Hikayeler ve Öyküler -2- - Sayfa 44

Genç kız feci bir hastalığın pençesinde kıvranıyordu. Yaralı kalbi artık bu dünyaya
daha fazla dayanamamaya başlamıştı. Çok zengin olan ailesi tüm gazetelere,
kalp nakli için ilân vermişlerdi... Canını feda edecek birini arıyorlardı...
Genç kız ise her gün hastane odasında biraz daha solmaktaydı.

Yine yalnızdı odasında, gözü yaşlı, boynu bükük ölümü bekliyordu...
Gözlerini kapadı, bu küçük odada gözyaşı dökmekten bıkmıştı... Yine de
engel olamadı pınar gibi çağlayan gözyaşlarına. Sevdiği geldi aklına,
fakir ama onu seven sevgilisi... Her gün aynı şeyleri düşünüyor,
anıları bir film şeridi gibi gözünün önünden geçiyordu...

"Param yok ama sana verebileceğim sevgi dolu bir kalbim var" demişti
delikanlı... Genç kızda zaten başka birşey istemiyordu...Sevgiye muhtaç biri,
sevdiğinin sevgisinden başka ne isteyebilirdi ki... Ama olmamıştı işte,
dünyalar kadar olan sevgilerinin arasına, o lanet olasıca para girmeyi bilmiş,
onları ayırmıştı... İşte paranın geçmediği zamanlara gelmişlerdi...
Ne önemi vardı artık? Şu son günlerinde, sevdiği yanında olsa yeterdi...

Ayrılıklarından bu yana beş bitmeyen, çile dolu yıl geçmişti...Her günü zehir,
her günü hüsran... Ama genç kız hep sevgisini yüreğinde taşımış, kalbini
kimseyle paylaşmamıştı. Sevdiğini düşündü işte o an.. Acaba o neler yapmıştı
bu kadar sene boyunca.. Kimbilir kiminle evlenmiş, çoluk çocuğa karışmıştı...
Gözlerinden bir damla yaş daha damladı kurumuş, bitmiş ellerine. Ellerine baktı,
bir zamanlar ellerinin, elerini tuttuğunu hayal edip, her gün saatlerce ellerini
seyrederdi... En çok da saçlarının dökülmesine üzülüyordu. Çünkü sevdiği öpmüş,
koklamıştı onları. Her bir tanesi koptuğunda, kalbine bir ok daha saplanıyordu.
Kalbi yine sızlamaya başlamıştı. Belki sevdiği yanında olsa,
kalbi bu kadar yorulup, veda etmezdi yaşama... Zaten artık ölüm umrunda
değildi genç kızın. Sevdiğinden ayrı yaşamanın ölümden ne farkı vardı ki...

Tekrar o geldi aklına... Keşke keşke yanımda olsa dedi. Son bir kez elini tutsa
yeterdi. Gözlerini son bir kez öpse, rahatça ebediyen gözlerini kapatabilirdi artık...
Gözleri pınar gibi çağlamaya başladı. Sevdiğini son bir kez göremeden ölmek
istemiyordu.. Ufak da olsa ondan bi hatırasını almadan bu dünyadan göçmek
istemiyordu... Sevdiği, kimbilir kiminle beraberdi? Kendi, sevgi dolu kalbini kimseyle
paylaşmayı düşünmemişti bile ama acaba o paylaşmış mıydı? Onun sevgisini
silmiş atmış mıydı acaba kalbinden? İçi birden nefretle doldu. Üstüne büyük bir
ağırlık çöktü. Onu düşündükçe her dakikasının zehir olması artık çok daha
ağır geliyordu genç kıza... Ölmek istedi, artık yaşamak istemiyordu bu dünyada...
Ama sevdiğinden bir hatıra almadan ölmeyeceğine and içmişti.

Tekrar gözlerini açtı. Kimbilir belki de sevdiği onu unutmuştu.. Bu düşünceler
içinde daldı... Birden babası girdi odaya, kızına kalp nakli için bir gönüllü
bulduklarını müjdeleyecekti. Fakat genç kız çoktan uykuya dalmıştı...
Bir meleği andıran masum yüzü, sevdiğinin özleminden sırılsıklamdı...

