Hikayeler ve Öyküler -1- [Arşiv] - Sayfa 178

Çocuk sordu: Bir dondurma küp ne kadar?
Garson Elli sent dedi.
Çocuk elini cebinden çıkarıp parasını saydı. Peki ya bir porsiyon sadece dondurma ne kadar? diye sordu.
Kafeteryada masa bekleyen insanlar vardı ve garson sabırsızlanıyordu. Ters bir biçimde Otuz beş sent dedi.
Çocuk parasını tekrar saydı ve Ben bir porsiyon sade dondurma alayım dedi.
Garson dondurmayı getirdi, adisyonu masaya bıraktı ve gitti. Çocuk dondurmasını yedi, kasaya parasını ödedi ve kafeteryadan ayrıldı.
Garson geri gelip masayı silerken gördüklerine inanamadı.
Boş dondurma kasesinin yanında düzenli bir biçimde on beş sent vardı; bu, onun bahşişiydi

Bugün Farklı Bir Havadayım.Rüyamda Hayatımın Aşkını Gördüm...Kendisine Bir Türlü Açılamama Rağmen Kendisinden Cevap alamamama Rağmen Onu Çook seviyorum. Senin o Gözlerin Var ya Herşeyi Bitirdi Hani O Verdiğin Sözler... Bu Şarkı Beni 7 Bitirdi...Grup Koridor Sağolsun dinledikçe Kendimden Geçiyorum.... Hain bir gün kalkıp da onu özledim demiştim ya... işte o gün bugündür.Hayat Anlam taşıyor onu Rüyamda Görünce.Peki onu Gerçekten Görecek Olsam Ne Olur Acaba bana... Ayaklarım Birbirine dolanıyor Heryerde Onu Arıyor Gözlerim...İşte Gene Öyle Bir Gün.Kimi görsem o sanıyorum.Özlüyorum Sesini Duymasam da Kendisini...Artık Onsuz Yapamıyorum. Kendime de kızmıyor değilim hani...bana Bir Söz mü Verdi? ya da Umut mu? Verdiği Sadece Arkadaşça Sevigsiydi Ve bunu Kötüyew kullandım... Senin de Kalbin Kırdığım için özür dilerim. Sensiz Geçmiyor işte günler. Herşeyi birşeye bağlamak birşeyleri feda etmeye bağlıdır. Ben Hayatımı Sana Bağladım Hayatımı Feda Ediyorum Senin Uğruna... Birgün seni ne kadar Sevdiğimi anlayacaksın ama geç olacak. Hayat ne demektir diye sor bi kendine. Hayat Kendini Sevmektir.. Hayat Karşındakini Sevmektir... Ve Hayat Sevdiğinden kopmadan yaşamaktır... senin O Gözlerin Beni Kendimden Aldı... Seni Çooooooooooooooooooooook Seviyorum ve Özlüyorum...İstesem de Ulaşamıyorum... Sana Ulaşsam bile Seninle Yüzleşmek Korkutuyor beni..
Senin Gözlerinin içine Bakıp Seni seviyorum demek...xxxxnda bu Daha Çok Korkutuyor beni.Çükü Seninle Yüzleşince Sana Olan sevgimimn Biteceğini Düşünüyorum...
En iyisi Seninle Konuşmamak ve gözlerinle konuşmamak...Seni Herzaman Uzaktan İzleyeceğim ve Kesinlikle senin olmayacağım...

Şarkılar Yalan Söylüyor.Sana Olan Duygularımı Ne Güzel Sözler Ne Hikayeler Ne de Şiirler İfade Edebilir....
Sen Gönlümde Yaşadıkça Varsın Ve Sen Ulaşılmadıkça Güzelsin...
Ulaşılamaman Dileğiyle...

