Hikayeler ve Öyküler -2- - Sayfa 37

Zor zamanlarda başlamıştı sevdaları. Yaşamın zor, geçimin zor, okumanın hatta karın doyurmanın zor olduğu zamanlarda. Sokakların savaş alanına döndüğü, ekmeğin karneyle, tüpün ve yemeklik yağın kuyruklarda saatlerce beklenerek alındığı zamanlardı. Âşık olmak zordu, sevdalanmak cesaret işiydi. Ama onlar sevdalanmıştı. Sokağın köşe başındaki evde oturan sıkılgan içine kapanık ama dünyalar güzeli genç kız okula gitmek için evden çıktığı sırada karşısına çıkmış ve akşam dörtte arka sokaktaki boş arsada kendisini bekleyeceğini söylemişti. Hayatında ilk defa bu kadar heyecanlanmış belki de inceden inceye korkmuştu. Fakültedeki olaylara karışmasa da okul kapısında çıkan kavgalarda bile bu kadar heyecanlanmamış ve korkmamıştı. Neden çıkmıştı bu kız karşısına ve neden bekleyecekti onu? Bu sorular eşliğinde gitti okula. O gün dinlediği derslerden hiç bir şey anlamamıştı. Saf çocuk genç kızın ondan hoşlandığını anlayamamış, belki de geçim sıkıntılarının, terörün hüküm sürdüğü sokaklarda ölmeden eve ulaşabilme mücadelesi veren delikanlı aşkı hiç tanıyamamış, aklına getirememişti.
Buluşma saati geldiğinde koşar adımlarla boş arsaya gittiğinde genç kızı görememiş ve korkmaya başlamıştı. Birkaç dakika sonra yanına geldi genç kız. Onun gözlerinin içine bakarak aşkını ilan etti. Yanakları al al olan genç kız koşar adımlarla uzaklaştı yanından. O ise olanların şoku içerinde şaşkın tavırlarla evine doğru yürüyordu. Eve vardığında tuhaf bir duygu yoğunluğu içerisindeydi. Bir genç kız ona ilanı aşk etmiş, onu sevdiğini söylemişti. Daha düne kadar önemsiz olduğunu düşünen genç adam bugün önemsendiğini hissediyordu.

Sponsorlu Bağlantılar

Zaman içerisinde kaçak buluşmalara başladılar. Duyguları daha da netleşmeye başlamış ve delikanlı sıkılgan kıza âşık olmuştu. Zaman aşk zamanı değil mücadele zamanıydı. Hayat mücadelesi çetin ve zorluydu. Günler çabucak geçiyor sevdaları gitgide daha da büyüyordu. Delikanlı okulunu başarıyla bitirip bir müteahitin bürosunda çalışmaya başlıyordu. Azda olsa bir geliri vardı. Artık evlilik planları kurabilirdi. Çünkü genç kızın eşi olmak, günün her saatini onunla beraber özgürce yaşamak istiyordu. Bu fikrini genç kıza açtı ve olumlu yanıt alınca kolları sıvadı. Bu sırada semtin esnaflarından biri genç kıza talip oldu. Delikanlı çıldırmıştı. Genç kızın ailesi zengin esnafa hayır demek istemiyordu. Genç kız ailesini evden kaçmakla ve kendini öldürmekle tehdit edere bu evliliğe razı olmadı. Ailesi de kızlarını kaybetme korkusuyla esnafın teklifini geri çevirmek zorunda kaldılar. Bunun üzerine delikanlı bir an evvel evlenmek için harekete geçti. Borç harç bir şeyler yapılıp kızın ailesinin karşısına çıktılar. Genç kızın istekli halini gören ailesi evliliklerine izin verdi. Sade bir nikahla dünya evine giren gençler muradına ermişti.
Aradan beş yıl geçmiş, ülke karışıklık dönemlerini atlatmış,biraz olsun huzur ortamı oluşmuştu. Huzur ortamı oluşsa da geçim sıkıntısı ve hayat pahalılığı halden devam ediyordu. İnsanlar kıt kanaat yaşamaya çalışıyor, fakat bir türlü ay sonunu getiremiyorlardı. Genç delikanlı en son çizdiği projeden dolayı patronundan iyi bir ikramiye almış, bu parayla ne yapacağının planlarını kurarak eve doğru yürüyordu. Bir çiçekçinin önünden geçerken vazo içersindeki gülleri gördü. Eşini istemeye giderken bile ona bir gül alamamış, bu olay içinde bir yara olarak kalmıştı. Sevdiği kadına bir kırmızı gül almalıydı; çünkü o bunu çoktan hak etmişti. Tek bir gül aldı, kırmızı ve büyük bir gül. Hızlı adımlarla evine doğru yürümeye başladı. Sevdiği kadının gülü gördüğünü andaki yüz ifadesini hayal ediyor ve mutlu oluyordu. Eve vardı ve eşine sürpriz yapmak için her zaman yaptığı gibi zile basmadı. Evin içinde kendisini bekleyen sürprizden habersiz sessizce açtı kapıyı. Parmak uçlarına basarak ilerledi salona doğru. Karısı salonda yoktu. Yatak odasında olabileceğini düşünerek yavaşça yürüdü. Odanın kapısını açtığında elindeki gül yere düştü. Yatakta başka bir adamın kollarında olan eşine doğru hamle yaptığında gülün üzerine bastı ve ezdi. Gül yapraklarının ezilip dağıldığı an genç adamın ezilip dağıldığı andı.

