Hikayeler ve Öyküler -2- - Sayfa 114

Bugün sakin ve güzel bir gündü. Görünüşte diğer günlerden farkı olmayan bir gün; ancak, hiç de göründüğü gibi bir gün değildi. Bakmasını bilen için hiçbir zaman günler birbirinin aynısı değildir. Çevreye kapalı gözle bakanlar olan bitenden habersiz yaşadıkları için çevrelerinden hiçbir şeyin değişmediğini söylerler. Aradan yıllar geçmesine rağmen görüştüğünüz birine: “Ben oradan ayrıldıktan sonra neler oldu, ne değişti?” diye sorduğunuz zaman genellikle: “Her şey bıraktığın gibi” cevabını alırsınız. Bu sözün iki anlamı var: “birincisi, sana anlatmak istemiyorum, ikincisi ise ben kör yaşıyorum....” Ne yazık ki bu gizli cevaplardan çoğu zaman ikincisi doğru oluyor. Bundan şunu anlıyoruz ki biz bir sürü körle dolu bir dünyada yaşıyoruz. Bu insanların dünyayı anlamaları ve ona karşı da tavır almaları da çok farklı oluyor. Onlar dünyayı körlerin fili tarif etmesi gibi parça parça anlıyorlar, bu yüzden de mutlu olmaları mümkün olmuyor. O bunları düşünürken karşı balkondan bir müzik sesi geldi. Sonra etrafındaki çiçeklerin kokusunu hissetti. Bir rüzgar esti, onun serinliği bütün vücudunu sardı. Balkona baktı, çok güzel sarışın bir kız balkon demirlerine dayanmış gökyüzüne bakıp müziğin ritmine uyarak başını sallıyor ve ara sıra ağzındaki sakızı şişirip şişirip patlatıyordu. Önce kıza baktı. Sonra müziğe kulak verdi. Çok yanık bir türküydü bu. Sonu hüsranla biten, acı bir aşk hikayesinin türküsü.. Türküleri ve bunların hayatla olan sıkı bağlarını düşündü. Hiçbir edebi tür Türküler kadar hayatı derinden kavramıyordu. Yine hiçbir edebi tür Türküler kadar yaşanmamıştır. İşin garibi, Türküler hep yanık, hep acıklıydı. Hemen hepsinin temelinde gönül kanatan bir hikaye vardı. Bu yüzden de Türkülerimiz hep gözü yaşlıdır. Onları dinleyenlerin de gönülleri kanar ve gözleri yaşarır. Anadolu’da görev yaparken küçük bir kız çocuktan bir türkü dinlemişti. Nişanlanan genç başlık parası biriktirmek için gurbete çıkar. Aradan yıllar geçer. Başlık parasını biriktiren genç adam evine varır. İçeriye girer onu kimse karşılamaz. Ev boştur ve terk edilmiş bir hali vardır. Bir müddet sonra komşular onun etrafını alırlar. Genç adam onlara ana babasını sorar. Ona iki mezar gösterirler: “Aha anay babay burda” derler. Genç sarsılır, gözleri dalar, bir müddet geçer; bu sefer de: “Ya nişanlım Fato nerde” der. Komşular birbirinin yüzüne bakarlar ve: “O çoktan evlendi” diye cevap verirler. Gurbetten dönen bu insan kendi köyünde gurbeti bulur. Ana babası ölmüş, sevdiği Fato’su başkasının olmuştur. Artık o orada duramayacak ve çekip gidecektir. Çünkü başka çaresi kalmamıştır.
Balkondan gelen sesteki Türkü de bundan farksızdı. O anda bunun gibi binlerce, hatta yüz binlerce anlatılmamış sevda masalını düşündü. Bunlar bilinen hikayelerdi, ya bilinmeyenler. Çevresindeki insanları düşündü. Yanından gelip geçen bu insan selinde kim bilir ne acı fakat anlatılmamış sevda hikayeleri vardı. Sonra kendini düşündü. Onu hala yakan ve bir türlü peşini bırakmayan bir hikayesi yok muydu? Elbette vardı; ama ne yazık ki bu hikayenin bir Türküsü bile yoktu.

