Hikayeler ve Öyküler -2- - Sayfa 171

KaLbime İyi Bak
Genç kiz feci bir hastalığın pençesinde kıvranıyordu. Yaralı kalbi artık bu dünyaya daha fazla dayanamamaya baslamıştı.Çok zengin olan ailesi tüm gazetelere, kalp nakli için ilan vermişlerdi. Canını feda edecek birini ariyorlardi.
Genç kiz ise hergün hastahane odasında biraz daha solmaktaydı. Yine yalnızdı odasında, gözü yaşlı, boynu bükük ölümü bekliyordu. Gözlerini kapadı, bu küçük odada gözyaşı dökmekten bıkmıştı. Yinede engel olamadı pınar gibi çağlayan gözyaşlarına. Sevdiği geldi aklına, fakir ama onu seven sevgilisi. Hergün aynı şeyleri düşünüyor, anıları bir film şeridi gibi gözünün önünden geçiyordu. " Param yok ama sana verebileceğim sevgi dolu bir kalbim var" demisti delikanli. Genç kızda zaten baska birşey istemiyordu. Sevgiye muhtaç biri, sevdiğinin sevgisinden baska ne isteyebilirdi ki. Ama olmamıştı işte dünyalar kadar olan sevgilerinin arasına, o lanet olasıca para girmeyi bilmiş, onları ayırmıştı. İşte paranın geçmediği zamanlara gelmişlerdi. Ne önemi vardı artık? Şu son günlerinde, sevdiği yanında olsa yeterdi. Ayrılıklarından bu yana 5 bitmeyen, çile dolu yıl geçmişti. Her günü zehir, her günü hüsran. Ama genç kız hep sevgisini yüreğinde taşımış, kalbini kimseyle paylaşmamıştı. Sevdiğini düşündü işte o an. Acaba o neler yapmıştı bu kadar sene boyunca. Kimbilir kiminle evlenmiş, çoluk çocuğa karışmıştı. Gözlerinden bir damla yaş daha damladı kurumuş, bitmiş ellerine. Ellerine baktı, bir zamanlar ellerinin, ellerini tuttugunu hayal edip, her gün saatlerce ellerini seyrederdi. En çokta saçlarının dökülmesine üzülüyordu. Çünkü sevdiği öpmüş, koklamıştı onları. Her bir tanesi koptuğunda, kalbine bir ok daha saplanıyordu. Kalbi yine sızlamaya baslamıştı. Belki sevdiği yanında olsa, kalbi bu kadar yorulup, veda etmezdi yasama. Zaten artık ölüm umrunda değildi genç kızın. Sevdiğinden ayrı yasamanın ölümden ne farkı vardi ki. Tekrar o geldi aklına. Keşke yanımda olsa dedi. Son bir kez elini tutsa yeterdi. Gözlerini son bir kez öpse, rahatça ebediyen gözlerini kapatabilirdi artık. Gözleri pınar gibi çağlamaya başladı. Sevdiğini son bir kez görmeden ölmek istemiyordu. Ufakta olsa ondan bi hatırasını almadan bu dünyadan göçmek istemiyordu. Oysa sevdiği, kimbilir kiminle beraberdi. Kendi sevgi dolu kalbinin kimseyle paylaşmayı düsünmemişti bile, ama acaba o paylaşmış mıydı ? Onun sevgisini silmiş atmış mıydı acaba kalbinden? İçi birden nefretle doldu. Üstüne büyük bir ağırlık çöktü. Onu düşündükçe her dakikasının zehir olması artık çok daha ağır geliyordu genç kıza. Ölmek istedi, artık yaşamak istemiyordu bu dünyada. Ama sevdiğinden bi hatıra almadan ölmeyeceğine and içmişti. Tekrar gözlerini açtı. Kimbilir belkide sevdiği onu unutmuştu. Bu düşünceler içinde derinliğe daldı. Birden babası girdi odaya, kızına kalp nakli için bir gönüllü bulduklarını müjdeleyecekti. Fakat genç kız çoktan uykuya dalmıştı. Bir meleği andıran masum yüzü, sevdiğinin özleminden sırılsıklamdı. O gece biri gözlerini dünyaya kapadı, genç kız ameliyata alındı. Tekleyen ve görevini yerine getirmeyen kalbi değiştirilmişti. 