İğnelerin kapsüle dokunup mermiyi ateşlemesi gibi ateşliyordun günahların fişeğini..ama hep kendini yaraladığının farkında bile değildin..yaralı bir gemiye benziyordun..bulabileceğin tek ve küçücük bir rıhtıma yanaşmaya dahi razıydın..fakat her tarafın kokuşmuş sularla çevriliydi.. nereye gitsen etrafında kokuşmuş sular..!için
mikroplarla kaynıyordu..yaranı iyileştirmeyi düşünemez bir haldeydin..eğer ALLAH rıhtımı gösterip şifa vermezse yarın batmış olacaksın..
Altın kaplı bir yelpaze ruhumu serinletmeye başladı..lakin yetersiz..!cüretkar bir yangın bütün aleviyle bütün vücudumu sardı..kalbimin bilmediğim bir noktasında atomlar patlıyor..yakıp yıkan bir enerji açığa çıkıyor ve bir yangın halinde yayılıyor tüm
bedenime..atomları patlatan tetik ise;Sen.. ben artık bu aşkın yalnızlığa mahkum ettiği zavallı bir ırgatım..görebildiğim en son noktada sadece ayrılık var.. gözleriyle, acımasızlığıyla hayatımı süzen bir ayrılık..geriye değersiz bir tortu kalacak sonunda..derbeder bir tortu..! Bana şevkatli bir el lazım..zayıflığımdan dolayı şikayette
bulunmayacak,öğüt vermekte üretken bir el..!çünkü bu aşk anlaşılmadık bir içeriğe sahip.ve ben acemiyim.. sana böylesine hayran olmak,seni delicesine sevmek ve böylesine hissetmek..!
Bütün hayallerim seninle damgalandı.ama bir arzunun illete dönüşebilecek bir dürtüsü değil bu..! madde ötesi bir yakınlığın sımsıkı kavrayan parmakları.. ruhunu görebilseydim eğer ve dokunabilseydi ona..vuslatın en güzeli olurdu benim için..berrak bir ruhtan ibaretsin ve ben sana mahkumum..! halbuki anlatamadım..senden dünyevi hiç bir beklentim olmadığını ve sadece sana duyduğum sevginin büyüklüğünü ve saflığını öğrenmeni istedim..sence kötü mü yaptım..?

neydin sen?

bir rüzgar mıydın da şöyle bir esip geçtin..?yapraklarını döküp dallarını kırdın içimdeki sevgi çınarının..yüreğime ebediyet arzusunun çekirdeğini bıraktın..bedenim alev alev tutuştu
böylece..sonsuz hayat az ötede duran canlı varlık kadar yaklaştı ruhuma..

neydin sen?

bir ışık demeti miydin de RABBİM bu demeti çok güzel yarattığı nadide bir kalıp içinde sundu bana..? bir ayna mıydın? Gözlerimi kaybettim içinde ve şimdi ne seni ne de
kendimi görebiliyorum..!neden bir an pencerelerine varana kadar açtın bana gönlünü?sonra bir başka diliminde zamanın esrarlı bir havaya bürünüp kapılarını bile kapattın yüzüme..! yoksa mevcut değil miydin? kuru bir ısırgan dalı mı sarstı beni? Ebediyete yönelik sevgi ve hasrete susamış kalbim,aslında mevcut olmayan seni bu kuru ısırgan dalında hissedip de aşka mı geldi..? şimdiye değin yaşadıklarım,körebe oynayan bir romantizmin köpüklerimiydi..?

neydin sen?

gökten avuçlarıma düşen bir damla su mu?kalbimin yangını bütün hücrelerimi sarınca buharlaşıp kayboldun..sonu gelmeyen bir heyecan mıydın ki kendi ellerimle hazırladım sonunu..?yoksa bu zavallı gönlümle yıkılmaz bir kule olarak mı algıladım seni ve sen bir
kuştüyü olarak uçup kayboldun gökyüzünde..? bir şiirmiydin? içimi doldurdun gizemli mısralarınla,intizarınla..şimdi her mısra boşluğa asılıp kaldı,yapayalnız..
bir masal mıydın? Kuşların geceleyin ruhuma anlattığı bir efsane miydin,çağların
ötesinden kopup gelen..?yoksa bulutların kulağıma fısıldadığı bir nağme miydin? seninle farkına vardım içimin ücra köşelerinin..karanlıklar içinde bırakılmış onurumuzu kurtarmak için bilendim seninle..kıskacına sıkıştığım bir döngüyü,yüzeysel endişeler çemberini kırdım sayende.. sayende adımlarımı yeniledim..ince bir alev gibiydin ama o alev bir yığın dinamiti ateşleyecek güçteydi..

neredesin şimdi?

