Hikayeler ve Öyküler -2- - Sayfa 179

Sponsorlu Bağlantılar

Yıllar önce hastanede çalışırken, ağır hasta bir kız getirdiler. Tek yasam şansı beş yaşındaki kardeşinden acil kan nakli idi. Küçük oğlan ayni hastalıktan mucizevî şekilde kurtulmuş ve kanında o hastalığın mikroplarını yok eden bağışıklık oluşmuştu. Doktor durumu beş Yaşındaki oğlana anlattı ve ablasına kan verip vermeyeceğini sordu. Küçük çocuk bir an duraksadı. Sonra derin bir nefes aldı ve:

-"Şey! Eğer kurtulacaksa, veririm kanımı" dedi. Kan nakli ilerlerken ablasının gözlerinin içine bakıyor, gülümsüyordu. Kızın yanaklarına yeniden renk gelmeye başlamıştı bile. Ama küçük çocuğun yüzü giderek soluyordu. Gülümsemesi de yok oldu. Ve titreyen bir sesle doktora dönüp sordu:
-"doktor amca, ne zaman öleceğim?"

Ablasını yaşatırken, kendisinin öleceğini zannetmiş, buna
Rağmen kanını vermeyi kabul etmişti.

Acıdır maziye yeniden başlamak. Hatıraların arasından yenilerini çıkarmak. Gözler aranır eskiyi, yeniden yaşamak için. Elinden bir şey gelmez... Mazidir artık geçmişin. Dönüp bakmak istersin, ama arkanda artık bir şey kalmamıştır bile. Sen gittikten sonra, hüzünler sarar etrafı, her şey sensiz yaşamaya alışmıştır çoktan. Sen olmasan da olurmuş hayat bak! Olurmuş yaşamak... Yaşamanın böylesi görülmüşse eğer. Yaşamak buna denirse eğer. Ağlamaktan gözler kurudu sevgilim. Şimdi sessizce beklerim. Bir gün bende öleceğim. Sensiz uzaklara gideceğim. Şimdi ki gibi yalnız kalacak, yalnız yaşlanacağım. Umutlar zaten tükenmiş sen gidince. Şimdi bana ne kaldı sanıyorsun ardınsıra. Özlem bitti. Artık keder var yarınlarımda. Sen olmasanda yaşıyorum ben. Ölmek mi denir di yoksa... Ah, bilemiyorum... Ayrılık fena, acısı daha kötü. Maziyi düşünmeden geçen saniyeler yok zaten. Gitme derken sana bir defa bile bakmadın ardına. Bense hala seni düşlerim. Ne kadar acınası halime gülerim. Ben hala, ben hala aynı yerde sayıklarım. Yeniden alırım kalemi elime, yazmaya çalışırım seni kalbime. Sığmaz sözcükler bile, kalbimin her yerinde sen varsın diye. Susarım yine bakarım geleceğime, sen yoksun orada. Bakarım gökyüzüne milyonlarca yıldız arasından bulurum yine "seni". Bir de kendime bakarım ağlayacak gücüm kalmamış yanarım. Sessiz kuytu bir köşeye çekilirim. Açarım kalbimi sensiz gecelere. Geceler beni anlatır sana, avuturlar seni bana. Unuturum kendimi, dalarım yine uzaklara, senin olduğun anlara. Gözler görmez gerçekleri, sadece senin hayalini görür her yerde. Saklanır doğrular, yalanlara bırakır yerini ya da daha iyice söylenişi "belkilere". İnanır kendince bunlara bile. Aldırmaz söylenenlere. Yolunda güller açmasada artık yine de bir umut vardır her zaman için. Bir sevgi yeşertirim yeniden, aslında hiç solmayan içimde. Sevgimle büyütürüm yarım kalan haliyle. Bütün kalbimi veririm ona. Yarınlarda seninle olmanın umuduyla. Sevgileri yaşamak yanında. Her şeyin en güzeli olması dileğiyle. Bekleyeceğim ben yine "seni..."