1 hafta sonra tekrar gözlerini açtı dünyaya genç kız. Ama dünya daha farklı geldi ona. Sanki birşeyler eksikti. Aradan aylar geçmiş genç kız artık iyice iyileşmişti. Ama içindeki burukluğu bir türlü atamıyordu. Sevdiği aklına gelince kalbi eskisinden daha çok sızlıyordu. Bir kere, bir kere görebilsem diye mırıldandı. Kalbi yine sızlamaya baslamıştı. Yeni kalbi onu iyileştirmişti ama nedense her gece aniden hızlanıyor, onu uykusundan uyandırıyor ve sanki yerinden çıkacakmış gibi atmaya baslıyordu. Genç kiz bir anlam veremediği bu durumu doktora anlatmış, ama ameliyat kolay değil, bir ayda geçer demişti doktor. Aylar geçmişti ama hala aynıydı durum. Çiçeklerinin yanına gitti. Hergün onlarla saatlerce dertleşiyor, zaman zaman ağlıyordu onlarla. En çokta kan kırmızısı gülünü seviyordu. Çünkü kırmızı gülün onun için yeri apayrı idi. Oda genç kızla beraber gülüyor, onunla beraber ağlıyordu. Onu sevdiği gibi görüyordu genç kız. Ve gülünü sevdiğini ilk gördüğünde ona hediye edeceğine dair yemin etmisti. Baska türlü paylaşamazdı gülünü kimseyle. Kapı çaldı aniden. Kapıyı açtı ama kimse yoktu. Gözü yerdeki beyaz zarfa ilişti. Yavasça eğilip zarfi yerden aldı. Birden kalbi deli gibi atmaya başladı. Ne olduğunu anlayamıyordu. Zarfin üzerinde ne bir isim, ne bir adres vardı. Zarfı açtı, içinden beyaz bir kağıda yazılmış bir mektup çıktı. Kalbi daha hızlı atmaya basladı. Onun kokusu vardı kağıtta. Evet, onun kokusu vardı. Yıllar yılı özlemini çektiği, yanında olabilmek için canını bile verebileceği sevdiğinin kokusu vardı mektupta. Başı dönmeye basladı. Koltuğuna geçip oturdu yavasça. Kağıdı açtı. Ve elleri titreyerek okumaya basladı.



" Sevgilim, senden ayrıldıktan sonra, bir kalbe 2 sevginin sığmayacağını bildiğimden dolayı, ne bir kimseyi sevebildim, nede kimseye bakabildim. Her günüm diğerinden daha zor geçti, çünkü her gün özlemin dahada artıyordu. Sana kitapları dolduracak kadar şiirler yazdım. Her biri diğerinden dahada hüzünlüydü. Yazdım, okudum, ağladım. Hergün yazdım, her gün okudum, senelerce ağladım. Her gece seni düşündüm sabahlara kadar, her gece senin yanında olmayı istedim. Ve her gece sensizliğe lanet ettim, uykuları haram ettim kendime, sensiz olmanın acısını gözlerimden çıkardım. Ve bir gün herseyi değiştirecek bir firsat çıktı önüme. Fırsatı değerlendirmeyip, kendime haksızlık edemezdim. Ve değerlendirdim. Senden çok uzaklara gittim, belki seni unuturum diye. Ama tam tersi oldu. Seni daha çok özlüyorum artık. Senden çok uzaklardayım belki, ama yinede seni görmek için uzaklardan gelebiliyorum. Hemde her gece. Seni seviyor, seyrediyor ve eğilip sen uyurken yanağına bir öpücük konduruyorum. Bazen gözlerini açıp bakıyorsun, geldiğimi bildiğini sanıyorum ama yine o tatlı uykuna geri dönüyorsun. Yarın birbirimizi sevmemizin 6. senesi. Hep ben geldim şimdiye kadar senin yanına, yarında sen gel olur mu sevgilim. Ha, unutmadan, sana hep sözünü ettiğim, kalbime iyi bak olur mu ?Çünkü gözyaşlarımla, adını yazdım ona. Seni senden bile çok seven bir sevgi var kalbinin içinde. Unutma, kırmızı gülüde unutma olur mu ??

Seni Seviyorum, Yanıma Gelinceye Kadarda Seveceğim

Simitçi
Her gün sabah kalktıktan sonra ilk işim camdan dışarı bakmak olurdu. Üç yıldır onu görmediğim gün olmadı. Anlayamadığım bir yakınlık hissediyordum. Okula giderken hep önünden geçerdim. Bana laf atar, simit almayacağımı bildiği halde yanına çağırırdı. Ben de hemen yanına gider, muhabbete dalardım. Babam evden çıkmadan yanından ayrılırdım. Derse geç kalmama sebep olmamak için bazen de o beni yanından zorla gönderirdi. Hafta sonları bile, annemden koparabildiğim izinlerimin çoğunu onun yanında geçiriyordum. Arkadaşlar maaş almam gerektiğini ya da ona âşık olduğumu söyleyip, benimle alay bile ediyorlardı.