Sponsorlu Bağlantılar

Gözlerini uzaklara, çok uzaklara dikti. Önündeki beton blokları delen bakışları çok uzak yıllara uzandı. İçinde çok ince bir sızı başladı. Bu sızı yavaş yavaş bütün uzviyetini sardı. Öyle ki bir müddet sonra baştan ayağa acı içinde kaldı. Bunca yıldan sonra hala aynı duyguları duyuyor olmasına şaştı. Kalbi çarpıyor, sanki yeniden o güzel günlere geri dönmüş gibi yüzü kıpkırmızı kesiliyor, dili tutuluyor, içi daralıyordu. Yaşı altmışı geçiyordu. Aradan yirmi yıl geçmişti. O hala yüreğini yakan bu aşkı içinden söküp atamamış, ondan kaçamamıştı. Sevdiği kadını nerede ve nasıl tanıdığını hiç düşünmedi. Onu görmeden sevmiş, ona deliler gibi bağlanmıştı. Aylarca konuşmuşlar, telefonlaşmışlardı. Onu çok sevmişti, fakat, sevdiği kadın evliydi. O da evliydi. Buna rağmen onu çok sevmişti. Kadın da bu duygulara kayıtsız kalmamış o da onu tertemiz duygularla sevmiş, ona bağlanmıştı. Bu çaresiz bir aşktı. Kavuşmaları, aynı çatı altına gelmeleri, birlikte bir yuva kurmaları imkansızdı. İkisi de bunu biliyordu, bu çaresizliği yenmeye güçleri yoktu. Kader onları koparılması imkansız bağlarla ayrılığa bağlamıştı. Bu bağları koparmaya çalışmadılar. Biliyorlardı ki bu bağları koparmaya çalıştıkça çaresizliklerini daha derinden anlayacaklar ve daha çok acı çekeceklerdi. İlk buluşmalarını düşündü. İstanbul’da buluşmuşlardı. İkisi de on sekizlik aşıklar gibi heyecanlıydı.. Yanlarında daha üç kadın vardı. Bir müddet birlikte konuştular, sonra kadınlar kalkıp onları baş başa bıraktılar... Adamını dili tutulmuştu, hasretlisi yanındaydı. Ona istese dokunabilirdi; ama, buna bir türlü cesaret edemiyordu... Dokunsa sanki elinden uçup gidecekmiş gibi bir hisse kapılıyordu... Ona, canım, sevgilim sen benim bir tanemsin, sen benim ömrümün anlamısın, sen benim ruhumsun, sen.. sen... ve daha bunun gibi dünyada ne kadar güzel şey varsa söylemek istiyordu... Fakat boğazına bir şey düğümlendi... Bütün bu düşündükleri orada takılı kaldı, bir türlü dudaklarından dökülüp o sevgili yare ulaşamadı...

Kadın onunla pek göz göze gelmek istemiyordu... Nedendir bilinmez ama, adam, her şeyin bittiğini düşünüyordu... Daha önceki konuşmaların sıcaklığını bir türlü bulamıyordu... Ancak onu çok daha derinden sevdiğini hissediyordu. Yüreğini büyük bir acı sardı. Gözleri doldu... Ağlamamak için kendini güç tuttu... Kadın konuşmasını bekledi ve dayanamadı: “Söyle” dedi. Adam önüne baktı. Konuşmaya gücü yoktu. Konuşsa sesi ağlamaklı çıkacak ve kendini tutamayıp ağlayacak, etraftakilere rezil olacaktı... Kadına: “gözlerime bakmıyor musun, anlamıyor musun?” diyebildi... Kadın: “Elbette bakıyorum ve anlıyorum, o kadar aptal değilim” dedi. Adam: “Bana doğru söyle, beni seviyor musun?” diye sordu. Kadın: “evet” dedi... Çok mutlu olmuştu... Ama içindeki azabı bu söz de dindiremedi... Biliyordu, bu ilk ve son buluşmaydı... Kadın aynı şeyi düşünüyormuydu bilmiyordu... Belki onu kırmamak için: “Gün doğmadan neler
doğar, bakarsın ilerde yine buluşuruz, yine görüşürüz” dedi... Bu pek inand! ırıcı gelmedi adama...

Ayrılma zamanı gelmişti. Kalktılar... Yürüdüler ve yemek yiyen diğer üç kadının yanına gittiler. Adam: “Ben gidiyorum, siz yemek yiyorsunuz, sofrada elinizi sıkmayım, tanıştığıma memnun oldum” dedi ve hemen yanında ayakta duran sarışın kadının elini tuttu. Ona ne dediğini bilmiyordu... Ayrıldılar... Adam giderken defalarca geriye dönüp o güzel sevgilisine içi kan ağlayarak baktı... Ne yazık ki onun sırtı ona dönüktü, yüzünü çok istediği halde göremedi...

Bu onların son görüşmesi olmuştu......
Saatlerce oturduğu yerden biraz zorlukla da olsa doğruldu. Evin önündeki çiçeklere doğru yürüdü. Hepsine teker teker baktı ve hepsini okşayıp sevdi. En sonunda bir sarı gülün önünde durdu. Onu eline aldı. Eğildi ve derin derin içine çekerek kokladı. Yapraklarını tek tek okşadı, sevdi. Yoldan geçenler bu yaşlı adamın çiçekleri ne kadar sevdiğini düşündüler. Ona hayretle baktılar, gıpta ettiler. Ne yazık ki hiç biri onun o sarı gülü neden bu kadar sevdiğini ve onu okşarken içinde bir ateşin yandığını bilmiyordu. Gülün üzerine düşen iki damla gözyaşını ise yaşlı adamın kendisinden başka hiç kimse görmedi.