O gece biri gözlerini dünyaya kapadı, genç kız ameliyata alındı. Tekleyen ve
görevini yerine getirmeyen kalbi değiştirilmişti. Bir hafta sonra tekrar gözlerini
açtı dünyaya genç kız. Ama dünya daha farklı geldi ona. Sanki bir şeyler eksikti...

Aradan aylar geçmiş genç kız artık iyice iyileşmişti. Ama içindeki burukluğu bir
türlü atamıyordu. Sevdiği aklına gelince kalbi eskisinden daha çok sızlıyordu...
Bir kere, bir kere görebilsem diye mırıldandı... Kalbi yine sızlamaya başlamıştı.
Yeni kalbi onu iyileştirmişti ama nedense her gece aniden hızlanıyor, onu
uykusundan uyandırıyor ve sanki yerinden çıkacakmış gibi atmaya başlıyordu...
Genç kız bir anlam veremediği bu durumu doktora anlatmıştı ama
ameliyatı kolay değildi, bir aya kalmadan geçer demişti doktor.

Aylar geçmişti ama hâlâ aynıydı durum. Çiçeklerinin yanına gitti. Her gün
onlarla saatlerce dertleşiyor, zaman zaman ağlıyordu onlara.. En çok kan
kırmızısı gülünü seviyordu. Çünkü kırmızı gülün onun için yeri apayrı idi.
O da genç kızla beraber gülüyor, onunla beraber ağlıyordu. Onu sevdiği gibi
görüyordu genç kız. Ve gülünü sevdiğini ilk gördüğünde ona hediye edeceğine
dair yemin etmişti. Başka türlü paylaşamazdı gülünü kimseyle...

Kapı çaldı aniden. Kapıyı açtı ama kimse yoktu. Gözü yerdeki beyaz zarfa ilişti.
Yavaşça eğilip zarfı yerden aldı. Birden kalbi deli gibi atmaya başladı. Ne
olduğunu anlayamıyordu. Zarfın üzerinde ne bir isim, ne bir adres vardı.
Zarfı açtı, içinden beyaz bir kağıda yazılmış bir mektup çıktı. Kalbi daha hızlı
atmaya başladı. Onun kokusu vardı kağıtta. Evet, onun kokusu vardı.
Yıllar yılı özlemini çektiği, yanında olabilmek için canını bile verebileceği
sevdiğinin kokusu vardı mektupta... Başı dönmeye başladı. Koltuğuna geçip
oturdu yavaşça... Kağıdı açtı ve elleri titreyerek okumaya başladı.

"Sevgilim, senden ayrıldıktan sonra, bir kalbe iki sevginin sığmayacağını
bildiğimden dolayı, ne bir kimseyi sevebildim, nede kimseye bakabildim... Her
günüm diğerinden daha zor geçti, çünkü her gün özlemin daha da artıyordu...

Sana kitapları dolduracak kadar şiirler yazdım. Her biri diğerinden daha da
hüzünlüydü. Yazdım, okudum, ağladım... Her gün yazdım, her gün okudum, senelerce
ağladım... Her gece seni düşündüm sabahlara kadar, her gece senin yanında
olmayı istedim. Ve her gece sensizliğe lanet ettim, uykuları haram ettim kendime,
sensiz olmanın acısını gözlerimden çıkardım... Ve bir gün her şeyi değiştirecek
bir fırsat çıktı önüme. Bunu fırsatı değerlendirmeyip, kendime haksızlık edemezdim.
Ve değerlendirdim... Senden çok uzaklara gittim, belki seni unuturum diye...
Ama tam tersi oldu. Seni daha çok özlüyorum artık...