Ömrü zaten üç gün olan kelebek papatyaya aşık olur.
Her an yanındadır ama bir türlü söyleyemez onu sevdiğini.
Derken kelebeğin ölüm zamanı gelir.
Son nefesini verirken SENİ SEVİYORUM der papatyaya.
Papatya sadece bende diyebilir ve kelebek ölür.
Neden daha önce onu sevdiğimi söyleyemedim diye çok üzülür ve yolmaya başlar yapraklarını.
Dökülen her yaprakta SENİ SEVİYORUM der.
O günden sonra sevdiğine soramayan herkes papatyalara sorar,seviyor mu sevmiyor mu diye...

Bizi Affet!
En son ne zaman üstüne titremiştik? Ne zaman değerli kılmıştık? Ucuzlatmadan, ayaklar altına almadan en son ne zaman gerçekten yaşayabilmiştik?

Bizler, aşkı şimdi bulunduğu yere getirenler, suçluyuz. Birisini sevmeyi unuttuğumuz için, bencilliğimizi aşka karıştırdığımız için suçluyuz.

Kimler sildi aklımızdan saflığı? Biz bu kadar kirlenmiş çocuklar değildik? Zaten ne ara büyüdüğümüzü bile anlayamamıştık, sevdayı siyaha boyamayı ne zaman öğrendik? Düşlerimiz yok muydu? Yan komşunun oğluna gönlümüz kaydığında, saatler boyu yol gözlediğimizde, taşıdığımız aynı kalp değil miydi? İlk öpüştüğünüz günü düşünün. Ellerinizin nasıl terlediğini, yüzünüzün kızardığını, koşarak eve kaçtığınızı hatırlamıyor musunuz?

Yan yana yürürken ellerin çarpışması için ettiğimiz duaları, sinemada sarılmasını beklerken filmi kaçırmayı, ilk randevuların pastanede olmasını, unuttuk mu? Birlikte içilen gazozun, şimdi içilen en pahalı şampanyadan bile lezzetli olduğu o yıllarda yaşayan da bizler değil miydik? Sevişmeyi öğrendiğimiz için mi bozuldu hepsi?

Eve geç kalıp babadan dayak yeme riskini göze almak, sevgiliyle beş dakika daha fazla olabilmek için değil miydi? Cep telefonumuz olmadan, saatler boyu sabırla buluşma yerinde bekleyebilmek için, aşktan başka neyi olabilir ki insanın? Altımızda son model arabalarımızın olmadığı zamanlarda, uzun yürüyüşler yaparak ulaştığımız çay bahçelerini, şimdi gitmeye değer bulmamak, bizim neye dönüştüğümüzü gösterir?

Bizler, kendimizi kirletirken, bize inanan aşkı da lekeledik. Onu parçalamak için uğraştık. Egolarımızı sevginin önüne koyduk. Yalan söyledik, aldattık. Gözlerimiz döndü para diye, aşkı üç otuza sattık.

Anılarımıza sahip çıkmadık. Kimseyi hatırlamadık. O kadar bulandı ki yaşadıklarımızdan aklımız, emek verenlerin üstüne bastık. Her ilişkimizi çıkar üstüne kurduk. Karşılıksız yapılan ne varsa, hepsine gülerek baktık. Alay ettik, aramızda biraz temiz kalmış kim varsa ve daha acısı, bunu yaparken hiç utanmadık.

Bizler, önce kişiliklerimizi kaybettik. Sahte özgüvenlerle yollara çıkıp, satın aldıklarımızla var olabildik. Sonra kalplerimiz bozuldu, abdaldık, aptal olduk. Sonunda kör olmayı becerdik. Baktıklarımızın gerçek olmadığını, masalların birer yansıması olduğunu fark edemedik. Kendimizle o kadar ilgiliydik ki, aynadaki yansımamızdan başka bir şey sevemedik. Sen bizi affet Tanrım, sanırım biz aşkı kaybettik….