CEMİL CENNET

birgün birgün bir çocuk ewede gelmiş kimsede yok..cocuk demişki ulan yine aç kaldık oturmus kaderine wermiş açlığını..gitmş bakkala bakkalldada alkol satıolarmıs demişki abii en ucuz sarap nekadar?
demişki bakkkal salih amca
-ikibuçuk kızım.BUSE sarabları
haaa demiş kız wer bakalım amca, amca bakmıs senmi içeceksin ? demiş
kızda yok amca kediye alıyom deyiwrmiş ehuhauheuah
sonra gelmıs ewe kız aşıkmış zaten ,zaten sarap aşkını alewlendirirmiş insanın..
içmiş kız şarabı hemde hızlı hızlı ..kız sarhoş oluvermiş birden .şarap ya bu ağlatmış kızı ..
şarabı içmesini bilen bilir şaraP AĞLATIR!
kız ağlamıs hıçkıra hıçkıra hemde ..kız aşıkmıs aşkı alewlenmıs.kendisine we sewdasın ağlamıs...
kızın uykusu gelmiş artık ama gözyaşları dinmiyormuş haa dinmedimi sanıyorsun İNANMA dinmiş ;
çünkü şarabın etkisi geçiwermiş saatler sonra demişki kız:ben neden ağlaıyorum?
şarap böyle işte kinini yumuşatır şarap böyle işte yarana tuz basar...
aaaaaaaaaaaa duyabiliyorum şarap sevmiyorum ben diyenleri...
ammaaaa ŞARABI HERKESLER İÇEMEZ!!!!!
demişki kız sonra;
EKMEK ŞARAP SEN VE BEN.....

betül ve derya (alsbiss)

KADINLAR NE İSTERLER?

Bu soru tabi ki, dünyanın en zor sorusu. Ancak,
kralın fazla bir tercih şansı yoktur.
Ülkesine geri döner. Türlü alimlere, bilir kişilere danışır
ama soruya tam bir doğru yanıt bulamaz.
Bu sorunun cevabını sadece yaşlı bir cadı bilmektedir.
Artık en son gün gelmiştir ve Arthur mecburen cadıya gider.
Cadı soruya cevap verecektir ancak bir şartı vardır.
KADINLAR HER ZAMAN KENDI ÖZGÜR
İRADELERİYLE KARAR ALMAK ISTERLER.

Evet kesinlikle doğru olan bu cevap sayesine kralın
hayatı kurtulur ancak, şövalyenin hayatı sönmüştür.
Nihayet şövalye için en kötü an yani,
gerdek gecesi gelir. Ancaaaakk...Odaya girdiğinde
karşısında cadı yerine dünyanın en güzel kadınını görür.
Şövalye şaşırır ve sorar. "Sen kimsin?".
Kadın cevap verir:. "Ben evlendiğin cadıyım.
Ancak gündüzleri son derece çirkin ve geceleri
son derece güzel olurum. Ya da, gündüzleri
son derece güzel ve geceleri son derece çirkin olurum.
Nasıl gözükeceğime sen karar vereceksin".
Şövalye çok kısa bir süre düşünür.
Geceleri mükemmel bir sevgili mi yoksa
gündüzleri eşiyle beraber kazanacağı saygınlık mı?
Ve şöyle cevap verir: "Nasıl olmak istediğine sen karar ver
lütfen, ben senin her haline karşı saygılıyım."
Cadı bu karar karşısında çok sevinir. "Sen bana
seçme özgürlügünü verdin ve beni kısıtlamadın şövalyem.
Bu yüzden ömür boyu yanında güzel ve
saygılıbiri olarak gözükeceğim".
sonuç ?

KADINLAR, İSTER, SON DERECE GÜZEL...
İSTER, SON DERECE ÇİRKİN OLSUN...
HERZAMAN CADIDIRLAR ... )))
AMA TATLI...
Cadı cevap karşılığında Arthur'un yakın arkadaşı,
en iyi ve yakışıklı şövalyesi ile evlenmek istemektedir.
Arthur yıkılır ve bunu kabul edemeyeceğini söyler
ve cadının yanından ayrılır. Şövalye olanları duyar,
krala koşup hiçbir şeyin Arthur'un hayatından daha önemli
olamayacağını söyler. Ve cadıdan cevabı alırlar.

Orada olduğunu biliyorum. Konuş benimle, lütfen konuş… Söyleyeceklerimi dinlemen, duyman gerek. Açsana şu kahrolası telefonu!