Senden çok uzaklardayım belki ama yine de seni görmek için uzaklardan
gelebiliyorum. Hem de her gece...Seni seviyor, seyrediyor ve eğilip sen uyurken
yanağına bir öpücük konduruyorum.. Bazen gözlerini açıp bakıyorsun, geldiğimi
bildiğini sanıyorum ama yine o tatlı uykuna geri dönüyorsun. Yarın birbirimizi
sevmemizin altıncı senesi... Hep ben geldim şimdiye kadar senin yanına, yarın da
sen gel olur mu sevgilim.. Ha, unutmadan, sana hep sözünü ettiğim, kalbime iyi bak
olur mu? Çünkü göz yaşlarımla, adını yazdım ona... Seni senden bile çok seven bir
sevgi var kalbinin içinde unutma. Kırmızı gülü de unutma olur mu?
Seni Seviyorum, Yanıma Gelinceye Kadar da Seveceğim...
SEVGİLİN

Sessizce öldürülüşlerimizi seyrediyorduk önceleri.


Sessizce öldürülüşlerimizi seyrediyorduk önceleri. Kaza süsü veriliyordu. Kimimiz açlıktan, kimimiz yoksulluğa yenik düşüşle, kimimiz işsizlikten, kimimiz amansız hastalıklardan kırılıyorduk...
Yüzyılın sonları, yenisinin başlarıydı. Dünya, son derece dayanılmaz acılarla kıvrandığını saklamaya çalışan bir çaresizlik içindeydi. En kötüsü de olanca uyuşmuşluğumuzla farkına varamıyorduk hiçbir şeyin. Renkli ve neşeli bir rüya
izletiliyordu bize beyaz camdan. Kanmaya hazır beyinlerimiz, hayal ürünü dünyalara çekilip duruyordu. Kendimize de çoktan yabancılaşmıştık. Belki elimizde kalan son birkaç gerçekliği korumaya çalışıyorduk umarsızca...
Bedenlerimizden sızan geçmiş eziyetleri derleyip toplamalı, yarın için korunaklı bir çatıya toplanmalıydık. Çocuklar tarihi unutmuş, acımasız değirmende bir yalanı yaşadıklarını bilmeden, bu güne sarılmaya çalışıyorlardı. Dünya hızla kirletiliyordu. Kaçacak yer kalmayıncaya kadar. Kirliliğe uyum sağlamayı öğrenmek üzerine, insan doğasını sorgulamaya başlamıştık nerdeyse. Ama olmuyordu. Yan yollarda, çıkmaz yollarda dolaşma kolaycılığıyla zaman yitirdik. İçsel itkileri cılızlaşmış bir toplumsal enkaz gibi uyuyorduk tarihin bir köşesinde. Her yandan kıstırılmışlığın verdiği gücü fark etmek, eski bir masal kahramanı ile yüzleşmek kadar uzaktı o zamanlar.
Çeşitlenmiştik. Tanımlarımız artmıştı. Her şeyi kendine göre doğru kabullenir hale getirilmiştik. O onun doğrusuydu, bu diğerinin. Doğrular çoğalırken yargılamalar azaltılıyordu doğal olarak. Mozaik sözcüğü modaydı ama dilim dilim yaparak yenen bir somun ekmek gibiydik aslında. Artık kahramanlar da aramıyorduk, yaşamak bir kahramanlık olmuştu... insan gibi yaşamak...İlkelerimizden bir kısmını olsun bıraktık geçmişe çaresiz...
Öldürülüşümüz, yıllara yayılmıştı. Topsuz tüfeksizdi bu kez... O yüzden kimse fark etmedi... Öldüren güç, kader diye öğretilmişti...
İş yaparken, ellerimizdeki gücü tanıdık sonra, iş yaparken yaşanan coşkuyu... heyecanı... iş yaparken yaşanan o tertemiz anı...doğum sancıları gibi, acısından mutluluk
duyulan ellerimizin becerisine inanmaya başladık...ellerimiz tertemizdi... yüreğimizi,
ellerimiz temizledi.. beynimizi, ellerimiz temizledi uyuşmuşluktan...ellerimizle arındık...
Evet...kolay olmadı ama öldürülüşe seyirci kalamazdık...İzledikçe, yaşanan yüzyıla
tanıklığımız, bizi öldürenler safına itiyordu çünkü...