Veda Hüzmesi

Davulcular tutuldu, zurnacılar çaldırıldı. Eş dost herkes çağırılmıştı bu güzel güne. Görkemli bir konvoyla şehir turu yapıldı, ardından Yusuf erkekliğe ilk adımını attı. Sünnet olmuştu. Hakan Kaptan' ın yaşamındaki en nadide günüydü. Oğlu büyüyordu, Yusuf' u bir gonca gibi gün ve gün açıyordu..

" Baba çok sevdim " diyerek başladı söze Yusuf. Hakan Kaptan anlamıştı durumu. Gözünden sakındığı oğlu büyümüşte bir de kıza sevdalanmıştı. " Senin canın sağolsun yiğidim " dedi. Akşama en güzel giysilerini giydiler, Yusuf' a kız istediler.. Sözlendiği gece çıktı şahin tepesine, Yusuf. Haykırdı sevdasını, dağlara taşlara ve herşey sevdanın şahidi yıldızlara..

- Babam hakkını helal et..

Yüreği dağlandı Hakan Kaptan' ın. Kalbide hafiften sekletedi. Bu kadar zor muydu yiğidinden ayrılmak. Yusuf' una sımsıkı sarıldı. Ne kadar mücadele ettiysede dayanamadı, iki damla yaş damladı gözlerinden. " En büyük asker bizim asker " nidaları arasında bindirdiler Yusuf' u otobüse. Bir garip mekana yolcu ettiler biriciklerini..

Evde tam bir şenlik havası hakimdi. Yusuf' tan mektup gelmişti. Mektup, Yusuf' un askerde edindiği arkadaşlarından, ot yolmaktan ellerinin nasırlaştığından, babasının şefkat dolu kollarını çok özlediğinden ve paraya ihtiyacından bahsediyordu. Son satırlarda da usta birliğini Silopi' de yapacağını yazmıştı oğulları. Gözleri dolu dolu defalarca okudular, defalarca kokladılar. Kıyamadıklarının kokusu vardı bu hiç birşeye değişilmez kağıt parçasında. Arada bir gidip gelen kalbini doktor Kazım' a göstermek yerine, son parasını oğluna yolladı Hakan Kaptan. O mutlu olmazsa ne önemi vardı zaten yaşamasının..

Hasretin duvarlara yazıldığı günlerden biriydi. Üzerinde Yusuf' un kamuflajıyla çekindiği resim duran televizyon verdi, verilmemesi gereken haberi. " Yusuf Şimşek PKK ile girilen çatışmada, canını vatana bağışlamış, şehitlik mertebesine ulaşmıştı " Saatler durdu. Hakan Kaptan oturduğu koltuktan kalkamamıştı. Tarifi hiç bir kitapta bulunmayan bir hançer saplandı yüreğine. 22 senedir üzerine titrediği yiğidi nasıl artık yok olabilirdi ? Yusuf' unun son telefon görüşmesinde titreyerek "Şafak 55 baba" demesi artık hiç birşey ifade etmiyor muydu ? Koltuktan kendini yere bıraktı. " Allah' ım neden, neden.. " diye bağırarak haykırırken durdu rüzgarlar. Artık sonbahar bile bir başka hüzünlüydü..

Yağmurların topraklara nefes verdiği hafta geldi Yusuf' un cenazesi. Yüzünde sadece şehitlere ait gülümsemesiyle yatırdılar teneşire. Kanlarını sildiler, dört ***** kurşunu çıkardılar göğsünden. Öyle sıcak, öyle canlıydı ki, sanki ayağa kalkıp sizleri çok özledim diye sarılacak gibi yatıyordu, dönmeyecek yolcuların misafirhanesinde.. Bembeyaz kefene koydular, ay yıldızlı bir bayrağa sarılı tabuta yerleştirip mezarlığın yolunu tuttular. Dualar okundu, gözyaşları sel oldu. Yiğit Yusuf' u, Şehit Yusuf' u, Hakan Kaptan' ın taze mezarının yanı başına gömdüler.. Yusuf kahrolası bir teröre, Hakan Kaptan kalbine yenik düşmüş, vatan uğruna Şimşek ailesinden iki can gitmişti. Her ikisinin mezarındada en güzel çiçekler açtı, hasretle yanan iki yürek, baba ve oğul çoktan şehitler köprüsünde buluşmuşlardı..

