Hikayeler ve Öyküler -2- - Sayfa 90

Beni Bana Bırakın

Sponsorlu Bağlantılar

Sen saatler boyu uyuyamamak nedir bilir misin? Bir ihanetin ardından yaşanan o soğuk günleri anlıyorum diyerek anlayamıyor insan. Benim büyük hayallerim olmadı. Doğduğum büyüdüğüm Ada nasıl denizle sınırlıysa benim hayallerim de öyleydi. Ancak denizi aşıp karşı kıyıya geçmek olabilirdi düşler…
Huzurlu ve mutlu bir yaşam istiyordum. Bir Ada kadar saf huzur, sevgi ve mutlulukla çevrili. İnandığım, savunduğum değerlerle çizmiştim sınırlarımı. Sevgi, saygı, güven, sadakat ve iyiniyet hayatımın vazgeçilmez yaşam unsurlarıydı. Hayatımda ilk kez karşılıklı aşkı yaşıyordum güven sınırlarımda. Binlerce ayaklarımı yerden kesecek nameler duyuyor sevginin kıskacında iki çift göz görüyordum karşımda. Sevgi sözcüklerde değildi biliyordum. Ancak o savunduğum değerler vardı ya, işte onlar ağır basıyordu. İnsan güvenmeli diyordum. Önce bir insan kendisine davranılmasını istediği gibi davranmalı ki, kendisi de aynı davranışları görebilsin. Sınırlarını çizdiğim Ada’da insanlara eşit davranmak vardı. Dil, din, ırk, cinsiyet, yaş, sıfat, ünvan ve işi ne olursa olsun saygı, sevgi, iyiniyet sınırlarımın yapıtaşıydı. İnsanları insan oldukları için sevdim.
Saniyelerin bile yetersiz kaldığı o gecede karşımda bambaşka bir varlık vardı. Sevdiğim, sevebileceğim bir varlık değildi. Yüreğinde sevgi, saygı, sadakat, iyiniyet olmayan bu adam sınırlarını aşarak düşünmeden ardısıra nişan almadan ateşliyordu kelimeleri. Anlamakta güçlük çektiğim halen de anlam veremediğim sınırlarımı aşan o gecede, gözlerine baktığım anda o sis perdesini gördüm. Karda yürüyüp izini belli etmeden bir yıl geçmişti. Saf ve iyiniyet dolu mutluluk yumağı bir anda çorap söküğü misali yok olmuştu. Sınırları çizilmiş olan aşk ve sevgi, içinde yaşattğı saygı, güven, iyiniyet, sadakat duygularını da o geceden sonra beraberinde alıp götürdü.
Sen boğazına hıçkırıklar dizilerek saatler boyu ağlıyor musun?
Oldu bitti, yaşandı, geçti, atlattın demekten başka ne yapıyorsun. Söyle ne yapıyorsun. O kadar kolaysa bana umutlarımı geri ver. Yerle bir olan değerlerimi de ver geri.
Ben her saniye nefesimi hissediyorum yanıbaşımda! Haykırmamak için kendime akıttığım o yaşlarla her gece kıvranıyorum o soğuk yatakta. Geceler benim kefenim. Kimsecikler bilmiyor. Her uyku anı geldiğinde buz gibi akan yaşlarla boğuluyorum o soğuk kefende. Beynimin içinde beni kemiren o gecenin hatıraları kulaklarımda çınlıyor her salise. Çınlayarak aklıma geliyor ihanetin o karanlık maskedeki zevki. Çınlayarak her gece o caninin sözleri delik deşik ediyor benliğimi. Her gece yeniden ölüyor bir yanım.
Sen de her gece bir kefende yatıyor musun?
Kalbimdeki sızı yaşandı geçti demekle geçmiyor.
Neler bekliyorsunuz benden?
Sahte güç gösterileri ve gülücükler mi! Siz beni kaybettiniz haberiniz yok. Ben eskisi gibi olamam. Uyanın artık!
Farkında olmadığınız gerçekler açsın gözünüzü. Hayatım anlamlı gelmiyor bana. Kendim için yaşamıyorum şu sıralar. Siz mutlu olun diye çırpınıp can çekişiyorum her geçen günde. Sizin benim ile ilgili bildiğinizi sandığınız, sizin gözünüzün önündeki sis perdesi. İnanmak ve görmek istediğinizi yaşıyorsunuz... Hiçbiriniz bilmiyorsunuz ne haldeyim!
Sizin de sınırlarınızı yerle bir eden ihanet çemberi atsa ağlarını hayatınıza. Çizdiğiniz mutluluk, sevgi, aşk, güven, sadakat çemberiniz yalan olsa! Sadece ağlar kalsa geriye... Her gece binlerce soru sormak istedim. Her gece o telefona uzandı elim. Hesabını soracaktım ama nafile! Bilirim o aşkı oyun sanıyor. Duyguları oyun biliyor oynuyor...
Her gece işte böyle yanıyor içim. Bu satırlar gibi alev alev. Her gece yanıp yanıp külleniyorum sabah güneşiyle. Kimse bilmiyor ne haldeyim. Ben ben değilim. Anlamak istemiyorsunuz. Güçlü ol diyorsunuz...
Sizce güç nedir?
Karşılıklı varolduğunu sandığınız değerlerin (sevgi, saygı, güven, sadakat) karşınızdaki varlık tarafından bir anda gaddarca benliğinizden canlı olarak sökülmesini, hayatınızla oynanmasını, duygularınızla oynanmasını dışarıdan seyirci gibi seyrederek hiçbirşey olmamış gibi hayata aynı şekilde devam etmek midir güç?
Bu güç değildir. İnsanın kendi kendini kandırmasıdır. Ben vicdansız değilim. Ben insanım ve üzülüp acı çekiyorum. Devam etsem de hayata eskisi gibi değilim. Bırakın da o kadarı olsun. Eskisi gibi olamasamda devam edebiliyorum işte hayata. Benim kalbimdeki yarayı, her gece beynim boşta kalıp düşünmeye başladığı andan itibaren kalbimin nasıl attığını, diri diri can çekişe çekişe nasıl acı çektiğimi gördünüz mü?
Sizin görmek istediğiniz hayatına kaldığı yerden eskisi gibi devam eden, gülücükler dağıtan birisi. Siz onu görüyorsunuz sadece. Görmek istediğinizi! Daha önce öyle oldu. Her seferinde bir umut var diyordum hayata dair mutlu olunabilecek. Ancak bilmediğiniz bir şey var!
Belki de bu son damlaydı yaşadıklarımdan mutlu ayrılmama. Kalbimdeki acının derinliğini bilmiyorsunuz. Hiç birşeyin de eskisi gibi olamayacağını! Ben eski ben değilim. İstesem de olamam. Bu benim sınırlarımı büsbütün aşan “Ada’mı” da tüm değerlerimle birlikte alıp götüren, işgalcinin gaddarca sınırlarımda soykırım gerçekleştirdiği, insanlığın tüm haklarının çiğnendiği ve her savaşın sonunda galip olmadığı gibi yenilgilerle son bulan bir caninin zevkiydi.
Yeter, yeter artık!
Parçalanmış bir kalbim var. O gecedeki fırtınada savunduğum ve inandığım, umut bağladığım tüm değerlerimi yitirdim. Üzerimde zırhım da yok savunacak değerler olmadığından. Sadece soğuk bir hava var geride kalan. Buz gibi bir hayat. Binlerce kelime ve sorular. Bir de acı veren hatıralar. Beni bana bırakın… Hiçbirinizden birşey istemiyorum! Siz de benden istemekten vazgeçin…