İmkansız'a Mektup

Hepimiz yaşadığımızdan başka bir şeyler istiyoruz sevgili. Sahip olduğumuzdam başka bir şeyleri düşlüyoruz.
Şimdi ben de seni düşlüyorum. Senin gelip beni büyülemeni istiyorum. Seninleyken gözkapaklarımızın arkasından bir tren geçsin, bizi alıp Kaf Dağı’nın arkasındaki ülkeye götürsün istiyorum. O ülkede; insanlar hep gülsün, hep mutlu olsun, birbirlerini olduğu gibi kabul etsin, koşulsuz sevsin istiyorum.
Söyle sevgili; sence ben imkansız olanı mı istiyorum?
Ne çok özlemler biriktirmişim ben. Ne çok düş kurarmışım meğer. Paylaşmayıp kendime sakladığım biriktirdiğim ne çok şey varmış içimde. Seninle kelimeler yüklü bir kervanımız olsun diliyorum. O kervan, kurduğum düşleri, özlemlerimi, kimselerle paylaşmadıklarımı sana taşısın istiyorum. Bu kervanla yüreğimde nice zamandır yeşerttiğim umut filizlerini göndereyim istiyorum.
Kısa cümleler kurmayacağım. Bir kelimeme binlerce anlam yükleyip yollamak hevesindeyim. Hiç soru sormayacağım. Hiçbir kelimene söylediğinden başka anlamlar yüklemek niyetim yok. Seni, bana verdiğin kadarından başka düşlemeyeceğim. Seni olduğun gibi kabul etmek istiyorum. Sen de beni olduğum gibi kabul edesin diye. Kendimi senden esirgemeyeceğim. Neysem, kimsem, nasılsam öylece basit olmak isterim seninle. Yaşadığım onca acıya rağmen, inatla gülümseyebilen biri olduğumu, sevilmeye önemsenmeye ne denli hasret olduğumu fark edebilmeni diliyorum.
Söyle sevgili; sence ben imkansız olanı mı istiyorum?

ÇINAR

YOKLUĞUNUN SEYİR DEFTERİ I

Sen, imkansız hayallerimin ele avuca sığmaz başrol oyuncusu. Sen, apansız bir zamanda başlayan ve zaman varoldukça varolacak sevgili aşkım. Sen,duygularımın yaratabildiği ve yüreğimin sevebildiği en yüce sevgi... Şimdi nerdesin...?

SENSİZ BİR DÜNYA

Günler sahte gülümseyişlerin yalancı cıvıltıları arasında geçip gidiyor. Geceler hep hüzün keder. Tek tesellim kendi kendimi kandırışlarım. Takvimlerden yapraklar birer-birer düşüyor. Mevsimler ısınıyor,mevsimler soğuyor tükenmeyen bir devir daim içinde. Ama ben hep aynı ben. O bildiğin.. Ya da unuttuğun. Belki biraz düşünsen hatırlayabileceğin. Belki de hatırlamak bile istemediğin ben. Bir elinde sigarası ve yanında kahvesiyle ömür tüketen, zamanın seyrine - kaderin keyfine esir adam. Sana söz verdiğimden beri yalnızca “belirli günler ve haftalarda" alkol alıyorum. Sana verdiğim onca sözden yalnızca bunu tutabildim ve nedense hâlâ tutmaya devam ediyorum. Oysa şimdi içmek için onca sebebim var.

Vazgeçmeyi her zaman becerebildim ama unutmayı asla beceremedim. Bir zamanlar kuvvetli olmasında çok memnun olduğum hafızamdan artık çekiniyorum. Ne zaman, nerede, hangi alakasız olaydan mazimdeki hangi kötü hatırayla bağlantı kurup, beni içinden çıkılmaz düşüncelere salacağını kestiremiyorum. Sık-sık düşüyorum o içinden çıkılmaz kederli düşüncelere. Düşünüyorum ve kendimi suçluyorum. Sonra da bu suçlamalardan rahatsız olan vicdanımı rahatlatabilecek düşünceler geliştirme çabasına giriyorum. Bulduğum bahaneler, geliştirdiğim mantıklar geçici bir süre için çare oluyorlar ama bir başka zamanda yine alakasız bir şekilde bu düşüncelerin ortaya çıkmasını engelleyemiyorlar. Üstelik yeniden ortaya çıkan bu kederli düşüncelerin vicdanıma verdiği rahatsızlığı ilk seferinde geçici bir süre de olsa ortadan kaldıran çözümlerim, ikinci seferde hiçbir işe yaramıyor.