MACARİSTAN’DA BİR MEZAR TAŞI

Son Budin Valisi Arnavut Abdurrahman Abdi Paşa
“Kahraman Düşmandı, Rahat Uyusun!”
145 sene eyalet merkezimiz olan, 6 defa muhasara edilip bizde kalan Budin"in son Osmanlı valisi Arnavut Abdurrahman Abdi Paşa idi. 1686 Eylül ayının ikinci günü, 2 ay 14 gün dayandıktan sonra düşen Budin"de Osmanlı"nın hiç esiri ve yaralısı yoktur. Başta 70 yaşındaki kale kumandanı Abdurrahman Abdi Paşa olmak üzere, hepsi Bali Paşa Meydanı"nda vuruşa vuruşa şehit olmuşlardır. Kanuni"nin ilk girişinden itibaren sayarsanız 160 sene, resmi egemenliğin başlamasından 145 yıl sonra Budin kalesi düşer.

Osmanlı Devletinin Son Budin Beylerbeyi, Budin eyaletindeki son valisi ve meşhur Budin kahramanı. Arnavut Abdurrahman Abdi Paşa (? - 2 Eylül 1686) aslen yeniçerilikten yetişmiş bir askerdir. Doğum yeri ve tarihi bilinmemektedir. Yüksek zekası ve kabiliyeti ile 1668 yılında Yeniçeri ağası oldu. Girit savaşlarında büyük kahramanlıklar göstermesi üzerine vezirlik rütbesine terfi etti. Bundan sonra sırasıyla; Bağdad, Mısır, Bosna ve Budin valiliklerinde bulundu. 1684 yılında Halep valiliğine, aynı yıl tekrar Budin valiliğine tayin edildi. Budin valisiyken az bir kuvvetle 1686 yılında doksan bin kişilik Haçlı ordusuna karşı durdu. Düşmanın teslim tekliflerini geri çeviren Abdi Paşa, 1686’da çıkarma harekatı yaparken şehid oldu. Bu sırada 70 yaşlarındaydı. Haçlı ordusu ancak bundan sonra şehre girebildi.
Macarlar ise Paşa’nın kahramanlığını asırlar boyunca unutmadılar ve şehit düştüğü yere üzerinde son derece anlamlı ifadelerin yazılı olduğu bir mezartaşı diktiler.
Bu taşta "145 yıllık Türk egemenliğinin son Budin Valisi Abdurrahman Abdi Arnavut Paşa, bu yerin yakınında 1686 Eylül ayının 2. günü öğleden sonra yaşamının 70. yılında maktul düştü. Kahraman düşmandı, rahat uyusun!" yazılıdır.

Kocam bir muhendisti. Onunla sâkin tabiatini sevdigim icin evlenmistim. Bu sâkin adamin gogsune basimi koymak icimi nasil da ısıtırdı.

Gel gor ki iki yil nisanlilik ve bes yil evlilikten sonra bu sâkinlik beni yormaya baslamisti. Esimin -bir zamanlar cok sevdigim bu özelliği artık beni huzursuz ediyordu.