MASALLARDAN KAÇIYORUM,ASLIMI OYNAMAK İÇİN


Bir sayı daha düşüyor sıfırlanmış ömrüme. Bir yıl daha büyüyorum kendime… Uçurumlara sürgün ediyorum düşsel kırıklarımı. Varlığımın üstünden bir yıl daha geçiriyor zaman. Yokluğuma bir adım daha yaklaşıyorum.Kendimden kilometrelerce uzağım. Kendime tam zıt yönde yabancı… Acı bir mutsuzluğun ortasından ellerim. Kurtaramıyorum… Ki kurtarmaya kalksam tüm acı mutsuzluklarda bulunur parmak izlerim.
Yeni düşler büyütüyorum. Düşlerimi katledenlere inat… Masallarda büyüttüğüm düşlerime küçük gelenlere inat. Şimdi tüm masallardan kaçıyorum, aslımı oynamak için. Mutlu sonla bitmeyecek hikâyemi masalsı düşlerden gerçeğin içine hapsediyorum. Yine varlığım büyüdükçe yokluğumun sığınağına ilerliyorum.
Yeni bir gün doğuyor penceremden içeriye. Bense hep beklenenlerin gelmeyeceği öğretisi ile acı damlatıyorum içime. Önceme ve sonrama ağıtlar yakıyorum harf diliyle…
Yalnızlığımın çözülmesi zor denklemleri içinde boğuluyorum. Hayatımda, hep çok şey sandığım insanların “hiçbir şey” oluşunun yükünü taşıyorum.
Yine doğuyorum… Ve yine sen olmuyorsun… Beni anlamıyorsun… Büyük düşlerime küçük geldin “anne”. Büyük düşlerimin altında ezildin…
Baştan aşağı ölüme boyanmış bir doğumun failiyim. Doğdum mu öldüm mü anlayamadım. Sade bir susuş kadarım şimdi. Solmuş bir güz yaprağı kadar bitkin…
“İyi ki doğdun”lara sığınmıyorum. İyi ki sini keşfedemedim henüz ömrün… Bir yıl daha büyüyorum. Bir yıl daha küçülüyor içimdeki neşe. Bir yıl daha satır arasına sıkıştırıyorum hayallerimi.
Binlerce salisenin üstünden geçiyorum. Gidiyor giden, göz yumuyorum. Zincire bağlı özgürlüklerin yamacındayım. Bir ayağım kaysa düşeceğim mahkûm cesetler üstüne. Tutan olmayacak bedenimi. Yine doğduğum gün öldüm bileceğim. Yanlış hayatlardan doğru bir son yazacağım günlüğüme. Günümü pembe düşlerle boyayacağım. Kara kâbuslar üstümden geçecek biliyorum. Kara mürekkepler yüzüme sıçrayacak, tüm mutlulukları kara görmem için.
Kurtarın asimile olacak dünyamı!
Yine yabancı dünyaların içinde bulunuyor yerim. Yine yalnızım, yine…
Tanıdık bir ses değil geçmişim. Rüyalarımda bile yer bulmayan, bana uzak yüzler. “anne” sen bile tanımadığımsın. Yüzün sisler içinde kalıp kayıpları oynuyor benim sahnemde. Sana düşen bir söz yok, susman için girdin dünyama. Terk etmek için çaldın kapımı.
Yabancımsın… En tanıdığım olman gerekirken; en tanımadığımsın… Bu gün doğum günüm “anne”. Söylesene aklının bir yerlerinde var mıyım? Hayatına almadığın yabancı bir yüzü hatırlar mısın?
Koyu bir unutkanlığın ellerini tutuyorum. Seni unutmanın eşiğindeyim. Bir yıl daha geçiriyor zaman üstümden ve bir kez daha düşüyorsun gözümden…
Bir yıl daha üşüyorum yapayalnız… Bir kez daha doğduğumun ölüm yamaçlarında farkına varıyorum. Bu gün doğmuşum meğer diyorum… Bu gün doğmuşum meğer… Nice yıllara hüznüm… Bende olduğun müddetçe usanmadan büyüteceğim seni…

