Hikayeler ve Öyküler -2- - Sayfa 33

Biliyorum Bu Yara Hiç Kapanmayacak

Telefonlarıma cevap vermeyeceksin…Cevap versen bile, öyle yorgun öyle
isteksiz çıkacak ki sesin, bir küfür gibi…

Sevmeyeceksin beni…Biliyorum bu şehri bana dar edeceksin…
Çünkü anladın; sevgimden tanıdın beni.O yanık, o hasta bakışımdan…Uçuruma
atlar gibi sevdalanışımdan…
Sevmek deyince, hemen ardından, ölüm, dememden anladın…
Anladın ve kardeşini bir kabustan uyandırır gibi çırılçıplak gerçeğe
uyandırdın beni; uyandırdın ve kaçtın…
Çünkü sen de benim gibiydin; sen de benim gibi seni sevmeyeni sevdin hep.Sana
acı çektireni…Seni aramayanı, telefonlarına çıkmayanı, çıkınca seninle bir küfür
gibi konuşanı sevdin…Sen de benim gibi seni incitip üzeni sevdin hep.
Bakışından hissettim bunu, kokundan, dokunuşundan…
Beni sevmeyecektin biliyorum ama…Ama, öyle susamıştımki kendim gibi birini
sevmeye…Öylesine muhtaçtımki gercekten incitilmeye, gercekten acı
çekmeye, kendim gibi birini özlemeye öylesine muhtaçtım ki, seni tanır tanımaz
çözüldüm…
Sana da olmuştur…Öylesine susamışsındır ki sevilmeye, kendin gibi birini
bulunca tutamaz kendini, herşeyi, belkide söylenmiycek her şeyi o an, garip bir
telaşla söylersin…
Hatta söylerken anlarsın, söylememen gereken şeyleri söylediğini
hissedersin, battığını, giderek çıkmaza girdiğini…Ama yine de engelleyemezsin
kendini tutamazsın.
Aleyhinde olabilecek herşeyi söylersin…Üstelik bunu anladıkca daha da
batırmak istersin kendini…Biraz daha zor duruma düşürmek…
Daha da kaybetmek, daha da dibe batmak istersin…Sanki bile isteye kendi
mutlulugunu kendi elinle bozmak istersin…Kendinden gizli bir öç alır gibi.
Sanki hiç mutlu olmak istemiyormuş gibi…Sanki hiç sevilmek istemiyormuş
gibi…
Bir tür gurur muydu bu?
Birgün nasılsa ve hiç olmadık bir anda alınıp kopartılmadan, kendi
ellerimizle onu yok etmek, bizim gibilerin mutluluğuna tahammül edemeyen bu
hayatta, bu hayatın zorba kurallarına bir tür başkaldırmak mıydı?
Bir şizofren çocuk tanımıştım bir gün.Tam karşımda
oturuyordu.gencecik, yakışıklı bir çocuktu.Şizofren olduğunu
biliyordu.Biliyordu iyileşemiyeceğini…İki de bir, önce kolunu uzatıp, sonra
avucunu açıyor; Mutluluk avuçlarımdaydı, yakalamıştım ama kaçtı
diyor, kaçtı, derken avuçlarını boşluğa kapatıyordu…
Hiç unutmuyorum, bu hareketi defalarca yapmıştı…
Yine hiç unutmuyorum; burjuvalara özenen bir ailede büyüdüm ben.Görgü kitabı
masanın üstünde dururdu hep.
Annem o kitabı defalarca ezberletirdi bize.Yemeğe nasıl oturulacak..çorba
nasıl içilir? Kaşık nerede, çatal nerede durmalı…Balık nasıl yenir? Peçete nasıl