hangi tomurcukta?hangi iklim ve mekanda?bu günde mi,dünde misin? Hayalde mi düşte misin? her yere bakıp seni hatırlıyorum,yollara bakıp seni özlüyorum.. dünyamı saçlarının rengine bürüyüp kayıplara karışmasaydın,her şey bana acıyarak bakmayacak,yollar gözyaşıma şahit olmayacaktı..sana bir yabancı gibi uzaktan seslenmeyecek yüreğimde ağırlayacaktım seni.. bazen bir yağmur damlasısın,bir çiçek yaprağının,bir rüzgar perisinin bakışlarında buldum o mağrur,dimdik ve tavizsiz tavrını..sesin bazen ıssız bir köşede yankılandı.defalarca yılmadan dikkatle dinledim
seni..

fevkaladeydin..
biliyorum ki ne her sevgili Leyla'dır,ne de her yürek Mecnun'a aittir.. ah bir yeterince anlayabilseydin beni!!ne bir öyküden arta kalan duygu kırıntısı,ne de bir boşluktan sızan aldatıcı bir ışıktır sevgim..
Lakin anlayabilse de anlayamasan da sevgim böyle ve sürecek..

Nisan’dı. Üniversite’nin avlusunda, incir ağacının dibindeki banka oturmuş, zaman geçiriyordum.

Dalgındım.

İmkansız şey
Şiir yazmak
Aşıksan eğer;
Ve yazmamak,
Aylardan Nisansa.

Nisan rüzgarıyla kulağıma dolan mısraları duyduğum ilk anda en sevdiğim şairin bahar gününe yakışan Nisan şiiriydi yalnızca beni etkileyen...

Ardından dalgın dalgın uzaklara bakan gözlerim bu ruhumu etkileyen sesin geldiği yönde, yakasından eteğinin ucuna değin düğme dizili elbiseli kızı gördü.
Çok mutluydum. Onun gülümsemesinin ardından gittim. O an yeryüzündeki en güzel gülümsemeye ve eteğinin ucuna değin düğme dizili bir elbiseye sahip olan yüzün peşinden sürükleniyordum, sanki.

Ona çok güzel olduğunu ve elbisenin çok yakıştığını söyleyemedim.
Adının “Nisan” olduğunu düşlediğimi, bugün doğum günüm olduğunu, pastaların en çikolatalısını sevdiğimi ve onunla birlikte, bu günü daha özel bir hale getirmek istediğimi de bilmiyordu.

Tüm bu bu düşüncelerimin, kelimeler halinde boğazıma dizilip kalmasına sebep; avuçlarımın arasına almak istediğim, o güzel ellerinde gördüğüm bir yüzüktü yalnızca.

Onu bir daha hiç görmedim. 20 yıl sonra yine bir bahar günü okulun bahçesine gidinceye değin.

Seneler sonra okulun bahçesindeki mezunlar gününe gittiğimde onu ilk gördüğüm günü hatırladım. Sonra bir koku hissettim. Salt burnumda değil tüm damarlarımda. Özlediğim ve çok gerilerde bıraktığım, incir ağaçlarının kokusuna karışan bir kadın kokusu…

İncir ağacının altındaki bank artık yoktu. Yakasından eteğinin ucuna kadar düğmeli elbiseli küçük kız dikkatimi çekti, hemen ağacın altında koşuşturan. Küçük kızın yanındaki ise oydu. Yanıma geldi eskiden olduğu gibi güzel gülümsemesiyle bana baktı yada ben öyle hayal ettim.

Elimi sıktı. Kızı elinden kurtulup bana doğru bir kaç adım attı. O küçük kızı bana tanıştırmak için söze başladığı anda, ben içimden seneler öncesinden bir isim tutmuştum.
O ise ilk kez duyduğum ve hep güzel olduğunu hayal ettiğim sesiyle, tanıştırayım;

- Kızım “Nisan” dedi.

AZ KALDI

Çoğalırken ceplerimde hüzün adına birikmiş kelimeler, kendimi şehrin hangi yükseltisinden atabilirim diye aranırken bir sahil dinginliğinde buluyorum küçük bedenimi. Yazdan kalma tozlu bir şezlong, sanki denize girecekmiş gibi soyunmuş bir iskele ve üstünde nasıl düşülürü test eden ben… düşemedim gecelerden gündüze, uzandığım her ışığın gözkapakları devriliverdi üstüme… cambazlığımla ters yüz etsem de zamanı sıyırıp atamadım omzumdaki bekleyişlerin ağırlığını.ceplerimi boşaltıyorum. Sol omzumdaki melek fısıldıyor kulağıma “az kaldı”… evet diyorum meleğe az (k)aldı…
Sabrımın son nefesini çekip, gözlerimin feriyle söndürmüşken, son gücümü umut kapım kapanmasın diye katlayıp katlayıp menteşelere sıkıştırmışken ve artık cehennemden bozma bir zaman dilimine sürgün edildiğime tamamen ikna olmuşken bir melek fısıldıyor kulağıma “az kaldı”…. Evet diyorum meleğe az kaldı(m) ….
Azları topluyorum şimdilerde çok olabilmek için…..
Biliyorum “az kaldı”…..