Sanaydı bütün söylemlerim, anlayamadın mı? Her zaman yaptığım gibi seni izledim, bir de sen olmadığın zaman ardında bıraktığın boşluğu. Hangisi kötü diyecek olursan, ikisi de kötü. Varsın aslında, karşımdasın. Ama benim için yoksun. Ya da gerçeği, ben senin için yokum.



Karşımdasın işte, görüyorum. Varlığını sadece gözlerim görüyor. Gözlerim, gözlerinin içinde kaybolmak istiyor. Ellerim, ellerini içinde hapsetmek istiyor. Tenim, teninin sıcaklığında erimek istiyor. Yüreğim, seni istiyor. Bedenim, seni istiyor, her şeyiyle…



Yine varlığınla yokluğun birbirine karıştı. Oradasın, biliyorum. Ben sana göre varolmak için ne yapmalıyım söyler misin? Cevap ver bana!!. Neden açmıyorsun şu telefonu? Ne olur, yalvarıyorum sana.



- Yeter ya yeter, rahat bırak beni!!

- Özlem, canım lütfen, lütfen beni dinler misin?

- Neyi dinleyeyim ya, neyi? Ben evli olsam, kocamla aramda sorunlar da olsa, onun başkalarıyla görüşmesi beni çok kırar, üzer. Benim yüzümden de başkası aynı şeyi yaşasın istemem.

- Ben seni aklı başında sanıyordum ya…

- Sen evlisindeki neden bu, anlıyor musun, bu!

- Ben birisi için var olan bir yuvayı yıkacak kadar salak değilim güzelim.

- Olabilir, ben onu demiyorum. Yıkılan yuvanın bir yerlerinde olmakta kötü.

- Senin ya da başkasının bu konuyla hiçbir şekilde ilgisi yok. Bunu çevremdeki insanlar çok iyi biliyorlar. Bir yuvanın yuva olması için, içinde bir şeyler olması lazım, boş olmaması lazım.

- Evet.

- İşte bizde de bir şey yok, kalmadı. Ne diye onun hayatı da benim hayatım da bu şekilde geçip gitsin. Mantıklı olanı, olmadığı yerde bırakmak. Şu anda olduğu gibi. Oldurmak için her şeyin denendiğinden emin olabilirsin. Ama olmayınca olmuyor. Bahaneler bitmez. Biri çözülse, başka biri çıkar. İstekli, heyecanlı, hevesli, yürekli olursan sorunlarla baş edebilecek gücü kendinde bulabilirsin. Eğer karşındaki insana karşı gerçekten bir şeyler hissediyorsan. Sana şunu söyleyeyim, ben bu dilekçeyi sen isteseydin de hiç düşünmeden seve seve verirdim. Seni gerçekten sevdim. Dün Saadet’le konuşurken o da benimle aynı düşünceyi paylaşıyordu. Boş değil demek ki sana karşı diyordu.

- Boşum demedim ki ben. Zaten hiç tahmini zor değil.

- İşimiz tahminlerle, faraziyelerle değil güzelim, gerçeklerle. Ama hiç pişman değilim. Hayatımda inan bana hiç bu kadar aç ve birine muhtaç hissetmemiştim kendimi. İyi ki varsın. İnan bana gene olsa, gözümü kapar, yine bu hayal dünyanın içine dalar, yine yaşarım. Ben deliyim biraz, biliyorsun.

- Biliyorum.

- Yine üzdüm seni, kusura bakma. Ama yapabildiğim sadece bu sana karşı. Elimden başka bir şey gelmiyor ki… Keşke gelse…

- Yok, ben iyi değilim zaten.

- Keşke saçlarını okşarken gözlerinin içine bakarak içimdeki sevgiyi akıtabilsem içine. Keşke teninin kokusunu doyasıya içime çekerken aldığım nefesin kıymetini yüzümdeki mutluluktan anlayabilsen… Keşke dudaklarından çıkacak iki kelimenin bana verdiği mutluluğu görebilsen. Ama bunları yapamam ki ben… Sadece, sadece resmine bakıp iç çekerek, heyecanla yoluma ışık tutabilecek bir tebessümünü bekleyebilirim .

- Bugün zor.

- Biliyorum canımın içi. Benim için hiç kolay olmadı. Olmayacak da.

Yeterince dinledikten sonra içten içe mırıldandığı şarkının anlamlı sözlerini, gözlerini yumdu ve istediği yere varmak üzere uykuya daldı... Hiç fark edilmemişleri keşfetmekti istediği! Çıkmayı arzuladığı yolculuğun sonunun olup olmaması umrunda değildi. o, öykülerden... Gerçek hayata… Herkesin gördüklerinden başka bir şeyler bulmak için uyuyordu adeta… Acının içindeki tadı, gözyaşının ardındaki mutluluğu, aramıyordu o!! Bunları zaten herkes biliyordu!..