katlanır…Sinemada nasıl oturulur…
Ben de eskiden senin gibi saftım.İnanırdım bu dünyada bile şölenler
olacağına…Bu dünyada anne, baba, kardeşler, bir sofrada lekesiz bir mutluluk
yaşayabilirler diye inanırdım…O kasvetli görgü kuralları kitabına rağmen
inanırdım…
Önce dilediğim gibi başlardı herşey.Herkes bir arada, sonsuz mutlu gibi…Sonra
birden hiç beklenmedik bişey olur, biri ağlayarak odaya kaçardı…İçerden, arka
odadan, ağlamaklı, sonsuz küskün sesler gelirdi; bıktım artık, bıktım, usandım
hepinizden, gideceğim buralardan, yetti artık! …
Ben de senin gibi saftım o zamanlar…Gidilecek neresi var dı ki derdim…İşte
hep birlikteyiz…Alemi var mı bu mutluluğu bozmanın? …
Sonraları çok sonraları anladım.Meğer biz, bizim aile, herkes, tesadüfen bir
araya gelmişiz tesadüften de öte…Biz…bizim aile, herkes, aslında hiç
istemeden, nedeni bilinmeyen bir zorunluluk sonucu bir araya gelmişiz…
Aslında biz bir araya gelmemek için yaratılmışız.
Hayatın en büyük yanlışıymış bizim bir arada olmamız! …
Evet cok geç anladım…
Bıraktım lekesiz mutlulukları; ben kavgasız, üzüntüsüz bir pazar sofrası
özlerken, aslında herkes…annem, babam, kardeşim o evden uzaklara, hiç dönmemek
üzere çok uzaklara gitmek istiyormuş…
Dünyanın en mutsuz otogarı…Dünyanın en imkansız istasyonuydu bizim
evimiz…Yıllarca uzaklara, cok uzaklara gitmek isteyip, bir türlü gidemeyenlerin
sonsuz bekleme durağıydı bizim evimiz…
İşte bu yüzden sevmek benim için bir tutsaklıktı, tuzaktı böylesi sevip
bağlanmak.Uzaklara cok uzaklara gitmek isteyenleri engellemekti.
Sevgi yüzünden bizim ailedeki hiç kimse istediği yere
gidemiyordu…Birbirimize duyduğumuz sevgi, aynı zamanda bizi birbirimize düşman
ediyordu…
Hem biz, bizim aile…Güneşli bir günde ansızın başlayan sağanak yağmurlar
gibiydik…
Bu yüzden hep hırçın, hüzünlü, kırgındık…
Bu yüzdendi, her şeyi, çok iyi gidiyor sanırken, içimizde yükselmesine bir türlü
engel olamadığımız o felaket duygusu…
Anlamıştım senin ailen de böyleydi…
Üstelik öyle severlerdi ki sizi, birgün hiç olmadık bir anda, aslında
istenmeyen çocuklar olduğunuzu söylerlerdi size! …
Sana ya da kardeşine…Tesadüfen dünyaya geldiğinizi…Beklenmedik bir misafir
olduğunuzu! …Aksi gibi, istikbaliniz için hiçbir şeyi esirgemediklerini
söyledikten sonra söylerlerdi böyle sıradan şeyleri! …
Sizin için…Senin için hiçbir fedakarlıktan kaçınmadıklarını söyledikten
sonra…
Senin de ailen benimki gibiydi…Güneşli bir günde ansızın başlayan sağanak
yağmurlar gibiydi…Bu yüzden sen de benim gibi böyle hırçın, hüzünlü, kırgınsın
