkim, unutma bizi...
Bir gün mezarlarimizda güller açacak ey halkim, unutma
bizi...
Bir gün sesimiz hepinizin kulaklarinda yankilanacak ey
halkim, unutma bizi.
Özgürlüge adanmiş bir top çiçek gibiyiz şimdi, hep
birlikteyiz ey halkim, unutma bizi, unutma bizi,
unutma bizi...

Uğur Mumcu

mestâne





Mevlânâ Celâleddîn-i Rûmî'ye...




nur sürüyor üryan sesime o seyyâl beste
münevver bir ummandır gönlüm dökül âheste



kemâlimsin sözün beyza sînemiz mübâdil
nasıl sökülür töz gül kokuyor hane-i dil



can içimde can ol Hakka varsın bu selâmet
şâyândır güze gazelin sabrımız metanet



vecd ile mukaddes meşrebi gamlı bu cihan
meczuba şemstir aşk söndürmesin yaradan



irfan ol cahilin fikrine uyansın mahşer
kabrin kapısı kilden silinmiyor mukadder



bülbüle âşiyân neşvesi gaib bu bâğbân
nasıl diner ey gûlçin serde mihnet-i derman





Ferhat Gülsün