Hala uyuyordu… En derininde bir yerde kalktı yatağından! Banyoya yöneldi… Aynada gördüğü kendi yansımasına hayret etti bir an!! Kendi sesini dinleyen bir insanın nasıl göründüğünü hiç fark etmemişti daha önce… Sanki bulabilecekmiş gibi, bu yeni keşfini yazabilmek için kağıt kalem aradı ufacık banyoda..! içini çekerek, tekrar bakmak istedi o bambaşka güzellikteki aynaya… yani kendine!! Görüntü silinmişti; bulamıyordu kendini.. Bir şeye takıldı kendini ararken; derken sıçrayarak uyandı!! Ter içinde kalmıştı… Ürkerek, banyoya doğru gitmek için kalktı yatağından… Işığı açmadı! Kapıyı iteledi yavaşça, hafifçe gıcırdadı önce –uykusundan uyandırılmaktan huzursuz bir insan mırıltısı gibiydi gıcırdaması..- sonrası malum; açıldı mecburen!! Ayağına takılan “kirli çamaşır sepeti”ni görmezden gelip, aynayı buldu karanlık banyoda..! Eliyle dokundu kendi yansımasına… Farklı bir şey hissetmiyordu uykusundaki gibi… Şöyle etraflıca bakındı neler var diye banyonun içinde. Makyaj takımları, parfümler, çamaşır makinesi, deterjanlar… Yıllardır dikkatini çekmeyen ama aslında çok kullandığı bir şey de o anda dikkatini çekmeyi başardı… Ağzına kadar dolu bir “kirli çamaşır sepeti”! Kapağını açtı kendini tutamayarak… ne aradığını bilmeden! Beyazlar, renkliler; derken bir sürü kirli çamaşır çıktı doğal olarak sepetin içinden... Adı üstünde “kirli çamaşır sepeti” ydi altı üstü! “İşte buldun” dedi içindeki ses o anda!! “Herkesin evinde olan, ama kimsenin fark etmediği… O aradığın şeyi buldun!” merakla dinliyordu kendini, ama sonunu duyamadı cümlenin!! Daha doğrusu, duyabileceği başka bir şey söylemedi ses! Yatağına döndü… Sabah olmasını bekledi. Geceyi kandırmak istercesine, kapalıydı gözleri... Ama aslında hiç uyuyamadı… Sadece bekledi…

Yeni bir güne başlamıştı şimdi, işlerini bitirip eve dönmeyi sabırsızlıkla bekliyordu... Nihayet saatler sonra evindeydi… Yemeğini yiyip, dinlendi biraz; düşündü… Kitabını aldı eline, işaretlediği yerden okumaya devam ederken uyuyakaldı. Yine konuşmaya başladı kendiyle! Anladı bu sefer; uyanmalıydı… Derin bir nefes alarak açtı gözlerini karanlık odasında. Elinde kitabıyla uyuduğunu fark edince gülümsedi; kitabı rafına kaldırıp, banyoya gitti sabırsızlığını gizlemeye çalışarak… Yüzünü yıkadı ve arkasına dönüp “kirli çamaşır sepeti” ne yaklaştı! Kapağını kaldırdığında... Hiçbir şey hissedemedi bir an! Çamaşırları yıkamıştı annesi… Ya içindeki ses söylemezse ona kimsenin bilmediği şeyi diye korktu … Gözü sepetin en dip köşesindeki eşi olmayan çoraba takıldı o an! Gülümsedi yine… annesi bunu hep yapardı, o sepetin dibinde mutlaka gözünden kaçan bir kirli çamaşır olurdu.. makineyi çalıştırdığında fark ederdi; ama ne yazık ki makine çalıştıktan sonra her şey için çok geçti. Çorap kesinlikle babasının olmalıydı; bütün sepeti kokusu sardığına göre.. Başkasının olamazdı! Eeee.. Farkı ne bunun şimdi diye sordu kendine... Neredeydi içindeki, o farklılığı bulduracak olan, ses?!? Hiç susmak bilmezken neden şimdi konuşmuyordu; yolun sonuna geldiğini anladı. İçindeki ses artık onu rahat bırakmıştı! Bulmak istediğini, aradığını bulmuştu; aynada, kendini dinleyen kızı yeniden gördüğünü hissettiğinde anladı! Düşündü ki… her gün çamaşırlar yıkanıyor… kirler temizleniyor.. ama bu “kirli çamaşır sepeti” nin en dip köşesinde ufacık bir çamaşır hep kirli kalıyor... Aynı bizim hatalarımız gibi, aynı aşk gibi.. aslında aynı yaşamın ta kendisi gibi!! Biz de her gün hatalar yaptığımızı fark edip düzelttiğimizi sanıyoruz, biz de her seferinde ilk kez aşık olmuşcasına heyecanlanıyoruz.. Halbuki hep bir köşede düzeltemediğimiz hatalarımız, her yeni heyecanımızda bir önceki aşktan taşıdığımız yaralarımız, kendimizi, kalbimizi arındıramadığımız üzüntülerimiz var! Evet..! gerçekten bulmuştu aradığını. Hepimizin kalbinde bir “kirli çamaşır sepeti” vardı… içindeki sesin yankılarını son kez hissetti; yatağına gidip en sevdiği battaniyeyi kafasına çekmesini, hiçbir şey düşünmeden uyumasını... söylerken odanın karanlığında içindeki ses de yok oldu. Şimdi yeni bir yolculuğa başlıyordu… -bu sepetin derinlerinde kalan ve fark edemediği yeni şeylere doğru- yine sonunun nerde olduğunun umrunda olmadığı bir yolculuğa…