Vazgeçmek de çözüm olmuyor unutmak da. Ama iyi ama kötü bir şeylerin yaşanmış olduğu gerçeğini asla değiştirmiyor ikisi de. Sonunda vicdanın faturayı yine sana kesiyor. Buna pişmanlık diyorlar. Yani aptallığın belgelenmesi ve su götürmez bir gerçek olarak kabul görmesi durumu...

GECELER BİTİNCE SABAH OLMUYOR

Hüzün ikliminde yazlar sıcak ve karanlık, kışlar soğuk ve karanlık. Varlığın kaynağı gizli karanlıklarda. Yanıtların soruları gizli. Şimdi anlamsız bir inatla aslolan gerçeği anlamaya çalışıyorum. Bu çaba beni bir belirsizliğin içine gömüyor olsa da bundan rahatsız değilim. Belki belirsizliğin içinde beliriverecek her şey..sen..

Yağmurlu bir aralık gecesinde hava soğuk.Yağmuru düşündükçe içim biraz olsun huzurla doluyor.Üşüyorum ama bu üşüme beni ürkütmüyor.Hastayım ama nasıl olsa öleceğim,zaten herkes ölüyor diyerek kendimi avutuyorum.Arka planda HEART’IN ALONE’U çalıyor.Bu şarkı bana her zaman kışı hatırlatır.
İçimde belki de bilinçaltımda unutulmuş değişik hüzünlü duyguları ortaya çıkararak kederime keder katar..Yine de bu şarkıyı dinlemek benim için büyük bir keyif.......
Yalnız gecelerimin vefakar dostu sigaram dudaklarımla klavye arasında gidip gelen parmaklarımın arasında sıkışmış ama halinden şikayetçi değil.Benim gibi birini yakıp birini söndüren bir tiryakiye eşlik etmekte tereddüt etmiyor.Beraber takılıp gidiyoruz işte bu boktan hayatın trajedisi içinde...
2000’de bitiyor.Bu yıl sanat adına bir şiir ve iki denemenin dışında hiçbir icraatım yok.Bu kaygı verici bir durum ama bende bu kaygıdan eser bile yok. Kendimi günlük koşuşturmaların hengamesine öyle kaptırdım ki manevi anlamda beni tatmin eden çalışmalarımın hiç birini yapamıyorum. Okumaktan bile uzaklaştım.Eski şarkılar gibi bir kenarda nostalji kasetlerinde yer alacağım zamanı bekler oldum. Bazen kendim için üzülmüyor değilim hani. Ama üzülmek varolan durumu değiştirmek için tek başına yeterli bir icraat değil...
Geceyi,yağmuru ve huzuru dinlemek ve demlenmek için ideal bir gece.Hele sevdiğin bütün damar şarkılar bir arada elinin altında varsa bu olay keyfini iki kat arttırır. Hüzünlenebilmenin keyfini yaşar oldum. Garip değil mi..? Hüzünlenebilence mutlu olmak.. Çelişki artık anlamsız ya da anlam kaymasına uğramış bir kelime benim için..
Kahvemden bir yudum aldım ve yazmaya devam ediyorum.İnsanın yazacak bir konusu olmaması ve sadece yazmak için bu işe başlaması ortaya bu akşam olduğu gibi böyle bir metin çıkarıyor işte.Yazmanın yaşamakla eşdeğer olduğu bir beynin hezeyanları bazen kelimelerle ifade edilemiyor.Kelimelerin kifayetsiz kaldığı durumlarda üstat Orhan VELİ’Yİ hatırlamadan geçmek olmaz.Bir dakikalık saygı duruşu misali bir dakika gözlerini kapatarak İstanbul’u dinlemek gerek.
Hani nerde hüzün çökmüş akşamlar...? Hani nerde boğazın serin sularına karşı içilen hüzün kıvamında demli bir çay...? Nerde kaldı o zamanlar?Üzerinden asırlar mı geçti? Biz mi yaşlandık zaman mı çabuk geçti...? Nerede kaybolduk ya da nerede kaybettik eski hevesimizi...? Sitemkâr olmamak elde değil. Ama bu sitem neye ya da kime.İşte cevabı verilmesi gereken soru bu.. Bütün bu olanlar için,bütün bu bezginliğimiz,bütün bu vazgeçmişliğimiz için kime sitem edeceğiz ...?
Yanlış sorularla doğru cevaba ulaşmanın mümkün olmadığını bilmek de bir erdemdir.Soruların yanlış olmadığından eminim ama soruyu doğru mercilere sorup sormadığımdan da emin olmam gerek.Kederli boğaz akşamları misali martılardan ve yıldızlardan yoksunluğumuz maksimumda..Üstat Nazım babanın dediği gibi “hey insanlar nerdesiniz.....?”
Uykusuz gecelerde sigarasız kalmaktan daha kötü olan şey kendinle ilgili sorular karşısında cevapsız kalmak.Ciltli ve kalın ansiklopedilerde yazmayan bu cevapları bize hayat bu zamana kadar vermeliydi.Belki de verdi.Biz bunun farkına varamadık.................................................................. ............