hayalden ibaret sevdam



Kırgın düşlerimden uzak, kırgın kalbimi avutuyorum. Kimbilir kaç zaman geçti sensiz, sayamadığım... Senden uzak, sesinden uzak... Bir kez dokunamadığıma mı yansaydım sana, yoksa sesinden uzak kaldığıma mı, hangisi daha çok canımı yakıyordu...anlayamadım.Yıllardır içimdeydin, belki de asırlardır... belki de doğmadan önce de biliyordum seni. Hep beklediğimdin sen, ama sana bunu anlatamadım...
Ben geldikçe, kaçanım oldun.. içini bilmediğim, yüreğini görmediğim sevdanın, kekremsi tadı oldun dilimde.. bıkmadan usanmadan sevgimi anlattığım, kağıtlar tükenip de kalemimin kırıldığı an da bile beni düşündüğünü umut ederek, yeniden yazmaya koyulduğum adını bile koyamadığım sevdam oldun. Benim için çok şey oldun, ama ben senin için hiçbir şey oldum...
Kaç kopuş yaşadım bunca senedir.. Şerha şerha bölündü ruhumla birlikte kalbim. Dayandım...dayandım da bir senden kopuşuma dayanamadım.. Ama olsun be gülüm, ayrılığı bile senden diye, sevdim ben...
Hep beni sevdiğini hayal ettim, belki de sevmedin.. ama ben hep hayal ettim. Hayalin bile güzeldi, bozmaya kıyamadım.. Beni kırdığın zamanlarda bu hayale sarıldım sımsıkı, seni kolay affetmelerim de bu yüzdendi zaten.
Gözyaşlarım akarken sessizce yanaklarımdan, onları bile sevdim, çünkü onlar sana aitti. Seni kaç gece döktüm gözlerimden bilmem, sayamadım...
Sesini hapsettim beynimin tüm hücrelerine. Özledikçe, çıkarıyorum sesini. Kapatıp gözlerimi, seni düşünüyorum yanımdaymışsın gibi. Hep kızdın bana belki de seni sevdiğim için, nedenini anlamadığım kızgınlıklarının tümünü bana yönelttin her zaman. Bilemedin, bilemedin senden bir şey istemediğimi. Bırakmadın beni, seni özgürce sevemedim. Seni senden gizli sevdim.
Gittin, yoksun hayatımda. Artık gizlemiyorum duygularımı, özgürce seviyorum seni. Gözyaşlarımı hergün avucumda biriktiriyorum, sonra öpüyorum onları bir bir, seni öpercesine.
Gittin ve ben, gitme kal benimle diyemedim sana. O kadar istekliydin ki gitmek için, dur diyemedim sana. İçim yandı da yine de kal diyemedim umursuz bakışlım.. Ardından bakarken, sessiz çığlıklarla bağırdım... duysaydın çığlıklarımı yine de gider miydin? Kulaklarını kapatabilirdin belki, ya kalbini kapatabilir miydin bana? hiç bilemedim...
Gitmen, seni sevmemi engellemiyor anla artık. Sen yokluğunda da varlığımsın... hiç gelmeyecek olsan da bundan sonra, yine de varlığım kalacaksın. Seni hep beklemiştim asırlardan bu yana...geldin varlığınla beni mutlu ettin. Şimdi gittin, yokluğunla bile mutlu ediyorsun. Çünkü senden bana kalan şey o kadar güzel, o kadar özel ki...
Gel demiyorum sana, demeyeceğim..
Gittiğin yerde mutluysan eğer, bu da bana yeter.
Sesinden mahrum kalmışım ne çıkar, senin özleminle her gün canım daha bir yanmış ne çıkar..
Yokluğunu varlığa çevirebilmişim ya, bu da bana yeter..