Sonunu hiç getiremedigim bir hikaye bu anlattiklarim
Yasanmayi bekleyen yalanlarla dolu
Neden yalan oldugu bilinmeyen
Ve bir gökyüzü gibi hep maviyi umut eden.
Sonunu hiç getiremedigim bir hikaye bu anlattiklarim
Vitrinlerde duran küçük biblolar gibi
Hediyelik esya dükkanlarinda sahibini bekleyen
Ve geriye kalan yillarini nerede geçirecegini merak eden.
Ne basi nede sonu belli bu hikayenin
Umudun pesinden kosmak isterdim
Siradan yasamak isterdim hep,
Mesela,
Gökyüzünü baska bir mavi gördüm
Denizleri dünyalar dolusu kucakladim
Ve dalga seslerini bana yapilmis bir beste gibi dinledim
Ama hiç birisi öyle degildi,
Ne dalga sesleri bana yapilmis bir besteydi
Ne gökyüzü baska bir maviydi
Nede denizleri kucaklayabildim.
Su an zamanin hiçbir yerindeyim
Bana göre zaman, ne zaman mutlu olursan o zaman zaman oluyordu
Ama hiç olmadi
Ve sürekli bir sekilde bana inat edercesine durmadan akip gitti.
Nedense artik bugulu sarkilar,siirler ve sevgiler hiçbir anlam ifade etmiyor bana
Anlayamam tabi
Ben hiç saat 08:30 trenini kaçirip sevgilimle randevuma geç kalmadim ki.
Bana göre özlem ve sevgidir insani insan yapan
Özlemesini bileceksin aslinda
Çocuk gibi ama aglamadan yada gözlerinle degil de yüreginle aglayarak
Ve sahilden geçen gemileri izleyeceksin ve mendil sallayacaksin
Gözyaslarinin biriktigi o mendili.
Sevmesini de bileceksin
Belki belli etmeyebilirsin unutma sevgiyi önce kendi yüreginde hissedeceksin
Eger seviyorsan daha çok,daha çok seveceksin
Ve bazen gecenin alacakaranliginda gidip deniz kenarina martilara haykiracaksin.
Aslinda dünyada her sey sevgi içindir
Düsünsene;
Aklinin alamayacagi kadar büyük olabilir sevgi,kalbine sigdirabilmen önemli olan.
Sonunu hiç getiremedigim bir hikaye bu anlattiklarim
Hatiralarla dolu olan
O lisenin son günleri birbirimizin gömleklerini imzalayan ve yillarca küçücük bir tebessüme hasret kalan arkadasliklar ve daha niceleri
Yada eski asklardan kalma paramparça kirilan bir kalp o mektuplara sigdirilmaya çalisilan.
Sonunu hiç bilmedigim bir hikayeydi bu anlattiklarim
Sorularla dolu olan
Ama cevabi bir türlü bulunamayan
Ayni bir batik gemi gibi
Umarim bu ve bunun gibi yüzlerce batik bir gün aydinliga ulasir ve sorularin cevaplari teker teker bulunur

BİLİYORUM BU YARA HİÇ KAPANMAYACAK


Telefonlarıma cevap vermeyeceksin…Cevap versen bile, öyle yorgun öyle
isteksiz çıkacak ki sesin, bir küfür gibi…