her şeye…
Yıllar önce tanıdığım o şizofren çocuk gibi; tam mutluluğu yakalamışken
kaybetmiş gibisin hep…
Ben beni istediğim gibi sevmemiş olan annemin hayaletini arıyorum imkansız
kadınlarda…
Sen, seni istediğin gibi sevmemiş olan babanın hayaletini arıyorsun imkansız
erkeklerde…
Biliyorum ne ben o kadını bulacağım ne de sen o erkeği bulacaksın…
Ve ne acı ki, hep bizi sevmemiş olanları seveceğiz ikimizde…Ne acıki, hep bizi
incitip üzenlere bağlanacağız…Telefonlarımıza çıkmayanlara… Çıksa bile küfür
gibi konuşanlara sevdalanacağız…
Bizden bir çift güzel laf esirgeyenleri özleyecegiz…
Ölesiye, amansız seveceğiz onları…
Biliyorum, bu yüzden odan böyle…Güncelerin ortalık yerde…Kitapların
orada, burada…Anıların saçılmış ortalık yere…Her şeyin darmadağın…
Biliyorum bu yüzden düzenden, adı düzen olan her şeyden nefret ediyorsun…Sen
de benim gibi; toparlayıp da ne yapacağım, düzenli olunca ne olacak; sonunda bir
gün biri gelip her şeyi, biriktirdiğim, düzenlediğim, üzerine özenle titrediğim
her şeyi daha önce hep olduğu gibi hiç beklemediğim bir anda savurup, bozup
gitmeyecek mi, diye düşünüyorsun…
Biliyorum, sen benim için hiç bir zaman ulaşamayacağım annemin
hayaletisin…Ailemdeki insanlar gibisin çok duygusal çok güçlü, çok yaralı…
Onlar da senin gibi seninkiler gibiydi…Aklı başında, mazbut insan rolünü
oynamaktan ve ertelenmiş düşleri yüzünden yorgun düşmüş, yarı çılgınlardı…Hepsi
yanlış evde ve yanlış bir yerde yaşadıklarını söylerlerdi…Düşleri çok
garipti…En kısa yolculuk bile onları yorduğu halde; okyanusları aşmayı ve başka
kıtalara gitmeyi düşlerlerdi…
Yine aradım seni, yoksun…bulsam, benimle küfür gibi konuşacaksın…
Bir kere çözüldüm sana…Bir kere sana senin gibi olduğumu hissettirdim…
Oysa baştan beri biliyordum; sen.seni sevmeyenleri seversin.Tıpkı benim
gibi…
Ama öyle özledim ki benim gibi birini sevmeyi…Öyle özledimki kendim gibi
biri tarafından incitilmeyi, üzülmeyi…
Yine aradım seni yoksun…Beni de birileri arıyor…Beni de kendi gibi birini
sevmeyi özleyenler arıyor…Kendi gibi biri tarafından incitilmeyi, üzülmeyi
özleyen birileri arıyor.
Hiç cevap vermiyorum…BEN SENİ İSTİYORUM, SENİ ARIYORUM…
Kayıtsızlığınla beni yok ediyorsun, geride sen kalıyorsun.Ama seni de biri
yok ediyor…
Aslında bu oyunda herkes birbirini yok ediyor…
Ben birilerini, o birileri başkalarını.Sen beni…Seni bir başkası…
Hem çok iyi biliyorum; beni sevsen bile hiç kapanmayacak bu yaram…Seni biri
sevse de hiç kapanmayacak bu yaran…
Hiç kapanmayacak! …Avuçların hep boşluğa kapanacak.Tıpkı o şizofren genç
gibi…