Gün aşık olmuş geceye,
Gece de yakamoz düşürmüş denize
Ne gün erişebilmiş geceye, ne de gece kavuşabilmiş gündüze.
Birbirlerini hiç görememişler belki de..
Ama engel olmamış bu aralarındaki sevgiye..
Varlıklarını hissetmeleri bile yetmiş kendilerine
Bazen, gün isyan edip yakmış ortalığı
Gece de özleminden tüm ışığını söndürmüş gökyüzünden
İkisi de bulutlara yükleyip hüzünlerini
Tüm yeryüzüne yağdırmışlar gözyaşlarını
Yine de vazgeçmemiş sevdasından ikisi de
Sonsuza dek birbirlerini göremeyeceklerini bilseler de ....
Ben geceyim işte, senin için yakamoz düşürüyorum bol bol denize.
Sen benden gitsen de, ben gelirim senin bensiz kıyılarına.
Yokluğundan soyunup, varlığını giyerim üstüme...
Gelirim, derin, sessiz duygusuz uykularına...
Benim için var olduğunu bilmek bile yetiyor, seni hiç göremesem de...

Gecen gun isten eve donerken,genellikle kitap okudugum halde o gun canim kitap okumak istemedi ve bende camdan disari bakmaya basladim, aslinda gorduklerim hep ayniydi,tanidik evler,tanidik agaclar ve dukkanlar...sonra birden yoldan gecen araclarin icine bakmaya basladim.Aslinda onlarda tanidikti aracin icindeki insanlar genellikle yola bakiyorlardi ve birden bir sey fark ettim. Yanimdan gecen araclarin icindeki insanlarin cogu sadece disariya bakiyordu, sofor koltugunda oturan adam sola bakarken yanindaki kadin da saga bakiyordu, arka koltukta da, ya cocuk ya da esyalar oluyordu ve bu insanlarin yaslari orta yas civariydi yani evliydiler ya da uzun suredir birlikteydiler, diger taraftan birbirlerine bakarak ve konusarak seyahat edenlerin ise ya flort eden ya da nisanli belki de yeni evli ciftler oldugu anlasiliyordu. Iste o an kafamda bir simsek cakti ve o gunden sonra kitap okumayi birakip hep yolda yanimdan gecenlere bakarak tahmin etmeye calistim, kimler evli ya da uzun sureli beraberlik yasiyor, kimler daha isin basinda.

Lutfen sizde yoldayken bir bakin, seyahat ederken onune ya da camdan disari bakarak gidenlerin cogu evli, ama konusarak ve birbirlerine bakarak gidenlerin cogu bekar ve isin daha cok basinda.

O zaman anladim ki, aski evlilik oldurmuyor aski uzun sureli beraberlikler ve yasanan monoton heyecansiz birliktelikler olduruyor, iste o zaman kendi beraberligime disaridan bakmaya calistim ve ne gordum dersiniz. Hayatin akisina kapilmis, evden ise, isten eve kosusturan, hayatinda yeni hic bir heyecani olmayan ve cok uzun suredir gercekten dolu dolu sohbet etmeyen, sadece cocuktan, isten ve sikintilardan konusan, aksam yemekten sonra televizyon karsisina gecen ve kanepede (ayri ayri kanepelerde) uzanan bir cift gordum.