Yazar : Yaren

YAN(IL)DIM

Gece karanlık ,karanlık hüzün ,hüznünse anlamı çok alfabemde…
Simsiyah sularında kayboldum şehrimin dün.yıkıntılarımın enkazlarını teker teker sonsuz derinliklerine var gücümle salladım.Uzaktaki yalnız ama başı dimdik fenereyse hiç aldırmadım.Yaraladı çünkü kendine güveni beni.Başının yere eğilmemesi sızdı içime acı acı.Herkes’in ışığıydı,umuduydu,kurtuluşuydu o..Oysa BEN…Rotamı almış giderken; umuttan her dem tokat yemiş müebbet mahkum,yine kandırdım kendimi.Elimde kalacak dolmaz boşlukları yine acizane yok sayarak inanmamın bedeli,tadına bakıyorum kan kokan tuzlu yaşlarımın.
Her dakika ayrı bir ağıtı öğreniyorum bana kalan zamanlarımda.Ne zılgıtlar varmış önceden gülüp geçtiğim acıdan yangına tutulmuş mecnunların yarlığında.Şimdi, kendi seslerimin çokluğundan uyuştu, içinin büyüklüğü omuzlarıma ağır gelen beynim.Zılgıt zılgıt,ağıt ağıt,buram buram çaresizliğimi bağırıyorum şehrimin sokaklarına.Gelir misiniz…?
Sırata asılı kalmış yok sayılışlarımla,yavaş yavaş ateş yanıklarıyla süsleniyor bedenimin en iç yanları.Elimi bırakırsam İBRAHİM’İN kıssasına dönmeyecek sonum biliyorum…Dönersem geri NUH gibi korkularımı toplayıp yeni bir varoluşa yelken açamayacağım…YUSUF gibi kalacağım kör kuyularda…
Replikler şaşırıldı.Kim kimin kıyalarında kıyama duramadı? kaçak bu hikayede.Kabullenirken en ağır cezaları,aslında bilmiyorum hüküm giydiğim suçum neyin kısaltılmışlığı?Yok sayana sebep sorulmaz,Ellerinin boşluğunda zaten olmayan sıcaklığının ağırlığı duyurulmaz,Giderken üzerine yığdıklarından bahis açılmaz…
Güneş batar sıcaklığını çekip günlerimden.Ay şavkının ışıltılarıyla,izinsiz dalar gecelerime.İstanbul yine kanar,yedi tepesinde yedi ağıt hikayesiyle…
Bana ise yazarın (s)aklıma takılan son sözünü tekrarlamak kalır…
ÜSTÜM KALSIN…(YAN)ıl(DIM)…

ELEMİNAZ

Gözyaşlarından daha samimi,daha içten,daha inandırıcı,daha berrak,daha olgun lisan var mıdır acaba? Öyle lisan ki, kelimesiz ve cümlesiz,fakat deruni manalı,pratik,sahibinin meramını en kestirme yoldan anlatan... Gözlerin hakikatleri, hakikati duyguları ve öz niyeti dilden lisandan daha net ifade ettikleri şüphesiz bir vakıadır. Edebiyata,şiirlere çok sık konu olmuş gözyaşları bizatihi şiirlerin en güzelidir.

Gözyaşları mecazi aşkın olduğu kadar ilahi ve imani aşkın en az çizemidir...Gözyaşları arzuların,özlemlerin,hareketlerin en azizini,en sıcağını ve hislerin en ateşlisini yansıtırlar....

Gözyaşları,muhabbetin,şefkatin,acının,merhametin,gurbetin,hasretin,yakarışı n ve yalvarışın en veciz tezahürüdür. Duyguların sıcak dili ve dışa yansımasının adı: “Gözyaşı”

Öte yandan kalblerden merhametin,yalvarışın,dile getirilişin en müessir,en veciz şekli olan gözyaşlarının karşısında hissiz,duygusuz,cevapsız kalabilecek kişi bir merhamet sahibi olmasa gerek. Hele hele merhametlilerin en yücesi ve onun yaratıcısı olan ErhamürRahimiyn olan Allah, gözyaşları içinde yalvaran kulları karşısında duaları müstecap kılmaz da na yapar?..

İbni Abbas: “subhanellezi’nin secde ayetini okuduğunuz zaman ağlamadan secde etmeyin. Gözünüz ağlamıyorsa,buna üzülerek kalbiniz ağlasın” buyurmuştur.

Bu ağlayış bir rahatlama, bir teselli, Allahın merhametinin delilidir.Rasuli ekrem (s.a.v)bir hadisi şerifinde: “Kur’an-ı Kerim hüzün ile inmiştir. Onu okurken kusurlarınıza ve ilerideki tehlikelere karşı üzüntünüzü gösteriniz."