Varlığımın anlamını anlamakla geçecek ömrümde iyi olarak sıfatlandırılacak bir şeyler yapma çabası içinde olmak asla yanlış değildi.Amaç doğruyken yapılan icraatlarla o amaca ulaşamamış olmak kullandığım araçların yanlış ya da eksik olduğunu gösterir.Zaman içinde bir an ama her ne zaman olursa olsun hatadan dönmek bir erdemdir.Amaca giden yolda her araç meşru sayılabilir ama her aracın seni amaca götüreceğini beklemek biraz saflık olur.Yapılan herhangi bir şey ancak doğru yer ve zamanda yapılmışsa meşruluk kazanır.Aksi halde en iyi niyetle yapılan bir davranış bile yanlış anlaşılır ya da yanlış sonuçlar verir.......
Ara sıra durup bir vicdan muhasebesi yapmak gerek.Hayatın bu hızlı hengamesi içinde buna vakit ayırmalı insan. Bir süre kendini hayatın içinden soyutlayıp olaylara bir gözlemci yaklaşımıyla eğilmek ve bu farklı bakış açısından yanlış görünen olguları zamanın akışında mutlaka düzeltmek gerek.Gerekli olan şeyleri bilmek ya da öğrenmek için asla geç değil.
Doğrulara giden yol yanlışlardan geçer.Çünkü dünya üzerinde yanlışlığı ispat edilemeyecek hiçbir doğru yoktur.Bu açıdan bakınca yanlış yapmaktan korkmanın ne kadar anlamsız olduğu açıkça çıkıyor ortaya..........................

Şimdi o eski zamanları aramıyor değilim.Ama eski zamanlara dönmenin şu anki bilgi ve birikimimizle imkansız olduğunu da biliyorum.Eskiyi özlemek ayıp değil ama eskiye dönmenin imkansızlığını bilmek şartıyla.Yapılacak şey vakit kaybetmeden bugünü kurtarmaya başlamaktır.Ne kadar çabuk başlarsak gelecekte o kadar çok kurtarılmış zamanımız olacaktır................


Bir sigaranın dumanıyla çıkılan hüzünlü bir gece yolculuğunun son durağı saba makamında okunan sabah ezanıdır................

KABULLENİŞ

Yokluğun varlığı üzerine anlam buldu dünya
Varlığın yokluğu üzerine boşa kafa yorma..