CEZMİ ERSÖZ

Kahve Buğusu Gözler


Yaban Gülleri
.
Bezgin kaldırımlarda ilerliyor, bir sevda dervişi yavaş adımlarla.
Yakınından geçen, kimi düşük belli göbek firarda,
kimi yaka, bağır açık, göğsün yarısı ortada güzeller.
Ancak onun gözü sadece gözlerde.
Aradığı “kahve buğusu” gözler.
Birkaç kez yakalayınca, tekrar tekrar bakıyor eğilerek,
o mu, sevdiği mi umuduyla.
O da ne?
Hiç anlamadan araca kapalı,
küskün bir caddeye götürmüş kaldırımlar onu.
Genç kızların her biri, yine ayrı güzellikte.
Kiminin yanında bekçisi olgun hanımlar.
Sevda dervişi yalnız olgunlara bakıyor, o mu, sevdiği mi umuduyla.
.
Şimdiyse dolaşmakta derviş kör sokakları!
Kiminde gelinlik kızlar, kadınlar oturmuşlar kapı önlerinde,
nakışlar, danteller ellerinde. Çoğu dalmış mümkünsüz düşlere.
Dervişin gözü yine gözlerde. Dua eder var edene;
“kaldırsın biri başını, baksın yüzüme”
Yine umudu, bulmak kahve buğusunu.
.
Günyüzü küserken akşama hüzünler sarar yaralı yüreği.
Yolu bu kez bir parka düşmüştür anlamadan, bilmeden.
Güne “hoşça kal” diyen pembe akşam sefalarına benzetir kendini.
O da ne?
Az ötede kök kök yaban gülleri!
Şaşkınca yanaşır yanlarına.
Elleriyle okşar dallarını, yapraklarını,
içine çeker doymaya, doyamaya kokusunu.
Tıpkı “o” kokuyordur hepsi de.
O an Dudaklarından düşer bir sevda şarkısı
.
``Sen hep beni mazideki halimle tanırsın.
Hala bilirim aşk ile sever, kıskanırsın...``
.
Özlemi dağlarca çöker içine, kahve buğulu çingenenin.
Sevgisi yangına dönüşmüş, hayalleri takılı kalmıştır.
Hüzünleriyle içine atar,
aradığı kahve buğusu gözleri.
Sararır içinde saklı düşler.
Anlamıştır, kalan ömrü boyunca,
yaban güllerini sarıp, okşamaktan başka
yoktur çaresi.
Günlerce, yıllarca görmez, duymaz,
yanından geçen, kendisine acıyan bakışları.
Aldırmaz, yağmurun karları üşütmesini,
Güneş’in alayla maviye gülümsemesini.
.
“Kahve buğusu” gözler hayalinde,
yaban gülleri kokusu içinde,
kendi kurduğu aleminde
mutludur şimdi kendi, kendisiyle.
.
17.10.2006
******
Mecnun`la yarışan sevda dervişi
Kahve gözlüsünü bulmaktır işi
Dalsa da içine onlarca kişi
Yüreğini tarar yaban gülleri
.
Bakışı dağların üstünden aşar
Sessizlik sesinde geceyle coşar
Gerçeklerde yiter, düşlerde koşar
Gizemiyle sarar yaban gülleri
.
Sanki bir çingene özgürlük saçan
Kendi gökyüzünde sevgiyle açan
Güneşin göğsünde sarıya kaçan
Renklerini sorar yaban gülleri
.
'Hoşça kal' diyorken akşamsefası
Dervişe güç verir onun vefası
Özlemi büyütür bitmez cefası
Toprağını arar yaban gülleri
.
18 Ekim 2006
Nesrin Göçmen

Çagdaş Bir Masal Hikayesi Ahmet adlı genç o gün diplomasını koltuğunun altına almış, fakülteden ayrılıyordu. Kendisini, özgürlüğe kavuşma özlemiyle izleyen onlarca bakışın tadını çıkararak, dışarıdaki dünyaya katılmak üzere yola koyuldu. Günlerce yol aldı. Sonunda büyük bir insan kalabalığına ulaştı. Kalabalık gerçekte, erkek ve kadınlardan oluşmuş, geniş ve uzun bir insan kuyruğuydu. Sıradakilerin yüzlerinde kaygılı bir bekleyiş vardı. Ahmet bu görüntüyü ağzı açık bir şekilde izlerken sıra uzamaya devam ediyordu. Sürekli bir karışıklık ve itişme-kakışma gözleniyordu. Ahmet de itişe kakışa sırada bir yer buldu. Bir süre bekledikten sonra çevresindekilerle bir konuşma başlatmayı denedi. Önündeki kadına 'Bu sıra nereye uzanıyor?' diye sordu. 'Şişşşt!' diye tersledi kadın. Ahmet'in safça bakan gözlerini görünce, 'Ben de bilmiyorum.' diye yumuşak bir sesle yanıtladı.