Siyasetin, politikanın, askeriyenin birbirine karıştığı çalkantılı bir dönemde yaşıyorduk. Lise son sınıftaydım. Kazanma ihtimalim az olsa da sınava hazırlanıyordum. Evimiz gösterişli bir apartmanın en üst katındaydı. Halimiz vaktimiz yerindeydi. Annem hep endişe eder, babama bir şeyler olacağından korkardı. Bir albayın kızı olduğumu hep gizledim. Korkudan değil, daha çok hak etmediğim bir ilgi toplayacağım endişesinden saklardım babamın albaylığını. Bu büyük şehre taşınalı üç yıl oldu. Geleli çok olmadı ki Asım ile tanıştım. O da bizim gibi bu mahallede yeniydi. Küçüklüğünden beri simitçilik yapıyormuş ama bizim mahallede çalışmaya, biz geldikten bir kaç hafta sonra başlamış. Asım benden sekiz yaş büyüktü ama ona abi demek içimden gelmiyordu. O da bundan rahatsız görünmüyordu.
Sınava sayılı günler kala bir gün yine ilk iş olarak kalktıktan sonra cama koştum. Yoktu. Müthiş bir üzüntüye boğuldum. Alelacele bir şeyler atıştırıp, annemin yemeğimi bitirme ısrarlarına aldırış etmeden evden ayrıldım. Sokağın alt, üst köşelerine baktım, yoktu. Diğer sokaklara baktım, esnafa sordum.Yoktu. İlk dersi kaçırma pahasına mahallede oyalandım, ama gelmedi. Bana haber vermesi gerekirmiş gibi ona kızgındım. Aynı zamanda başına kötü bir hal gelmesinden de korkuyordum. Öğleye kadar vakit nasıl geçti bilmiyorum. Yemekhanede sırada iken annem aradı ve eve gelmemi söyledi. Babam bilmediğimiz bir sebepten hapse atılmış. İnsan böyle zamanlarda kendisinden beklenmeyecek bir cesaret gösterebiliyor. Bende haberin şok etkisinden olacak, heyecanımı hemen yenip, ağlayıp sızlamadan kimseye de hissettirmeden eve gittim. Olayın iç yüzünü bilmesem de babamın üstleriyle yaşadığı fikir ayrılıklarından dolayı askeriyede çok sevilmediğini biliyordum. Bu da beni korkutuyordu.
Annem perişan durumdaydı, evden çıkamadı. Babamı görmek için yanına gittim. On dakikacık görüşmeye izin verdiler. Babamın, tahmin ettiğim gibi, bir şeyden haberi yoktu. Binadan ayrılırken Asımı gördüm. Asker elbisesi içindeydi. Şaşkınlıktan ne yanına gidebildim, ne de seslenebildim. Olaylar netleşmeye başlıyordu. Biz taşındıktan hemen sonra mahallemizde simit satmaya başlaması, babam hapse atılana kadar her gün hiç aksatmadan evimizin karşısındaki yerini alması, benimle muhabbeti hep babamı izlemek içinmiş. İnanamıyordum. Üç yıldır, kuyumuzu kazmaya çalışan adamla dostluk yapıyormuşum. Ağlayarak eve gittim. Annem, babama üzüldüğümü düşünüp teselli etmeye çalıştı. Uzun bir gece oldu.
..................

Sınavı kazanamadım. Günler hızla geçti. Babam aklandı. Simitçi Asım bir daha ortalarda görünmedi. Bir polisle evlendim. Şark görevi için doğuya gittik. Üç yıl diye gittiğimiz doğudan yedi yılda ancak dönebildik. İki çocuğum oldu. Geri döndüğümüzde eşimin işyerine yakın bir yerde ev kiraladık. Babamlara uzak bir yerdi ama babam emekli olmuştu. İstediği zaman gelip torunlarıyla vakit geçirebiliyordu. Bunun için çok sık bize geliyordu.
O gün de babamın ve çocuklarımın parktan dönmesini bekliyordum. Sokakta tanıdık bir yüz gördüm. Asımdı. Simit satıyordu. Çok değişmişti ama tanıdım. Büyük bir hışımla yanına yaklaşıp kinayeli bir şekilde seslendim:
-İyi görevler...
Hafif dönüp baktı ve bana bir simit uzattı. Bu kadarı da fazlaydı. Gözlerim doldu, ağlamamak için hemen uzaklaştım. Bana yaptıkları yetmiyormuş gibi bir de tanımazlıktan geliyordu. Mahalleyi iyi tanıyan bakkala gittim.