Sevmeyeceksin beni…Biliyorum bu şehri bana dar edeceksin…
Çünkü anladın; sevgimden tanıdın beni.O yanık, o hasta bakışımdan…Uçuruma
atlar gibi sevdalanışımdan…
Sevmek deyince, hemen ardından, ölüm, dememden anladın…
Anladın ve kardeşini bir kabustan uyandırır gibi çırılçıplak gerçeğe
uyandırdın beni; uyandırdın ve kaçtın…
Çünkü sen de benim gibiydin; sen de benim gibi seni sevmeyeni sevdin hep.Sana
acı çektireni…Seni aramayanı, telefonlarına çıkmayanı, çıkınca seninle bir küfür
gibi konuşanı sevdin…Sen de benim gibi seni incitip üzeni sevdin hep.
Bakışından hissettim bunu, kokundan, dokunuşundan…
Beni sevmeyecektin biliyorum ama…Ama, öyle susamıştımki kendim gibi birini
sevmeye…Öylesine muhtaçtımki gercekten incitilmeye, gercekten acı
çekmeye, kendim gibi birini özlemeye öylesine muhtaçtım ki, seni tanır tanımaz
çözüldüm…
Sana da olmuştur…Öylesine susamışsındır ki sevilmeye, kendin gibi birini
bulunca tutamaz kendini, herşeyi, belkide söylenmiycek her şeyi o an, garip bir
telaşla söylersin…
Hatta söylerken anlarsın, söylememen gereken şeyleri söylediğini
hissedersin, battığını, giderek çıkmaza girdiğini…Ama yine de engelleyemezsin
kendini tutamazsın.
Aleyhinde olabilecek herşeyi söylersin…Üstelik bunu anladıkca daha da
batırmak istersin kendini…Biraz daha zor duruma düşürmek…
Daha da kaybetmek, daha da dibe batmak istersin…Sanki bile isteye kendi
mutlulugunu kendi elinle bozmak istersin…Kendinden gizli bir öç alır gibi.
Sanki hiç mutlu olmak istemiyormuş gibi…Sanki hiç sevilmek istemiyormuş
gibi…
Bir tür gurur muydu bu?
Birgün nasılsa ve hiç olmadık bir anda alınıp kopartılmadan, kendi
ellerimizle onu yok etmek, bizim gibilerin mutluluğuna tahammül edemeyen bu
hayatta, bu hayatın zorba kurallarına bir tür başkaldırmak mıydı?
Bir şizofren çocuk tanımıştım bir gün.Tam karşımda
oturuyordu.gencecik, yakışıklı bir çocuktu.Şizofren olduğunu
biliyordu.Biliyordu iyileşemiyeceğini…İki de bir, önce kolunu uzatıp, sonra
avucunu açıyor; Mutluluk avuçlarımdaydı, yakalamıştım ama kaçtı
diyor, kaçtı, derken avuçlarını boşluğa kapatıyordu…
Hiç unutmuyorum, bu hareketi defalarca yapmıştı…
Yine hiç unutmuyorum; burjuvalara özenen bir ailede büyüdüm ben.Görgü kitabı
masanın üstünde dururdu hep.
Annem o kitabı defalarca ezberletirdi bize.Yemeğe nasıl oturulacak..çorba
nasıl içilir? Kaşık nerede, çatal nerede durmalı…Balık nasıl yenir? Peçete nasıl
katlanır…Sinemada nasıl oturulur…
Ben de eskiden senin gibi saftım.İnanırdım bu dünyada bile şölenler
olacağına…Bu dünyada anne, baba, kardeşler, bir sofrada lekesiz bir mutluluk
yaşayabilirler diye inanırdım…O kasvetli görgü kuralları kitabına rağmen
inanırdım…
Önce dilediğim gibi başlardı herşey.Herkes bir arada, sonsuz mutlu gibi…Sonra
birden hiç beklenmedik bişey olur, biri ağlayarak odaya kaçardı…İçerden, arka
odadan, ağlamaklı, sonsuz küskün sesler gelirdi; bıktım artık, bıktım, usandım
hepinizden, gideceğim buralardan, yetti artık! …
Ben de senin gibi saftım o zamanlar…Gidilecek neresi var dı ki derdim…İşte
hep birlikteyiz…Alemi var mı bu mutluluğu bozmanın? …
Sonraları çok sonraları anladım.Meğer biz, bizim aile, herkes, tesadüfen bir
araya gelmişiz tesadüften de öte…Biz…bizim aile, herkes, aslında hiç
istemeden, nedeni bilinmeyen bir zorunluluk sonucu bir araya gelmişiz…
Aslında biz bir araya gelmemek için yaratılmışız.
Hayatın en büyük yanlışıymış bizim bir arada olmamız! …
Evet cok geç anladım…
Bıraktım lekesiz mutlulukları; ben kavgasız, üzüntüsüz bir pazar sofrası
özlerken, aslında herkes…annem, babam, kardeşim o evden uzaklara, hiç dönmemek
üzere çok uzaklara gitmek istiyormuş…
Dünyanın en mutsuz otogarı…Dünyanın en imkansız istasyonuydu bizim
evimiz…Yıllarca uzaklara, cok uzaklara gitmek isteyip, bir türlü gidemeyenlerin