Kadının önünde yer tutmuş bir adam, 'Ben biliyorum' diye söze karıştı. 'Tepedeki büyük mailikhaneye uzanıyor. Bakın, bakın, ufukta görebilirsiniz. Orası ayrıcalıkların yeridir. Elbette içeri giriş sınırlandırılmıştır. Yoksa ayrıcalıkların evi olamazdı. Günün birinde ben de oraya ulaşacağım.'

Bu bilgiler Ahmet'i sevindirdi. Okulu terk eder etmez, kısa zamanda doğru sırayı bulmuştu. Beklemeye başladı. Ancak sıra bir türlü ilerlemiyordu. Ahmet önündeki adama: 'Sırada beklerken zamanı nasıl geçiriyorsunuz?' diye sordu. Adam: 'Kaygılanır dururuz' diye yanıtladı. 'Kalabalığa kimler girecek, elbiselerimizi nasıl ütülü tutacağız, görüntümüzü nasıl koruyacağız, her zaman nasıl hazır olacağız diye kaygılanır, dururuz.'

Ahmet bir an düşündü; kaşlarını çatarak, 'Ben bu duruma fazla dayanabileceğimi pek sanmıyorum!' dedi.

'Biraz daha bekle; alıştığını göreceksin' diye yanıtladı adam, 'Ayrıca birazdan yeni öyküyü de duyarız.'

'Yeni öykü mü?'

'Birisinin malikaneye girişine izin verildiğinde haber bize kadar ulaşır. Bak göreceksiniz; haber dalga dalga yayılır. Sonuçta bu haberler bizi oldukça yüreklendirir. Bu öyküler bizim için bir esin, bir duygu kaynağıdır. Çoğu kez göz yaşlarımızı tutamayız.'

Bu konuşma üzerine Ahmet beklemeyi sürdürdü. Ancak bir türlü yerinde duramıyor, ayak değiştiriyor, geriniyor ve sürekli olarak içinde bir tedirginlik duyuyordu. Cesareti kırılmaya başlamıştı. Ardında insanlar birikiyor, sıra ilerliyormuş gibi görünüyordu. Sıra gerçekten ilerliyor muydu? Bir türlü emin olamıyordu.

Sonunda bekleyemez oldu. Ayakları onu sıranın dışına doğru taşıdı. Sıradaki insanlar başlarını onaylamaz bir tavırla iki yana saladılar. Ona acıyanlar oldu. Hatta bazıları alay ettiler.

Ahmet sıra boyunca yürürken kimileri ona kötü kötü baktılar. Küfredenler oldu. Bir bölüm ise öğüt vermeyi yeğlediler. 'Pişman olmadan, çok geç kalmadan sıraya gir' dediler. Ahmet sıra boyunca yürümesini sürdürürken gittikçe insanların yaşlandığını görüyordu. Derken, saçı ağarmış insanların başlarının üzerinden, malikanenin paslı kapısı göründü... En önde olanlar arkalarındakilere yatıştırıcı öğütler veriyorlardı. Diğer gri saçlılar da söylenenleri başlarıyla onaylıyorlardı.

Ahmet, umut dolu yüreğine kötümserliğin yürüdüğünü hissetti. 'Ne uzun bir yolculuk' diye mırıldandı. 'Böyle her yıl bir giderek kentin bir sokağından diğerine ulaşmak bir ömür boyu sürebilir.'

Ahmet elden bir şey gelmeyeceği bilinci ve umutsuzluğu içinde bahçe çitinin kenarından yürümeye koyuldu. Bir süre sonra çitin kıvrıldığını ve malikanenin arka kapısında sona erdiğini gördü. Malikanenin arka kapısı açıktı, yüreğinin hızlanan sesini duyarak kapıdan içeri girdi.

Bir düzine insan hep bir ağızdan 'Hoşgeldin!' diye bağırdılar. 'Gel içeri buyur.' diyerek ona oturacak yer gösteriyor, içecek ikram ediyorlardı. Oturdu. Birisi elini sıkıp, 'Evine hoşgeldin!' dedi

'Yani burada kalabilir miyim?' diye sordu Ahmet.