Birer birer gittiler yaşamımdan. Herbiri ayrı bir yaraydı , her biri ayrı bir yaşanmışlık, güzel ve çirkindiler, umutları, umutsuzlukları vardı, sevdaları vardı, en önemlisi insandılar , insan olmayı ve insanları seviyorlardı. Ben onları öylece seviyordum. Yanımdalarken kırıyordum onları, bazen küçük düşürüyordum , kendimi yükseltiyordum. Oysa paylaşılmışlıkların en güzelini yaşıyordum onlarla . Kurgu değildi bu, sıralı hayaller silsilesi değildi, kandı, etti , duyguydu tümüyle. Önceleri bebim için tutunacak birer daldılar, hiçliğimi eriten çokluğumdular , sonraları sevdamdılar .

Sabah...

Güneş penceremi tırmalıyordu artık. Ben geceden kalma mutluluklarınmı süzerek güne umutlu başlama kavgasındaydım . Yaşam sürecinin bir basamağını daha yılgın ve durağan atlamaya hazırlanıyordum. Geçmiş belleğimde dingin bir tutarlılıkla mıhlanıp kalmıştı. Bu yaşadığımız günlerin ne denli kepaze olduğunu mırıldanıyordum. İçimde acı tadı vardı ayrılıkların, yalnızlıkların .Boşluğu kucaklayan kollarımda yorgunluk ve yitikliği aynı anda yaşıyordum .Geleceği bilmiyordum ve bu beni yaralamıyor aksine kamçılıyordu . Dört elle olmasa da yaşama bağlanmamı sağlıyordu . İleriye dönük planlar yapmıyordum , dilidmde hep aynı dizeyi gezdiriyordum ; "Que sera sera" . Hoşuma gidiyordu bu. Ama kadercilik değildi benimkisi , sadece hoşuma gidiyordu. Çünkü bir bakıma doğruydu , olacak olan olurdu ve bu yabancı dildeki karşılığı içimi ısıtıyordu.

Dünü artık unutup beynimin ücra bir köşesine itmenin zamanı gelmişti. Bana yararı yoktu hatırlamanın . Unutmak ; o ne büyük bahtiyarlıktı. Ve çoğu insan kendini irdelemek yerine bu büyük zenaati kullanarak mutluluğa erişiyordu. Ama benim için yine de eşidi yaşamamaktı.

Evden çıktığımda kör bir vaktiydi sabahın ve körlük sanki tüm şehri sarmışcasına insanlar da yitik bir şeylercesine ararcasına , kör topal ilerilyorlardı caddelerde, birtaz sonra her biri işyerlerine, okullarına varacak ve akşama kadar yaşama ara vereceklerdi. Çünkü yazarın dediği gibi yaşam gecenin konusuydu, tek kalmanın ve içkinliğin konusuydu , gündüzün ve hengameli bir kalabalığın değil . Bu bir anlamda rahatlatıyordu insanları, işteyken sayılar ya da dosyalarla uğraşıyor , kimisi yük taşıyor, kimisi araba sürüyor ve akşama evlerine döndüklerinde rahat bir yorgunlukla uykuya dalıyorlardı ve bu ebedi istirahat provalarını habersizce yaptıktan sonra kendilerini ertesi güne aktarıyorlardı. Ben de bu yığınsal kalabalığa katılarak hızla yolumu eritmeye başladım. Kafamı hiçbir şey üstünde yoğunlaştıramıyor , sadece yürümekle yetiniyordum . Belki de bu benim mola verişimdi . Anlamsız bir rahatlıkla öylece ilerliyordum her sabah ve hergün yaptığım gibi işle ilgili ve birbiriyle ilintisiz bir sürü şeyi kafamdan hızla geçirirp sonuçta hiçbir yere varamamanın huzurunu yaşıyordum.