Şu an 1 şubat akşamı ve rüyamda yine sen vardın. Saat olmuş gecenin 3’ü, herkes uyumuş, annem, babam, kardeşim, bende uyumuşum ama gönlüm hep ayakta, aşkım hep ayakta, onlar hiç uyumadı ki. Seni tanıdığımdan, sana tapalıdan beri gözüme uyku girmedi aşkımın, sevdamın da. Ne tedaviler aradım, ne ilaçlar kullandım. Çaresi bir mucize bu hastalığın o da sensin.
Ağlıyorum şu saat, unutma beni ağlatan sensin. Uyutmayan, hayatı zindan eden sensin. Ne hayat tat veriyor, ne o olmazsa olmaz dediğim bilgisayar, ne hava, ne ekmek, ne su,….. sadece ama sadece sensin o tat. Sensin benim hayatım, sensin.
Benden vazgeçmemi mi istiyorsun? Tamam kabul. Çıksın birisi güneşe yazsın adını (benim yazdığımın yanına) vazgeçerim senden. Ya da sağır bir ressam, toprağa düşen gülün sesini çizsin bir kağıda o zaman vazgeçerim senden. O zaman vazgeçerim anlıyor musun? VAZGEÇMEM SENDEN.
Benden kalan birkaç gözyaşı var bu kağıtta, sana olan aşkım var. Eğer bir gün ağlarsın olur ya! Bu kağıda ağla. Göz yaşlarımız mutlu olsun sonunda. Onlar kavuşsunlar aşklarına. Biz kavuşamasak da.
Hem ben seni kime vazgeçerim? Kimse senin dudaklarındaki sıcaklığı vermiyor, kimse vermiyor sendeki o güzel kokuyu, kimse hissettirmiyor senin tenindeki buğuyu, hayali, kimse bakamıyor senin baktığın gözlerle bana, kimse senin dokunduğun hatta vurdun gibi vurmuyor bana, kimse tutmuyor senin ellerinle, kimse sarmıyor senin gibi kollarıyla, kimse ama kimse sendeki aşkı bana vermiyor. Ben sana mecburum, sonu olmasa dahi.
Kalbim uçarsa o kelimelerin arasına okurken yakala onu, iyi bak incitme olur mu? Arkadaş et kendi kalbinle, dost olsunlar, aşık olsunlar birbirlerine, ölesiye hem de, sımsıkı sarılsınlar hiç bırakmasınlar birbirlerini, varsın ben onsuzda yaşarım, yeter ki onlar mutlu olsunlar.
Sana soruyorum? Yakışıklı değilim, çok zeki değilim ama aşkım yetmez mi sana? Neden ben değil de seni sevmeyen bir başkası ya da benim kadar değer veremeyen birisi. Neden? Şunu unutma; Kırmızı güllere ulaşmak isteyenler ayakları altında ezilen papatyaların farkına varamazlar.
Senin uğruna vazgeçmeyeceğim şey yok. Gururum hariç. O zaman neden ben değilim, neden başkası, sana başkasının ellerinin dokunmasına dayanamam. Buna dayanamam anlıyor musun beni? Neden ben değilim Allah'ım? Sebebi ne? Neden Allah'ım neden?
Sana tapıyorum anlıyor musun? Sana tapıyorum? Neden sanıyorsun sizin sınıfa her teneffüs gelişim? Neden sanıyorsun hep başka konular arayışım.
Çok merak etmiştin ya Metin ile benim bildiğim o olayı. Söyleyeyim. Metin bunu Rıza’dan duymuş. Rıza ona ikinizin beraber olduğunuzu söylemiş. Ben bunu duyunca içimdeki tüm gözyaşlarını o an çıkarmak istedim. Sağır olmayı istediğim bunu duymayayım diye, bugün olmasın istedim bu olayı yaşamayım diye, Kör olmak istedim seni hiç görmeyeyim diye, kalbim olmasın istedim sana hiç aşık olmayayım diye, hislerim olmasın istedim senin kokuna, sıcak tenine alışmayaydım diye. Senin olmamak istedim, sana hasret kalmayayım diye. Gözlerim karardı hiç abartısız o an? Metin bıraksa sonsuza dek öyle kalırdım. Rüyayı hep seninle kurardım. Hep ikimiz olurduk, hep seninle olurduk, kötü kalpliler aramıza girmeye çalışır ama ben hep mani olur buna izin vermezdim. Her şey senin istediğin gibi olurdu. Bir tek aşkımız ortak. Sana adardım her şeyimi. Seninle senin kadar güzel, senin kadar iyi, senin kadar güzel gözlü, senin kadar …. Bir bebeğimiz olurdu. Ama neyse ki, hatta maalesef Metin beni rüyamdan erken uyandırdı. VE GENE SANA KAVUŞAMADIM.
Hem sana kıyarım hem kendime? Ölümü dahi göze alırım sensin hayat zaten ölüm bana? Bunlar şaka gibi geliyor ama ben sana kıyamam …. Kıyamam sana biliyorsun. Aşkım beni dağlasa da, aşkın beni mecnun yapsa da, sana kıyamam. Son söylemek istediğim seninle son defa konuşmak istiyorum ve diyorum ki seni çok seviyorum.

