Şiir Nehri -2- [Arşiv] - Sayfa 681

Vaziyet Bildiğin Gibi Değil

Ve Kalemi Bırakıyorum



Onurlu bir uykudan uyanırcasına
Gözlerime mil çekip gönderin beni şehirden şehire
Deniz sesi yeter bana
Alnımdan bir kartal uçsun
Ve konsun leşine çirkefliğin.

Ve kalemi bırakıyorum
Ağlıyorum başucunda orman kardeşliğinin
Nazım'a şarkılar söyleyerek gidiyorum
Sınırın ötesine gurbet diyorum,
Hasret diyorum
Çukurova'nın asi nefesine.

Ve kalemi bırakıyorum
Öncesini Meriç'le
Sonrasını Dicle ile yıkıyorum seni tanıdığım vakitlerin
Gürbüz bir çocuk emekliyor içimde
Gittiğim her ana yön anneme varıyor
Gittiğim her şehir Amed.

Ve kalemi bırakıyorum
Ne yalvarışlar haykırdı sesim
İnleyen bir mezarlık gibi mabedim,
Ne şiirden sevdalar yarattım,
Hep aydınlığa sevdalandım
Karanlıkta olduğumu bile bile.

Ve kalemi kırıyorum
İnsanlığımı şiirlerimle yargılayanlara sesleniyorum
Ve insanlığımı Kimliğimle,
Yeni bir kalem dileneceğim belki
Yeni bir sayfa
Yeni bir hayat
Lakin içimdeki mağrur şairi asla öldürmeyeceğim
Asla öldürmeyeceğim.


Nedim Kardaş

Bir Düş-tük Kırıl-dık!

Bakma bana öyle,

Sessizde durma,

Özlemiyorum artık seni!
Bir şeyler söyle,
Akıllara zarar suskun cümlelerinle boğma beni.
Dudaklarının altında biriktirdiğin sözleri çıkar,
Sevmediğini haykır yüzüme,
Yokluğuna dayanırım elbet,
Yeter ki çık yüreğimin kafesinden.
Damlalarım yoruldu akmaktan,
Bir düş-tük kırıldık anla işte.



Sana uzak olduğum kadar yakınımda,
Çıkaramıyorum sen düşünceleri beynimden,
İntihara neden olacak sen düşünceleri,
Gülerken ağlamak nasıl?
Veya ağlarken delirmek
Benimkisi de böyle bir şey işte.
Hissetmiştim gideceğini,Ayrılık kokuyordu nefesin,
Gözlerin emanet bakıyordu,
Hiçbir gidiş acısız değildir,
Giderken yaşanmış acıları bana bırak,
Yoksa bunun adı gitmek olmaz.
Şarkımızın sözlerini al melodisi bende kalsın,
Dilimde gözlerinin nakaratı olur elbet,
Sana git diyişim 'şakacıktandı'.. istemeden kırmak gibi bir şey,
Ama yinede sen git.
Yeni yeni toparlamaya başladım kendimi,
Biraz gülerim, ardından ağlarım,
Bakma bana öyle,
Sessizde durma,
Böyle biriyim işte, Evet özlemiyorum seni,
Alışırım yokluğuna da,
Yalnızlıktan da korkmam,
Yeter ki çık yüreğimden ve çıkar intiharları düşüncelerimden...

Esmerim
Öylece bakakaldım uzaktan sana
Yaklaşıpta merhaba diyemedi
Özleminle yanarken seven kalbim
Uzanıpta elinden tutamadım

Haykırmak istedim sevdiğim o an
Canım benim, aşkım bir tanem diye
Hüzünlendi gözler sana bakarken
Gözümdeki yaşa dur diyemedim.

Mavilim



Okyanus güzelliği mavi gözlerinde kaybolmalıyım
Dudaklarının ateşiyle erimeliyim
Adımlarında yanında olmalıyım
Her şeyi seninle paylaşmalıyım
Bu hayat ikimizin olmalı birtanem...

Gülcan Mülayim

Sen İstanbul'u Bilmezsin

sen İstanbul'u bilmezsin çocuk
hiç yaşamadın ki burada dört mevsimi
resimlerden tanırsın asma köprüleri
camileri çeşmeleri
şarkılardan:
Çamlıca 'yı, Kanlıca' yı, Boğaziçi'ni
İstanbul'da yağmur nasıl yağar sicim sicim
nasıl sele dönüşür caddelerde, kar
nasıl çiğnenir ayaklar altında
umut umut
bilemezsin
bilemezsin denizin sarı-yeşil, mavi-mor rengini
hele bir de vurdu mu lodos
azdı mı köpük köpük dalgalar
tanıyamazsın martıların sesini

sen Beyoğlu'nu bilmezsin çocuk
hiç yaşamadın ki burada dört mevsimi
tarihi, vitrinlerde sergiler gibi
bir renk cümbüşü insan seli
arka sokaklarda yaşananları gizlercesine
sır perdesi
örtünce cibinlik gibi karabasan gece yürekleri
bir yerde birilerinin sızlar gözbebekleri
yitirilmiş gençlik midir
gelinlik midir?
o da bilmez ki!
kimse sordu mu acaba
ilk aşkı kimdi?
ya da;
yaşayabildi mi;?

sen İstanbul'u bilmezsin çocuk
hiç yaşamadın ki burada dört mevsimi
ayağında delik deşik ayakkabısı bir çocuk, çorapsız
sırtı donmuş, tek gömlek, kazaksız, hırkasız
kim bilir, hangi han kapısında sabahladı kaç gece
ya da hangi köprü altında rüzgarla koyun koyuna
bilemez sorsan
son yemeği hangi öğündü, neydi, kiminle?
ve en son sarılışı anasına ne zamandı şefkatle
kimse sordu mu acaba ilk oyuncağını, neydi
tinerden önce
ya da neydi aradığı...

sen İstanbul'u bilmezsin çocuk
hiç yaşamadın ki burada dört mevsimi
umutların nasıl bir gecede kondu 'ya döndüğünü
ve bir sabahın seherinde nasıl yıkıldığını gözyaşlarıyla
bilemezsin gökdelenlerde kimler yaşar ne yapar
caddelerde bu koşturmaca niye, nereye
açılan pankartlarda ne yazar üniversiteli
ne ister memuru, işçisi, emeklisi, işsizi
sen İstanbul'u bilmezsin çocuk
hiç yaşamadın ki burada dört mevsimi

bir büyük düştür İstanbul
bir tiyatro sahnesi
taş, altın oldu mu? bilemem ama
umutlar çoğu kez ayak altında ezildi
sen İstanbul'u bilmezsin çocuk
hiç yaşamadın ki burada dört mevsimi

Sensizlik Sonsuzluk

güneş batar
yıldızlar doğar
mevsimler gelir
mevsimler geçer
rüzgar eser
ümitler diner
çiçekler tomurcuk açar
yapraklar solar
yıldızlar kayar
insanlar ölür
zaman durur
renkler oluşur
gözyaşı akar
insan olgunlaşır
ağızdan çıkan sözcüklerle
hayat anlamlaşır...
sen imkansızdın ve onun için vazgeçilmezdin
ne kadar hata yaparsan yap
ne kadar beni üzersen üz
bir tek sen değişmezdin
bakışların, gülüşün, ellerin
bir tek senin yerin sabittir gönlümde...
zamanın durduğu, cümlelerimin anlamını yitirdiği anda çıkmıştın karşıma
şimdi ise bitmiş bir cümlenin sonundaki nokta gibisin
ne başın belli ne sonun
tek bildiğim sensizliğin sonsuzluk olduğu