O gun kapildigim dehseti anlatmam oldukca guc, bize ne olmustu, her seyi unuttugumuz, beraber olabilmek icin butun zorluklarina katlandigimiz beraberligimize ne olmustu?
Yasadigimiz heyecan nereye gitmisti?
Nasil bitmisti ve biz farkina varamamistik?

Sonra cevreme baktim ve diger ciftlerinde bizim gibi oldugunu gordum.Isin komik yani insanlar bu hale gelirken, fark etmiyorlardi ve baskasinin hayatinin bu hale geldigini anlattiginizda "vah vah" diyorlardi, oysa onlarda ayni durumdaydilar, sadece oyle bir sey yokmus gibi davraniyorlardi. Herkes bir baskasinin hayatina imrenir, Internet te chatleserek kaybettigi bu heyecani bulmaya calisir bir hale gelmisti. Birden esimin de evdeyken cogu zaman nete girdigini fark ettim,ve gordum ki ben onu ve ayni sekilde o beni sadece esi olarak gormeye baslamisti, iste o gun bu gidise bir dur demeye karar verdim.

Ama ne yapabilirdim, bununla ilgili dergilerde pek cok yazi oldugunu fark ettim, itiraf etmeliyim yapilan onerilerin pek cogu uygulamada problem olan maddelerdi, ayrica onlari yaparsam baskasinin elbisesini giymis gibi olacaktim,ben kendi cozumlerimi bulmak istiyordum. Onlarinda verdigi ogutleri baz alarak,oturdum ve kendimce bir acil durum plani cikardim ve uygulamaya basladim.

Oncelikle esimle birlikte cocugumuz olmadan bas basa yemege ciktik, itiraf ediyorum ilk denememiz biraz zor oldu, cunku eskisi gibi konusacak konu bollugu yoktu, isten gucten ve cocuktan bahsetmemeye karar vermistik, evde daha az tv seyretmeye onun yerine muzik esliginde sohbetler yapmaya basladik ve en onemlisi birbirimize karsi cok acik olduk, sohbetten sikilan bunu digerini kirmadan soyluyordu, aramizda zorlama olmamasina dikkat ettik.

Bas basa sinemaya gittik ve bunu yillar sonra yaptigimizi fark ettik, birbirimize telefondan mesajlar cektik, icimizden geldigi an ve geldigi gibi olmasina ozen gosterdik ve birbirimiz icin kendimize ozen gosterdik, hafta sonlari ben esofmanlarimi uzerimden cikardim, daha ozenli giyindim, tipki flort ederken esimin beni ziyarete geldigi gunlerdeki gibi, esimde hafta sonlari tiras oldu, daha ozenli giyindi, deniz kiyisinda hafta sonu yuruyusleri yaptik,pamuk helva yedik ve sohbet ettik.

Kisacasi, esimi sadece esim olarak degil, sevdigimiz insan olarak gormeyi ve onu yeniden sevmeyi ogrendim, bu gun ondan bir gun ayri kalsam, esimi yeniden ozluyorum, onunla kucuk kacamaklar yapmayi dort gozle bekliyorum ve artik esim internette chat yapacaksa benimde yaninda olmami istiyor ve nete cok daha az giriyor .

Bunlari niye yazdigima gelince, hic bir sey icin gec olmadigini dusunuyorum, birlikte oldugumuz kisinin degerini onu kaybetmeden fark etmeliyiz diye dusunuyorum ve kendimizi hayatin akisina kaptirip sevdiklerimizi ihmal etmeyelim.

Aşk Kağıda Dökülmüyor
Nasıl bir yazgıydı bu, yazanı yazdıranı belli olmayan? Hangi kader çizgisiydi yollarını kesiştiren? Hangi rüzgarlardı o güzel kadını, onun sakin küçük dünyasına getiren? Onu sakin denizlerden sürükleyip fırtınalı okyanuslara atan? Sırası mıydı bu aşkın, o ununu elemiş eleğini asmış, tüm sevdaları sürgünlere göndermişken?

Hangi acımasız yazgıydı, onu yeniden aynalara baktıran. O aynalar ki, hiç yalan söylemeyi bilmezlerdi. Geçen yılların bırktığı izleri insanın yüzüne acımasızca vururlardı. Azaltamazdı ki kalan saçlarındaki akları, yüzündeki çizgileri. Küçülüp, eriyordu, o güzel kadının belleğine kazınmış resminin yanında. Utanıyordu sevdasından, aşkından. Ona giden yollardaki uçurumlar, engeller büyüyordu. O, giderek uzak ve erişilmez bir tanrıça oluyordu. Kâr etmiyordu hiçbir şey; bilge teselliler, kitaplarda okudukları.