Gizemin doğasına ilişkin çok sağlam iç hesaplaşmalara ihtiyacımız var. Korku, vardır ama ille de varolmak için burada bulunduğunu göstermez bu onun. Bu kararsız gibi gözüken olağan, hayatta bulduğumuz tutumdan yapıcı sonuçlara varmak elimizde,ve aslında çok kolay: Ayrım noktaları vardır. Bir kere niyet etmek lazım ilk önce. Yalansız dolansız yaşamak için bu varsa, sonra tecrübe mukabilinde o bulduğun ayrımlarda karar kılmak iyidir. Gene de hep gözlem yapmalı ve bir bilim adamı gibi gerektiğinde eski görüşünü de terk etmeye hazır bulunmalıdır insan bence. Gelişme bu yolla olur. Çeşitli şeyler var aklımın fikrimin belli bir yaş ve bilgi ortalamasını tutturamadığının ispatı ancak görünen köy de kılavuz istemiyor. Ve bunda, benim katkımın da biraz olsa da mutlaka varolduğunu düşünüyorum bir insan olarak…
Yani, kendimizi korkularımıza teslim edersek; o vakit kadınlar gününü kapanma günü olarak algılamak olası. Ya da ne bileyim, Rahmi Koç’ların gidip de Papa’yı bir ilahmış gibi hayranıycasına seyredip ama dönüşte de gazeteci kameralara bir kuğu gibi boyun büküp “güzeldi” cevabı gibi. Böyle sinmek, bizim gibi insanlara hiç yakışır mı? buradan bir olguya geçmek sabit olabilmekte, o da “meyil” konusudur. Ki bu da, yeniden ayrım noktalarımıza götürür sanırım bizi; ayrım noktalarındaki stabiliteye ve aktiveliğe hazır durumlara …

Dsp lideri Baykal’ı suçluyor Tusiad’a meyilli olmakla. Pekala ben de onu eski bir atv Siyaset meydanı programında bir sarı miğferli Zonguldaklı işçinin neden suçladığıyla suçlayabilirim: “Ecevit kadar olmazsan, arkanda olmayız.” gibi bir laf dendiğinde suratındaki korku ifadesi ve ardından gelen ince alaycı ses tonundaki komik bir yakarış varyasyonunun ne kadar da Nobel’de O. Pamuk’a ödülü veren o ince sesli İsveçliye benzediğini de söyleyebilirim. Ve ardında, O. Pamuk’un ödülle birlikte birkaç adım atarken nasıl da bebek gibi emekler pozisyonlara girdiğini de hatırlatabilirim. Ama bunlar az boş. Daha yapıcı olmam gerekirse, Başbakan’ın Danıştay olaylarını ve Ecevit’in Kocatepe’ye yürümek zorunda kalışının ardındaki gerçekleri açıklamak isterim. Katil kimdir? Bazen anlamak zor gelebilir, ama katlin dolaylısı da dolaysızı da katildir bana göre. Bir söz bile canilikle eşdeğer olabilir eğer kişi Denktaş gibi birine laf uzatabiliyorsa.

Eğitimde karne uygulamasında not verme olayı kaldırılıyormuş. Çocuktan al haberi derler. Çocuklar bile gelecekleri için hiç rekabete dayanmayan bu uygulama karşısında istekli değilken; Milli Eğitim Bakanı bunu neden yapar, kendi adıma hiç bilmem. Ama onun adına biliyorum. Ve bunun ne olduğu, TBMM’ye şapkayla girecek kadınların içeri alınmazken türbanlıların aktive edilişinde gizlidir. Hiç zaman kaybetmeme taraftarıdır şirk koşanlar. Dikkat edin, ne kadar benzer bir durumdur buna, O. Pamuk’un ödül alışının da Fransa’daki Ermeni soykırım meselesinin kabul edilişinin anca 5 dakika sonraya rastlaması. Dikkat edip görmüştüm bunu. İnsan gerçek olmasını istemiyor bu gibi şeylerin ama görünce de şaşırıyor, zülüyor. Pamuk’un; aldığı ödülü(nü) de hala neden yere (attığını) anlayabilmiş değilim ya o da başka. İçimizdeki hainlere dikkat edelim derim, bunu derken, yine de, O. Pamuk’tan uzak durmaya gayret ediyorum. Çünkü gerçek suçlular vardır, şu an baştakiler. Bir derece daha aşağıda ise, meyil kapsamlı bir Tusiad görüyorum ki hiç hoş değil İspanya’dan Picasso resimleri zor bela getirttirip sergilettiren, picasso’nun torununu mu oğlunu mu ulaştıran yanına becerikli bir işkadını Sabancı kızı için böyle bir şaibe.