Mola...

İşe geldim artık. Rutin selamlaşmalardan sonra masama oturdum. Birkaç kişi gelip bir şeyler analttılar . Boş bir anlayışlılıkla suratlarına baktım . Ne anlattıklarını biliyordum , dinlemem de gerekmiyordu aslında ama büyük bir dikkatle dinliyormuş gibi yapıyordum . Hepsi dinlenilmiş olmanın ve onaylanmanın sevinciyle ayrıldılar yanımdan , ne büyük huzurdu onaylanmak. Dosyanı çıkardım , birşeyler yazdım , rutin , sıradan hep yazılagelen şeyler .Ezberlenmiş roller gibi rahatça akıyorlardı kağıda . Değişik olaylar olmasını bekliyordum . Ufak bir renkti aradığım. Ama yaşantımız ömylesine tek renk hale gelmişti ki o renk dışındaki rtenklere şüpheyle bakmaya da alışmıştık . Siyahın bile tek tonu vardı bizim için , versiyonları değil sadece kendisi ilgilendiriyordu bizi.

Bu karmaşa içerisinde daha fazla renge tahammülümüz kalmamaıştı sanki. Zaten varolan o tek renk bile yeterince korkutuyordu bizi . Daha büyük korkulara katlanamazdık , yaşantımızı diğer renklerle kirletemezdik . oysa yıllar sonra kirlenmenin güzel olduğuna dair reklamlar yapılacaktı .

Etrafımı boş gözlerle süzdüm . Bir arkadaşla göz göze geldik . Yine aynı sevimil bakşlar ve baş eğmeler . Ne kadar tanıdık bir yaşamdı bu , bana aitmiş gibi . Cidden benim miydi bu yaşam ? Telefon çaldı . Bir ses evecenlikle "Doktora gidiyorum , eve geç kalacağım" dedi. Tamam bile demedim , gereksizdi çünkü . Yemek vaktine kadar öylece oturdum , birkaç imza attım , birkaç demlik çay içtim , sigaramı hiç ettim onunla birlikte . Ne iyi ....

Yemekten dönünce gazete okudum . Kuponaları seyrettim . Kesmek külfet ama seyretmesi zor değil . Keşke "Kuzate" diye bir gazete çıksa ve ben kuponları öylece seyretsem . Ne haber , ne köşe yazısı , ne salya sümük duygu pazarlayıcıları, hiçbiri, bu tek renk hayatımızı kirletmese. Ama ben bunlarla avunabilecek miyim? Mutlu olmam şart mı? Gazeteleri karıştırdım. Kışırtısı beynimi zonklatıyor. Devam ettim , bir ara telefon çaldı. Sonra "Sizi arıyorlar" dediler. Büyük bir üşengeçlikle yarimdemn kalktım . Ses tanıdık ve sadece bir cümle "Gidiyorum"...

Öğle vakti...

Telaşla kapattım telefonu. Rengim değişmişti. Hızla çıktım işyerinden . Koşasım geldi ama yapamadım , çok istedim ama adımlarım ihanet etti bana . ( Kış , rüzgar her şeyi itekliyor. Yolda iki kişi öylece yürüyordu rüzgara aldırmadan. Üşüyorlardı ama elleri ceplerinde değil . Dar bir yola sapıp dik bir yokuşa çıktılar. Sonra bir koruluk . Şaraplarını çıkarıp sessiz çığlıklarla yudumladılar. Yanlarından birkaç kişi geçti , bakıp gülümseyerek. Sonra şişeleri bitiyor ve birisi yuvarlana yuvarlana , diğeri onu kaldırmaya uğraşarak ilerliyorlar. Sonra keskin bir soğuk , uzun bir yürüyüş ve sahne sona eriyor.)

Aklımdan hep paylaşımlarımız geçti. İnatla itekliyorum onları ama gitmediler. Gitmelerini istemiyordum aslında . Bağırıyorum , duymuyorlar , yıtıyorum kaldırımları karşıma dikiliyorlar , ağlıyordum. İskeleye geldim şimdi , etrafı kolaçan ederek. Gideceğim yolu bulunca hizla ilerledim. Orada , ileirde duruyordu . Sırtı bana dönük . Adınlarımı ağırlaştırdı. , bu süreyi uzatır diye. Yavaşça yaklaşıp sırtına dokundum . Donuk gözlerle baktı. Susutuk. Yırtıcı ve korkunç bir sessizlikti bu. Sokak boyunca ilerledik , durdu.