İster itiraf etsin, ister etmesin, düştüğü durumun bir tek tanımı vardı ve o da aşktı, sevdaydı. Ve o ömrümde hiç böyle sevdalanmamıştı. Bu sevda, platonik, romantik gibi klişelere sığmayan bir sevginin ürünüydü. Sözcüklerle tanımlanamayan, gece gündüz her saat, her an onu düşündüren, ona özge bir sevdaydı. Ah, bu yürek değil miydi onu yakan, bu onulmaz sevdalara düşüren. Sevginin o mütiş gücünü bu sevda ile öğrenmişti yeniden. Sevdiğiyle sadece aynı mekanlarda olabilmenin bile ne büyük bir mutluluk olduğunu, onun sadece telefondan duyulan sesinin bile tüm gökyüzünü maviye çevirebileceğini, karanlıkları aydınlatabileceğini bu sevda ile yaşamıştı. Ve aşkın insana çılgınlıklar yaptırabileceğini yeniden ta kanında hissediyordu.

Aşık olduğu kadınla olan en kısa ayrılıklar bile ona dayanılmaz geliyordu. Şimdi o yine uzaklardaydı. Ve ona olan hasreti aralarındaki mesafeler artıkça artıyordu. Üstelik günlerdir ondan haber alamamak kendisini deli ediyordu. Ona merhaba diyebilmek, bir tek sözcük de olsa sesini duyabilmek için her yolu deniyordu. Ama tüm çabaları sonuçsuz kalıyordu. Gece gündüz, her an onu düşünüp ona ulaşamamak, korkunç bir ızdıraptı. Kahrolmaktan başka hiçbir şey gelmiyordu, elinden. Bu griler grisi, mavi yoksunu gökyüzünün altında çıldırasıya özlüyordu o kadını, onun gözlerini, gözlerinin rengini, gülüşünü.

Ayrılık acısıydı bu, kolay değildi üstesinden gelmek. Haykırsaydı sevgisini pencerelerden, bağırsaydı adını sokalara, diner miydi acıları? Yılın son günde yağan karın beyazına dökseydi karanlıklarını, aydınlanır mıydı içi? Batmakta olan güneşin kızıllığına, sütmavisi kesilen gökyüzüne çizseydi aşkını, azalır mıydı o kadına olan özlemi? Kalemini kanına batırıp ak kağıtlara yazsa bu aşkı, biter miydi hasret?

Bu son ayrılık, onu genç kadına olan sevgisini sorgulamaya zorluyordu. Aklı, bu sevdanın, hiçbir gerçekliğinin ve geleceğinin olmadığını söylüyor; kendisi için hiçbir şey ifade etmediğin, senin sevdana gereksinimi olmayan o kadını neden seviyorsun? diye soruyordu. O ve kalbi akılına karşı inatla direniyorlardı. "Evet, değer", diyordu, "yüz kere, bin kere değer!". Çünkü o kadın yaşamından çıktığında kendisini tekrar ölü hayatların, mavisi ve güneşi olmayan günlerin beklediğini biliyordu. "Değer" diyordu, "herşeye değer! Uğruna ölmeye, çılgınlıklar yapmaya, deli divane olmaya, Kerem gibi yanmaya değer!"

Niçin mi? Sadece o kadını görebilmek için, sadece sesini duyabilmek için, sadece güzel gözlerine bakabilmek için, o sıcak, o çocuksu gülüşünü yaşayabilmek için. Onu görünce heycanlanmak, onunla konuşurken toy bir delikanlı gibi ne söyleyeceğini, ne diyeceğini şaşırmak için. Onunla birlikteyken, onu düşünürken tüm dünyayı, tüm kaygıları unutabilmek için.

Tektaraflı sevdaların seveni acılara boğabileceğini ta başından biliyordu ve o acıları ak kağıtlara dökerek, şiirleştirip, öyküleştirerek yenebileceğini düşünmüştü. Ama bunun olanaksız olduğunu kısa zamanda anlamıştı: Gerçek aşk kendini yazdırmıyor, kağıda dökülemiyordu. Ve o aşka tutsak, aşık olduğu kadın ona yasak olsa da, aşka ihanet etmemek için; insanı insan yapan o yüce duygudan yana olmak için; belki de sadece "onu seviyorum, o halde yaşıyorum!", diyebilmek için, sonuna kadar direnecekti.

( Mayıs 2002, Duisburg)
Mevlüt Asar

Bekler misin?



Sadece bir sokak lambasının yanmaya cesaret edebildiği kadar gerilmişti gece, sabaha uzatarak uykusu gelen karanlıklarını.

Böyle bir zamanda mı yitirmiştim seni?

Üstelik hiç görmediğim, dudaklarından daha kırmızı, daha sıcak olan kanını temizleyen yağmur da çiseliyordu. O hep tanıdık, kimi zaman bir ok gibi sert, kimi zamansa bir kar tanesi kadar usul yağışından eser yoktu. Arasını bulamamıştı ve sanki kırmızıydı rengi, gözlerinden boşalan kanlar misali.