"Kim bu simitçi?" diye sordum.
-Ara sıra gelir, bedava simit dağıtır. Meczup adamcağız. Eskiden istihbaratçıymış. Sevdiği kızın babası hapis yatmasın diye yalan söylemiş. Kızın babası kurtulmuş ama yalan söylediği birkaç ay sonra anlaşılınca mesleğinden atılmış. Nasıl geçinir bilmem ama arada bir görünür. Şehrin her yerinde simit dağıtır. Çocukların alaylarına hiç kızmaz...
Daha fazla dinlemeden çıktım. Babam ve çocuklarım simit arabasının yanındaydılar. Son birkaç simidi de onlar almıştı. Asım, babamın cebinden çıkartmaya çalıştığı bozukluklara baktı, sonra bana ve çocuklara baktı. Elimde simit, boş simit arabasını ittirerek uzaklaşan Asım'ın arkasından bakarken, babamın söylenmelerini duymuyordum.

( Alıntı-Şiir Evi )

Bir grup ögrenciden Günümüzde Dünya´´nin Yedi Harikasi´´nin neler oldugunu düsündüklerine dair bir liste yapmalari istenir. Aralarinda anlasmazliklar çikmasina ragmen asagidakiler en fazla oyu alanlardir:
1)- Misir´´in Büyük Piramitleri
2)- Tac Mahal (Taj Mahal)
3)- Büyük Kanyon (Grand Canyon)
4)- Panama Kanali
5)- Empire State Binasi
6)- St. Peter Bazilikasi (St. Peter´´s Basilica)
7)- Çin Seddi (China´´s Great Wall)
Ögretmen oylari toplarken, sessizce duran bir kiz ögrencisinin henüz kagidini vermemis oldugunu farkeder. Sonra ögrencisine kendi hazirladigi liste ile ilgili bir problem olup olmadigini sorar. Kiz ögrenci ise
´Evet, biraz. O kadar çok sey var ki, bir türlü karar veremiyorum´ der.
Ögretmen de ögrencisine
´Peki, söyle bakalim senin listende neler var, belki biz sana yardimci olabiliriz´ der. Kiz ögrenci önce duraksar ve sonra okumaya baslar:
´Bence Dünyanin Yedi Harikasi :
1)- görmek
2)- duymak
3)- dokunmak
4)- tatmak
5)- hissetmek
6)- gülmek
7)- ve sevmek...´
Odada sinek uçsa sesi duyulacak sekilde bir sessizlik oldu. Basit, siradan ve normal olarak düsündügümüz ve gözden kaçirdigimiz seyler gerçekte ne kadar da mükemmeldirler.
Hayattaki en degerli seyler satin alinamayanlardir.

Düşündükçe gerçekle yüzyüze gelmenin sancılarını yaşıyorum.Kimi zaman soluğum kesiliyor,kimi zaman hayattan vazgeçiyorum.Yokluğunu hissetmenin yarattığı ızdırabı hangi kelime ifaade edebilir bilmiyorum...Yapayalnızım;sen yoksun,,,şu koskoca dünyaya sığmıyorum;SEN YOKSUN...Artık hiç olmayacağını bilmek..Tanrım,hayat ne kadar acımasız...
Biraz daha kalamaz mıydın?Hani diyorum biraz daha kalıp okşayamaz mıydın saçlarımı?Saçlarım...!kokusunu derinden soluyup,her telini bir bir sevdiğin saçlarım...Şimdi ellerini özlüyor ve gözyaşlarım özlüyor seni.
Görüyor musun herşey ölüm kokuyor hayatımda.Ne zaman toprağa baksam içim daralıyor,boğuluyorum..Ben artık ölümü seviyorum,ölümü özlüyorum.Hatırlıyorum da eskiden ürkütürdü beni adı bile..Zamanla nasıl da değişiyormuş insan,hiç sevmediği şeyi bir gün sevebiliyormuş oysa...
Hasret diyordum,evet hasret...Biliyor musun sensiz geçen her saniye içimde hasretin deli fırtınaları kopuyor..Yere düşüp yığılıyorum,gücüm tükeniyor.Ruhum yerinden fırlayıp tüm hızıyla,,,dünya'nın en derin uçurumlarına atıyor beni,ne zaman hissediyorsam hasretini...İşte o an;çaresizliğin o hoyrat,o çirkin suretini görüyorum,ellerim titriyor,yumruklarımla duvarları herşeyi yıkasım geliyor...Ölesim geliyor..ölemiyorum.