Ben bunları söylüyorum, ne olur ne olmaz çok da enterese etmez ancak bu asla umurumda olmadığını göstermez. Derinden gözlem yapmak ve ilerlemek, çok şiddetli haykırışları gerektirmiyor olabilir ki bu yolu takibetmek daha anlamlı. Yoksa bu ortamda, ortamı hazırlayan kundakçıların pozisyonuna düşmüş oluruz. Ama bir Gandhi gibi de beklenmez, yol yakınken değerlerimiz korunmalı, kollanmalıdır. Bu konular genelde biraz sıkmakla beraber, buna “canım sıkıldı” diyemeyeceğim çünkü “canım sıkıldı” kelimesinin “ canım sıkkın” değerini anlattığını düşünmüyorum. Düşünmediğimi de uygulamam pek. Bu örneğe dikkatinizi çekmek isterim. Demin Nobel İsveçlisi demiştim, işte ona çok benziyor bu “canım sıkıldı” kelimesinin “canım sıkkın” tarifi yerine kullanılışı. Öyle ki, bu, bir tür -olası diyeceğim yine de- kibarlık gibi gözükebilir gözümüze ama gerçekte olay döngüsünün kaçta kaçı öyledir acaba? Kibarlıktan yerlere yıkılacaksın ama sen biraz da gerçekleri yansıt! Neysen onu söyle. Yalan konuşma.
Sokakta halka mikrofon doğrultmuşlar: “Yalancı mısınız. Yalan söyler misiniz? ” “Kim var ki söylemeyen” demiş. Bu yola giren insan, artık büyük oranda kaybedilmiştir. O yüzden kendimize inançlı olmak zorundayız. Allah kendi iradesiyle bu yolda yürüyenleri sever ki asıl, ve bazı bazı yanlış anlaşıldığını düşünebildiğim, ancak yaşımın da çok tecrübeye izin vermemesi dolayısıyla biraz eften püften geçiştireceğim Vahdet-i vücut kavramına işaret ettiğini düşünüyorum. Şöyle ki, bir insan Tanrı içimde derken Allah’ı yüceltmiş olur kendi yaşamıyla zaten. Değil mi. Tevhid yani. Dine inanırım diyen bunca insan bolluğunda yalana dolana, içten pazarlıklara, çıkar menfaate, şan şöhret para pula bu kadar yatkın cahalet ya da bu kötücül yansımaları icra eden kötü fazları barındıran insanlar olması ne kadar ilginçtir.

“Kötü” ve “iyi” nedir? “Kötülük” ve “iyilik” var mıdır, neyi anlatırlar? Bence kendi başlarına var olabilseler bile biraz da insnala şekilleniyor bu gibi köklü olgular. İnsanın da bir anı bir anına çok defa uyamayabileceği için -duygularımızın matematiksel izahı anlamsız kalabileceği için- yoktur iyi ve kötü diyebiliriz. (Ancak tabi bu, prizmadan çıkan “beyaz”ın ve suyun olmayacağını göstermiyor ki; nasıl ki suyla hayat buluyorsak ve evren de, H2O ile izotropik-yoğun –böyle bir mantık yürüttüm. Bizi de iyilikler ve kötülükler şekillendirmiyor mu? İhraç edilemez demek ki o zaman.) Ancak zaten çok kötü bir an yaşarsak gene düşünmeliyiz ki, belli bir şey gelişmiştir ve bunun dozajını ölçersek; bu ayrımları daha iyi yapabiliriz diye düşünüyorum.