Ne yapmaya çalıştığını anlayamıyordum. Ama seni bana hatırlattığı kesindi. Yıllar sonra, ilk kez düşündürdüğü soğuk gecede.

Doğum günümde aldığın kısa kollu, beyaz gömleğimle üzerimde, bir yer arıyordum sığınabileceğim. Ne bir çatı altı vardı, ne de vaktiyle etrafında bezirganbaşı oynadığımız gülibrişim ağacı.

Yağmuru sevdiğimizin hatırına uzaklaşmak istemiyordum. Tercih edecek bir başka seçeneğim yoktu ve soğuktu gece. Gökyüzü bile içimdeki ağlama seslerini bastırırcasına inliyordu. Kaçıncı yıldönümündü senin, ilk kez hatırladığım ve hangi zamandan kalmaydı, her yerde karşıma çıkan ‘gitme’ sözlerin?

Rüzgar, ılık bir meltem değil, kasırgaya dönen ayrılıktı sanki. Tutunacak bir tek hayallerim vardı savrulmayayım diye. Tutunamadım ve savruldum. Titreyen bir karyoladan peşime düşen, telaşeli adımlarından kaçarcasına.

Gelmeli miydin ardımdan?

Seni dinlemeyen kararlılığıma söz geçiremediğin çığlığın, karanlığa bulamıştı adeta şehri. Bir sokak lambası kalmıştı feryadına dayanabilen. Geceye inat beyazdı ışıltısı, senli düşlerim gibi. Olmalı mıydın artık düşlerimde? Ya da terk mi etmeliydin sonsuzluğun ötesine kadar bedenimi, karar veremiyordum. Belki yalnız kalmalıydım, kalacaktım da. Bir gölge gibi koyulmasaydın beni takibe. Gündüz de değildi, sen neden peşimden gelirdin? Gördüğüm için mi bir kapı aralığından, vücuduna konan dudak izlerini? Parmaklarının arasında gezinen saç tellerini? Beklemiyordun belki de o saatte beni? Oysa geç değildi vakit. Uzun bir yaz gecesiydi ve daha yeni batmıştı güneş. Öyle bir batmıştı ki, bir kıymıktı sanki gözbebeklerimde, köreltircesine.

Halen üşüyordum. Buz gibiydi dilinden sıyrılan her bir kelimen. Isıtmam için mi söylüyordun onları? Isıtamazdım, geçmişti gecenin tenhalıkları. Ellerim iki dizimin arasında, bir gül bahçesinin, sularıyla ıslanan çimenleri üzerinde, kendimden uzak, yatar halde iken düşünüyordum; ihanetine kapı aralayan erken dönüşümü. Durgun ve uzak denizlerde, yanı başta bitiveren korsan gemileri gibi.

Ama ben, seni ele geçirmek için gelmemiştim ki. Sen zaten benimdin, benimleydin hep. Peki ya O? Yangın vardı da kalbinde, mal mı kaçırıyordu yanındaki? Kimindi sana –nazarın bile değmesine izin vermediğim- değen yabancı eller? Kimindi o zina bakışları?

Halen ıslak bedenim. Bahçesine uzandığım güller mi ağlıyor yoksa? Sen misin o, yol ortasında yatan kadın? Utanmıyorum senin gibi, ama korkuyorum yüzüne bakmaya. Ya sen isen o? Yağmur da dinmiş değil. Kımıldayamıyorum yerimden. Ağırlaştı vücudum. Seslensem duyar mısın beni? İzin verir mi yanına gelmeme etrafındaki kalabalık? Ya o silecekleri hiç susmayan ambulans beni de taşır mı, seni götürecekleri yere?

Soğuk gece. Üşüyorum, üşütüyorsun beni. Dün var, bugün yok ve yarın hiç olmayacak her doğuşun bir ölüşü gibi; Önce gürültülü, sonra sessiz vedan ile.

Islak gömleğim sardı vücudumu. Kefen sanki! Hatırlasana sen almıştın. Kısaydı kolları. Girdiğinde koluma, dokunabilmen için tenime.

Bak, toprak ta ıslak. Taşıyamıyor artık ağırlığımı. Yavaş yavaş alıyor içine. Gömülüyorum.

Yanına gelmeye söz versem,

birlikte ve el ele
ve son kez yanmak için;

bekler misin beni?

Bekler misin?