Kıvranışlarım bir ömür sürecek biliyorum,hasretin de öyle...Bazen hiç kavuşamayacakmışız gibi geliyor ama vazgeçmiyorum umudetmekten..Çünkü bana en umutsuz zamanlarımda ayakta kalabilmeyi öğrettin inanmakla.İnancım tükenmeyecek,senin için kendim için..bizim için..
BİZ...O kadar zamansız gittin ki aslında..Saatler öncesi gözlerime bir tuhaf tebessümle bakıp da "bana dokun lütfen,beni mutlu et"demiştin...Sanki bu gidişi biliyordun,sanki gitmeye çoktan gönüllüydün...Oysa ki aylar boyu savaş verdim,benimle kalabilmen için...O kadar inanmıştım ki gitmeyeceğine,öyle umut bağlamıştım ki gözlerinin daima güleceğine ve o içime sığmayan ışığı kaybetmeyeceğine...
Belki gidebileceğini söylediğinde"HAYIR "demiştim sana "yakma yüreğimi gitme dayanamam"
Sen ise o güzel bakışlarını gözlerime doğrultup yine saçlarımı okşayarak "Geçer...unutursun birgün yavrucum" demiştin..Dudaklarından nasıl da dökülmüştü bir çırpıda bu sözler..
Peki neden susmuyor bu sancı ANNE?Birtek ben mi yarımkaldım yokluğunda,bir tek ben mi yandım Anne...?
nice zaman oldu,herşey senin istediğin gibi işte..Evini hergün silip süpürüyoruz,bize öğrettiğin yemeklerden pişiriyoruz Babama.Sahi Anne,Babam sen sonrası hiç gülmüyor,"ömrümden ömür gitti,canımın yarısı gitti"diyor içleniyor.O hep ağlıyor Anne,hiç böyle olmazdı..Babam ağlamazdı.yüreğimiz acıyor Anne yüreğimiz..
Bütün odalarında sen varsın bu evin,her gün pencereden bakıyorum karşı yola,hani hep derdin ya "Beni bekle".Seni bekliyorum Anne,gelmiyorsun.Kim beyazlara bürünse;sanki sen,Hangi Ananın gözleri dolsa;sen...
Ön bahçeye diktiğin ağaçlara sarılasım geliyor bazen,kokun vardır kimbilir!Kimbilir Annem!
Hasret ANNE...bu yolun sonu gelesi değil gibi.Çarçabuk geçse bi şu zaman,bi geçse,kapılar açılsa bana...Ben artık yaşamı sevmiyorum Anne.hiç bu kadar yalnız kalmamıştım,resimlerin konuşmuyor benimle...Oysa ben attığım her adımda,aldığım her solukta seni yaşıyorum ve diyorum yoksun.Korkuyorum anne,binalardan,evlerden,ağaçlardan,herşeyden korkuyorum.Bütün bunların arasında senin bebeğin kaybolmaktan korkuyor.Ellerimi tutan yok anne,ne de kokumu senin kadar seven...saçlarımı öpüp koklayan,ağladığımda "ağlama yavrum,kıyamam gözyaşlarına"diyen yok.çok özlüyorum seni anne.
O kadar güzelsin ki..tıpkı bir melek gibi...beyazlar çok yakışırdı sana,hani hep söylerdim ya sana da.Hiç gelinlik giyememiştin sen anne ve bir gün kına yaktılar ellerine,ayaklarına...bembeyaz giydirdiler sonra seni...ve götürdüler,benden aldılar...Tertemiz sularla,dualarla yıkadılar..Gelin oluyordun öyle ya!!! beyaz yine yakışmıştı sana,o gün söyleyememiştim,şimdi söyleyim bari:yine çok güzeldin anne! melekler kıskanmış mıdır acaba?
Elimden aldılar seni anne,musalla taşına koydular.hoca başında,cemaat...."iyi bilirdik" dediler anne....oradaydım...ya da değildim.İYİSİ AZDI ANNEM...sen bu dünyanın en tatlı annesisin,annelerin en güzeli en şefkatlisi...
Sahi anne,analık ne kutsal şey...bir gün ben de anne olursam,kızıma adını vereceğim ve senin bana verdiğin sevgiyi...seninle gurur duyuyorum anne,senin evladın olmakla gurur duyuyorum.insan kaybedince anlıyor bazı şeylerin değerini...Hep dua ediyorum anne,hiçbir evlat kırmasın incitmesin...her gün her saat öpüp koklasın,çünkü ben sana doyamadım...
YÜREĞİM ÇOK ACIYOR ANNE,YÜREĞİMİN ACISI ÖLDÜRÜYOR...