sonsuz bekleme durağıydı bizim evimiz…
İşte bu yüzden sevmek benim için bir tutsaklıktı, tuzaktı böylesi sevip
bağlanmak.Uzaklara cok uzaklara gitmek isteyenleri engellemekti.
Sevgi yüzünden bizim ailedeki hiç kimse istediği yere
gidemiyordu…Birbirimize duyduğumuz sevgi, aynı zamanda bizi birbirimize düşman
ediyordu…
Hem biz, bizim aile…Güneşli bir günde ansızın başlayan sağanak yağmurlar
gibiydik…
Bu yüzden hep hırçın, hüzünlü, kırgındık…
Bu yüzdendi, her şeyi, çok iyi gidiyor sanırken, içimizde yükselmesine bir türlü
engel olamadığımız o felaket duygusu…
Anlamıştım senin ailen de böyleydi…
Üstelik öyle severlerdi ki sizi, birgün hiç olmadık bir anda, aslında
istenmeyen çocuklar olduğunuzu söylerlerdi size! …
Sana ya da kardeşine…Tesadüfen dünyaya geldiğinizi…Beklenmedik bir misafir
olduğunuzu! …Aksi gibi, istikbaliniz için hiçbir şeyi esirgemediklerini
söyledikten sonra söylerlerdi böyle sıradan şeyleri! …
Sizin için…Senin için hiçbir fedakarlıktan kaçınmadıklarını söyledikten
sonra…
Senin de ailen benimki gibiydi…Güneşli bir günde ansızın başlayan sağanak
yağmurlar gibiydi…Bu yüzden sen de benim gibi böyle hırçın, hüzünlü, kırgınsın
her şeye…
Yıllar önce tanıdığım o şizofren çocuk gibi; tam mutluluğu yakalamışken
kaybetmiş gibisin hep…
Ben beni istediğim gibi sevmemiş olan annemin hayaletini arıyorum imkansız
kadınlarda…
Sen, seni istediğin gibi sevmemiş olan babanın hayaletini arıyorsun imkansız
erkeklerde…
Biliyorum ne ben o kadını bulacağım ne de sen o erkeği bulacaksın…
Ve ne acı ki, hep bizi sevmemiş olanları seveceğiz ikimizde…Ne acıki, hep bizi
incitip üzenlere bağlanacağız…Telefonlarımıza çıkmayanlara… Çıksa bile küfür
gibi konuşanlara sevdalanacağız…
Bizden bir çift güzel laf esirgeyenleri özleyecegiz…
Ölesiye, amansız seveceğiz onları…
Biliyorum, bu yüzden odan böyle…Güncelerin ortalık yerde…Kitapların
orada, burada…Anıların saçılmış ortalık yere…Her şeyin darmadağın…
Biliyorum bu yüzden düzenden, adı düzen olan her şeyden nefret ediyorsun…Sen
de benim gibi; toparlayıp da ne yapacağım, düzenli olunca ne olacak; sonunda bir
gün biri gelip her şeyi, biriktirdiğim, düzenlediğim, üzerine özenle titrediğim
her şeyi daha önce hep olduğu gibi hiç beklemediğim bir anda savurup, bozup
gitmeyecek mi, diye düşünüyorsun…
Biliyorum, sen benim için hiç bir zaman ulaşamayacağım annemin
hayaletisin…Ailemdeki insanlar gibisin çok duygusal çok güçlü, çok yaralı…
Onlar da senin gibi seninkiler gibiydi…Aklı başında, mazbut insan rolünü
oynamaktan ve ertelenmiş düşleri yüzünden yorgun düşmüş, yarı çılgınlardı…Hepsi
yanlış evde ve yanlış bir yerde yaşadıklarını söylerlerdi…Düşleri çok
garipti…En kısa yolculuk bile onları yorduğu halde; okyanusları aşmayı ve başka
kıtalara gitmeyi düşlerlerdi…
Yine aradım seni, yoksun…bulsam, benimle küfür gibi konuşacaksın…
Bir kere çözüldüm sana…Bir kere sana senin gibi olduğumu hissettirdim…
Oysa baştan beri biliyordum; sen.seni sevmeyenleri seversin.Tıpkı benim
gibi…
Ama öyle özledim ki benim gibi birini sevmeyi…Öyle özledimki kendim gibi
biri tarafından incitilmeyi, üzülmeyi…
Yine aradım seni yoksun…Beni de birileri arıyor…Beni de kendi gibi birini
sevmeyi özleyenler arıyor…Kendi gibi biri tarafından incitilmeyi, üzülmeyi
özleyen birileri arıyor.
Hiç cevap vermiyorum…BEN SENİ İSTİYORUM, SENİ ARIYORUM…
Kayıtsızlığınla beni yok ediyorsun, geride sen kalıyorsun.Ama seni de biri
yok ediyor…
Aslında bu oyunda herkes birbirini yok ediyor…
Ben birilerini, o birileri başkalarını.Sen beni…Seni bir başkası…
Hem çok iyi biliyorum; beni sevsen bile hiç kapanmayacak bu yaram…Seni biri
sevse de hiç kapanmayacak bu yaran…
Hiç kapanmayacak! …Avuçların hep boşluğa kapanacak.Tıpkı o şizofren genç
gibi…


cezmi ersöz