KÜÇÜK YÜREĞİN HİKAYESİ


Küçücük bir yürecik varmış, kendi dünyasında yaşayan... Hayatında mutluluğu tatmaktan korkarmış. Çünkü üzülmek istemediği içn kimselere güvenemezmiş. Güven sorunu yaşarmış küçük yürecik.
Her sabah uyandığında aynanın karşısına geçer, kendine gülümser, gözlerinin içindeki hülyalara dalarmış.
İşte o hülyalarda; küçük bir limanı varmış, uçsuz bucaksız denizlere açılan.
Uzaklarda, taa uzaklarda ufuk varmış. Hiçbir zaman ulaşamayacağını bildiği ufuk çizgisi.
Ufuk çizgisinin önünde irili ufaklı gemiler demir atar, gelir-geçerlermiş. Küçük yüreciğin limanına yaklaştıklarında liman onları kabul etmekten korkarmış, bir gün giderler üzülürüm dermiş. Kapatırmış kapılarını gelecek olan gemilere, geri çevirirmiş.
Bir sabah uyandığında yine geçmiş aynanın karşısına, dalmış gözlerinin içindeki deryalara. O da ne; uzakta ufuk çizgisine yakın bir yerde ufukta bir gemi. Rotasını tam olarak bizim yüreciğin limanına çevirmiş. Gün boyunca, gece boyunca düşünmüş yürecik. Ya kırılır incinirsem. Geminin limana gelmesi çok uzun zaman almış. Nasıl mı aylar sürmüş yani, hatta tam 1 yıl olmuş. Geçen süre yüreciği daha çok umutlandırmış, güvenmiş gemiye. Gemi gelmiş demir atmış bizim limana. Gemi ve yürecik çok güzel günler geçirmiş. Avuçları terlemiş ikisininde heyecandan, gözleri buluştuğunda içleri titremiş, heyecandan kekeleyerek ancak konuşabilmişler.
Basit bir kaç kelime, anlatamamışlar kendileri birbirlerine tam olarak.
Sonra günlerden bir gün gemi sessizliğe bürünmüş. Korkmuş yürecik, neler oluyor demiş.
YÜRECİK: Gemim umudum, hayalim,aşkım gemim. Sessizsin neler oluyor.
Kırdım üzdüm mü seni bilmeden?
ZAMAN SONRA YANITLAMIŞ GEMİ. DEMİŞ Kİ;
Unutmadım seni, UNUTAMAM. MAHÇUBUMDA SANA. Ama suyun üstünde durabilmem için sürekli çabalamam gerekiyor. Ne yapayım benim hayatım böyle. Seni kırmak, üzmek istemem; ama sen ve ben yapamayız BİZ OLAMAYIZ. Sen benim olamazsın. Benim limanım uzaklarda ve ben kendi limanıma gidiyorum. Sen bu limanda kalacaksın. Mesafeler uzak geldi. VE
Rotasını ufka çevirmiş, tüm makinalarını çalıştırmış yola koyulmuş.
YÜRECİK, şaşırmış, bir anlam verememiş. Gemide gidiyor, akıp gidiyor denizde.
Durdurmak istemiş, atmış kendini denize ki yüzme de bilmez. Bağırmış dur demiş, dur bekle beni. 1 saniye dinle beni, boğuluyorum kurtar! Gemi arkasına bakmamış bile. Benim yerim senin yanın, seninle fırtınalarla boğuşup, gelen günü birlikte karşılayacak, günü-güneşi konuk edip onları uğurlarken geceyi ayı yıldızı karşılayacaktık. Biz ikimiz...
Ama nafile hızını biraz daha arttırmış gemi...
Ben demiş yürecik; kısık sesle, anlasana aptal SEVİYORUM SENİ...
Ama; NAFİLE GİTMİŞ GEMİ başka açıklama yapmadan!!! . . .
Günlerce, gecelerce ağlamış yürecik...Göz yaşlarını kah dışarı akıtarak, kah içine akıtarak...
Şimdi yürecik limanında denize göz yaşlarını akıtıp fısıldarmış denize. Dua edermiş Gemi için...
Temennim; gideceğin liman/limanlardaki yürecikler senin bana davrandığın gibi davranmazlar sana... Akıtmazlar senin göz yaşlarını kırgınlıkla, Akan göz yaşların mutluluk göz yaşları olsun...
Fırtına olmasın günlerinde-gecelerinde, yolun daima sütliman olsun...Minicik dalgalar bile olmasın senin denizinde... Denizinin suyu çekilmesin, karaya oturma, onun içindir ki göz yaşlarımı akıtıyorum denize...
Bilirmiş bunları gemi ama gururuna-onuruna yenik düşermiş dönemezmiş geri...
Merak edenlere; Yürecik neden ah değil beddua değil de dua edermiş biliyormusunuz ?
ÇÜNKÜ;
Gemi giderken yüreciğin UMUT'larını almış, HAYAL'lerini yıkmış, AŞK'ını çalmış...
Yüreciğe sadece sevgi kalmış. Karşılıksız, hiç bir şey beklemeyen SEVGİ. O sevgiymiş yüreciği ayakta tutan...
Artık limanına demir atacak yeni bir gemiye sevgisiyle oluşturacağı, yeni umutlarını, hayallerini, aşkını bu kadar çabuk vermeyecekmiş.
Yüreciğin kanatları kopmuş; ama Sevgi'siyle kanayan yarasını sarıp sarmalamaya iyileştirmeye karar vermiş ve o gün bu gün kanayan yarasını sarıp dururmuş.Her sabah geçerken limanın yakınından " Günaydın, bu günün dününden aydın, kazancın, sevgin bol olsun" dermiş gemiye...
Akşam dönüşte "İyi akşamlar, tatlı-mutlu rüyalar" dilermiş gemiye...
Özenirmiş, el ele gezen sevgilileri gördükçe, ağlarmış giden sevgilinin ardından, ağlarmış belkide hiç yaşayamayacağı için o anları !...
Ağlarmış;
Alınan UMUT'larını,
Yıkılan HAYAL'lerini,
Çalınan AŞK'ını
besleyebilmek, içinde yeniden oluşturabilmek için.
Ufuk, ufuk çizgisi yüreciğin arkadaşı yine uzaklarda dururmuş. Enazında o yerindeymiş. Kah ufuk çizgisine yakın, kah limana yakın gemiler yine varmış.