'Elbette, Hedef'e ulaştın.'

'Peki sıradakiler ne olacak?'

'Onlar bekleyecekler...'

Karda üşüyen serçe soluklum


Ve sen gittin gözyaşlarımın arasından bir yıldızın gökyüzündeki yalnızlığı ile baş başa paylaştığı hüzünler gibi...Gittin..

Bir yaralı güvercinin boynu düşer ya hani işte öyle düştü boynum.Nefesim kaburgalarıma batıyor.Yangınlarda bu yürek artık sönmez bu attığın ateş kavurur beni...
Bak
Kurumuş ellerim üşüyor ,hadi ne olursun dön tut ellerimi Allahım Aşkına tut...
Üşümek istemiyorum artık bu şehrin karanlık ve rutubetli kuytularında,yalnızlığıma sarılmak acı veriyor bana ,anla ne olur ne olur anla .Gecenin çocuklarına bakıp bakıp ,seni düşünmek ve o gözyaşlarını dökmek ardından ateşlerdeki yüreğimi ilmik ilmik kıyıyor ,ruhuma vuruluyor ayrılığın prangaları daha bir üşüyor kurumuş ellerim.
Hani, gökyüzüne bak derdim sana ,acılarımızdan bak ne olur derdim.Yıldızlar yok derdim gecenin çocukları yok derdim.Bak şimdi yıldızlar var seni uğurluyorlar...
Ne zormuş Allahım ardından bakmak ,gözyaşlarımın arasından gidişini izlemek...

Dönemedim ardıma gözlerim düştü ve çığlığını düşürdü ,bir annenin düşürdüğü bebeğine attığı çığlık gibi düşürdü gözlerim.Şimdi o çığlıkların arasından, karda üşüyen serçelerin soluğu vuruyor yüzüme .Ve daha bir seni hatırlıyorum karda üşüyen serçe soluklum.Uçurmak istiyorum, unutulmuş zamana ait düşlerin peşinde olan bu şehrin tüm kuşlarını ,kanatlarında yaraları ile.Vurmasın solukları yüzüme.
Biliyorum birazdan düşürcek gece yaralı eylül yağmurlarını üzerime ,o yaralı eylül yağmurları değil mi gül üzerinde buza dönen,zemheride gülün tenini üşüten.
Varsın o yaralı eylül yağmurları ,zemheriye kadar beklesin üzerimde.Diner mi o ateş,....Söndürür mü o zemheride kalanyağmur damlaları yüreğimi...
Sen ki gül bahçelerinden gelen bir umuttun bana ,annemden sonra yaşarken acılarımı ,bakmak istemiyorum artık yaşanmamış bir baharın buğulu camlarından hayata...
İstemiyorum pencere arkasında yaşamları ,gözyaşlarımı yanaklarıma esir ederek.
İstemiyorum anlıyor musun.Ölü güvercinleri tekrar beslemeyi yüreğimde.
Hayat yine tutmasın yalana gebe aynaları yüzüme ,günün varlığı yarının yokluğu olmasın.
HADİ NE OLUR DÖN.
Bilirsin idamlık mahkumların sabahları ölümdür.idamlık mahkumların ,sabahları olmadan dön.Dar ağacında çiçekler açmadan dön.Üşüyen ellerim ellerini arıyor ne olursun.
Allah Aşkına dön.
Anlaşıldı dönmeyeceksin bir damla gözyaşı çöle ne bağışlar ki,hayat seni bana bağışlasın ya...
Artık bana ölüm erguvan ağacındaki bir kuşun şarkısı...
Ben seni ne çok sevdim be EYLÜL GÖZLÜM...Annemin şaçlarını ellerime sarıp unutulmuş harabelerde kokunu ararken.
Titreyen mum ışığı değil bedenim.