Çok önemli bir başka konu da, kelime kullanışlarımız. Bunun, “dediğim “meyil” konusuyla çok yakından gene ilgisi var bence.
Mesela “Tevhit” kelimesine değinelim. Sözlükten bakınca daha Osmanlıcası, bu şekil. Ama neden bazen sonu “d” ile bitirilebilmektedir? Bütün bu soruları sorarak kendimize en güzele çıkmak olası bence, ya da her neyse, en güzele yakın bir noktaya. Allah için birlik, hissettiğimiz gerçekler; “mübalağa” olmak zorunda mıdır yürüdüğümüz, arşınladığımız her santimetrekarede. Yoksa insanlar bunu bilmeden mi yapıyor? Tabi bu kastedilenlerin çoğu bilmeden yapıyor olabilir. Ama bu zaman da şu soru düşüyor insanın aklına: ‘Peki onları uyaracak olan kişiler nerde? ’ Bu kişi, Bülent Ersoy’un kibar Osmanlı ağzı olamıyor yazık ki. Onun karşısına oturan O. Gencebay da bir garipleşti, tüh. Halbuki bilimsel konularla çok ilgili, entel bir sanatçıydı. Ne yapmalıyız, neler düzenlemeliyiz. Bu eğilimlerimizden sakınmalıyız. Mesela, “ayarlamak” kelimesi çok ilgimi çeker oldu son zamanlarda: Herkesin ağzında bir lastik gibi uzatma hastalığı türedi kelimeleri. Medyadaki spikerlerde, çokça görülüyor: Merak ettiğim çok önemli bir konu var? Acaba, bilinçaltları mı bıktı Cumhuriyet Türkiyesi’nden ve onun sağladığı avantajlardan? Kasıtlı mı yapıyorlar bunu yoksa? İlle de eskiye ya da başka başka taraflara özenti olarak mı konuşmak zorundayız? Neden değerlerimize daha çok bakmıyoruz? Atatürk’ün bize sağladığı tüm avantajlar yararımızadır, ve sevgi ile, aşk ile örülmüş değerlerdir.
‘Sarımsak, sarımsaktır hani. Sarımsak sarımsaktır’. Doğal antibiyotiktir hani: Burada yazıldığı gibi okunduğundan kasıt; bunu nelirten’deki egoizm vs. olarak algılanılmasından öte, kesinlikle, Türk Dili ananelerine bir bakış açısından yorumlanmalı bence. Türk dilinde genelde hep yazıldığı gibi okuruz. Halk türkülerimiz gibi. Karacaoğlan ve Yunus gibi sadeyizdir. Bunu karmaşıklaştırmaya, ortalık bulandırmaya çalışanlara prim vermeyin. Batı’nın kilisesi ya da abartılı harf tekrarları bizde pek anlamını bulamaz. Abartılara ihtiyacı olmayan bir millet oluşumzudandır bu belki de, kim bilir… Atatürk bilirdi mutlaka…
“Meyillenmeler”e dikkat edelim, olasılıkları değerlendirerek eleyelim ancak: Avrupa Yakası dizisinden Levent’e Digitürk parası vererek bir reklamda sordurtmuşlar: Ne kadar şirin şeysin sen öyle. “Neresi Başkent_” “Ankara Ankara’dır” demiş şirin gülümsemesiyle. Bunun bir örneği de bir başka digitürk kanalı olan sinektv’de yaşanmıştı. Genç rapçi çocuğun birine soruyorlar vs. neyse söylemeyeyim… Velhasıl, cehalete kapılarımızı kapamalıyız; bize sunulanlara dikkat etmeliyiz hep, oyuna gelip de sakın ha, olamayacak ya, bu ülkeyi eyaletlere bölmelerine mücade etmiş olmayalım.
Ekonomist efendiler biraz tembelliklerini yırtıp özel uçaklarına atlayıp Türkiye turu yapsınlar. Merkez bankası çok da uzak değil. Londra’ya gitmekten daha kolay.

Ne kadar kendimizi bilirsek ve zaman zaman da kendimizle bile savaşarak doğru yola çıkarak, Yunanlının ya da başkalarının oyunlarına gelmeyeceğiz: Dönerimizi, ebru sanatımızı, çinimizi, şu an için 11 tane kalmışımız olantelli turnalarımızı hatta, ve Adana kebabımızı, Konya tandırımızı, Bursa ieskenderi ve kestane şekerini, Ankara tiftiğini vs vs.. tabi bunlar gibi nice değerlerimizi kollamalıyız. Kimsenin değerlerimizi almaya hakkı yok. Bir şeye daha dikkat etmeli. Hayatta böyle savaşımlar masumiyet de yitirmemelidir insana. Bilinçli olacağız ama inisiyatiflerimiz de kendi ellerimizde olarak ve bazen, biraz da olayları şans döngüsüne rahatça bırakarak … Çünkü her zaman katı bir duruş, bazı olayları gözden kaçırmamızı da beraberinde getirebilmektedir.
(Not, değerlerimizi korumak için özel dernekler, vakıflar daha çok kurmalıyız ve bunu yeryüzüne tescil ettiröeliyiz ama şirket-kafalaşmadan)

Ben, kendimce bir karar verdim, Ankara’daki arkadaşlara da öneririm Bazı günler, üç günde bir veya gün aşırı bilemem, Meclis’in önünden beyzbol tipi bir şapka olur veya ne bileyim, bir bandana, böyle geçme taraftarıyım. belki de oraya gelirken yanımda taşıdığım bir eski tip o fötrü takarım kafama bir süreliğine -çocukken bir dönem merak sardığım üzere Ne kadar çok tepkimizi belli edersek, yalanı engelleriz diyerek sözüme son veriyorum. Bu yarı doyurucu ve ebreketli yazıyı nezih bir şekilde açıklamama, fikirlerimi dile getirmeme izin veren platforma teşekkürlerimle. Bir brifing değil ama Biraz komik bitti.
Herkese çok sevgiler

akın akça