HAYAT DEVAM EDİYORMUŞ ACISIYLA, TATLISIYLA...

Yüreciğin hikayesi mutlu sonla bitmedi ama kimbilir berki gelecekte güzel günler, Umutlar,gerçekleşen hayaller, tutkulu bir aşk ...

Neden olmasın?...

Bir gün kitap okumak için parka gitmiş, yaşlı bir söğüt ağacının uzun, dağınık dallarının yanındaki boş banka oturmuştum. Hayatımdan bezmiş bir halde, dünyanın alay edercesine, üst üste silleler vurmasına içerlemiş, homurdanıyordum.
Tüm bunlar günümü mahvetmeye yetmezmiş gibi, oyun oynamaktan bitap düşmüş küçük bir çocuk nefes nefese çıkageldi. Yanıbaşımda, kafası aşağı eğik bir şekilde durdu ve büyük bir heyecanla bana "Bak ne buldum!" diyerek elindekileri gösterdi.
Elinde bir çiçek vardı ve çiçek acınacak durumdaydı. Çiçeğin bütün yaprakları yırtılmıştı. Sanırım çiçek ya yeterli yağmur görmemiş ya da pek ışık alamamıştı. Çocuğun ölü çiçeği alıp gitmesi için sahte bir gülücük attım ve kafamı başka yöne çevirdim. Ancak çocuk dönüp gideceğine yanıma oturdu. Çiçeği burnunun üstüne getirerek, şaşırmış bir şekilde "Bu kesinlikle çok hoş kokuyor ve ayrıca da çok güzel. İşte bu yüzden onu kopardım; al, bu senin için." diyerek çiçeği bana doğru uzattı.
Getirdiği bu çiçek yabani bir ottan başka bir şey değildi, renkli göze hoş gelen bir şey de değildi ama biliyordum ki onu almazsam çocuk gitmeyecekti.
Ben de çiçeğe doğru uzandım ve "Bu tam ihtiyacım olan şeydi." diyerek cevap verdim.
Ama çocuk avcumun içine koyacağı yerde, öylece havaya doğru tutuyordu çiçeği. İşte o zaman çocuğun gözlerinin görmediğini anladım: çocuk kördü.
En güzel çiçeği seçtiği için ona teşekkür ederken sesim titriyor, gözlerimden yaşlar boşalıyordu. "Bir şey değil" dedi gülümseyerek ve sonra koşarak oyununa geri döndü, bende bıraktığı etkiden habersizce.
Orada otura kaldım ve bu küçük çocuğun yaşlı söğüt ağacının yanında oturan ve kendi kendine acıyan bu yaşlı kadını nasıl gördüğünü merakla düşünmeye başladım. Benim sıkıntılı olduğumu nasıl bilmişti? Çiçeği neden bana getirmişti? Bir ihtimal, kalp gözü ona doğruyu göstermişti.
Sonunda kör bir çocuğun gözlerinden problemin dünya ile ilgili olmadığını anlamıştım: problem bendeydi. Oysa ki gerçek kör bendim ve tüm zamanımı bir kör olarak geçirmiştim. İşte o gün etrafımdaki güzellikleri görmeye ve benim olan her anın tadına varmaya ahdettim. Ve sonra solmuş çiçeği burnuma yaklaştırarak o güzel kokuyu koklamaya başladım. O sırada küçük çocuk elinde başka bir otla, parkta oturan başka bir yaşlı adamın hayatını değiştirmeye gidiyordu..


çok etkieyici.. gerçek olan gönül gözümüzün açık olması ordan görebildiğimizdir en doğru olan oradan hissetmek birçok problemin üstesinden gelir. aynı o çocuğun kör olmasının üstesinden geldiği gibi.. herkes gönül gözünden görmey başarabilse keşke