Is iliskiye gelince oldukca icli, hattâ asiri hassas bir kadinim. Romantik anlara, kucuk bir cocugun sekere duskunlugu gibi can atıyorum.
Oysa kocamin sakinligi, baska bir deyisle vurdum duymazligi, evliligimize romantizm katmamasi Beni aşktan almis, uzaklastirmisti.
Sonunda kararimi ona da acikladim: bosanmak istiyordum. Saskinliktan gozleri acilarak 'niye?' diye sordu.
'Gercekten belli bir sebebi yok' dedim, 'sadece yoruldum.' Butun gece agzini bicak acmadi. Dusunuyordu. Bu hâli ise hayal
kirikligimi daha da artirmaktan baska bir ise yaramiyordu: iste, sıkıntisini disari vurmaktan bile aciz bir adamla evliydim.
Ondan ne bekleyebilirdim ki!
Sonunda sordu: 'seni caydirmak icin ne yapabilirim?' Demek ki soyledikleri dogruydu: insanlarin mizaci asla
degistirilemiyordu. Son inanc kirintilarim da kaybolmustu. 'Iste mesele tam da bu' dedim. 'Sorunun cevabini kendin bulup kalbimi ikna edebilirsen kararimdan vazgecebilirim.' 'Diyelim dagin tepesinde bir ucurum kenarinda bir cicek var.
O cicegi benim icin koparmak, dusup vucudunun butun kemiklerinin kirilmasina, hattâ olumune mâl'olacak. Bunu benim icin yapar misin?'
Yuzumu dikkatle inceledi ve 'Sana bunun cevabini yarin verecegim' dedi. Bu cevapla son umidim de yok olmustu.
Ertesi sabah uyandigimda evde yoktu. Bos bir sut sisesini mutfak masasinin uzerine koymus, altina da bir not birakmisti.
'Sevgilim' diye basliyordu, 'O cicegi senin icin koparmazdim' Kalbim yine kirilmisti. Okumaya devam ettim.
'Cunku her zaman yaptigin gibi bilgisayarin altini ustune getirip cokerttikten sonra monitorun onunde agladiginda, onu tekrar duzeltebilmem icin ellerime ihtiyacim var.'
'Anahtarlari her zaman evde unuttugunu bildigimden, senden once eve varabilmem uzere kosmam gerektiginden bacaklarima ihtiyacim var.'
'Arabayi kullanmayi cok sevdigin halde sehirde hep yolu kaybettiginden, yolu gosterebilmem icin gozlerime ihtiyacim var.'
'in her ayki ziyaretinde sebep oldugu, karnindaki kramplari rahatlatabilmem icin avuclarima ihtiyacim var.'

'Evde oturmayi sevdiginden, ice kapanikligini dagitmak, can sıkıntini hafifletmek uzere sana sakalar yapabilmem, hikâyeler anlatabilmem icin agzima ihtiyacim var.'

'Sabahtan aksama kadar bilgisayara bakmaktan gozlerinin bozulmasi kacinilmaz oldugundan, yaslandigimizda tirnaklarini kesebilmem, saclarinda -gorulmesini istemedigin- beyaz telleri ayiklayabilme merdivenlerden asagi inerken elini tutabilmem, ciceklerin renginin -
gencliginde senin yuzunun rengi gibi oldugunu soyleyebilmem icin gozlerime ihtiyacim var.'

'Ama seni benden daha fazla seven biri varsa, evet o ucuruma gidip, o cicegi senin icin koparirim bir tanem.'

Baktim, mektuptaki yazinin murekkepleri yer yer dagiliyordu. Goz yaslarim mektuba dusuyordu. 'Mektubu okuduysan ve kalbin ikna olduysa luften kapiyi ac canim. Cok sevdigin susamli ekmek ve taze sutle kapida bekliyorum.' Kosarak kapiyi actim. Endiseli bir yuzle ve ellerinde sıkıca tuttugu susamli ekmek ve sutle kapinin onundeydi.

Artik cok iyi biliyordum: beni ondan daha cok kimse sevemezdi. O cicegi ucurumun kenarinda birakmaya karar verdim.
Bu gercek askti.

Ilk yillardaki heyecanlar icinde gormeye alistigimiz askin, seneler sonra o heyecanlar kaybolup gittiginde, huzur ve durgunluk icinde dehep var olmaya devam ettigini goremeyebiliyoruz.
Oysa ask hep vardir. Belki artik heyecansiz, belki artik romantic degil... Belki sıkıcı, tekduze, hatta belki yuzsuz... Ama hep oralarda bir yerdedir.
Cicekler ve romantik dakikalar iliskinin baslamasi icin elbette gereklidir. Bir zaman sonra bunlar gitse de gercek askin sutunu ebedi kalir.

Hayat tam da boyle bir seydir.