"Sana söylenecek çok şey yok dostum. Gidiyorum , çünkü bu aklayacak beni. Gidiyorum , çünkü kalırsam yoklaşacağım . Ağlamayacağım , göz yaşlarımı harcamayacağım. Son anımız salyalı sümüklü olsun istemiyorum . Biliyorsun gönlümüzde acılara daha çok yer var. İleride ellerimiz yine kavuşacak , kuvvetle sarılacağız birbirimize . O güne değin ağlamak yok , sevinçten ağlayana kadar ağlamak yok , dostum , gidiyorum." dedi .

Birşey söyleyemedim , boğazımdaki çığlık taşamadı dışarı. "Öyledir , dost , öyledir." dedim. Kucaklaştık ve yönlerimiz ayrıldı , belki sonsuza dek . Ama bu incitmedi bizi . Kırgınlığımızı ve haykırışlarımızı kalbimize gömdük . Ağlamadık , çünkü ağlamak yaralayacaktı bizi. Güldük ve isyanla boyun eğdik , güpegündüz.

İlk değil , son da ....

Artık kayboldu gözden ve ben yıllar sonra ilk kez gözlerimden akan yaşaş şaşarak ve aydınlığımızı elimde güneşe eş tutuarak işimin yolunu tuttum . O gitti ve güçlüler hep terk edenlerdir sözü geldi aklıma , güldüm.

Akşam...

Körpe mutlulukları daha başta yitirmenin ve umutlarımızı kararsız sabahlara ötelemeninne denli zor olduğunu ikimiz de biliyorduk artık . Devinen bir korkaklık içinde uykulu bir sanal yaşamın kıpırdanışlarını içimize akıttık. Dün günlerin en güzeli gibi görünse de henüz yaşamadıklarımızın da mutluluklara gebe olduğunu umuyorduk. Ama kendi dünyalarımızda bunu ne denli gerçekleyebileceğimizden habersisizdik. Ve bilmek işime gelmiyordu.

İkimizin de içimize sığmayan dünyalarımızı ortada bir yerelerde buluşturmayı umuyorduk . Bir bağlamda başarmıştık da bunu . Ama yine de olamamıştı . İki ayrı insandık , iki ayrı dünya . Düşlerimiz ve sevdalarımız vardı birbirine teğet , o özgürlüğü seçti ben sadece ipimi uzattım , fark buradaydı. Hayat bir sonraki ayrılığa kadar yeni bir yara açmıştı kalbimde ve zaman buna çare olacaktı , umut ediyordum.

İğnelerin kapsüle dokunup mermiyi ateşlemesi gibi ateşliyordun
günahların fişeğini..ama hep kendini yaraladığının farkında bile
değildin..yaralı bir gemiye benziyordun..bulabileceğin tek ve küçücük
bir rıhtıma yanaşmaya dahi razıydın..fakat her tarafın kokuşmuş
sularla çevriliydi..nereya gitsen etrafında kokuşmuş sular..!için
mikroplarla kaynıyordu..yaranı iyileştirmeyi düşünemez bir
haldeydin..eğer ALLAH rıhtımı gösterip şifa vermezse yarın batmış
olacaksın..
Altın kaplı bir yelpaze ruhumu serinletmeye başladı..lakin
yetersiz..!cüretkar bir yangın bütün aleviyle bütün vücudumu
sardı..kalbimin bilmediğim bir noktasında atomlar patlıyor..yakıp
yıkan bir enerji açığa çıkıyor ve bir yangın halinde yayılıyor tüm
bedenime..atomları patlatan tetik ise;Sen..
ben artık bu aşkın yanlızlığa mahküm ettiği zavallı bir
ırgatım..görebildiğim en son noktada sadece ayrılık
var..gözleriyle,acımasızlığıyla hayatımı süzen bir ayrılık..geriye
değersiz bir tortu kalacak sonunda..derbeder bir tortu..!
bana şevkatli bir el lazım..zayıflığımdan dolayı şikayette
bulunmayacak,öğüt vermekte üretken bir el..!çünkü bu aşk anlaşılmadık
bir içeriğe sahip.ve ben acemiyim..
sana böylesine hayran olmak,seni delicesine sevmek ve böylesine
hissetmek..!
bütün hayallerim seninle damgalandı.ama bir arzunun illete
dönüşebilecek bir dürtüsü değil bu..!
madde ötesi bir yakınlığın sımsıkı kavrayan parmakları..
ruhunu görebilseydim eğer ve dokunabilseydi ona..vuslatın en güzeli
olurdu benim için..berrak bir ruhtan ibaretsin ve ben sana mahkumum!
halbuki anlatamadım..senden dünyevi hiç bir beklentim olmadığını ve
sadece sana duyduğum sevginin büyüklüğünü ve saflığını öğrenmeni
istedim..sence kötü mü yaptım..?