Her mevsimi bahar olsun ister insan; Her mevsimin bahar tadında yalanları olsa bile..." (KS)


Hayat, her zaman aynı pencereden görünmüyordu insana... Arka odadan baktığında uzuyordu yol; çok uzun diyordun. Beklenmeden gelen bir misafir oluyordu ağır aksak adımları, elindeki bastonuyla... Gölgesi cumbanın önüne düşüyor, upuzuyordu...

Hazırlanmak istiyordun, çekip çevirmek lazımdır evi barkı; 'pişirmek lazım en leziz yemekleri' diyordu yüreğin... Zira yolu uzundu; gölgesi uzundu, o habersiz misafirin... Umduğunu değil, bulduğunu yiyendir diyemediğin, tanrı misafiriydi; belki yorgun...

"Binbir hengame, koşturmaca, telaş..."

Ne kadar yaklaşmıştı acaba...
Bakıyordun...
Kayboluyordu cumbanın ucuna düşen gölgesi...

Ya kendisi... Neredeydi!

Neredeydi dersin?

Gelmekten vazgeçip dönüyor muydu, gerisin geri?

Ön odadan bakıyordun bu defa yola... Uzaktan gelen oluyordu tekrar görünen. Evet, evet geliyordu... Küsmemişti...

'Temiz, pak olmalı, giyinmeli' diyordun en yeni giysiler, dolaptan çıkmalıydı beyaz kol düğmeleri, yüzükler... Habersiz de olsa en güzel biçimde karşılanmalıydı bu misafir... Odalar havalandırılmalı, çiçekler sulanmalıydı... En güzelinden kokmalıydı renksiz duvarlar...

Misafir....

Misafir.... Ne kadar da yaklaşmış oluyordu... Neredeyse gelmek üzereydi değil mi? Gelmesin hemen!
Gelmemeliydi... Masa hazırlanmalı, mumlar yakılmalı, çalmalıydı en güzel müzik o antika gramafonda...

"Binbir hengame, koşturmaca, telaş..."

Kapıyı çalmak üzereydi... Evet, şimdi...

Yok, hayır; kapıda karşılanmalıydı.. Tabi ya, ayıp olmaz mıydı...

"Üçer beşer inilen basamaklar, burkulan bir bilek, düşen bir beden..."

Sonra aniden toparlanıp, uzanıyordun kapının koluna... Açıyordun...
Misafir...

Misafir neredeydi?

Çok mu beklemişti, peki neden çalmamıştı kapıyı, senden mi beklemişti, o zaman şimdi neredeydi, neden gelmiş, neden gitmişti?

"Kısıklaşan gözler, soluk soluğa kalan beden... Uzaklaşan bir silüet... Elinde bastonu..."

O; O olmalıydı... Ne de çabuk uzaklaşmıştı... Beklememiş miydi hiç... Hiç mi yani; Hiççççç mi?
Ne kadar çabuk gelmiş, ne de çabuk gitmişti... Gelirken de giderken de gölgesi tam da oraya düşmemiş miydi, nasıl olmuştu...

Düşünmek yersiz miydi... Koşmalı mıydın... Tutup kolundan getirilmeli miydi... En güzel köşelerde oturtulup, en güzel yemeklerle doyurulmalı mıydı...

Evet...

"Koşar adımlar, hızlanan yürek ve umutsuz bakışlar..."

Giden gitmişti...
Ne kadar çabuk gelmiş, ne de çabuk gitmişti...

"Mahzun duruş, tükenmiş zaman ve bir başka misafire kalan hayatlar..."


Hayat her zaman aynı pencereden görünmüyordu değil mi insana... Birden gelip ansızın gidiyordu... Belki hazırlıksız yakalanmak en iyisiydi ve kollarına bırakılmalıydı güçsüz bedenler... Hayat zaten fazla birşey istemiyordu... Umduğu yoktu, bulduğunu yiyendi... Değil mi...

Ve zaman... Elindeki bastondu hayatın... El ele yitip gidendi... Beklemeden; geri dönmeden...



Kemal SÜME-2006