neydin sen?

bir rüzgarmıydın da şöyle bir esip geçtin..?yapraklarını döküp
dallarını kırdın içimdeki sevgi çınarının..yüreğime ebediyyet
arzusunun çekirdeğini bıraktın..bedenim alev alev tutuştu
böylece..sonsuz hayat az ötede duran canlı varlık kadar yaklaştı
ruhuma..

neydin sen?

bir ışık demetimiydin de RABBİM bu demeti çok güzel yarattığı nadide
bir kalıp içinde sundu bana..?
bir aynamıydın?gözlerimi kaybettim içinde ve şimdi ne seni ne de
kendimi görebiliyorum..!neden bir an pencerelerine varana kadar açtın
bana gönlünü?sonra bir başka diliminde zamanın esrarlı bir havaya
bürünüp kapılarını bile kapattın yüzüme..!
yoksa mevcut değilmiydin?kuru bir ısırgan dalı mı sarstı beni?
ebediyyete yönelik sevgi ve hasrete susamış kalbim,aslında mevcut
olmayan seni bu kuru ısırgan dalında hissedip de aşka mı geldi..?
şimdiye değin yaşadıklarım,körebe oynayan bir romantizmin
köpüklerimiydi..?

neydin sen?

gökten avuçlarıma düşen bir damla su mu?kalbimin yangını bütün
hücrelerimi sarınca buharlaşıp kayboldun..sonu gelmeyen bir
heyecanmıydın ki kendi ellerimle hazırladım sonunu..?yoksa bu zavallı
gönlümle yıkılmaz bir kule olarak mı algıladım seni ve sen bir
kuştüyü olarak uçup kayboldun gökyüzünde..?
bir şiirmiydin?
içimi doldurdun gizemli mısralarınla,intizarınla..şimdi her mısra
boşluğa asılıp kaldı,yapayanlız..
bir masalmıydın?
kuşların geceleyin ruhuma anlattığı bir efsanemiydin,çağların
ötesinden kopup gelen..?yoksa bulutların kulağıma fısıldadığı bir
nağme miydin?
seninle farkına vardım içimin ücra köşelerinin..karanlıklar içinde
bırakılmış onurumuzu kurtarmak için bilendim seninle..kıskacına
sıkıştığım bir döngüyü,yüzeysel endişeler çemberini kırdım sayende..
sayende adımlarımı yeniledim..ince bir alev gibiydin ama o alev bir
yığın dinamiti ateşleyecek güçteydi..

neredesin şimdi?

hangi tomurcukta?hangi iklim ve mekanda?bu günde
mi,dündemisin?hayalde mi düştemisin?her yere bakıp seni
hatırlıyorum,yollara bakıp seni özlüyorum..
dünyamı saçlarının rengine bürüyüp kayıplara karışmasaydın,her şey
bana acıyarak bakmayacak,yollar gözyaşıma şahit olmayacaktı..sana bir yabancı gibi uzaktan seslenmeyecek yüreğimde ağırlayacaktım seni..
bazen bir yağmur damlasısın,bir çiçek yaprağının,bir rüzgar perisinin
bakışlarında buldum o mağrur,dimdik ve tavizsiz tavrını..sesin bazen
ıssız bir köşede yankılandı.defalarca yılmadan dikkatle dinledim
seni..
fevkaladeydin..
biliyorumki ne her sevgili Leyla'dır,ne de her yürek Mecnun'a aittir..
ah bir yeterince anlayabilseydin beni!!ne bir öyküden arta kalan
duygu kırıntısı,ne de bir boşluktan sızan aldatıcı bir ışıktır
sevgim..
lakin anlayabilse de anlayamasan da sevgim böyle ve sürecek..